Πάτρα

Με αφορμή τη δολοφονία από ιερομόναχο στην Πάτρα

  • February 27, 2012

Πριν ένα μήνα και κάτι ένας ιερομόναχος της Μονής που βρίσκεται στον Ομπλό, έξω από την Πάτρα, δολοφόνησε πυροβολώντας με καραμπίνα ένα «κυνηγόσκυλο» το οποίο είχε αφήσει ο «ιδιοκτήτης» του έξω από το μοναστήρι και το οποίο «πήγαινε να φάει τις κότες του μοναστηριού», κατά τα λεγόμενα του μοναχού. Είχαν προκληθεί πολλές αντιδράσεις και η είδηση αναπαράχθηκε σε διάφορες ιστοσελίδες αλλά και σε κανάλια, όπως φαίνεται και στο απόσπασμα του παραπάνω βίντεο.

Ο λόγος που κάνουμε την συγκεκριμένη ανάρτηση είναι επειδή αυτή η δολοφονία φέρνει στην επιφάνεια πολύ ξεκάθαρα την ηθική σχιζοφρένεια που χαρακτηρίζει την λεγόμενη ανθρωπότητα, αλλά και την υποκρισία που τη διαποτίζει. Έτσι, αναλύοντας λίγο κάποια σημεία ίσως μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τους διαχωρισμούς που κυριαρχούν στην κοινωνία μας.

Αρχικά, ας δούμε τις δηλώσεις του κυνηγού, του «ιδιοκτήτη» του σκύλου, το οποίο και χαρακτηρίζουν ως «κυνηγόσκυλο», λες και γεννήθηκε με σκοπό να συμμετέχει στο κυνήγι άλλων ζώων υπό τις εντολές κάποιου αφέντη ανθρώπου. Ο κυνηγός λοιπόν, φαίνεται συντετριμμένος από τη δολοφονία του σκυλιού «του», το οποίο είχε δέσει κοντά στο μοναστήρι για να το εκπαιδεύσει μετά από λίγη ώρα σε κάποιες κυνηγετικές μεθόδους. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: σε τι διαφέρει η δολοφονία του σκύλου από τον μοναχό με τη δολοφονία των άλλων ζώων από τον κυνηγό; Γιατί στεναχωριέται στη μια περίπτωση ενώ στην άλλη χαίρεται; Επειδή το ένα θύμα του ήταν χρήσιμο στην εύρεση άλλων θυμάτων; Πόσο πιο έκδηλη μπορεί να γίνει η σπισιστική λογική;

Έπειτα, ας δούμε τη στάση του μοναχού. Δολοφόνησε με μια αδήλωτη καραμπίνα ένα σκύλο που υποτίθεται ότι πήγε να φάει τις κότες του μοναστηριού. Δεν θα πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη ούτε η αδήλωτη καραμπίνα, ούτε η στάση του μοναχού, καθώς η χριστιανική εκκλησία έχει εκατοντάδες χρόνια ιστορίας μίσους, διαφθοράς και υποκρισίας. Ακούστηκαν κάποια σχόλια του στυλ «άνθρωπος του Θεού να συμπεριφέρεται έτσι;» και «κτήνη υπάρχουν παντού τελικά». Για το πρώτο εννοείται πως δεν σημαίνει κάτι θετικό το ότι είναι «άνθρωπος του Θεού», αλλά ούτε κι ότι δε φέρεται σύμφωνα με τα θεία, μιας και η χριστιανική θρησκεία διδάσκει την ανωτερότητα και την επιβολή του ανθρώπου στον υπόλοιπο φυσικό κόσμο, άρα ως προς αυτό είναι μια χαρά πιστός. Στο δεύτερο φαίνεται ουσιαστικά ο επίπλαστος διαχωρισμός ανθρώπου-κτήνους ή ανθρώπου-ζώου, μα και η αφελής αναφορά σε αυτό όποτε κάποιος πολιτισμένος άνθρωπος κάνει κάτι βίαιο, φρικτό, αποκρουστικό. Πρέπει να καταλάβουμε πως αυτό που εννοούμε ως «ανθρωπιά» δεν είναι ίδιον του ανθρώπου, αλλά πρόκειται για τον στοιχειώδη σεβασμό, τη στοιχειώδη αλληλεγγύη που χαρακτηρίζει τα άλλα ζώα και την υπόλοιπη φύση και την οποία εμείς επιδεικτικά αγνοούμε ή απορρίπτουμε εξαιτίας της «ανωτερότητάς» μας.

Μια άλλη παρατήρηση, τώρα. Θεωρώντας τη δολοφονία του σκύλου λανθασμένη, όσοι/ες φιλόζωοι εξοργίστηκαν με αυτή, λογικά θα έπρεπε να εξοργιστούν και με την φυλάκιση και τη μελλοντική δολοφονία των κοτών. Οι μοναχοί κρατούν φυλακισμένα άλλα όντα προς εκμετάλλευση, καθορίζοντας τη ζωή τους και την ελευθερία τους ωσάν Θεός στη θέση του Θεού. Όπως φυσικά κάνει και η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, αγαπώντας τις γάτες και τους σκύλους, αλλά σφάζοντας τους χοίρους και τις αγελάδες, για παράδειγμα. Και εντάξει, για ανθρώπους σαν τους κυνηγούς που έχουν επιλέξει συνειδητά να επιβάλλονται και να σκοτώνουν άλλα ζώα είναι ξεκάθαρη η ηθική σχιζοφρένεια. Για ανθρώπους όμως που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλόζωοι πώς δικαιολογείται αυτή η στάση, αν όχι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Και ας μην ξεχνάμε, ουσιαστικά ο μοναχός έκανε αυτό που κάνουν ακόμα άνθρωποι σε αρκετά χωριά, δηλαδή σκοτώνει ζώα (π.χ. λύκους) τα οποία υπάρχει κίνδυνος να σκοτώσουν άλλα ζώα (π.χ. πρόβατα), που όμως τα έχουν φυλακισμένα για να τα σκοτώσουν αργότερα οι ίδιοι. Το ζήτημα τελικά είναι ποιος θα σκοτώσει πρώτος ποιον, μια ψυχρή αντανάκλαση του κοινωνικού δαρβινισμού.

Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο «ο νόμος του ισχυρού» ή «το σκότωσε πριν σκοτωθείς» όπως μας έχουν μάθει. Υπάρχει και η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια και η αρμονική συνύπαρξη, όπως σημείωσε παλιά στο έργο του «Αλληλοβοήθεια» και ο Κροπότκιν.

Έτσι, κλείνοντας, δε μένουν πολλά για να πούμε πέρα από αυτό: οφείλουμε να αντιπαλέψουμε κάθε έκφανση του σπισισμού, ο οποίος με τη σειρά του είναι μια έκφανση του ανθρωποκεντρισμού. Η επιβολή σε άλλα όντα δεν κάνει διαχωρισμούς, είτε είναι ανθρώπινα είτε όχι, γι’ αυτό δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στις εξουσιαστικές λογικές που τυχαίνει να μην θέτουν τον άνθρωπο ως θύμα. Οφείλουμε, όσοι/ες κατανοούμε ότι τα άλλα ζώα είναι ίσα με εμάς και έχουν δική τους ζωή και θέληση, να αποκτήσουμε μεγαλύτερη κατανόηση της ύπαρξης του σπισισμού (με αφορμή και περιστατικά -δυστυχώς- σαν το παραπάνω) ώστε να είμαστε σε θέση να τον καταργήσουμε.

Αναδημοσίευση από: Ferae Naturae XVX