Με αφορμή τη δολοφονία από ιερομόναχο στην Πάτρα
Πριν ένα μήνα και κάτι ένας ιερομόναχος της Μονής που βρίσκεται στον Ομπλό, έξω από την Πάτρα, δολοφόνησε πυροβολώντας με καραμπίνα ένα «κυνηγόσκυλο» το οποίο είχε αφήσει ο «ιδιοκτήτης» του έξω από το μοναστήρι και το οποίο «πήγαινε να φάει τις κότες του μοναστηριού», κατά τα λεγόμενα του μοναχού. Είχαν προκληθεί πολλές αντιδράσεις και η είδηση αναπαράχθηκε σε διάφορες ιστοσελίδες αλλά και σε κανάλια, όπως φαίνεται και στο απόσπασμα του παραπάνω βίντεο.
Ο λόγος που κάνουμε την συγκεκριμένη ανάρτηση είναι επειδή αυτή η δολοφονία φέρνει στην επιφάνεια πολύ ξεκάθαρα την ηθική σχιζοφρένεια που χαρακτηρίζει την λεγόμενη ανθρωπότητα, αλλά και την υποκρισία που τη διαποτίζει. Έτσι, αναλύοντας λίγο κάποια σημεία ίσως μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τους διαχωρισμούς που κυριαρχούν στην κοινωνία μας.
Αρχικά, ας δούμε τις δηλώσεις του κυνηγού, του «ιδιοκτήτη» του σκύλου, το οποίο και χαρακτηρίζουν ως «κυνηγόσκυλο», λες και γεννήθηκε με σκοπό να συμμετέχει στο κυνήγι άλλων ζώων υπό τις εντολές κάποιου αφέντη ανθρώπου. Ο κυνηγός λοιπόν, φαίνεται συντετριμμένος από τη δολοφονία του σκυλιού «του», το οποίο είχε δέσει κοντά στο μοναστήρι για να το εκπαιδεύσει μετά από λίγη ώρα σε κάποιες κυνηγετικές μεθόδους. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: σε τι διαφέρει η δολοφονία του σκύλου από τον μοναχό με τη δολοφονία των άλλων ζώων από τον κυνηγό; Γιατί στεναχωριέται στη μια περίπτωση ενώ στην άλλη χαίρεται; Επειδή το ένα θύμα του ήταν χρήσιμο στην εύρεση άλλων θυμάτων; Πόσο πιο έκδηλη μπορεί να γίνει η σπισιστική λογική;
Έπειτα, ας δούμε τη στάση του μοναχού. Δολοφόνησε με μια αδήλωτη καραμπίνα ένα σκύλο που υποτίθεται ότι πήγε να φάει τις κότες του μοναστηριού. Δεν θα πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη ούτε η αδήλωτη καραμπίνα, ούτε η στάση του μοναχού, καθώς η χριστιανική εκκλησία έχει εκατοντάδες χρόνια ιστορίας μίσους, διαφθοράς και υποκρισίας. Ακούστηκαν κάποια σχόλια του στυλ «άνθρωπος του Θεού να συμπεριφέρεται έτσι;» και «κτήνη υπάρχουν παντού τελικά». Για το πρώτο εννοείται πως δεν σημαίνει κάτι θετικό το ότι είναι «άνθρωπος του Θεού», αλλά ούτε κι ότι δε φέρεται σύμφωνα με τα θεία, μιας και η χριστιανική θρησκεία διδάσκει την ανωτερότητα και την επιβολή του ανθρώπου στον υπόλοιπο φυσικό κόσμο, άρα ως προς αυτό είναι μια χαρά πιστός. Στο δεύτερο φαίνεται ουσιαστικά ο επίπλαστος διαχωρισμός ανθρώπου-κτήνους ή ανθρώπου-ζώου, μα και η αφελής αναφορά σε αυτό όποτε κάποιος πολιτισμένος άνθρωπος κάνει κάτι βίαιο, φρικτό, αποκρουστικό. Πρέπει να καταλάβουμε πως αυτό που εννοούμε ως «ανθρωπιά» δεν είναι ίδιον του ανθρώπου, αλλά πρόκειται για τον στοιχειώδη σεβασμό, τη στοιχειώδη αλληλεγγύη που χαρακτηρίζει τα άλλα ζώα και την υπόλοιπη φύση και την οποία εμείς επιδεικτικά αγνοούμε ή απορρίπτουμε εξαιτίας της «ανωτερότητάς» μας.
Μια άλλη παρατήρηση, τώρα. Θεωρώντας τη δολοφονία του σκύλου λανθασμένη, όσοι/ες φιλόζωοι εξοργίστηκαν με αυτή, λογικά θα έπρεπε να εξοργιστούν και με την φυλάκιση και τη μελλοντική δολοφονία των κοτών. Οι μοναχοί κρατούν φυλακισμένα άλλα όντα προς εκμετάλλευση, καθορίζοντας τη ζωή τους και την ελευθερία τους ωσάν Θεός στη θέση του Θεού. Όπως φυσικά κάνει και η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, αγαπώντας τις γάτες και τους σκύλους, αλλά σφάζοντας τους χοίρους και τις αγελάδες, για παράδειγμα. Και εντάξει, για ανθρώπους σαν τους κυνηγούς που έχουν επιλέξει συνειδητά να επιβάλλονται και να σκοτώνουν άλλα ζώα είναι ξεκάθαρη η ηθική σχιζοφρένεια. Για ανθρώπους όμως που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλόζωοι πώς δικαιολογείται αυτή η στάση, αν όχι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Και ας μην ξεχνάμε, ουσιαστικά ο μοναχός έκανε αυτό που κάνουν ακόμα άνθρωποι σε αρκετά χωριά, δηλαδή σκοτώνει ζώα (π.χ. λύκους) τα οποία υπάρχει κίνδυνος να σκοτώσουν άλλα ζώα (π.χ. πρόβατα), που όμως τα έχουν φυλακισμένα για να τα σκοτώσουν αργότερα οι ίδιοι. Το ζήτημα τελικά είναι ποιος θα σκοτώσει πρώτος ποιον, μια ψυχρή αντανάκλαση του κοινωνικού δαρβινισμού.
Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο «ο νόμος του ισχυρού» ή «το σκότωσε πριν σκοτωθείς» όπως μας έχουν μάθει. Υπάρχει και η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια και η αρμονική συνύπαρξη, όπως σημείωσε παλιά στο έργο του «Αλληλοβοήθεια» και ο Κροπότκιν.
Έτσι, κλείνοντας, δε μένουν πολλά για να πούμε πέρα από αυτό: οφείλουμε να αντιπαλέψουμε κάθε έκφανση του σπισισμού, ο οποίος με τη σειρά του είναι μια έκφανση του ανθρωποκεντρισμού. Η επιβολή σε άλλα όντα δεν κάνει διαχωρισμούς, είτε είναι ανθρώπινα είτε όχι, γι’ αυτό δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στις εξουσιαστικές λογικές που τυχαίνει να μην θέτουν τον άνθρωπο ως θύμα. Οφείλουμε, όσοι/ες κατανοούμε ότι τα άλλα ζώα είναι ίσα με εμάς και έχουν δική τους ζωή και θέληση, να αποκτήσουμε μεγαλύτερη κατανόηση της ύπαρξης του σπισισμού (με αφορμή και περιστατικά -δυστυχώς- σαν το παραπάνω) ώστε να είμαστε σε θέση να τον καταργήσουμε.
Αναδημοσίευση από: Ferae Naturae XVX
Απελευθέρωση των ζώων μέσα από τα συνδικάτα;
Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί μετάφραση του κειμένου «Animal Liberation Through Trade Unions?», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #15 του περιοδικού No Compromise. Αφορά στη σχέση μεταξύ του εργατικού κινήματος και του κινήματος για την απελευθέρωση των ζώων και με απλό και σύντομο τρόπο σημειώνει την ανάγκη και τους πιθανούς τρόπους σύνδεσής τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν τον περισσότερο ενεργό τους χρόνο δουλεύοντας, πουλώντας την εργασία τους στα αφεντικά. Πολλές φορές ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό για να διατηρήσουν ένα έστω αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Αν χρησιμοποιήσουμε τον όρο «τάξη», αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται εργατική τάξη (δηλαδή, άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα άλλο πέρα από την ίδια τους την εργασία, την οποία πρέπει να πουλάνε σε οποιονδήποτε θέλει να την αγοράσει). Η μεγάλη πλειοψηφία των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων προέρχεται από την εργατική τάξη.
Αν κοιτάξουμε τον κόσμο ως σύνολο, ο πλούτος είναι εξαιρετικά άνισα κατανεμημένος. Για παράδειγμα, μόνο 355 από τους πιο πλούσιους ανθρώπους παγκοσμίως έχουν στην ιδιοκτησία τους τόσα πολλά -από άποψη συσσώρευσης- όσα όλοι οι άνθρωποι του φτωχότερου 47% ολόκληρου του πλανήτη μαζί. Οι λεγόμενες χώρες του «πρώτου κόσμου» καταναλώνουν δεκάδες φορές περισσότερους φυσικούς πόρους ανά κεφαλή απ’ ότι ο φτωχός Νότος. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών εθνών μεγαλώνει συνεχώς καθώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχές χώρες παραμένουν κολλημένες στη φτώχεια. Σε αυτό το πλαίσιο το μήνυμα των δικαιωμάτων των ζώων μπορεί να ακούγεται ελιτίστικο, κάτι που προορίζεται για παιδιά της προνομιούχας μεσαίας και υψηλής τάξης. Για πολλούς ανθρώπους, ο αγώνας της καθημερινής επιβίωσης και το συχνό αίσθημα αδυναμίας ελέγχου της προσωπικής ζωής τούς τους απομακρύνει από ζητήματα όπως τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα ή το ζήτημα των ζώων.
Τα συνδικάτα δημιουργήθηκαν ιστορικά για να ενδυναμώσουν τους εργαζόμενους ανθρώπους και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους ενάντια στην άρχουσα τάξη. Μέσα μαζικού αγώνα, απεργιών, πορειών, μποϊκοτάζ και σαμποτάζ, οι εργάτες έχουν κερδίσει όλα όσα σήμερα αναγνωρίζουμε ως εργασιακά δικαιώματα, ασφάλεια, δημόσια υγεία, καλύτερους μισθούς, εκπαίδευση, λιγότερες ώρες εργασίας, κατάργηση ρατσιστικών νομοθεσιών, κτλ. Χωρίς αυτά τα μαζικά κινήματα εργατών, οι κοινωνίες μας θα ήταν πολύ διαφορετικές και η απελευθέρωση ή τα δικαιώματα των ζώων δεν θα ήταν σε κανενός την ατζέντα.
Αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα να κερδηθούν. Σίγουρα το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων θα επιτύχει νίκες ως μονοθεματικό, αταξικό κίνημα. Για να ανοίξει ο δρόμος όμως για μια πραγματικά φιλική προς τα ζώα κοινωνία χρειάζονται πολλά περισσότερα από αυτές τις μικρές νίκες. Κάποιοι άνθρωποι υποστηρίζουν πως όσο υπάρχει ο καπιταλισμός (η συστηματική εκμετάλλευση της απελπιστικής κατάστασης των άλλων ανθρώπων ως τάξη που δεν τους ανήκει τίποτα άλλο πέρα απ’ την εργασία τους, η πρακτική της εξύψωσης του κέρδους πάνω από τα δικαιώματα των ανθρώπων, των ζώων ή της φύσης, κοκ), δε μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση των ζώων.
Τα συνδικάτα για την απελευθέρωση των ζώων;
Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι ο στόχος των ριζοσπαστικών συνδικάτων. Για παράδειγμα, οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΒΕΚ και αγγλιστί IWW) στις Ηνωμένες Πολιτείες στοχεύει στην κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Αλλά στη διάρκεια αυτής της πορείας, σκοπεύουν να ενδυναμώσουν τους εργάτες και να τους εμπνεύσουν ώστε να πάρουν τον έλεγχο των ζωών τους, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και στο μέρος δουλειάς τους, απελευθερώνοντάς τους από την εκμεταλλευτική θέση υπό την άρχουσα τάξη.
Οι ΒΕΚ διδάσκουν επίσης στην εργατική τάξη να έχει συναίσθηση της δύναμής της. Εδώ είναι που πρέπει το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων να δουλέψει μαζί με το εργατικό κίνημα. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως χρειάζεται να εργαστούμε μαζί ως ομάδες, αλλά ότι το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των άλλων κοινωνικών κινημάτων και την ίδια ώρα προσπαθεί να ενημερώσει τα συνδικάτα για τα ζητήματα των ζώων.
Κοιτάξτε στο Σιάτλ, για παράδειγμα: τα περιθωριακά [marginal] κινήματα για τα ζώα και τη γη δε θα μπορούσαν να έχουν το αντίκτυπό που έχουν χωρίς το κίνημα των εργατών και των αγροτών.
Κάνοντας τα λόγια πράξη
Η προώθηση της απελευθέρωσης των ζώων μέσω των συνδικάτων είναι αμφίδρομη.
Πρώτον, σε εκστρατείες μπορούμε να κάνουμε τους εργάτες να συμμετέχουν παρά να εκφράζουμε το θυμό και την δυσαρέσκειά μας προς αυτούς (κι έτσι να τους στρέφουμε εναντίον μας). Για παράδειγμα, οι εκστρατείες ενάντια στο εργοστάσιο παλτών Burlington, ή άλλες εταιρείες που πουλάνε γούνες, θα ήταν πολύ δυναμικότερες αν είχαν τη στήριξη της οργανωμένης εργατικής δύναμης. Τα συνδικάτα έχουν οργανώσει αμέτρητες απεργίες και άλλες βιομηχανικές δράσεις για περιβαλλοντικούς λόγους παγκοσμίως. Ανυπομονώ να δω την πρώτη που θα γίνει και για τα ζώα.
Δεύτερον, συμμετέχοντας στα συνδικάτα και παίρνοντας περισσότερο τον έλεγχο των ζωών μας στο εργασιακό μας περιβάλλον, μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για εμάς και τους συναδέλφους μας. Μόνο σε μια κοινωνία όπου τα άτομα θα νιώθουν πως έχουν δύναμη, πως υπάρχει σεβασμός προς αυτά και πως καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες, μπορεί η απελευθέρωση των ζώων να προχωρήσει.
Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΙWW)
Για τον ασυμβίβαστο και ριζοσπάστη ακτιβιστή για τα ζώα, η πιο φυσική επιλογή συνδικάτου θα ήταν οι ΒΕΚ. Οι ΒΕΚ είναι ένα συνδικάτο που βασίζεται στο συνδικαλισμό και τις αναρχικές ιδέες, και γι’ αυτό είναι υπό τον πλήρη έλεγχο των μελών του αντίθετα με άλλα συνδικάτα. Έχει ως στόχο την απελευθέρωση των ανθρώπων από τη μισθωτή σκλαβιά, κι όχι μικρές μεταρρυθμίσεις όπως άλλα μεγαλύτερα συνδικάτα, και χρησιμοποιεί τακτικές άμεσης δράσης για την απόκτηση αγαθών.
Δείτε για τους ΒΕΚ στο διαδίκτυο, στη σελίδα www.iww.org και κρίνετε μόνοι σας.
Για την απελευθέρωση του ανθρώπου, των ζώων και της γης,
R.B.G.-Φινλανδία
Αναδημοσίευση από: Ferae Naturae XVX
Βαρκελώνη, Καταλονία: Εμπρηστική επίθεση σε φορτηγό εταιρείας παραγωγής και διανομής αβγών
Εκατομμύρια ζώων δολοφονούνται κάθε χρόνο για την ανθρώπινη κατανάλωση. Οι κότες κλείνονται σε χώρους 10 επί 16 εκατοστά για ολόκληρη τη ζωή τους. Και εμείς τι κάνουμε;
Σηκώνουμε πανό και κατεβάζουμε τα μούτρα θλιμμένοι για να νιώσει ο κόσμος συμπάθεια για τα ζώα, όταν στην πραγματικότητα είμαστε εμείς αυτοί προς τους οποίους δείχνουν συμπόνια.
Μπορούμε να μάθουμε στον κόσμο ότι τα ζώα είναι αδέρφια μας, ότι υποφέρουν, ότι νιώθουν ικανοποίηση ή ότι φοβούνται. Αλλά πιστεύουμε ότι για να πλησιάσουμε στην Απελευθέρωση των Ζώων, πρέπει να γαμήσουμε την εκμεταλλευτική βιομηχανία, μιας και είναι το χρήμα που κάνει κουμάντο στην κοινωνία και όχι τα συναισθήματα. Είναι για αυτόν τον λόγο που αποφασίσαμε να φοκάρουμε ένα φορτηγό διανομής αβγών, πάνω στο οποίο το σήμα μιας «χαμογελαστής» κότας επιχειρεί να μας κάνει να πιστέψουμε πόσο χαρούμενες είναι στις γαμοφυλακές για ζώα. Το κάναμε για να επιτεθούμε οικονομικά σε μια εταιρεία που αποκομίζει τα οφέλη της από εκατομμύρια κότες που υποφέρουν έγκλειστες και δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Αλλά δεν μένουμε σε αυτό. Η φωτιά αυτής της κρύας νύχτας φωτίζει και ζεσταίνει το αίσθημα της εξέγερσης, χωρίς να περιορίζεται μόνο στην Απελευθέρωση των Ζώων, αλλά μαρκάρει και ένα μονοπάτι προς τις φλόγες που ανάβουν στην Ελλάδα, στην Χιλή, εδώ στην Βαρκελώνη και σε οποιοδήποτε τόπο ο εξεγερσιακός αγώνας χτυπάει τα κράτη, ξερνώντας λόγια και χειρονομίες αγάπης και οργής. Οργή ενάντια σε καθετί που μας μετατρέπει σε σκλάβους, οργή που μας κάνει να δούμε πώς η Γη υποφέρει κάτω από τα πόδια μας και πώς όλα τα ζώα που ζουν σε αυτή υπόκεινται στην απληστία της ανθρωπότητας. Και Αγάπη για την ανταρσία, για το αληθινό, για τα αδέρφια και τους φίλους μας που βρίσκονται έγκλειστοι σε κλουβιά σε όλο τον κόσμο, απ’ όποιο είδος και αν βαστάνε.
Γι’ αυτό, αφιερώνουμε την δράση μας στους κρατούμενους στον αγώνα στην Ισπανία, που από κοινού με την καμπάνια ΦΥΛΑΚΗ=ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ, πρωταγωνιστούν σε ημερήσιες απεργίες πείνας, καταγγέλλοντας τις τρισάθλιες συνθήκες τις οποίες αντιμετωπίζουν οι κρατούμενοι στην Ισπανία και την δολοφονική φύση του σωφρονιστικού συστήματος.
Αυτή η εμπρηστική χειρονομία μας κάνει να νιώθουμε αξιοπρεπείς, μας επιβεβαιώνει ξανά ως άτομα, μιας και το να επιτεθούμε είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε όταν πια δεν έχουμε άλλο μέσο άμυνας…
Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων – Εμπρηστικός πυρήνας για την Συνολική Απελευθέρωση Bill Rodjers
«Ορισμένες ανθρώπινες κουλτούρες διεξάγουν εδώ και χιλιετίες πόλεμο ενάντια στην Γη. Επιλέγω να αγωνίζομαι πλάι στις αρκούδες, στα λιοντάρια των βουνών, στους ασβούς, στις νυχτερίδες, στους κάκτους σαγουάρους, στα ρόδα του γκρεμού και σε καθετί άγριο. Είμαι απλά η πιο πρόσφατη απώλεια σε αυτόν τον πόλεμο. Αλλά σήμερα δραπέτευσα απ’ την φυλακή —επιστρέφω σπίτι, στην Γη, στον τόπο καταγωγής μου. Μπιλ, 21-12-05 (το χειμερινό ηλιοστάσιο)».
Αναδημοσίευση από: Contra Info
Aνάληψη Ευθύνης του ALF/ELF/FAI στην Ρωσία
Δύο πύργοι κινητής τηλεφωνίας πυρπολήθηκαν νότια της Μόσχας. Ο εξοχικός οικισμός που αποφασίσαμε να σαμποτάρουμε είναι ένα δημοφιλές στέκι ανάμεσα στους κυνηγούς. Και όχι μόνο αυτό. Οι κάτοικοι του συγκεκριμένου οικισμού αποφάσισαν να συμβάλουν στην κακομεταχείρηση της άγριας ζωής και ξεκίνησαν δύο εμπορικά κέντρα με ψαρικά είδη. Μεγαλώνουνε ψάρια με αποκλειστικό σκοπό να τα ψαρεύουνε οι τουρίστες.
Έτσι σε ένα εορταστικό χειμωνιάτικο πνέυμα ( Πρωτοχρονιά και ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου) αποφασίσαμε να τους στείλουμε ένα μύνημα αγάπης και αρμονίας. Ο ένας πύργος κάηκε ολοσχερώς, ενώ ο άλλος υπέστη σοβαρές ζημιές.
Χρησιμοποιήσαμε αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς με 1.5L βενζίνης/κηροζίνης.
Λόγια αλληλεγγύης και υποστήριξης στον Marco Camenish, στα μέλη της FAI Ινδονησίας (φυλακισμένους και καταζητούμενους) και στους Silvia, Costa και Billy.
Tον σεβασμό μας και την ολοκληρωτική μας συμπαράσταση στις δράσεις που πραγματοποιούν οι ITS (Ατομικότητες που Τείνουν προς το Άγριο), όπως επίσης και στις υπόλοιπες οργανώσεις που δρούν για την απελευθέρωση των ζώων και της γής.
Ζήτω το ΑLF/ELF
Ζήτω η FAI
Με αγάπη
ALF/ELF- περιφέρεια της Μόσχας/FAΙ
Αναδημοσίευση από: Athens Indymedia
Αρχική ανάρτηση ανακοίνωσης: Bite Back
Εκδήλωση – Συζήτηση: Βιομηχανικός κομμουνισμός ή αναρχία;
Έχουν περάσει περίπου δύο αιώνες μετά την βιομηχανική επανάσταση. Ένα γεγονός το οποίο ήταν η αιτία για να αλλάξει συνολικά η εικόνα του πλανήτη μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ζωή των ανθρώπων εκμηχανίστηκε και άλλαξε ριζικά, ενώ τα οικοσυστήματα και πολλά άλλα είδη ζωής καταστρέφονται.
Η βιομηχανική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα μιας μεθοδευμένης επιστημονικής και τεχνικής σύζευξης, που έχει τις ρίζες της σε κάποια ιστορικά γεγονότα και επιλογές της κυριαρχίας (φεουδαρχία και καινοτομίες στη γεωργία στα τέλη του μεσαίωνα, ιδιοκτησία και περιφράξεις, ναυτική τεχνολογία και αποικιοκρατία, έντονη αστικοποίηση).
Η εκβιομηχάνιση της ζωής δεν ήταν ένα φυσικό γεγονός, αλλά ένα μια επιβαλλόμενη διαδικασία από την κυριαρχία. Αυτό αποδεικνύεται από την σθεναρή αντίσταση των εξουσιαζόμενων στις αρχές του 18ου αιώνα απέναντι στις μηχανές και τον βιομηχανικό τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι δεν οδηγήθηκαν στην βιομηχανική επανάσταση μέσα από ελεύθερες διαδικασίες, αλλά μέσα από συνθήκες εξουσιαστικές. Όπως και σήμερα η βιοτεχνολογία εφαρμόζεται στην γεωργική παράγωγη χωρίς την συναίνεση έστω της πλειοψηφίας των ανθρώπων.
Η βιομηχανική παραγωγή για να λειτουργήσει απαιτεί εκ των πραγμάτων εξουσιαστικές σχέσεις. Αρχικά, επειδή οι άνθρωπου θα πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα αποκλειστικά τεχνητό περιβάλλον που οι κινήσεις τους θα καθορίζονται από τον ρυθμό των μηχανών. Η βιομηχανική παραγωγή απαιτεί έντονο καταμερισμό εργασίας και εξειδίκευση. Με τη σειρά της η εξειδικευμένη εργασία προϋποθέτει ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα και μια μαζική κοινωνία με πολύπλοκες σχέσεις και ρόλους. Βεβαίως ο έντονος καταμερισμός εργασίας και η εξειδίκευση είναι κάθετα αντίθετοι προς την ελευθερία των κινήσεων και την σκέψη των ανθρώπων. Αφού η μονοσήμαντη ενασχόληση αλλοτριώνει τους ανθρώπους από την πραγματικότητα της φυσικής ολότητας. Αυτό όμως που ταυτίζει πλήρως την βιομηχανική παραγωγή με την κυριαρχία είναι το ότι για να λειτουργήσει στρέφεται ενάντια στον φυσικό κόσμο καταστρέφοντας τον. Η ύπαρξη της βιομηχανικής παραγωγής προϋποθέτει ασφαλώς την κατασκευή της άγνοιας και την αλλοτρίωση του κοινωνικού χώρου από την φύση. Για να λειτουργεί η βιομηχανική παραγωγή πρέπει να κατασπαράζεται η γη και να τρυπιέται για να υπάρχουν καύσιμες ύλες. Να μολύνονται τα νερά, να διαλύονται οι βιότοποι και να εξολοθρεύονται μαζικά φυτικοί και ζωικοί οργανισμοί.
Η εκβιομηχάνιση της παραγωγής και η πιο σύγχρονη εφαρμογή της υψηλής τεχνολογίας είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει και να αλλοιώσει καταλυτικά τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Οι σύγχρονες πόλεις και ο τυποποιημένος και πλήρως ελεγχόμενος τρόπος ζωής σε αυτές είναι συνέπεια της τεχνολογικής ανάπτυξης. Η αστικοποίηση, η γιγάντωση των πόλεων, τα πλήθη των πεινασμένων, η κατασκευή παραγκουπόλεων και πολλά άλλα κοινωνικά προβλήματα του σύγχρονου τρόπου ζωής (ναρκωτικές ουσίες, αποξένωση, αυτοκτονίες, διάφορες αρρώστιες) είναι μεγάλα προβλήματα που πηγάζουν από την εξάρτηση των ανθρώπων από το βιο -μηχανικό -τεχνολογικό σύστημα, το κράτος και τις εξουσιαστικές σχέσεις.
Η βιομηχανική παραγωγή δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία, αλλά εφευρέθηκε, εξελίχθηκε και λειτουργεί μέσα από εξαναγκαστικές διαδικασίες και εξουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις. Η ύπαρξη του κρατικού μηχανισμού όπως και κάποιου οικονομικού συστήματος είναι απαραίτητοι μηχανισμοί για την ύπαρξη της βιομηχανίας. Το οικονομικό σύστημα είτε ονομάζεται καπιταλισμός, είτε κομμουνισμός είτε οτιδήποτε άλλο δεν έχει διαφορά από τη στιγμή που διαχειρίζεται και εξασφαλίζει την τάξη για την ομαλή λειτουργία της βιομηχανικής παραγωγής και των πόλεων.
Πολλά κομμουνιστικά καθεστώτα τον περασμένο αιώνα, αλλά και σήμερα πήραν την εξουσία σε διάφορες χώρες του κόσμου, με την ΕΣΣΔ να αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα υπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτοί οι κομμουνιστές βάλθηκαν να χρησιμοποιήσουν τη βιομηχανική παραγωγή θεωρώντας ότι το πρόβλημα έγκειται στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν ένα και το αυτό με το παγκοσμιοποιημένο σύστημα κυριαρχίας.
Ο αντιεξουσιαστικός ή ελευθεριακός κομμουνισμός διαχωρίζει τη θέση του από τον υπαρκτό σοσιαλισμό στο σημείο που απορρίπτεται ο κρατικός μηχανισμός. Όμως ποια η διαφορά αν την εξουσία την κατέχει κάποιο κομμουνιστικό κόμμα από το να την κατέχει «η εθνική συνομοσπονδία εργατών»; Ποια η διαφορά από το να έχουμε για χρήμα ευρώ, δραχμή ή δολάριο από το να έχουμε κουπόνια; Από τη στιγμή που υπάρχει πρόθεση να αντικατασταθούν οι κρατικές δομές από κάποιες άλλες δομές παρόμοιου τύπου είναι αυτονόητο ότι η πρόθεση αυτή επικεντρώνεται στη μεταρρύθμιση των υπάρχουσων δομών κι όχι στην καταστροφή τους με προοπτική την ολική απελευθέρωση.
Κάθε προσπάθεια που επικεντρώνεται στην αυτοδιαχείριση του βιο -μηχανικό -τεχνολογικού συστήματος κυριαρχίας είναι καταδικασμένη να αναπαράγει τις εξουσιαστικές σχέσεις, τους ρόλους, την αλλοτρίωση, τη συνέχιση της λεηλασίας του φυσικού κόσμου και εν τέλει την αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού με άλλο προσωπείο. Ένα κοινωνικό -οικονομικό -πολιτικό σύστημα, είτε το ονομάζουμε εξουσιαστικό, είτε κομμουνιστικό, είτε ελευθεριακό από τη στιγμή που θα επιχειρήσει να διαχειριστεί τη βιομηχανική παραγωγή και την υψηλή τεχνολογία, θα είναι εξ ορισμού ένα σύστημα κυριαρχίας.
Θεωρούμε ότι το ζήτημα της ολικής απελευθέρωσης και της αναρχίας δεν απευθύνεται μόνο στο ανθρώπινο είδος, αλλά αφορά ολόκληρη τη βιόσφαιρα. Επειδή η απελευθέρωση και η αναρχία θα υπάρξουν μόνο όταν καταστραφεί η αλλοτρίωση των ανθρώπων από τη φύση και όταν επιτευχθεί η αρμονική συνύπαρξή τους. Αν επιχειρήσουμε να προσαρμόσουμε ιδεολογικά την αναρχία με βάση τις υπάρχουσες δομές της βιομηχανίας, της υψηλής τεχνολογίας, των καταναλωτικών και διατροφικών προτύπων, στην πόλη και τον πολιτισμό στο σύνολό του, τότε θα έχουμε κατασκευάσει άλλο ένα τεχνητό έκτρωμα στο όνομα της ελευθερίας.
Η αναρχική θεώρηση δεν είναι ένα πολιτικό εργαλείο για να κάνουμε αντιπολίτευση στο καθεστώς, αλλά ούτε και ένα εναλλακτικό μοντέλο για τη διαχείριση της βιομηχανικής αθλιότητας. Είναι η θεώρηση για τη συνολική καταστροφή των δομών της κυριαρχίας, μια θεώρηση για την αρμονία με τον φυσικό κόσμο και την ολική απελευθέρωση.
Ο σύγχρονος βιομηχανικός τρόπος ζωής, κατά το δυτικό μοντέλο, βασίζεται στον αγώνα για την κάλυψη ενός συνόλου από πλαστές υλικές ανάγκες και υπηρεσίες. Για την κάλυψη αυτών των αναγκών, ενός μέρους της ανθρωπότητας, θυσιάζεται ο φυσικός κόσμος, συντηρείται η ανισότητα, η εξαθλίωση όπως και η πείνα στον τρίτο κόσμο. Και όμως, οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν χωρίς τη βιομηχανία, όπως μπορούν και να ζήσουν χωρίς κράτος όπως έκαναν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Προς την κατεύθυνση της συνολικής απελευθέρωσης θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ως άνθρωποι τι ακριβώς είμαστε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Είμαστε ένα είδος κυριαρχικό που θέλει να καταστρέφει τον υπόλοιπο κόσμο, απειλώντας τον συνολικά με εξαφάνιση ή ένα είδος που θέλει να απολαύσει τη ζωή αφήνοντας όλους τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα είδη ζωής να ζήσουν;
Ο ανθρωποκεντρισμός ήταν πάντα ο βασικός τρόπος σκέψης που καλλιεργούσε η κυριαρχία για να διαιωνίζεται και να αναπτύσσεται ο πολιτισμός. Για να ζήσουμε χωρίς τα δεινά της κυριαρχίας και του πολιτισμού οφείλουμε να αρνηθούμε τη μυωπική οπτική του ανθρωποκεντρισμού και να αποκτήσουμε μια συνολική οικοκεντρική αντίληψη για το πού βρισκόμαστε.
Για να γευτούμε ως άνθρωποι τους καρπούς της αναρχίας είναι προϋπόθεση να καταστρέψουμε το κράτος, όλες τις εξουσιαστικές σχέσεις, αλλά και τις δομές που αναπαράγουν την κυριαρχία, όπως είναι η βιομηχανική παραγωγή και οι πόλεις.
Σύμπραξη για την αναρχία
Αναδημοσίευση από: Αδάμαστο
Ελβετία: Δήλωση του οικοαναρχικού κρατουμένου Λούκα «Μπίλλυ» Μπερνασκόνι
Η φυλακή μάς διαχωρίζει σωματικά από τους αγώνες. Μας απομονώνει απ’ τους αγαπημένους μας κι από την καθημερινή μας συνενοχή στα μονοπάτια του αγώνα, αποστερώντας μας τις ίδιες μας τις επιθυμίες. Παρ’ όλα αυτά, δεν καταφέρνει να τους βγάλει απ’ το κεφάλι μας, ούτε και την πάλη από το πνεύμα μας. Απεναντίας, η οργή και το μίσος που νιώθουμε γι’ αυτούς τους τοίχους και τους δεσμοφύλακές μας τα ριζώνουν όλα αυτά ακόμα πιο βαθιά μες στην ψυχή μας, μέσα στη σάρκα μας.
Η σκέψη γίνεται ακόμα πιο έντονη απ’ ό,τι έξω: «Τι μπορώ να κάνω;» Έτσι, όταν εμφανίζονται ευκαιρίες να συμμετάσχει κανείς μέσα από αυτούς τους τοίχους σε κινητοποιήσεις που γίνονται εκτός των τειχών, αυτό βιώνεται ως κάτι πολύ παραπάνω από συμβολικό. Είναι μία στιγμή που αρπάζω και την κάνω εξολοκλήρου δικιά μου, βαθιά μέσα μου, όπου κανένας ανθρωποφύλακας, κανένας μπάτσος, κανένας άλλος που σκοπεύει να καταχραστεί την εξουσία του, δε θα ’χει το ελεύθερο μήτε ν’ αγγίξει μήτε να κοιτάξει. Εκεί, μέσα μας, όπου τίποτα δεν είναι συμβολικό, αλλά τα πάντα συντείνουν σε ένταση.
Ηγέτες κάθε είδους κυριαρχίας (πολιτικοί και εργολάβοι, των μίντια και των μέσων αποχαύνωσης) θα συναντηθούν φέτος στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός. Εκεί θα αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο με πληθώρα θεμάτων, με σκοπό να ανιχνεύσουν τα καινούργια εκείνα μοντέλα που θα εδραιώσουν ακόμα βαθύτερα τα προνόμιά τους και θα τους επιτρέψουν να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο. Ανάμεσα σε αυτά τα θέματα, ένα που ξεχωρίζει είναι το σχετικό με τα «νέα τεχνολογικά κοινωνικά πρότυπα» και συγκεκριμένα «το επόμενο κύμα τεχνολογικών καινοτομιών, ειδικότερα στις επιστήμες της ζωής, στη νανοτεχνολογία, στην τεχνητή νοημοσύνη».
Είναι πασίγνωστο ότι οι καιροί κρίσης είναι πολύ ευνοϊκές περίοδοι για την άρχουσα ελίτ, ώστε να προωθήσει μεθόδους που πρωτύτερα ήταν ανέφικτες, εισάγοντας έτσι αλλαγές που επιτρέπουν στο σύστημα να παγιώσει ακόμα καλύτερα την εξουσία του πάνω στη ζωή του καθενός και της καθεμιάς. Οι κρίσεις είναι, στην πραγματικότητα, αυτό που χρειάζεται το σύστημα για να ανακαινίσει το ίδιο και τον κόσμο γύρω του.
Στις μέρες μας, ένα πρόβλημα που μας αναγκάζουν με εξοντωτική επιμονή να αναγνωρίσουμε δεν έχει να κάνει τόσο με την κλιματική αλλαγή (που για κάποιους συνιστά απάτη, αφού οι μεγάλες εταιρείες, παρά την «πράσινη» εικόνα που προβάλλουνε, δε δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τον πλανήτη, αλλά τον βλέπουνε σαν εργαλείο προς εκμετάλλευση ώστε να εξασφαλίσουνε τις επιχειρήσεις τους), όσο με την αναγκαιότητα ανεύρεσης καινοτομιών, με σκοπό τη διαιώνιση αυτής της σκατένιας κοινωνίας· μέσω της απάλειψης ή της καθυστέρησης των πιο ορατών αρνητικών πτυχών της, όπως οι οικολογικές ανισορροπίες με τις επιπτώσεις τους στην κλιματική αλλαγή, ή η εξάπλωση των ασθενειών που ενσκήπτουν στην υγεία μας.
Βρίσκονται λοιπόν σ’ ένα σημείο καμπής, και σκαρφίζονται ένα κόλπο ανανέωσης το οποίο θα εγγυηθεί τη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος εκμετάλλευσης, παρά τις ανισορροπίες και τις ανομίες που έχουν συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια, ιδίως από την τελευταία μεταπολεμική περίοδο. Ο στόχος τους δεν είναι να λυθούν οι ανισορροπίες που έχουν προκληθεί, γιατί η πραγματική τους επίλυση θα προϋπόθετε και την αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος στη βάση της λειτουργίας του. Με έναν πολύ πιο απλό και επιτήδειο τρόπο, απλώς πηδάνε από πάνω και με τα δυο πόδια, μεταθέτοντας τις επιβλαβείς επιπτώσεις σε νέα, πολυπλοκότερα και βαθύτερα επίπεδα, ώστε να μην μπορούν εύκολα να συνδεθούν απευθείας με το σύστημα απ’ το οποίο εξαρτόμαστε, ούτε με τις θεμελιώδεις παραγωγικές του δυναμικές.
Σε αυτό το πνεύμα, οι νανοτεχνολογίες και οι βιοτεχνολογίες έχουνε πολλά υποσχόμενες πτυχές, και το ίδιο ισχύει για όλες τις πτυχές ή τους παραγωγικούς τομείς του τεχνοβιομηχανικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Θα συζητήσουνε γι’ αυτά στο Νταβός, γιατί στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ οι «μεγαλο»-βιομήχανοι και οι εργολάβοι παγκόσμιου βεληνεκούς μπορούν να συναντήσουν «μεγαλο»-επιστήμονες και πρωτοπόρους της υψηλής τεχνολογίας, από τους οποίους εμπνέονται, και μετά να πάνε για ένα ποτό με κάποιους «μεγαλο»-χορηγούς με σκοπό να τους πείσουν να επενδύσουν, και μετέπειτα το κουβεντιάζουν και με κάποια κυβερνητική αρχή (ή και μη κυβερνητική· συχνά οι ρόλοι είναι λίγο θολοί), προκειμένου να τους εκθέσουν τα οφέλη των επερχόμενων εξελίξεων και ερευνών. Η στιγμή στο Ντάβος είναι μία προνομιακή στιγμή. Εκεί είναι που τα αφεντικά αυτού του κόσμου και οι συνεργοί τους (επιστήμονες και μίντια) εμπνέονται προς νέες κοινές (μεταξύ τους) στρατηγικές για να πλουτίσουν περισσότερο, να θωρακίσουν τα προνόμια και την κυριαρχία τους, επιβεβαιώνοντας με φυσικότητα την τάση των τελευταίων χρόνων προς μία αίσθηση κοινωνικής και οικολογικής ευθύνης (μία βιτρίνα).
Για την ακρίβεια, ως προς τις νανοτεχνολογίες, ένα από τα σημεία-κλειδιά κατά τη διάρκεια των συνόδων του Νταβός συγκεκριμένα θα αφορά «την κατανόηση και του παραμικρού κινδύνου, προτού απρόβλεπτες συνέπειες επηρεάσουν αρνητικά τη δημόσια στήριξη της νανοεπιστημονικής έρευνας».
Ξεκάθαρο δεν είναι; Η ανησυχία τους δεν αφορά την επικινδυνότητα που εμπεριέχεται σε όλα αυτά, αλλά κατά πόσο ο κόσμος θα συνεχίσει να θεωρεί την προώθησή τους σαν επιστημονικό θαύμα, και να μην του περάσει καν απ’ το μυαλό ν’ απαρνηθεί τα κάθε λογής προϊόντα, όπως έχει ήδη συμβεί (κι εξακολουθεί να συμβαίνει) με τις βιοτεχνολογίες στον τομέα της διατροφής, δεδομένου ότι η ανάπτυξή τους μπορεί να αποβεί καθοριστική για την αναστήλωση του τρέχοντος συστήματος, και μάλιστα να του φτιάξουν μία πιο σεβαστή μόστρα, και κατά συνέπεια να το καταστήσουν ακόμα πιο κυριαρχικό. Κι αυτό συμβαίνει χάρη σε αυτή την κρίση.
Με σκοπό να συμμετάσχω από εδώ μέσα στους αγώνες που συμβαίνουν έξω, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, από τις 20 μέχρι τις 29 Ιανουαρίου, απέχω από το συσσίτιο και την εργασία, που στις ελβετικές φυλακές είναι καταναγκαστική. Αυτή η άρνησή μου αποτελεί επίσης μία απάντηση προς την πρόσφατη απομόνωση που υπέστη η Σίλβια μες στην ψυχιατρική πτέρυγα των γυναικείων φυλακών του Χίντελμπανκ, όπως και στην απόφαση της διοίκησης των φυλακών να μην επιτρέπει επισκεπτήριο φίλων και συντρόφων χωρίς την ύπαρξη διαχωριστικού γυαλιού, αλλά και ως υποστήριξη του Μάρκο Καμένις, που η ακρόαση για την αποφυλάκισή του υπό περιοριστικούς όρους θα διεξαχθεί μέσα στους επόμενους μήνες (αναμένεται τον Μάιο του 2012).
Αρπάζω την ευκαιρία ν’ ανταποδώσω τις αγκαλιές συνενοχής και αλληλεγγύης στους συντρόφους που κρατούνται σε Ελλάδα, Χιλή (δύναμη, Τορτούγα!), Μεξικό, Ρωσία, Λευκορωσία, Γερμανία, Ισπανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο και οπουδήποτε στον κόσμο· στους συντρόφους του Φουοριλουόγκο στην Μπολόνια που δικάζονται, στον κόσμο από τη Φλορεντία και στους αντιφασίστες από το Κούνεο, στους εξεγερμένους που συνελήφθησαν ή φορτώθηκαν με διώξεις στη Βαλ ντι Σούζα και σε όποιον/-α αγωνίζεται εντός κι εκτός άθλιων τειχών.
Από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κοινωνικής επανένταξης
Ρέγκενσντορφ, 15 Ιανουαρίου 2012
«Μπίλλυ»
Αναδημοσίευση από: Contra Info
Άθλια βαρβαρότητα σε φάρμα γουρουνιών στην Ισπανία απόκαλύπτει η Animal Equality
Το βίντεο είναι ίσως το πιο σκληρό βίντεο με κακοποίηση ζώων που έχουμε παρακολουθήσει ποτε..
Σήμερα το πρωί η οργάνωση μας (στην Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο) μόλις δημοσίευσε ένα σοκαριστικό video με φωτογραφίες τραβηγμένες από μια φάρμα γουρουνιών στο El Escobar, που βρίσκεται στο Fuente Alamo στην ισπανική περιοχή της Murcia. Το video δείχνει μερικές από τις πιο βάναυσες σκηνές απέναντι σε ζώα φάρμας που η Ομάδα Έρευνας μας έχει ποτέ συναντήσει.
Η Animal Equality ( Ισότητα στα Ζώα) της Ισπανίας έχει κάνει μήνυση ενάντια στον ιδιοκτήτη της φάρμας και τους εργαζόμενους.
Ο Marco Verduga Vinicio, ένας από τους εργάτες της φάρμας που μας παρέδωσε το υλικό, αποκάλυψε ότι τα ζώα αναπαράγονται για την εταιρία τροφίμων El Pozo (ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός κρέατος γουρουνιών στην Ισπανία). Για να εξαπλωθεί πάνω από το Ηνωμένο Βασίλειο, ανακαλύψαμε πως η El Pozo πουλάει επίσης τα προϊόντα της στην ηγετική εταιρία σούπερ μάρκετ Morissons.
Χάρη στον Marco Verduga Vinicio, η Animal Equality ανακάλυψε ότι αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν συχνά στην φάρμα El Escobar, που ανήκει στον Francisco Vera Sanchez, και ότι οι διευθυντές της φάρμας το γνωρίζουν. Στην πραγματικότητα είναι αυτοί που ζητάνε αυτές τις ενέργειες, έχουν βιντεοσκοπηθεί να ευχαριστιούνται με αυτές και έχουν καθιερώσει αυτές τις μεθόδους ως νόρμα για τις δολοφονίες ζώων μέσα στην φάρμα.
Τα υλικά που αποκομίσαμε είναι τα εξής:
Εργάτες να χτυπούν γουρούνια στα κεφάλια τους με σιδερένιες ράβδους, να πηδάνε πάνω τους, να τα κλωτσάνε, να ποζάρουν μπροστά στην κάμερα μαζί με τα γουρούνια
• Εργάτες να επιτίθενται και να σκοτώνουν γουρούνια με μακρυά σπαθιά.
• Το χτύπημα μιας εγκυμονούσας γουρούνας με μια ράβδο προτού της κόψουν την κοιλιά και την μήτρα με ένα μαχαίρι ενώ έχει ακόμα τις αισθήσεις της, έπειτα να βγάζουν τα έμβρυα από την μήτρα της και να την σκοτώνουν γιατί δεν είναι “κατάλληλη” ακόμα για το σφαγείο.
• Αυτή τη γουρούνα, δεμένη και ακινητοποιημένη, που προσπαθεί ανεπιτυχώς να αποδράσει ενώ οι εργάτες βγάζουν για αρκετά λεπτά τα έμβρυα. Αφαιρούν τα έντερα, το συκώτι και άλλα εσωτερικά της όργανα ενώ εκείνη υποφέρει τρομερά. Το ζώο αφήνεται με μαρτύρια με τα εσωτερικά του όργανα να εκτείνονται στο έδαφος μέχρι να πεθάνει αρκετά λεπτά αργότερα.
Φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στο Flickr
Περισσότερα νέα στον ιστότοπο Animal Equality
Εκδήλωση στο “Κουκούτσι” για την εκμετάλλευση των ζώων
Η εκμετάλλευση των ζώων στην κτηνοτροφία
Ημερομηνία: 19:00 Προβολή ταινίας: Unser täglich Brot (Our Daily Bread)
Περιγραφή Ταινίας: Καλώς ήλθατε στον κόσμο της βιομηχανικής παραγωγής τροφής και της γεωργίας υψηλής τεχνολογίας. Στον ρυθμό των ιμάντων μεταφοράς και των τεράστιων μηχανημάτων, η ταινία παρατηρεί δίχως να σχολιάζει τα μέρη όπου παράγεται τροφή στην Ευρώπη: μνημηώδεις χώροι, σουρεαλιστικά τοπία και περίεργοι ήχοι – ένα κρύο, βιομηχανικό περιβάλλον που αφήνει ελάχιστο χώρο για ατομικότητα. Άνθρωποι, άλλα ζώα, φυτά και μηχανές παίζουν έναν ρόλο υποστηρικτικό της οικονομίας αυτού του συστήματος, το οποίο ορίζει το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας μας.
20:30 Ενημέρωση και συζήτηση γύρω από την εκμετάλλευση των ζώων στην κτηνοτροφία.
*Μετά από την συζήτηση θα υπάρξει κουζίνα.*
Αναδημοσίευση από: Συνεταιριστικός Πολυχώρος “Το Κουκούτσι”
Indymedia Athens: Θα μας βρείτε μπροστά σας!
Από τη στιγμή που η γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε ως κοινωνία στα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά μας δικαιώματα απαντήθηκε μαζικά την περασμένη Κυριακή, 12/2, με τη συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών σε όλη την Ελλάδα, η εξουσία παίζει το τελευταίο της χαρτί, αυτό της όξυνσης της καταστολής, για να αποσβέσει την κοινωνική οργή.
Την Κυριακή το πρωί δεκάδες αγωνιστές απήχθησαν από το κράτος τρομοκράτη, μερικοί ακόμα και μέσα από τα σπίτια τους. Τέσσερις διαδηλωτές στην Αθήνα, υπερασπιστές του δικαιώματος για ζωή, κι όχι επιβίωση, προφυλακίστηκαν. Κάποιοι άλλοι διώχθηκαν 3 μέρες μετά τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Λίγες μέρες πριν, ξεπουλημένοι πολιτικοί, συνεργάτες των τροϊκανών εγείρουν θέματα στα κανάλια για τη λειτουργία και ύπαρξη του Indymedia.
Με ανακοίνωσή της το μεσημέρι της Παρασκευής, 17/2, η Πρυτανεία του Πολυτεχνείου αναγγέλλει διακοπές ηλεκτροδότησης σε κτήρια για «λόγους συντήρησης»! Βρήκαν έτσι τον τρόπο να φιμώσουν το athens.indymedia.org, κόβοντάς του το ρεύμα. Δεν είναι μακριά, άλλωστε, οι ηλεκτρονικές επιθέσεις στον σέρβερ την περασμένη Κυριακή, 12/2, κατά τη διάρκεια των μεγάλων διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα.
Η ανακοίνωση αυτή βρομάει από χιλιόμετρα κρατική καταστολή, λαμβάνοντας υπόψη την αλληλουχία των γεγονότων και των πιέσεων της βδομάδας που διανύσαμε με τη σκλήρυνση της στάσης του καθεστώτος. Βρομάει εν όψει νέας κινητοποίησης κοινωνικών κομματιών την Κυριακή, 19/2, τη στιγμή που το Athens IMC είναι ένα από τα κομβικά και ελάχιστα σημεία όπου τα γεγονότα επικοινωνούνται από τους συμμετέχοντες χωρίς τη διαμεσολάβηση και τη διαστρέβλωση των υποτακτικών ΜΜΕ.
Θα μας βρουν όμως μπροστά τους…
ΥΓ. Δεν ξεχνάμε, βέβαια, τις προηγούμενες αποτυχημένες κατασταλτικές μεθοδεύσεις του κράτους σε συντονισμό με τους φασίστες, ακόμα και τότε που δεν συνεργάζονταν επίσημα και τύποις κρατούσαν κάποιες αποστάσεις.
Αρχείο για την καταστολή | και για τη λειτουργία του Athens IMC
Από εδώ https://chat.koumbit.net μπορείτε να μπαίνετε στο κανάλι IRC του Athens IMC για άμεση συνεννόηση σχετικά με τρέχοντα νέα, βάζοντας ένα διακριτό ψευδώνυμο στο πεδίο [Nicknames:] και πληκτρολογώντας #athens στο πεδίο [Channels:]
Τι ακριβώς “γιορτάζουμε” την Τσικνοπέμπτη;
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αναπόφευκτα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η απορία… Μια απορία όχι καινούργια, την είχα και πριν γίνω χορτοφάγος:
Τι είναι αλήθεια αυτό που γιορτάζουμε την Τσικνοπέμπτη;
Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να τραβάμε μια –κόκκινη, ματωμένη- γραμμή ανάμεσα σε αυτά τα πλάσματα που θεωρούμε φίλους και συντρόφους, άξια προστασίας και θαυμασμού, και σε κείνα που είναι “φαγητό” και τα οποία καταδικάζουμε σε εξευτελισμό, ταπείνωση, βάσανα και θάνατο;
Άλλοι πολιτισμοί και κουλτούρες δεν τραβάνε καμιά διαχωριστική γραμμή. Κάποιοι π.χ. τρώνε φίδια, γάτες, σκύλους ή έντομα με την ίδια άνεση που τρώνε και κάθε άλλο αποδεκτά φαγώσιμο για μας πλάσμα, αλλά σε μας αυτό φαίνεται απεχθές, αηδιαστικό και ανάλγητο.
Μήπως λοιπόν είναι θέμα κουλτούρας, όχι κατ’ ανάγκη ανώτερης ή κατώτερης αλλά διαφορετικής; Και μήπως είναι καιρός, σαν είδος, να περάσουμε πια σε μιαν άλλη κουλτούρα, πιο συμπονετική, πιο αλληλέγγυα στα άλλα συναισθανόμενα πλάσματα του πλανήτη, μια κουλτούρα που δεν θα απαιτεί αιματοβαμμένες θυσίες και τσικνισμένη σάρκα για να ανθίσει και να γιορτάσει;
Νομίζω πως είναι καιρός. Αρκετά πια με την κουλτούρα του κρέατος!
Διαβάστε:
–Τρώγοντας ζώα (Eating Animals) του Jonathan Safran Foer, εκδόσεις “Μελάνι”
–Why We Love Dogs, Eat Pigs, and Wear Cows: An Introduction to Carnism, της Melanie Joy
Αναδημοσίευση από: Elsa’s Blog και Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
