Κείμενα

Rock-A: Ριζοσπαστικό – Χορτοφαγικό Φεστιβάλ στην Τουρκία

  • April 12, 2012
Φεστιβάλ Rock-A/ 3 – 4 – 5 Αυγούστου 2012 – Σμύρνη/Τουρκία

Ξεκινάμε τις προετοιμασίες του φεστιβάλ για 6η φορά ως εθελοντές. Αν θέλετε να γίνετε εθελόντρια/ης του φεστιβάλ και να συμμετάσχετε στις ομάδες εργασίας, οι οποίες θα δράσουν πριν και κατά την διάρκεια του φεστιβάλ παρακαλώ συμπληρώστε την Φόρμα Εθελοντικής Συμμετοχής. Έτσι θα μπορέσετε να πληροφορηθείτε για τις συναντήσεις και τις εκδηλώσεις. Οι φόρμες συμμετοχής για τα μουσικά συγκροτήματα και τα εργαστήρια θα βρίσκονται εδώ τον Μάιο του 2012.

ΥΓ: Μπορείτε να δείτε τις πληροφορίες για το μέρος και τις εκδηλώσεις του φεστιβάλ στον ιστότοπο του Rock-A.

Διακήρυξη

Τι είναι το Rock-A;

Το Rock-A είναι ένα φεστιβάλ όπου οι άνθρωποι συναντιούνται και οργανώνουν κάθε φάση βασισμένοι στις αρχές του εθελοντισμού, αναζητώντας εναλλακτικές λύσεις ενάντια σε έναν κόσμο ανισότητας και ανελευθερίας, έναν κόσμο που δεν τον έχουμε δημιουργήσει εμείς, αλλά μας έχει επιβληθεί.

Φεστιβάλ Αλληλεγγύης

Το Rock-A είναι ένα Φεστιβάλ που έχει συνειδητοποιήσει απόλυτα τους συνεχείς πολέμους της εξουσίας και του χρήματος, έχει επίγνωση του γεγονότος ότι η φύση έχει χρησιμοποιηθεί και εξαντληθεί ως αποθήκη πρώτων υλών και ότι ζούμε σε έναν κόσμο που, από την μια μεριά, η κατανάλωση διογκώνεται, και από την άλλη, οι σταθμοί πυρηνικής ενέργειας έχουν κατασκευαστεί λέγοντας ψέμματα για τις ενεργειακές ανάγκες, και όπου, το χάσμα της κατανομής του εισοδήματος εξαναγκάζει εκατομμύρια ανθρώπους να μεταναστεύσουν. Επομένως το Rock-A είναι μια συγκέντρωση για όσους στέκονται ενάντια σε όλα αυτά, και ένα μέρος ελευθερίας, όπου η καθεμιά που μοιράζεται το όνειρο ενός κόσμου ισότητας και ελευθερίας, μπορεί να κάνει τα βήματα της προς την αλληλεγγύη.

Πείραμα για μια εναλλακτική στάση ζωής

Πέρα απ’ όλα αυτά, δεν είμαστε φυσικά, μονάχα εκφραστές άρνησης. Καθ’ όσον, μια συλλογικότητα που δεν μπορεί να αφουγκραστεί και να μοιραστεί την ζωή, και η οποία περιορίζεται μονάχα στο να στέκεται ενάντια σε κάτι, δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει κάτι περισσότερο από έκφραση καλών προθέσεων και μόνο. Γι’ αυτό το λόγο, το Rock-A υπερβαίνει τη συνθήκη ενός απλού φεστιβάλ και γίνεται ένα μέρος όπου μπορούμε να μοιραστούμε τους αγώνες μας, τη διασκέδαση, την αλληλεγγύη, τις γνώσεις, τις εμπειρίες, τα πιστεύω και τα αισθήματα μας για την ζωή και όπου μπορούμε να γίνουμε ένα παράδειγμα της στάσης ζωής που ονειρευόμαστε. Φυσικά, ένα τέτοιο φεστιβάλ μπορεί να γίνει πραγματικότητα μονάχα με τις προσπάθειες των εθελοντών. Αυτός είναι και ο λόγος που το Rock-A διοργανώνεται από εθελοντές. Από την άλλη μεριά, είτε πριν, είτε κατά την διάρκεια του φεστιβάλ, τα άτομα που δραστηριοποιούνται είναι μονάδες μιας αντί-ιεραρχικής δομής, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού. Μια αντίστροφη κατάσταση θα σήμαινε πως το Rock-A δεν αποτελεί “πείραμα για μια εναλλακτική στάση ζωής”.

Το Rock-A είναι 6 χρονών!

Μια φορά κάθε χρόνο, παίρνουμε μαζί μας τις σκηνές, τους υπνόσακους και τις ομορφότερες ελπίδες μας για να συναντηθούμε στο Rock-A, στο φεστιβάλ της αλληλεγγύης, εκεί που μοιραζόμαστε ελεύθερα, που περνάμε καλά και επίσης εκεί που οραματιζόμαστε έναν καινούριο κόσμο! Με το να είμαστε εθελόντριες του Rock-A, δεν διοργανώνουμε απλά ένα φεστιβάλ: φέρνουμε τον καινούριο κόσμο εδώ και τώρα, μέσα στις καρδιές μας. Αυτός ο κόσμος αναπτύσσεται σε αυτό το λεπτό.

 

 Συχνές ερωτήσεις για το Rock-A

 Τι είδους φεστιβάλ είναι το Rock-A;

Το Rock-A είναι ένα ελεύθερο φεστιβάλ όπου μπορείτε να φέρετε τις σκηνές και τους υπνόσακους σας και να κατασκηνώσετε ελεύθερα για 3 μέρες. Ή ακόμη, αν είστε ανυπόμονοι, μπορείτε να έρθετε μια μέρα νωρίτερα και να εγκατασταθείτε πριν αρχίσει το φεστιβάλ.

Τι μπορούμε να κάνουμε στην κατασκήνωση του Rock-A

Εκτός από την εγκατάσταση της σκηνής σας στο Rock-A, μπορείτε να ακούσετε μουσική από τα πολλά συγκροτήματα που θα παίζουν στην σκηνή και να χορέψετε. Μπορείτε επίσης να οργανώσετε εργαστήρια γύρω από διάφορα θέματα ή μπορείτε να συμμετάσχετε και να μοιραστείτε τις εμπειρίες και τις σκέψεις σας, στα ήδη υπάρχοντα εργαστήρια. Εκτός απ’ όλα αυτά, μπορείτε να πάτε να κολυμπήσετε στην θάλασσα, να παίξετε παιχνίδια και μουσική και φυσικά, να κάνετε καινούριες φιλίες.

Γιατί το Φεστιβάλ Rock-A είναι Χορτοφαγικό και Vegan;

Κάθε χρόνο, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του αγώνα για την ελευθερία, αυτό που αφορά την “Απελευθέρωση των Ζώων”, πραγματοποιείται σαν θεματική στο φεστιβάλ του Rock-A. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν πολλοί εθελοντές του Rock-A που είναι χορτοφάγοι ή vegan και οι οποίοι επίσης συμμετέχουν σε δράσεις για την Απελευθέρωση των Ζώων. Είχαμε κάνει πολλές συζητήσεις στις συναντήσεις μας πάνω στο θέμα της μη κατανάλωσης/σερβιρίσματος κρέατος στην κουζίνα του φεστιβάλ. Και τελικά, αφού το ξανασυζητήσαμε λεπτομερώς, αποφασίσαμε να αποκλείσουμε το κρέας από την κουζίνα. Τώρα, το φεστιβάλ Rock-A είναι vegan και χορτοφαγικό, από το 2011. Αυτή η απόφαση, είναι ένα πολιτικό βήμα. Στον σημερινό κόσμο, εκατοντάδες εκατομμύρια ζώων σε πάρα πολλούς τομείς, δολοφονούνται συστηματικά, εξαναγκάζονται να ζουν σε συνθήκες βασανισμού και χρησιμοποιούνται σε πειράματα. Τα ζώα, δεν προσδιορίζονται ως ζωντανά πλάσματα με τα οποία μοιραζόμαστε τον πλανήτη, αλλά ως αντικείμενα βιομηχανικής κατανάλωσης. Και στην πραγματικότητα, αυτός ο τρόπος σκέψης είναι η αρχή για να επιτραπεί η χρήση του και μεταξύ των ανθρώπων. Γιατί, η ανθρώπινη εργασία είναι επίσης ένα καταναλωτικό αντικείμενο, μέσα από την οπτική της εξουσίας και του καπιταλισμού. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα ακόμα να ειπωθούν, να συζητηθούν, να γραφτούν γι’ αυτή την θεματική. Ας τα συζητήσουμε λοιπόν περαιτέρω στον χώρο του φεστιβάλ. Μπορούμε να πούμε τελικά, πως σε ένα φεστιβάλ όπου μαζευόμαστε για να διασκεδάσουμε – τουλάχιστον στο Rock-A – ας μην δολοφονηθούν ζώα για τη δική μας διασκέδαση.

Γιατί το Rock-A είναι ένα φεστιβάλ χωρίς χορηγούς;

Ποια εταιρία, φίρμα ή οποιαδήποτε άλλη εμπορική επιχείρηση μπορεί να γίνει χορηγός του κόσμου που ονειρευόμαστε, όταν σε αυτό τον κόσμο δεν θα υπάρχει χώρος γι’ αυτές;

Γιατί δεν μπορούμε να φέρουμε φαγητά και ποτά στην κατασκήνωση του φεστιβάλ;

Το Rock-A είναι το μοναδικό δωρεάν φεστιβάλ σε αυτά τα μέρη. Η καθεμιά θα συμφωνούσε ότι μια τέτοια μεγάλη εκδήλωση έχει τεράστιο οικονομικό κόστος. Για να είμαστε σε θέση να εκπληρώσουμε αυτές τις υποχρεώσεις, δηλαδή την ενοικίαση της μουσικής σκηνής και του χώρου του φεστιβάλ και τα έξοδα για τους υπαλλήλους ασφαλείας, τη διαφήμιση και την ενδοεπικοινωνία στον χώρο, ο μόνος τρόπος κάλυψης των εξόδων είναι το να πουλάμε φαγητά και ποτά στον χώρο, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει χρέωση για την είσοδο.

Ποιοι καθαρίζουν το φεστιβάλ;

Φυσικά οι εθελόντριες! Αυτός ο εθελοντισμός φυσικά δεν αφορά μονάχα τους εθελοντές. Ο καθαρισμός ενός φεστιβάλ είναι υπόθεση όλων όσων ρυπαίνουν και είναι η πιο ζωτική δραστηριότητα του φεστιβάλ.

 

Οι περσινές θεματικές από τα εργαστήρια

Γλυπτική ξύλου, Πρωτοβουλία από Αναρχοqueer, Κολλεκτίβα “Άσχημη Τέχνη (Ugly Art), Οικολογική Κολλεκτίβα, Η τέχνη της Ανακύκλωσης, Δίκτυο Αλληλεγγύης Μεταναστών, GöztepeliCHE Sevenler (Ποδοσφαιρικό Fan Club), Απελευθέρωση των Ζώων και Χορτοφαγία, Φοιτήτριες/ες ενάντια στην Ομοφοβία και την Τρανσοφοβία, Ζογκλερικά, Μαύρη Θάλλασα και πλατφόρμα ταραχών, Έκθεση Καρτούν, Karşı Bisiklet (Ποδηλατικός Σύλλογος) – Συζήτηση, Εργαστήρι για την παρασκευή λικέρ, Εργαστήρι φυσαρμόνικας, Ένωση για την Αλληλεγγύη με τους Πρόσφυγες, Εργαστήρι Διαλογισμού με Αναπνοές, Εργαστήρι Origami, Εργαστήρι για Ράστα, Ένωση του Μαυρορόζ τριγώνου της Σμύρνης (Έμφυλο), Εργαστήρι για την παρασκευή κρασιού, Εργαστήρι Φύλλου, Διεθνής Αμνηστία, Ελευθερία για την Γη, Γιόγκα, Εργαστήρι Γλυπτικής, Poison is the Dose (To Φαρμάκι είναι Φάρμακο) – Ομάδα Έκδοσης Φάνζιν, Lambdaistanbul (Ομάδα για τα LGBTQ ζητήματα),  Εργαστήρι παιχνιδιού “Go game and Goizm”

 

Σημείωση Ζώα και Αυτοδιάθεση

Αξίζει να σημειωθεί προς αποφυγή παρεξηγήσεων πως το καθεστώς στο τούρκικο χωρικό πεδίο είναι ιδιαίτερα επιθετικό προς οποιαδήποτε φωνή αντίστασης σηκώνεται ενάντια στο υπάρχον με πολύ πιο άγρια χαρακτηριστικά από τα αντίστοιχα του ελλαδικού (όχι ότι εδώ καλοπερνάμε βέβαια). Έτσι λοιπόν όταν μια ομάδα πολιτικών υποκειμένων θελήσει να διοργανώσει ένα πολιτικό φεστιβάλ, η κυριαρχία τους επιβάλλει ,θέλουν δεν θέλουν, να νοικιάσουν έναν χώρο (που συχνά πιθανόν είναι να ανήκει στον στρατό) ενώ τους αναγκάζει να πληρώσουν security για την “ασφάλεια” του φεστιβάλ. Δεν είναι τυχαίο πως στο No Border του 2008 στο Δικελί είχαν εισβάλει μπάτσοι μέσα στον χώρο για να κάνουν μαζικούς ελέγχους με ιδιαίτερα τραμπούκικο ύφος στον κόσμο που συμμετείχε ενώ σε παλαιότερο φεστιβάλ Rock-A είχε εισβάλει μπάτσος την ώρα των συναυλιών και επιδείκνυε το περίστροφο του λες και ήταν στο Φαρ Ουέστ. Αυτά τα στοιχεία αναφέρονται κυρίως στο να κατανοηθεί η ένταση της καταστολής στον γειτονικό χώρο, πριν να υπάρξει οποιαδήποτε επιπόλαια κριτική για την παρουσία των security στον χώρο του φεστιβάλ .

Τα αρχικά κείμενα μπορείτε να τα βρείτε στην ιστοσελίδα του Rock-A

Μετάφραση: malamadre

Επιμέλεια: Elsa

Για το “κίνημα του αρνιού” και την τσάμπα αλληλεγγύη…

  • April 11, 2012

Με αφορμή τα όσα ακούγονται τελευταίως για το αυτό-αποκαλούμενο «κίνημα του αρνιού» (1), (2), (3), (4), αλλά και την προώθηση πώλησης κατσικιών μέσα από κινηματικές λίστες ηλεκτρονικών ταχυδρομείων και αφίσες για τον αυτοδιαχειριζόμενο εορτασμό του πάσχα και την ανατρεπτική ενδυνάμωση των “εθίμων” του τόπου, θα θέλαμε να συνεισφέρουμε σε αυτόν τον διάλογο περί αυτοδιαχείρισης των αναγκών και των επιθυμιών μας, εμπνευσμένες από το “αντιεξουσιαστικό” εγχείρημα “Νισύρικα Κατσίκια Νο 2: Η ΣΦΑΓΗ”* :


“Γίνε και εσύ συμμέτοχος στην πασχαλινή υπερεκμετάλλευση

“Νισύρικοι μετανάστες Νο 2: Η ΣΦΑΓΗ”

(αρχικό κείμενο): “Γίνε και εσύ συμπαραγωγός της πασχαλινής υπερπαραγωγής

*”Νισύρικα Κατσίκια Νο 2: Η ΣΦΑΓΗ”*

Παράγγειλε και εσύ έναν [ή μισό ή όσο] μετανάστη από τη Νίσυρο για το πασχαλινό τραπέζι και βοήθησε:

α.το νησί μας και τις ιδιοκτησίες μας να απαλλαγούν από αυτά τα διαόλια

β.τους δουλεμπόρους και τους μαχαιροβγάλτες να βγάλουν κάνα φράγκο [γιατί επιχορηγήσεις γιοκ]. Άιντε μήπως τους πείσουμε να ασχοληθούν και λίγο πιο σοβαρά με τα «ζώα» και σταματήσουν να τα έχουν έτσι χύμα στο νησί!(να τους φτιάξουν πχ έναν χώρο «προσωρινής φιλοξενίας»)

γ.την τσέπη σου, αγοράζοντας φτηνό και ποιοτικό εργατικό κρέας και

δ.τη γλώσσα και το στομάχι και τους φίλους σου που θα απολαύσουν τους καρπούς της εκμετάλλευσης και του βασανισμού όσων έχουν για μόνη πατρίδα τους τη γη [και ενίοτε την περιουσία μου!]

τιμές:

*μετανάστης γάλακτος – για παιδική εργασία- 7 ευρώ το κιλό*

*μετανάστης veganμε ελάχιστο κόστος συντήρησης- 5 ευρώ το κιλό*

***παραλαβή από τον Πειραιά***

οργανωθείτε με τους φίλους σας και κάντε ομαδικές παραγγελίες, βολεύουν.

προωθήστε σε ρατσιστές, φασίστες, άτομα που μπορεί να ενδιαφέρονται και που εμπιστεύεστε..

για παραπάνω πληροφορίες στείλτε μου mail στο* …

Παράγγειλε και εσύ ένα [ή μισό ή όσο] κατσίκι από τη Νίσυρο για το πασχαλινό τραπέζι και βοήθησε:

α. το νησί και τον κήπο μας[!] να απαλλαγούν από αυτά τα διαόλια

β. τους παραγωγούς και κατσικοκοσφάκτες να βγάλουν

κάνα φράγκο [γιατί επιχορηγήσεις γιοκ] άιντε μήπως τους πείσουμε να ασχοληθούν και λίγο πιο σοβαρά με τα ζώα τους και σταματήσουν να τα έχουν έτσι χύμα στο νησί!

γ. την τσέπη σου, αγοράζοντας φτηνό και ποιοτικό κρέας και

δ. τη γλώσσα και το στομάχι και τους φίλους σου που θα απολαύσουν αγριοκάτσικο θρεμμένο με βότανα και αγριόχορτα της νισύρικης γης

[και ενίοτε τα μπροκολάκια μου!]…

τιμές:

*κατσικάκι γάλακτος [6-10 κιλά] 7 ευρώ το κιλό*

*κατσικάκι vegan [10-15 κιλά] 5 ευρώ το κιλό*

***παραλαβή από τον Πειραιά***

οργανωθείτε με τους φίλους σας και κάντε ομαδικές παραγγελίες, βολεύουν.

προωθήστε σε άτομα που μπορεί να ενδιαφέρονται και που εμπιστεύεστε..

για παραπάνω πληροφορίες στείλτε μου mail στο (…)

ευχαριστώ πολύ

καλή σαρακοστή και τέτοια

(…)

 Η απελευθέρωση των ανθρώπων, των άλλων ζώων και της γης είναι αγώνας ενιαίος και αδιαχώριστος

Η κακοποίηση και η βία, είτε σε αυτήν υποβάλλονται άνθρωποι ή άλλα ζώα, έχει ως αφετηρία την κυριαρχία και την επιβολή. Στην περίπτωση των παραπάνω κινημάτων φαίνεται ότι το μόνο που απασχολεί είναι από πού προέρχεται η επιβολή (ή ποιος έχει την εξουσία) και όχι αν αυτή είναι λάθος.

Η αναγωγή της βίας που υφίστανται τα άλλα ζώα, σε «κινηματική» ευτελίζει κι ισοπεδώνει τους αγώνες για την ελευθερία.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, όταν μιλάμε για «αυτοδιαχείριση προϊόντων», αναφερόμενες στο πόδι, το κεφάλι ή τον πνεύμονα της κατσίκας, και γενικότερα στο προϊόν ‘κατσίκα’, δεν μιλάμε απλώς για ένα ζώο ως ιδιοκτησία (αρχικά του εκτροφέα και αφού το αγοράσουμε δικιά μας), ούτε μιλάμε απλώς για χειραγώγηση, αλλά για την πλήρη επιβολή πάνω σε ένα άλλο ζώο. Μιλάμε για την αφομοίωση της έννοιας ζώο με την έννοια αντικείμενο και την ολοκληρωτική εκμετάλλευση ενός όντος με σκέψεις, επιθυμίες, ατομικότητα και κοινωνική ζωή. Αυτό όμως φαίνεται πως είναι λεπτομέρεια για τους εκμεταλλευτές των άλλων ζώων όταν μπορούν να αυξήσουν το κέρδος τους, όπως άλλωστε λεπτομέρεια είναι τα προβλήματα της εργατικής τάξης για την κυρίαρχη αστική.

Όταν λοιπόν λέμε αυτοδιαχείριση, ας καταστεί σαφές σε όλες μας ότι πλέον εννοούμε την ελεύθερη και αδιαμεσολάβητη κυριαρχία κι εκμετάλλευση πάνω σε όσες αυθαίρετα αποφασίσαμε να κατατάξουμε σε κατώτερες. Όταν μιλάμε για αυτοδιαχείριση, εννοούμε την δική μας ελευθερία να εμπορευόμαστε τα σώματα κάποιων άλλων. Εννοούμε ότι μια κατσίκα δεν είναι ένα αισθανόμενο ζώο όπως κι εμείς, αλλά ένα παράγωγο του κόπου μας, της επιχείρησής μας, της δουλειάς μας. Είναι ένα προϊόν κι όχι ένα άτομο, είναι «εμπόρευμα», είναι ένα «κομμάτι» ή ένα «τεμάχιο», αναλώσιμο και άψυχο πριν καν πεθάνει, που κατασπαράζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Είμαστε σίγουρες ότι «κινηματικό κατσικάκι» που θα προμηθεύσουν οι «αυτόνομοι κτηνοτρόφοι», θα αγοράσουν και θα φάνε αλληλέγγυα οι κάθε λογής «ενεργοί πολίτες», όπως άλλωστε και οι γνωστοί «κάτοικοι» των γειτονιών, με τους οποίους ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι τους διαχωρίζει.

Από την άλλη είναι αστεία η προσκόλληση σε έθιμα, όπου με αρχή ένα «θρησκευτικό θαύμα» έχουμε φτάσει να γιορτάζουμε μια δήθεν γιορτή αγάπης με σφαγές και υπερκατανάλωση.

Οι εξουσιαστικές σχέσεις και δομές της διάκρισης παραμένουν οι ίδιες μέχρι την Ολική Απελευθέρωση.


 

αντισπισιστές-αντισπισίστριες


1. Δημοσίευμα στο Cretalive: “10.000 αρνιά για το κίνημα … του Ανωγειανού Οφτού!”

2. Δημοσίευμα στο tvxs: “Κρήτη: Κοινοπραξία κτηνοτρόφων για την αυτοδιαχείριση των προϊόντων”

3. Ανάρτηση στο athens.indymedia με τίτλο “Μπορεί το κίνημα της πατάτας να γίνει κίνημα το αρνιού;”

4. On line φόρμα παραγγελίας για “Ανωγειανό αρνί” , πρωτοβουλία του Κτηνοτροφικού Συλλόγου Ανωγείων, για την διάθεση Αρνιού γάλακτος ελευθέρας βοσκής από τον Παραγωγό κατευθείαν στον Καταναλωτή

 

Συγκέντρωση ενάντια στην 2η Διεθνή Έκθεση Γούνας (Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση)

  • March 13, 2012

Η αντιμετώπιση των μη ανθρώπινων ζώων από τον άνθρωπο εντάσσεται στα πλαίσια του «περιουσιακού στοιχείου» και του «προϊόντος». Στο πλευρό όλων αυτών που δολοφονούν μη ανθρώπινα ζώα είναι το ίδιο το σύστημα εξουσίας, με εργαλεία τους νόμους του και τα καταναλωτικά πρότυπα που προβάλλει. Και όλα αυτά, με το κενό επιχείρημα ότι τα ζώα αποτελούν πρώτη ύλη στη διάθεση του ανθρώπου.

Τα ζώα έχουν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, γεγονός που καθιστά υποκριτική την αγάπη του ανθρώπου για ελευθερία ζώντας σε σταθερή κυριαρχία και υποδούλωση των μη ανθρώπινων ζώων.

Η βιομηχανία μόδας και «ομορφιάς» δε μένει αμέτοχη, καθώς προβάλλει τα ζωικά προϊόντα ως αναπόσπαστο στοιχείο και πηγή της ανθρώπινης ευημερίας και ευτυχίας. Τα ΣΦΑΓΕΙΑ και τα ΕΚΤΡΟΦΕΙΑ είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ της επίπλαστης ευτυχίας.

Η Διεθνής Έκθεση γούνας έρχεται για δεύτερη φορά στην Αθήνα. Προκαλεί, όχι για τα τεράστια κέρδη ή τη χλιδή -που ονειρεύεται μεγάλο μέρος του κόσμου- αλλά για την αλαζονεία όλων αυτών των εμπόρων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο χτίζουν αυτοκρατορίες εις βάρος των ανθρώπινων και μη ζώων. Με την έκθεση αυτή, ελληνικά αφεντικά στοχεύουν στο να κλείσουν συμφωνίες με τα αντίστοιχα καθάρματα του εξωτερικού. Κέρδη που αποκτώνται από την ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΖΩΩΝ ετησίως. Για 4 μέρες το Expo Athens θα φιλοξενεί μια «αφρόκρεμα» μεγαλοεμπόρων, ακριβοπληρωμένα μοντέλα και τα «εμπορεύματα».

Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται μια πατριαρχική κοινωνία βασισμένη στην ΕΠΙΒΟΛΗ, την ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, τη ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ και ΣΠΙΣΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ. Η κοινωνία θα γνωρίσει την ισότητα και το σεβασμό όταν γκρεμίσει το σύστημα το οποίο βασίζεται στην απληστία και την εκμετάλλευση. ΚΑΝΕΝΑ νομοθετικό αίτημα δεν πρόκειται να θέσει υπό αμφισβήτηση το πραγματικό ζήτημα, το αν, δηλαδή, έχει ο άνθρωπος δικαίωμα πάνω στη ζωή, το θάνατο και την ελευθερία των υπόλοιπων ζώων.

Η μόνη λύση σε αυτήν τη σιχαμένη κυριαρχία είναι ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ που αναπαράγονται από την εξουσία. Παρακολουθώντας τον τελευταίο καιρό την καταπίεση να εντείνεται και τις βιομηχανίες θανάτου να αυξάνονται και να επιτίθενται ολοκληρωτικά, ας μη λυπηθούμε και ΑΣ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΘΕΑΤΕΣ. Ήρθε η ώρα ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ απέναντι στην εξουσία μέσα από διαδηλώσεις, σαμποτάζ, επιθέσεις, αντιπληροφόρηση, με οποιοδήποτε μέσο αντιπαρατίθεται σε αυτόν τον αποστειρωμένο και αιματοβαμμένο κόσμο.

Ένας αναρχικός αγώνας χωρίς το ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΖΩΩΝ είναι μισός. ΑΔΕΙΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ.

Στις 28 και στις 31 Μαρτίου θα είμαστε έξω από το εκθεσιακό κέντρο Expo Athens στην Ανθούσα. Θα επιχειρήσουμε να σταθούμε εμπόδιο στην επέλαση του κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία, με τις ανισότητες που δημιουργεί και την ανελέητη επίθεση που εξαπολύει ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΖΩΗΣ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ 2Η ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΘΕΣΗ ΓΟΥΝΑΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 28/3/2012 και ΣΑΒΒΑΤΟ 31/3/2012, στις 13:00

ΕΚΘΕΣΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ EXPO ATHENS, ΑΝΘΟΥΣΑ

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στις 11:00, στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Εκδήλωση ενάντια στη βιομηχανία γούνας

  • March 13, 2012

Η εκτροφή και η παραγωγή γούνινων προϊόντων εξοντώνει εκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα, λεηλατεί τη φύση και αναπαράγει μια κοινωνία ανισότητας. Στις συνθήκες μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης πρέπει να επιλέξουμε ή την κατάργηση κάθε κυριαρχικής λογικής και κάθε θεσμού που συντηρεί έναν κόσμο βασισμένο στη βία και την εκμετάλλευση ή την παράδοση στο έλεος του κεφαλαίου και της εξουσίας.

Ζωή με χρώμα, γουναράδες -και κάθε αφεντικό- στο χώμα!

Εκδήλωση ενάντια στη βιομηχανία γούνας
Παρασκευή 23 Μάρτη, 7:00 μ.μ.
στην Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Πορεία 3/3: Οι καταλήψεις είναι τμήμα των κοινωνικών αγώνων

  • February 28, 2012

Το κείμενο της κατάληψης Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά για την πορεία του Σαββάτου μπορείτε να το κατεβάσετε και από εδώ

από τη στοχοποίηση των καταλήψεων Λέλας Καραγιάννη 37 και Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη…

Το Γενάρη του 2012, ύστερα από τις απαντήσεις που δόθηκαν στη Βουλή από την υπουργό παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου και τον υπουργό προστασίας του πολίτη Χρήστο Παπουτσή σε μια ακόμη επερώτηση των φασιστών του ΛΑΟΣ για τις καταλήψεις, γνωστοποιείται ότι έχει ασκηθεί αυτεπάγγελτη εισαγγελική δίωξη στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 (κοντά στην πλατεία Αμερικής). Η συγκεκριμένη δίωξη ουσιαστικά έρχεται να συμπληρώσει και να επεκτείνει το πλαίσιο της κατασταλτικής μεθόδευσης απέναντι στην κατάληψη, ακολουθώντας τον αποκλεισμό της από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και την απειλή για εισβολή τον Ιούλη του 2010, καθώς και την απόπειρα διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος στο κτίριο τον Ιούλη του 2011.

Παράλληλα, το Νοέμβρη του 2011, κλιμάκιο του υπουργείου προστασίας του πολίτη, της ΓΑΔΑ και της δημοτικής αστυνομίας παρευρέθηκε στο 6ο διαμερισματικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων, στοχοποιώντας άμεσα την κατάληψη της δημοτικής αγοράς στην Κυψέλη. Η συγκεκριμένη κίνηση αποτελεί την κορύφωση των απειλών για εκκένωση που δέχεται το τελευταίο διάστημα η κατειλημμένη αγορά, τόσο από τους φασίστες του ΛΑΟΣ με πλήθος συκοφαντικών δημοσιευμάτων και επερωτήσεων στη Βουλή, όσο και από το Δήμο Αθηναίων με κύριο εκφραστή τους τον Καμίνη. Ο δήμαρχος, μάλιστα, εμφανίστηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στη Φωκίωνος Νέγρη, βγάζοντας λόγο στους «δημότες» ακριβώς έξω από τη δημοτική αγορά, κίνηση που πέρα από το συμβολικό της χαρακτήρα υποδηλώνει και τις άμεσες προθέσεις του.

…στην ευρύτερη κατασταλτική επίθεση του κράτους στο κέντρο της Αθήνας

Η περιοχή του κέντρου της Αθήνας που εκτείνεται από την Πατησίων μέχρι τη Λιοσίων, από την Ομόνοια μέχρι και τα Άνω Πατήσια, συμπυκνώνει με ιδιαίτερη ένταση πλήθος ταξικών-κοινωνικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, αλλά και αποτελεί διαρκές πεδίο εκδήλωσης επιθετικών και κατασταλτικών στρατηγικών από το κράτος και τα αφεντικά. Στη συγκεκριμένη περιοχή το κράτος επέλεξε –εδώ και χρόνια– να συσσωρευτεί ένα μεγάλο μέρος του πιο υποτιμημένου και κοινωνικά αποκλεισμένου πληθυσμού της πόλης, οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Η διαδικασία αυτή πραγματοποιήθηκε σε πλήρη συνεργασία με τους προέδρους των μεταναστευτικών κοινοτήτων και των κυκλωμάτων διακίνησης, οι οποίοι έχουν καταλυτικό ρόλο στην προσπάθεια των μεταναστών για εύρεση σπιτιού, χαρτιών, δουλειάς ή τρόπων μετάβασης σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Με αυτό τον τρόπο το κράτος αποσκοπούσε στην οριοθέτηση ζωνών –ελέγχου και αποκλεισμού κάθε πτυχής της ζωής των μεταναστών– επιλέγοντας ουσιαστικά να διαχειριστεί το μεταναστευτικό ζήτημα με καθαρά πολεμικούς όρους. Με επιχειρήσεις-σκούπα, δολοφονίες, συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και οχετό ρατσιστικής προπαγάνδας από τα ΜΜΕ για την «εγκληματικότητα» στο κέντρο της Αθήνας, που δυστυχώς αναπαράγεται από μέρος των ντόπιων κατοίκων. Με την ενεργοποίηση των φασιστικών και παρακρατικών εφεδρειών, ώστε να εγκαθιδρυθεί στον Άγιο Παντελεήμονα και στην πλατεία Αττικής ένα ναζιστικού τύπου καθεστώς απαρτχάιντ και να εκκαθαριστούν οι συγκεκριμένες πλατείες από τους μετανάστες, ύστερα από τα φασιστικά πογκρόμ, τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα υπό την ανοχή και με τη συνεργασία της αστυνομίας. Με τη μετατροπή του κέντρου της Αθήνας στο κατεξοχήν πεδίο απόπειρας κοινωνικού εκφασισμού και εκδήλωσης φαινομένων κοινωνικού κανιβαλισμού.

Το τελευταίο διάστημα το κράτος έχει μεταφέρει την πολεμική του στον άξονα της Πατησίων διεξάγοντας κατασταλτικές επιχειρήσεις παράλληλα σε διάφορα «μέτωπα». Επιχειρήσεις-σκούπα πραγματοποιούνται, σε εβδομαδιαία βάση, τόσο στην πλατεία Βικτωρίας όσο και στην πλατεία Αμερικής και έχουν ως αποτέλεσμα τη σύλληψη δεκάδων μεταναστών που συγκεντρώνονται εκεί καθημερινά. Ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ και της δημοτικής αστυνομίας επιτίθενται στους μετανάστες μικροπωλητές που συγκεντρώνονται γύρω από το κτίριο της ΑΣΟΕΕ, με την πρόφαση της πάταξης του «παραεμπορίου». Η σθεναρή αντίσταση των μικροπωλητών και αλληλέγγυων φοιτητών έχει ως αποτέλεσμα τη συχνή μετατροπή της Πατησίων σε πεδίο συγκρούσεων, τον αποκλεισμό τους εντός του πανεπιστημίου και την «απειλή» εισόδου των ΜΑΤ στο άσυλο. Ταυτόχρονα το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ στοχοποιείται από κατευθυνόμενα δημοσιογραφικά δημοσιεύματα, καθώς και από επιστολή του ίδιου του πρύτανη της σχολής προς την εισαγγελία Αθηνών.

Οι συγκεκριμένες κατασταλτικές επιχειρήσεις εντάσσονται στο ίδιο πλαίσιο διαχείρισης του «ζητήματος» του κέντρου της Αθήνας, πραγματοποιούνται όμως με μια σημαντική ποιοτική διαφοροποίηση σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Με φόντο τη βαθιά συστημική κρίση των τελευταίων χρόνων, η φτώχια και η εξαθλίωση στις γειτονιές και κεντρικά σημεία της πόλης συνεχώς διευρύνονται, αγγίζοντας ολοένα μεγαλύτερα τμήματα και του ντόπιου πληθυσμού. Η δυνατότητα εκμαίευσης συναίνεσης στους καπιταλιστικούς σχεδιασμούς βρίσκεται στο ναδίρ και οι κοινωνικοί αγώνες αγκαλιάζονται από ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Έτσι το κράτος επενδύει στην ήδη διαμορφωθείσα «εκρηκτική» συνθήκη στο κέντρο της Αθήνας, προσπαθώντας για ακόμη μια φορά να στρέψει τους ντόπιους κατοίκους απέναντι στους μετανάστες, να βαθύνει τους διαχωρισμούς και τον κατακερματισμό μεταξύ των καταπιεσμένων, να εκμηδενίσει τη δυνατότητα συνεύρεσης και κοινής αντιμετώπισης της ολομέτωπης επίθεσης που δέχεται το κοινωνικό σώμα.

Τα παπαγαλάκια της εξουσίας οδύρονται για την «εγκληματικότητα» των μεταναστών, ενώ το «παράνομο» κεφάλαιο των μαφιών και των μπράβων τους, των πρεζέμπορων και των νταβατζήδων διεκδικεί συνεχώς ζωτικό χώρο στις γειτονιές και σε κεντρικά σημεία της πόλης, υπό την άμεση εποπτεία και τον έλεγχο της αστυνομίας. Το «παραεμπόριο» και οι μετανάστες μικροπωλητές υποδεικνύονται ως υπαίτιοι για την πτώση του τζίρου των καταστημάτων, ώστε να υπάρξει επικοινωνιακή διαχείριση της δυσαρέσκειας των εμπόρων-καταστηματαρχών, ενώ οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να κλείνουν η μία μετά την άλλη ως απόρροια της οικονομικής κρίσης και της συνεπαγόμενης καταστροφής του μη παραγωγικού μικρομεσαίου κεφαλαίου. Η ρητορική περί ανάπλασης επανέρχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο προσκήνιο, τόσο από δεξιούς όσο και από αριστερούς στυλοβάτες του συστήματος, αποτελώντας το «παραγωγικό» συμπλήρωμα της καταστολής στους σχεδιασμούς για το κέντρο. Έτσι παρουσιάζονται σχέδια επί σχεδίων για τραμ, πεζοδρομήσεις, εμπορικά κέντρα, γκαλερί και μουσεία αστικής τέχνης, που από τη μία μπορεί να αποτελούν διακαή πόθο και ονείρωξη των αφεντικών, από την άλλη, στη συγκυρία που διανύουμε είναι όνειρο θερινής νυκτός και μόνο τους λακέδες τους ή κάποιους αφελείς θα έπειθαν. Ο Δήμος Αθηναίων αποκτά αναβαθμισμένο θεσμικό ρόλο και αυτοπαρουσιάζεται ως εγγυήτρια δύναμη για την ανάπτυξη, την ασφάλεια και την εύρυθμη λειτουργία της πόλης, ενώ απολύει εργαζόμενους, λαμβάνει νομοθετική πρωτοβουλία για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, διώκει άστεγους που κατέλαβαν το πνευματικό κέντρο, στοχοποιεί τη δημοτική αγορά Κυψέλης και διακόπτει την παροχή νερού στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων.

Όλα αυτά αποτελούν βασικές πτυχές της ιδεολογικής και ταξικής επίθεσης που διεξάγουν το κράτος και τα αφεντικά και ουσιαστικά αποσκοπούν στη διεύρυνση των ελεγχόμενων και αποστειρωμένων ζωνών στην πόλη, στην αναχαίτιση των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων και στο ξόρκισμα του εφιάλτη ενός νέου Δεκέμβρη, όπου ντόπιοι και μετανάστες με κοινό πεδίο συνύπαρξης τους δρόμους ταρακούνησαν συθέμελα το καπιταλιστικό οικοδόμημα.

οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών αγώνων

Στον αντίποδα της ζοφερής κοινωνικής πραγματικότητας που εκτυλίσσεται στο κέντρο της Αθήνας, γεννιούνται ή ενδυναμώνονται πλήθος ριζοσπαστικών κινήσεων, αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων και κοινωνικών αγώνων. Καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και πάρκα, συνελεύσεις γειτονιάς, πρωτοβουλίες αγωνιζόμενων ανθρώπων συνιστούν ένα πολύμορφο φάσμα κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, που με πείσμα και επιμονή εκδηλώνονται στην περιοχή και αποτελούν ανάχωμα στους κρατικούς-καπιταλιστικούς σχεδιασμούς, τόσο σε «τοπικό» όσο και σε κεντρικό επίπεδο. Αναδεικνύουν αρκετά ζητήματα σε σχέση με την κρίση, είτε μέσω εκδηλώσεων-συζητήσεων είτε με τις δράσεις για ελεύθερες μετακινήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση στα νοσοκομεία και την άρνηση καταβολής του χαρατσιού της ΔΕΗ, τη συμμετοχή στις απεργιακές διαδηλώσεις και την έμπρακτη στήριξη κινητοποιήσεων των εργαζομένων. Οργανώνουν συλλογικές κουζίνες και χαριστικά-ανταλλακτικά παζάρια για την προώθηση της ύπαρξης δικτύων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας της τάξης των καταπιεσμένων. Υπερασπίζονται την ελεύθερη πρόσβαση στους δημόσιους χώρους, καθώς και τις ελάχιστες οάσεις πρασίνου που έχουν απομείνει στην περιοχή, όπως το πάρκο Κύπρου και Πατησίων και το Πεδίο του Άρεως. Πραγματοποιούν αυτοοργανωμένες συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, προβολές, που χαρακτηρίζονται από ανταγωνιστικό πρόσημο προς τον κυρίαρχο πολιτισμό της εκμετάλλευσης, του εμπορεύματος και της εξουσίας. Αναμετρώνται με το φασισμό στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης και στέκονται αλληλέγγυα με τους μετανάστες προβάλλοντας τις κοινές ταξικές και κοινωνικές ρίζες των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα, σε αντίθεση με την ασφυκτική αστυνόμευση και τη συστημική προώθηση του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Γι’ αυτό και βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής, με πιο πρόσφατη τη μεθόδευση ενάντια στις καταλήψεις της Λέλας Καραγιάννη 37 και της Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη. Γι’ αυτό και οι καταλήψεις έχουν δεχτεί στο παρελθόν εισβολές της αστυνομίας, φασιστικές και παρακρατικές επιθέσεις. Γι’ αυτό και επιλέγονται ως ένα από τα πολυαγαπημένα ζητήματα ενασχόλησης των φασιστών στη βουλή και το δημοτικό συμβούλιο με συνεχείς επερωτήσεις και «πιέσεις» για εκκένωσή τους. Γι’ αυτό, άλλωστε, επαναλαμβάνεται συνεχώς η αποτυχημένη απόπειρα κατασυκοφάντησης και απομόνωσής τους από τις κοινωνικές τους αναφορές. Όπως και στο 6ο διαμερισματικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων (το Νοέμβρη), όπου οι εκπρόσωποι των μπάτσων αναπαρήγαγαν τη συνήθη λάσπη που εξαπολύουν τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ και οι φασίστες: « Οι καταλήψεις είναι ορμητήρια επιθέσεων, οπλοστάσια και χώροι τέλεσης εγκληματικών πράξεων».

 Από το κατειλημμένο έδαφος της Σκαραμαγκά, αυτό που έχουμε να πούμε είναι ότι οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα είναι ορμητήρια και οπλοστάσια αλληλεγγύης και συντροφικότητας. Εστίες αντίστασης, ανάχωμα στην επέλαση της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας και κύτταρα ανατρεπτικών προτάσεων για την οικοδόμηση μιας απελευθερωμένης κοινωνίας. Θα στέκονται στο πλευρό κάθε καταπιεσμένου και καταπιεσμένης, κάθε εκμεταλλευόμενου και εκμεταλλευόμενης. Θα συνεχίσουν να αποτελούν καταλύτες άλλα και αναπόσπαστα τμήματα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων που διεξάγονται.

Όπως άλλωστε δηλώνουν οι καταληψίες της Λέλας Καραγιάννη: «…με εμπιστοσύνη στις πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις με τις οποίες έχουμε μοιραστεί και εξακολουθούμε ανυποχώρητα να μοιραζόμαστε τους ίδιους αγώνες για μια νέα κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!» Γι’ αυτό οποιαδήποτε επιχείρηση καταστολής των καταλήψεων Λέλας Καραγιάννη και Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη, όπως και κάθε αυτοδιαχειριζόμενου εγχειρήματος δε μπορεί παρά να εκληφθεί ως επίθεση στο σύνολο των αδιαμεσολάβητων και αυτοοργανωμένων κοινωνικών αγώνων. Και ως τέτοια θα αντιμετωπιστεί.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37

ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

 

πορεία αλληλεγγύης

Σάββατο 3 Μάρτη, 12.00μμ, Δημοτική Αγορά Κυψέλης

κατάληψη πατησίων 61 & σκαραµαγκά

pat61.squat.gr/ pat61skar@gmail.com

Απελευθέρωση των ζώων μέσα από τα συνδικάτα;

  • February 27, 2012

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί μετάφραση του κειμένου «Animal Liberation Through Trade Unions?», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #15 του περιοδικού No Compromise. Αφορά στη σχέση μεταξύ του εργατικού κινήματος και του κινήματος για την απελευθέρωση των ζώων και με απλό και σύντομο τρόπο σημειώνει την ανάγκη και τους πιθανούς τρόπους σύνδεσής τους.

 

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν τον περισσότερο ενεργό τους χρόνο δουλεύοντας, πουλώντας την εργασία τους στα αφεντικά. Πολλές φορές ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό για να διατηρήσουν ένα έστω αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Αν χρησιμοποιήσουμε τον όρο «τάξη», αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται εργατική τάξη (δηλαδή, άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα άλλο πέρα από την ίδια τους την εργασία, την οποία πρέπει να πουλάνε σε οποιονδήποτε θέλει να την αγοράσει). Η μεγάλη πλειοψηφία των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων προέρχεται από την εργατική τάξη.

Αν κοιτάξουμε τον κόσμο ως σύνολο, ο πλούτος είναι εξαιρετικά άνισα κατανεμημένος. Για παράδειγμα, μόνο 355 από τους πιο πλούσιους ανθρώπους παγκοσμίως έχουν στην ιδιοκτησία τους τόσα πολλά -από άποψη συσσώρευσης- όσα όλοι οι άνθρωποι του φτωχότερου 47% ολόκληρου του πλανήτη μαζί. Οι λεγόμενες χώρες του «πρώτου κόσμου» καταναλώνουν δεκάδες φορές περισσότερους φυσικούς πόρους ανά κεφαλή απ’ ότι ο φτωχός Νότος. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών εθνών μεγαλώνει συνεχώς καθώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχές χώρες παραμένουν κολλημένες στη φτώχεια. Σε αυτό το πλαίσιο το μήνυμα των δικαιωμάτων των ζώων μπορεί να ακούγεται ελιτίστικο, κάτι που προορίζεται για παιδιά της προνομιούχας μεσαίας και υψηλής τάξης. Για πολλούς ανθρώπους, ο αγώνας της καθημερινής επιβίωσης και το συχνό αίσθημα αδυναμίας ελέγχου της προσωπικής ζωής τούς τους απομακρύνει από ζητήματα όπως τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα ή το ζήτημα των ζώων.

Τα συνδικάτα δημιουργήθηκαν ιστορικά για να ενδυναμώσουν τους εργαζόμενους ανθρώπους και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους ενάντια στην άρχουσα τάξη. Μέσα μαζικού αγώνα, απεργιών, πορειών, μποϊκοτάζ και σαμποτάζ, οι εργάτες έχουν κερδίσει όλα όσα σήμερα αναγνωρίζουμε ως εργασιακά δικαιώματα, ασφάλεια, δημόσια υγεία, καλύτερους μισθούς, εκπαίδευση, λιγότερες ώρες εργασίας, κατάργηση ρατσιστικών νομοθεσιών, κτλ. Χωρίς αυτά τα μαζικά κινήματα εργατών, οι κοινωνίες μας θα ήταν πολύ διαφορετικές και η απελευθέρωση ή τα δικαιώματα των ζώων δεν θα ήταν σε κανενός την ατζέντα.

Αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα να κερδηθούν. Σίγουρα το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων θα επιτύχει νίκες ως μονοθεματικό, αταξικό κίνημα. Για να ανοίξει ο δρόμος όμως για μια πραγματικά φιλική προς τα ζώα κοινωνία χρειάζονται πολλά περισσότερα από αυτές τις μικρές νίκες. Κάποιοι άνθρωποι υποστηρίζουν πως όσο υπάρχει ο καπιταλισμός (η συστηματική εκμετάλλευση της απελπιστικής κατάστασης των άλλων ανθρώπων ως τάξη που δεν τους ανήκει τίποτα άλλο πέρα απ’ την εργασία τους, η πρακτική της εξύψωσης του κέρδους πάνω από τα δικαιώματα των ανθρώπων, των ζώων ή της φύσης, κοκ), δε μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση των ζώων.

Τα συνδικάτα για την απελευθέρωση των ζώων;

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι ο στόχος των ριζοσπαστικών συνδικάτων. Για παράδειγμα, οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΒΕΚ και αγγλιστί IWW) στις Ηνωμένες Πολιτείες στοχεύει στην κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Αλλά στη διάρκεια αυτής της πορείας, σκοπεύουν να ενδυναμώσουν τους εργάτες και να τους εμπνεύσουν ώστε να πάρουν τον έλεγχο των ζωών τους, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και στο μέρος δουλειάς τους, απελευθερώνοντάς τους από την εκμεταλλευτική θέση υπό την άρχουσα τάξη.

Οι ΒΕΚ διδάσκουν επίσης στην εργατική τάξη να έχει συναίσθηση της δύναμής της. Εδώ είναι που πρέπει το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων να δουλέψει μαζί με το εργατικό κίνημα. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως χρειάζεται να εργαστούμε μαζί ως ομάδες, αλλά ότι το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των άλλων κοινωνικών κινημάτων και την ίδια ώρα προσπαθεί να ενημερώσει τα συνδικάτα για τα ζητήματα των ζώων.

Κοιτάξτε στο Σιάτλ, για παράδειγμα: τα περιθωριακά [marginal] κινήματα για τα ζώα και τη γη δε θα μπορούσαν να έχουν το αντίκτυπό που έχουν χωρίς το κίνημα των εργατών και των αγροτών.

Κάνοντας τα λόγια πράξη

Η προώθηση της απελευθέρωσης των ζώων μέσω των συνδικάτων είναι αμφίδρομη.

Πρώτον, σε εκστρατείες μπορούμε να κάνουμε τους εργάτες να συμμετέχουν παρά να εκφράζουμε το θυμό και την δυσαρέσκειά μας προς αυτούς (κι έτσι να τους στρέφουμε εναντίον μας). Για παράδειγμα, οι εκστρατείες ενάντια στο εργοστάσιο παλτών Burlington, ή άλλες εταιρείες που πουλάνε γούνες, θα ήταν πολύ δυναμικότερες αν είχαν τη στήριξη της οργανωμένης εργατικής δύναμης. Τα συνδικάτα έχουν οργανώσει αμέτρητες απεργίες και άλλες βιομηχανικές δράσεις για περιβαλλοντικούς λόγους παγκοσμίως. Ανυπομονώ να δω την πρώτη που θα γίνει και για τα ζώα.

Δεύτερον, συμμετέχοντας στα συνδικάτα και παίρνοντας περισσότερο τον έλεγχο των ζωών μας στο εργασιακό μας περιβάλλον, μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για εμάς και τους συναδέλφους μας. Μόνο σε μια κοινωνία όπου τα άτομα θα νιώθουν πως έχουν δύναμη, πως υπάρχει σεβασμός προς αυτά και πως καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες, μπορεί η απελευθέρωση των ζώων να προχωρήσει.

Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΙWW)

Για τον ασυμβίβαστο και ριζοσπάστη ακτιβιστή για τα ζώα, η πιο φυσική επιλογή συνδικάτου θα ήταν οι ΒΕΚ. Οι ΒΕΚ είναι ένα συνδικάτο που βασίζεται στο συνδικαλισμό και τις αναρχικές ιδέες, και γι’ αυτό είναι υπό τον πλήρη έλεγχο των μελών του αντίθετα με άλλα συνδικάτα. Έχει ως στόχο την απελευθέρωση των ανθρώπων από τη μισθωτή σκλαβιά, κι όχι μικρές μεταρρυθμίσεις όπως άλλα μεγαλύτερα συνδικάτα, και χρησιμοποιεί τακτικές άμεσης δράσης για την απόκτηση αγαθών.

Δείτε για τους ΒΕΚ στο διαδίκτυο, στη σελίδα www.iww.org και κρίνετε μόνοι σας.

Για την απελευθέρωση του ανθρώπου, των ζώων και της γης,
R.B.G.-Φινλανδία

Αναδημοσίευση από: Ferae Naturae XVX

Εκδήλωση – Συζήτηση: Βιομηχανικός κομμουνισμός ή αναρχία;

  • February 24, 2012

Έχουν περάσει περίπου δύο αιώνες μετά την βιομηχανική επανάσταση. Ένα γεγονός το οποίο ήταν η αιτία για να αλλάξει συνολικά η εικόνα του πλανήτη μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ζωή των ανθρώπων εκμηχανίστηκε και άλλαξε ριζικά, ενώ τα οικοσυστήματα και πολλά άλλα είδη ζωής καταστρέφονται.

Η βιομηχανική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα μιας μεθοδευμένης επιστημονικής και τεχνικής σύζευξης, που έχει τις ρίζες της σε κάποια ιστορικά γεγονότα και επιλογές της κυριαρχίας (φεουδαρχία και καινοτομίες στη γεωργία στα τέλη του μεσαίωνα, ιδιοκτησία και περιφράξεις, ναυτική τεχνολογία και αποικιοκρατία, έντονη αστικοποίηση).

Η εκβιομηχάνιση της ζωής δεν ήταν ένα φυσικό γεγονός, αλλά ένα μια επιβαλλόμενη διαδικασία από την κυριαρχία. Αυτό αποδεικνύεται από την σθεναρή αντίσταση των εξουσιαζόμενων στις αρχές του 18ου αιώνα απέναντι στις μηχανές και τον βιομηχανικό τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι δεν οδηγήθηκαν στην βιομηχανική επανάσταση μέσα από ελεύθερες διαδικασίες, αλλά μέσα από συνθήκες εξουσιαστικές. Όπως και σήμερα η βιοτεχνολογία εφαρμόζεται στην γεωργική παράγωγη χωρίς την συναίνεση έστω της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Η βιομηχανική παραγωγή για να λειτουργήσει απαιτεί εκ των πραγμάτων εξουσιαστικές σχέσεις. Αρχικά, επειδή οι άνθρωπου θα πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα αποκλειστικά τεχνητό περιβάλλον που οι κινήσεις τους θα καθορίζονται από τον ρυθμό των μηχανών. Η βιομηχανική παραγωγή απαιτεί έντονο καταμερισμό εργασίας και εξειδίκευση. Με τη σειρά της η εξειδικευμένη εργασία προϋποθέτει ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα και μια μαζική κοινωνία με πολύπλοκες σχέσεις και ρόλους. Βεβαίως ο έντονος καταμερισμός εργασίας και η εξειδίκευση είναι κάθετα αντίθετοι προς την ελευθερία των κινήσεων και την σκέψη των ανθρώπων. Αφού η μονοσήμαντη ενασχόληση αλλοτριώνει τους ανθρώπους από την πραγματικότητα της φυσικής ολότητας. Αυτό όμως που ταυτίζει πλήρως την βιομηχανική παραγωγή με την κυριαρχία είναι το ότι για να λειτουργήσει στρέφεται ενάντια στον φυσικό κόσμο καταστρέφοντας τον. Η ύπαρξη της βιομηχανικής παραγωγής προϋποθέτει ασφαλώς την κατασκευή της άγνοιας και την αλλοτρίωση του κοινωνικού χώρου από την φύση. Για να λειτουργεί η βιομηχανική παραγωγή πρέπει να κατασπαράζεται η γη και να τρυπιέται για να υπάρχουν καύσιμες ύλες. Να μολύνονται τα νερά, να διαλύονται οι βιότοποι και να εξολοθρεύονται μαζικά φυτικοί και ζωικοί οργανισμοί.

Η εκβιομηχάνιση της παραγωγής και η πιο σύγχρονη εφαρμογή της υψηλής τεχνολογίας είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει και να αλλοιώσει καταλυτικά τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Οι σύγχρονες πόλεις και ο τυποποιημένος και πλήρως ελεγχόμενος τρόπος ζωής σε αυτές είναι συνέπεια της τεχνολογικής ανάπτυξης. Η αστικοποίηση, η γιγάντωση των πόλεων, τα πλήθη των πεινασμένων, η κατασκευή παραγκουπόλεων και πολλά άλλα κοινωνικά προβλήματα του σύγχρονου τρόπου ζωής (ναρκωτικές ουσίες, αποξένωση, αυτοκτονίες, διάφορες αρρώστιες) είναι μεγάλα προβλήματα που πηγάζουν από την εξάρτηση των ανθρώπων από το βιο -μηχανικό -τεχνολογικό σύστημα, το κράτος και τις εξουσιαστικές σχέσεις.

Η βιομηχανική παραγωγή δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία, αλλά εφευρέθηκε, εξελίχθηκε και λειτουργεί μέσα από εξαναγκαστικές διαδικασίες και εξουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις. Η ύπαρξη του κρατικού μηχανισμού όπως και κάποιου οικονομικού συστήματος είναι απαραίτητοι μηχανισμοί για την ύπαρξη της βιομηχανίας. Το οικονομικό σύστημα είτε ονομάζεται καπιταλισμός, είτε κομμουνισμός είτε οτιδήποτε άλλο δεν έχει διαφορά από τη στιγμή που διαχειρίζεται και εξασφαλίζει την τάξη για την ομαλή λειτουργία της βιομηχανικής παραγωγής και των πόλεων.

Πολλά κομμουνιστικά καθεστώτα τον περασμένο αιώνα, αλλά και σήμερα πήραν την εξουσία σε διάφορες χώρες του κόσμου, με την ΕΣΣΔ να αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα υπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτοί οι κομμουνιστές βάλθηκαν να χρησιμοποιήσουν τη βιομηχανική παραγωγή θεωρώντας ότι το πρόβλημα έγκειται στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν ένα και το αυτό με το παγκοσμιοποιημένο σύστημα κυριαρχίας.

Ο αντιεξουσιαστικός ή ελευθεριακός κομμουνισμός διαχωρίζει τη θέση του από τον υπαρκτό σοσιαλισμό στο σημείο που απορρίπτεται ο κρατικός μηχανισμός. Όμως ποια η διαφορά αν την εξουσία την κατέχει κάποιο κομμουνιστικό κόμμα από το να την κατέχει «η εθνική συνομοσπονδία εργατών»; Ποια η διαφορά από το να έχουμε για χρήμα ευρώ, δραχμή ή δολάριο από το να έχουμε κουπόνια; Από τη στιγμή που υπάρχει πρόθεση να αντικατασταθούν οι κρατικές δομές από κάποιες άλλες δομές παρόμοιου τύπου είναι αυτονόητο ότι η πρόθεση αυτή επικεντρώνεται στη μεταρρύθμιση των υπάρχουσων δομών κι όχι στην καταστροφή τους με προοπτική την ολική απελευθέρωση.

Κάθε προσπάθεια που επικεντρώνεται στην αυτοδιαχείριση του βιο -μηχανικό -τεχνολογικού συστήματος κυριαρχίας είναι καταδικασμένη να αναπαράγει τις εξουσιαστικές σχέσεις, τους ρόλους, την αλλοτρίωση, τη συνέχιση της λεηλασίας του φυσικού κόσμου και εν τέλει την αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού με άλλο προσωπείο. Ένα κοινωνικό -οικονομικό -πολιτικό σύστημα, είτε το ονομάζουμε εξουσιαστικό, είτε κομμουνιστικό, είτε ελευθεριακό από τη στιγμή που θα επιχειρήσει να διαχειριστεί τη βιομηχανική παραγωγή και την υψηλή τεχνολογία, θα είναι εξ ορισμού ένα σύστημα κυριαρχίας.

Θεωρούμε ότι το ζήτημα της ολικής απελευθέρωσης και της αναρχίας δεν απευθύνεται μόνο στο ανθρώπινο είδος, αλλά αφορά ολόκληρη τη βιόσφαιρα. Επειδή η απελευθέρωση και η αναρχία θα υπάρξουν μόνο όταν καταστραφεί η αλλοτρίωση των ανθρώπων από τη φύση και όταν επιτευχθεί η αρμονική συνύπαρξή τους. Αν επιχειρήσουμε να προσαρμόσουμε ιδεολογικά την αναρχία με βάση τις υπάρχουσες δομές της βιομηχανίας, της υψηλής τεχνολογίας, των καταναλωτικών και διατροφικών προτύπων, στην πόλη και τον πολιτισμό στο σύνολό του, τότε θα έχουμε κατασκευάσει άλλο ένα τεχνητό έκτρωμα στο όνομα της ελευθερίας.

Η αναρχική θεώρηση δεν είναι ένα πολιτικό εργαλείο για να κάνουμε αντιπολίτευση στο καθεστώς, αλλά ούτε και ένα εναλλακτικό μοντέλο για τη διαχείριση της βιομηχανικής αθλιότητας. Είναι η θεώρηση για τη συνολική καταστροφή των δομών της κυριαρχίας, μια θεώρηση για την αρμονία με τον φυσικό κόσμο και την ολική απελευθέρωση.

Ο σύγχρονος βιομηχανικός τρόπος ζωής, κατά το δυτικό μοντέλο, βασίζεται στον αγώνα για την κάλυψη ενός συνόλου από πλαστές υλικές ανάγκες και υπηρεσίες. Για την κάλυψη αυτών των αναγκών, ενός μέρους της ανθρωπότητας, θυσιάζεται ο φυσικός κόσμος, συντηρείται η ανισότητα, η εξαθλίωση όπως και η πείνα στον τρίτο κόσμο. Και όμως, οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν χωρίς τη βιομηχανία, όπως μπορούν και να ζήσουν χωρίς κράτος όπως έκαναν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Προς την κατεύθυνση της συνολικής απελευθέρωσης θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ως άνθρωποι τι ακριβώς είμαστε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Είμαστε ένα είδος κυριαρχικό που θέλει να καταστρέφει τον υπόλοιπο κόσμο, απειλώντας τον συνολικά με εξαφάνιση ή ένα είδος που θέλει να απολαύσει τη ζωή αφήνοντας όλους τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα είδη ζωής να ζήσουν;

Ο ανθρωποκεντρισμός ήταν πάντα ο βασικός τρόπος σκέψης που καλλιεργούσε η κυριαρχία για να διαιωνίζεται και να αναπτύσσεται ο πολιτισμός. Για να ζήσουμε χωρίς τα δεινά της κυριαρχίας και του πολιτισμού οφείλουμε να αρνηθούμε τη μυωπική οπτική του ανθρωποκεντρισμού και να αποκτήσουμε μια συνολική οικοκεντρική αντίληψη για το πού βρισκόμαστε.

Για να γευτούμε ως άνθρωποι τους καρπούς της αναρχίας είναι προϋπόθεση να καταστρέψουμε το κράτος, όλες τις εξουσιαστικές σχέσεις, αλλά και τις δομές που αναπαράγουν την κυριαρχία, όπως είναι η βιομηχανική παραγωγή και οι πόλεις.

Σύμπραξη για την αναρχία

Αναδημοσίευση από: Αδάμαστο

Τι ακριβώς “γιορτάζουμε” την Τσικνοπέμπτη;

  • February 15, 2012

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αναπόφευκτα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η απορία… Μια απορία όχι καινούργια, την είχα και πριν γίνω χορτοφάγος:
Τι είναι αλήθεια αυτό που γιορτάζουμε την Τσικνοπέμπτη;

Στην σημερινή εποχή, που ελάχιστοι τηρούν με ευλάβεια τις νηστείες της ορθόδοξης εκκλησίας (Τετάρτη και Παρασκευή ολοχρονίς, συν μεγάλες γιορτές, συν Σαρακοστή κλπ), τι νόημα έχει πια αυτή η εθιμική, βουλιμική σχεδόν, αχόρταγη κατανάλωση κοψιδιών, καμιά φορά καρβουνιασμένων (ή συχνότατα μισοψημένων λόγω φόρτου εργασίας; )
Όταν οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες τρώνε τουλάχιστον 3-4 φορές τη βδομάδα κρέας, κάποιες μάλιστα και καθημερινά, πόσο περιττό και παράλογο είναι να αφιερώνεται και μια μέρα ειδικά στην απόλυτη κρεοφαγία σαν να είναι κάτι το σπάνιο;
Αλλά για να το πιάσουμε από την αρχή το θέμα, μήπως είναι έτσι κι αλλιώς περιττό και παράλογο το να τρώμε κρέας; Μήπως είναι μια παρεξήγηση, μια συνήθεια που ακολουθούμε -χωρίς δεύτερη σκέψη οι περισσότεροι- γιατί έτσι μας έμαθαν, γιατί έτσι έκαναν κι οι γονείς μας ή γιατί «έτσι κάνουν όλοι»;
Αν κάτσουμε  όμως και το σκεφτούμε, υπάρχουν ένα σωρό βάσιμα και λογικά επιχειρήματα να μην το κάνουμε. Δεν θα σταθώ σε θέματα διατροφής και υγείας, με λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο, θα βρείτε πολλές πληροφορίες για το πόσο είναι απόλυτα αποδεκτή η χορτοφαγική διατροφή για την ανθρώπινη φυσιολογία. Δεν θα σταθώ ούτε στη φρίκη της βιομηχανικής κτηνοτροφίας που καταδικάζει εκατομμύρια ζώα σε βασανιστική ζωή και μαρτυρικό θάνατο, καταστρέφει το περιβάλλον αποψιλώνοντας γη που θα μπορούσε να τρέφει πολλαπλάσιους ανθρώπους, μολύνοντας τον υδροφόρο ορίζοντα κ.λπ. κι αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά.
Αλλά, για σκεφτείτε: οι περισσότεροι από μας φρικάρουν στην ιδέα να φάνε σκύλο ή γάτα, καναρίνι ή αετό, χρυσόψαρο ή δελφίνι, γαζέλα, άλογο ή γορίλα, έτσι δεν είναι;
Τότε πώς στο καλό έχουμε πεισθεί ότι είναι απόλυτα φυσικό να τρώμε το γουρουνάκι, το κουνελάκι, το πιτσουνάκι, το κοτοπουλάκι, το μπαρμπουνάκι και το μοσχαράκι;
Ή ας πούμε, ξέρω ότι πολλοί φρικάρουν με την σκέψη και μόνο, να πιούν το γάλα της λεχώνας γυναίκας τους, αλλά θεωρούν φυσικό να θηλάζουν μιαν -αιωνίως- λεχώνα αγελάδα!

Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να τραβάμε μια –κόκκινη, ματωμένη- γραμμή ανάμεσα σε αυτά τα πλάσματα που θεωρούμε φίλους και συντρόφους, άξια προστασίας και θαυμασμού, και σε κείνα που είναι “φαγητό” και τα οποία καταδικάζουμε σε εξευτελισμό, ταπείνωση, βάσανα και θάνατο;

Άλλοι πολιτισμοί και κουλτούρες δεν τραβάνε καμιά διαχωριστική γραμμή. Κάποιοι π.χ. τρώνε φίδια, γάτες, σκύλους ή έντομα με την ίδια άνεση που τρώνε και κάθε άλλο αποδεκτά φαγώσιμο για μας πλάσμα, αλλά σε μας αυτό φαίνεται απεχθές, αηδιαστικό και ανάλγητο.

Μήπως λοιπόν είναι θέμα κουλτούρας, όχι κατ’ ανάγκη ανώτερης ή κατώτερης αλλά διαφορετικής; Και μήπως είναι καιρός, σαν είδος, να περάσουμε πια σε μιαν άλλη κουλτούρα, πιο συμπονετική, πιο αλληλέγγυα στα άλλα συναισθανόμενα πλάσματα του πλανήτη, μια κουλτούρα που δεν θα απαιτεί αιματοβαμμένες θυσίες και τσικνισμένη σάρκα για να ανθίσει και να γιορτάσει;

Νομίζω πως είναι καιρός. Αρκετά πια με την κουλτούρα του κρέατος!

Διαβάστε:
Τρώγοντας ζώα (Eating Animals) του Jonathan Safran Foer, εκδόσεις “Μελάνι”
Why We Love Dogs, Eat Pigs, and Wear Cows: An Introduction to Carnism, της Melanie Joy

Αναδημοσίευση από: Elsa’s Blog και Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

Περί Μαυροπράσινης εργολαβίας…

  • February 13, 2012

Το ζήτημα της αλληλεγγύης για μας ήταν ανέκαθεν ένα ζήτημα ιδιαίτερα φλέγον καθώς και ζωτικής σημασίας μέσα στο σημερινό καταπιεστικό σύστημα. Φλέγον γιατί ως θεματική πάντα δημιουργούσε πολύ έντονες διαμάχες μεταξύ των προσώπων που προσπαθούσαν να την αναλύσουν, που αναζητούσαν πολιτικά εργαλεία για το φιλτράρισμα της, που έφτανε στο σημείο να δημιουργεί στρατόπεδα διάφορων αποχρώσεων ενώ παράλληλα αναδείκνυε “χριστιανούς” και “εργολάβους”. Ζωτικής σημασίας γιατί συμβάλει στην ανάπτυξη δομών αντίστασης απέναντι στο υπάρχον, βαθαίνει τις κοινωνικοπολιτικές συντροφικές σχέσεις, αναδεικνύει προοπτικές σύνθεσης και πολιτικής πολυμορφίας ενώ παράλληλα ανάλογα με την περίσταση αποτελεί ένα σημαντικό οικονομικό, ενημερωτικό, ηθικό και πολιτικό προπύργιο μεταξύ των ατόμων που την μοιράζονται. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την αλληλεγγύη ως μια μάχη μεταξύ συντρόφων που είναι όμηροι της κυριαρχίας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και παλεύουν για την καταστροφή της. Υπό αυτό το πρίσμα αποφασίσαμε να τοποθετηθούμε στα πρόσφατα γεγονότα μαυροπράσινης εργολαβίας που διενεργήθηκαν από την “Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση” για την υπόθεση του φυλακισμένου αγωνιστή για την Ολική Απελευθέρωση Walter Bond. Αναφερόμαστε στο κείμενο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα από την εν λόγω συνέλευση καθώς και την “απόσυρση” της αλληλεγγύης της από τον παραπάνω σύντροφο.

Τους τελευταίους μήνες λοιπόν έχει ενταθεί η κουβέντα γύρω από την υπόθεση του Walter Bond και πιο συγκεκριμένα για την στάση του καθώς διαφαίνεται απ’ όσα λέει στα τελευταία κείμενα του ότι πέρασε μια διαδικασία αλλαγής της κοσμοθεωρίας του και πιο συγκεκριμένα προς την κατεύθυνση της υιοθέτησης της vegan hardline ηθικής. Ήδη κάμποσα από αυτά τα κείμενα έχουν ήδη δημοσιευθεί στο FeraeNaturaeXVX ενώ στο κείμενο του για την υπόθεση της άμβλωσης είχαμε κάνει στο Ζώα και Αυτοδιάθεση και μια αντίστοιχη κριτική για το ζήτημα της στάσης του, τον δογματικό τρόπο που εξέθετε κάποιες ιδέες του καθώς και του ζητήματος της αλληλεγγύης στο πρόσωπο του από διάφορα “πολιτικά υποκείμενα” που ξαφνικά από “σύντροφος” τους μετατράπηκε σε “φασίστα”. Όπως είχαμε ξεκαθαρίσει τότε ο Walter Bond συνεχίζει να παραμένει σύντροφος μας, ο οποίος αποτελεί όμηρο της κυριαρχίας και παλεύει για την καταστροφή της με τον δικό του τρόπο, μαζί με όλα τα θετικά ή αρνητικά χαρακτηριστικά τα οποία και συνθέτουν την πολιτική του στάση. Η άποψη αυτή παραμένει σταθερή και επιθετικά κριτική προς διάφορες και διάφορους μαυροπράσινους εργολάβους που επέλεξαν τον Walter ώστε να φτύσουν το φαρμάκι της πολιτικής τους μισαλλοδοξίας και της αδυναμίας τους να κάνουν μια σφαιρική και όχι μονόπλευρη πολιτική ανάλυση.

Όσον αφορά το ζήτημα της άμβλωσης αυτής καθαυτής σίγουρα δεν εκτιμάμε πως μπορεί να λήξει μια κουβέντα μέσα από μια ανακοίνωση που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργήσει κάποια ερεθίσματα ώστε να ανοίξει μια κουβέντα γύρω από το ζήτημα. Θα ήταν ιδιαίτερα θετικό εάν αυτή η κουβέντα αναπτυσσόταν χωρίς δογματισμούς, χωρίς να φοβηθούμε να πάρουμε θέση σε μια σειρά από ζητήματα που θα προκύψουν καθώς αντιλαμβανόμαστε πως η ζωή της μαύρης γυναίκας δεν διαφέρει από αυτή της λευκής ή από αυτή της αγελάδας ή από αυτή του εμβρύου. Για μας το ζήτημα της έκτρωσης καταπιάνεται επιφανειακά από πλήθος κόσμου με αποτέλεσμα να αποκτάει απλά φανατικούς “φίλους” ή “εχθρούς” χωρίς να αναλύεται η βάση του. Δεν υπάρχει ποτέ ένα ξερό “ναι” ή “όχι” σε τέτοια ζητήματα, υπάρχει όμως “τι συνθήκες και τι περιστάσεις υπάρχουν”. Αντιλαμβανόμαστε πως το κυριότερο κομμάτι το οποίο επιβάλει στο σήμερα την λύση της έκτρωσης για μια γυναίκα είναι το κοινωνικό προτσές, δηλαδή το υπάρχον καταπιεστικό σύστημα που βασίζεται και αναπαράγει την πατριαρχία, τον ρατσισμό, την κοινωνική απομόνωση, τις κοινωνικές δομές του “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, την καταπίεση των γυναικών και τις διακρίσεις παντός τύπου μέσα στους αιώνες. Ας προβληματιστούμε και για τον ρόλο της βιομηχανίας της έκτρωσης η οποία έχει στήσει μια πολύ χοντρή μπίζνα, με την αρωγή όλων αυτών των διαχωρισμών που αναφέραμε. Ας προβληματιστούμε τέλος και για τις κοινωνικές νόρμες που επιτάσσουν το πως πρέπει να κυοφορήσεις, πως πρέπει να γεννήσεις, πως πρέπει να θηλάσεις, αν θα θηλάσεις ή όχι, αν θα κάνεις εμβόλια, πως θα ταΐσεις τα παιδιά σου, αν θα τους δώσεις κρέας και γάλα, αν θα τα στείλεις στο σχολείο και μια σειρά ακόμα διαχωρισμών και ορισμού “φυσιολογικού” και “προβληματικού” που αναπτύσσονται έπειτα από την γέννα του εμβρύου.

Προβληματιζόμαστε για το αν τα άτομα στην “Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση” δείχνουν τον ίδιο ζήλο για το ζήτημα της έκτρωσης αλλά και της στείρωσης όταν δεν έχει να κάνει με το δικό τους κορμί αλλά με το κορμί μιας σκύλας ή μιας γάτας για παράδειγμα. Υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες και κοινωνικές τάσεις που είναι ενάντια στις εκτρώσεις, επιμελώς όμως η εν λόγω συνέλευση ανέφερε τις ομάδες αυτές που θα συντελούσαν στο να φαίνεται πιο αληθοφανές το κείμενο της. Δεν μας είπε όμως, όπως σωστά είχε προβλέψει στο κείμενο του, ο Bond, αν θεωρεί τους Malcom X, Martin Luther King και John Africa όμοιους με τους φασίστες που κυνηγούσαν και εκτελούσαν έγκυες γυναίκες. Δεν μας είπαν τα άτομα που συμμετέχουν στην συνέλευση αν βρίσκουν κοινά πατήματα στο κίνημα των Ρασταφάρι όπου φιλοσοφικά είναι ενάντια στην έκτρωση για παγανιστικούς/θρησκευτικούς λόγους θα λέγαμε, με τις φασιστικές επιθέσεις της ΚΚΚ. Αναρωτιόμαστε επίσης αν λέγοντας τα όλα αυτά αποτελούμε κι εμείς ένα “παράδειγμα προς αποφυγή”, αν αποτελούμε ιδεολογικά μεταμφιεσμένους φασίστες που τόλμησαν να μιλήσουν για την αυτοδιάθεση “ενός μάτσου κυττάρων”, δηλαδή των εμβρύων. Εδώ δεν εξετάζουμε ιδεολογική ταύτιση, έχουμε ούτως ή άλλως σοβαρές πολιτικές διαφωνίες με τα ονόματα και τα κινήματα που αναφέρθηκαν αλλά στο αν θεωρούνται τα συγκεκριμένα παραδείγματα, παραδείγματα φασιστικών τάσεων που παλεύουν για την καταστολή της γυναικείας αυτοδιάθεσης. Η αυτοθυματοποίηση είναι πραγματικά πολύ προβληματικό μονοπάτι όταν χρησιμοποιείται εργαλειακά για να αναδειχθούν θεματικές από το να ανοίγονται στα ίσα με το θάρρος και το θράσος της γνώμης μας.

Το κύριο ζήτημα βέβαια σε όλη αυτή την υπόθεση δυστυχώς δεν είναι το θέμα της έκτρωσης αλλά κάποια “ατοπήματα” που μάλλον “ξέχασε” η συνέλευση να αναφέρει. Την Παρασκευή 15 Απριλίου στην κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά πραγματοποιήθηκε συλλογική κουζίνα με σκοπό την ενημέρωση κόσμου για την υπόθεση του Walter Bond και παράλληλα ότι έσοδα θα έβγαιναν θα πήγαιναν για την δημιουργία μπροσούρας με διάφορα μεταφρασμένα κείμενα του Walter για την οικονομική, ηθική και πολιτική υποστήριξη του. Σημαντικό στοιχείο που αξίζει αναφοράς είναι το γεγονός ότι η Συνέλευση της Αντισπισιστικής Δράσης δεν είχε προετοιμάσει κάποια εισήγηση για την υπόθεση του Walter Bond και ζητήθηκε 5 λεπτά προτού ξεκινήσει η εκδήλωση από κόσμο που έτρεχε την υπόθεση του στην Μυτιλήνη και ήταν παρών στην εκδήλωση της Αθήνας να διαβάσει την εισήγηση που είχε γραφτεί για την Μυτιλήνη και που προφανώς εξέφραζε αποκλειστικά τις γραφούσες οι οποίες είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά και δεν ήταν όλες παρούσες ώστε να δοθεί η συγκατάθεση τους. Επίσης γνωρίζουμε κι αν θέλει ας βγει ανοιχτά να μας διαψεύσει η Συνέλευση ότι τα κείμενα που ήταν αναρτημένα στον ιστότοπο της για την υπόθεση του Walter, ήταν μεταφρασμένα ή γραμμένα από κόσμο που δεν συμμετέχει στην εν λόγω συνέλευση. Όλα αυτά αναφέρονται, όχι προφανώς σε ένα πλαίσιο προσωπικού κατινισμού αλλά με ξεκάθαρo πολιτικό πρόσημο στη προσπάθεια που κάνουμε ώστε να αντιληφθούμε τι είδους αλληλεγγύη “αποσύρει” ακριβώς η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση από το πρόσωπο του Walter Bond. Το ανέβασμα μεταφρασμένων ή γραμμένων από άλλους κειμένων που αναφέρονται στην υπόθεση του; Μιλάμε λοιπόν για μια απλή φιλοξενία κειμένων στον ιστότοπο της και γι’ αυτό γίνεται τόσος ντόρος;

Το ζήτημα όμως που πυροδότησε την συγγραφή του συγκεκριμένου κειμένου είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή αναφορά και κριτική στο τι θεωρείται “αλληλεγγύη” και τι όχι, και με ποιον τρόπο δημιουργούνται “εργολάβοι αλληλεγγύης”. Πληροφορηθήκαμε λοιπόν πρόσφατα ότι τα χρήματα που βγήκαν από εκείνη την ημέρα στην εκδήλωση στην κατάληψη της Σκαραμαγκά, δεν θα δοθούν για την δημιουργία μπροσούρας για την υπόθεση του Walter (που γι’ αυτό το γεγονός είχε καλεστεί ανοιχτά πολιτικός κόσμος) και ότι έχουν ήδη δοθεί για την υπόθεση άλλου πολιτικού κρατούμενου. Δεν θα αναφέρουμε το όνομα του άλλου κρατούμενου καθώς για εμάς το ζήτημα δεν είναι να μπούμε σε ένα παιχνίδι του “ποιος τα άξιζε ή όχι αυτά τα χρήματα” ενώ οι σύντροφοι μας βρίσκονται όμηροι στα χέρια της εξουσίας. Δεν θα αναλωθούμε σε ανούσιες και απολιτικές κουβέντες πάνω στις πλάτες τους. Το ζήτημα για εμάς είναι πως έχουμε μια στεγνή εξαπάτηση του κόσμου που συμμετείχε στην εν λόγω εκδήλωση και έδωσε τα λεφτά του γι’ αυτόν τον σκοπό. Το ζήτημα για εμάς είναι πως μέσα στον χώρο συνεχίζουν να αναπτύσσονται αισχρά νταβατζιλίκια πάνω σε πλάτες πολιτικών κρατούμενων. Το ζήτημα για εμάς απέναντι σε “πολιτικά υποκείμενα” που ασκούν ιδιοκτησιακές λογικές πάνω σε κινηματικά ταμεία είναι πως μας βρίσκει καθαρά εχθρικούς. Αυτά τα χρήματα δεν ανήκουν σε καμία και κανέναν παρά μονάχα στους σκοπούς που διενεργούνται. Το ζήτημα είναι πως καμία αλληλεγγύη δεν υπήρξε ποτέ ώστε να “αποσυρθεί” κιόλας, καθώς τα χρήματα ποτέ δεν πήγαν για την υπόθεση του Bond. Το ζήτημα είναι πως θέσαμε όλα αυτά τα ζητήματα με διάφορους τρόπους εδώ και 2-3 εβδομάδες στην Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση αλλά το μόνο το οποίο δεχθήκαμε ήταν η αλαζονική σιωπή των μελών της.

Το ξεκαθαρίζουμε μία και καλή. Η αλληλεγγύη δεν είναι μάρκα από πατατάκια που άλλοτε πάει καλά και “τρέχει” το προϊόν και άλλοτε το αποσύρουμε γιατί το προϊόν δεν πήγε όπως θα θέλαμε. Δεν αναζητούμε καμία ταυτοποίηση καθαρότητας ώστε να βγούμε ανοιχτά και να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας απέναντι σε έγκλειστους συντρόφους μας. Είμαστε επιθετικά προσκείμενοι σε “πολιτικά υποκείμενα” που καταχράζουν κινηματικά ταμεία και τα χρησιμοποιούν με βάση τις όποιες κατά καιρούς ορέξεις τους, χωρίς να λογαριάζουν κόσμο που ήταν παρών σε εκδηλώσεις και άφησε τα λεφτά του για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Με αφορμή τον υποτιθέμενο εκφασισμό του Walter Bond ή την μετατροπή οικοακτιβιστών σε ρουφιάνους στην υπόθεση Greenscare, ακούστηκαν πολλά τις τελευταίες ημέρες, ότι οι αντισπισιστές και αντισπισίστριες είναι έτσι γενικώς και λειτουργούν προβληματικά. Να υπενθυμίσουμε βέβαια πως αυτές οι λογικές είναι καθαρά λογικές τσουβαλιάσματος και μαντριών. Με αυτές τις λογικές, ίδιοι είναι και όλοι οι αντιφασίστες και όλες οι αναρχοφεμινίστριες και όλες οι queer και όλοι οι αναρχοσυνδικαλιστές και ο κατάλογος μακραίνει. Σίγουρα κάμποσος κόσμος συνεργάστηκε με την αστυνομία στην υπόθεση Greenscare, αλλά υπάρχει και άλλος τόσος κόσμος που του καταστράφηκε η ζωή με αφορμή αυτή την υπόθεση, και μάλιστα προετοιμάζεται μια μπροσούρα για την εν λόγω θέμα. Λίγο σεβασμό λοιπόν στον κόσμο που συνεχίζει να στέκεται με αξιοπρέπεια μέσα στα κρατικά κελιά. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Walter Bond βρίσκεται φυλακισμένος και μάλιστα όταν την πρώτη φορά οι μπάτσοι προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να τον κάνουν να συνεργαστεί μαζί τους το μόνο που κατάφεραν ήταν μια τρύπα στο νερό. Αντίθετα ο μεγαλοβαρώνος ναρκωτικών Steve Gomez, του οποίου είχε μπουρλιοτιάσει την αποθήκη ο Bond (δράση που τον οδήγησε και στην πρώτη φυλάκιση του) ρουφιάνεψε 18 άτομα για να την βγάλει καθαρή και είχε επικηρύξει την ζωή του συντρόφου μας με μερικές χιλιάδες δολάρια. Τέλος να πούμε πως σκοπεύουμε να μεταφράσουμε και το κείμενο της “Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση” καθώς και το δικό μας στα αγγλικά και να τα στείλουμε στην Αμερική, καθώς δεν εμπιστευόμαστε για κανέναν λόγο τα άτομα της εν λόγω συνέλευσης ότι θα προχωρούσαν στην αντίστοιχη ενημέρωση του ίδιου του Walter Bond.

Ζώα και Αυτοδιάθεση

Γράμμα απ’ τον σύντροφο Luciano Pitronello

  • January 27, 2012
Σαντιάγο, Χιλή: Επτά μήνες μετά την επίθεση που απέτυχε, γράμμα προς τις αδάμαστες καρδιές απ’ τον Λουσιάνο Πιτρονέγιο

1η Γενάρη 2012, Σαντιάγο Χιλής.

Μου ‘ναι δύσκολο ν’ αρχίσω να γράφω όταν ξέρω πως έχω πολλά να επικοινωνήσω κι ακόμα περισσότερα για να αποσιωπήσω, η σιωπή αποδείχτηκε σπουδαία σύντροφος, και όχι μάταια, μιας κι οι εχθροί μου αυτό θέλουν, να επικοινωνήσω, να εξηγήσω τις ιδέες μου, να δικαιολογήσω την παράνομη δράση μου, ώστε να μπορέσουν να εφαρμόσουν τον αντιτρομοκρατικό νόμο κι επιπλέον να με σαβανώσουν στην κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, θέλουν αυτό το τρόπαιο πολέμου, έναν νέο με πολλαπλά τραύματα, φυλακισμένο γιατί δεν αυταπατήθηκε με το βόλεμα μιας επανάστασης ενταγμένης στο πλαίσιο του πολιτικά ορθού. Η εξουσία φιλοδοξεί, με τη δίκη μου, η κυρά του σπιτιού να πει στον μικρό της εξεγερμένο πως έτσι καταλήγουν οι ιδεαλιστές, αυτοί που τολμάμε να ονειρευόμαστε, κι ούτε να το σκέφτεται, πως αυτή η ιστορία ξεκινάει με μια εξέγερση που είναι ίδιον της ηλικίας, κι αν δεν μπει φρένο, μπορεί να καταλήξει σε τρομακτικές συνέπειες, δικαιολογώντας μέσα από το παράδειγμά μου το σωφρονιστικό σύστημα, την καταστολή για το «καλό των παιδιών μας και το μέλλον».

Ξέρω ότι ο εξουσιαστής αυτό θέλει, ή τουλάχιστον σε αυτό ελπίζει, πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα βγω δημόσια, γι’ αυτό προτίμησα τη σιωπή. Σκέφτομαι πως αυτές τις στιγμές είναι μακράν προτιμότερο να μιλάνε για μένα οι σύντροφοί μου, γνωστοί μου ή όχι, το ίδιο κάνει, όπως σε αμέτρητες μέρες δράσεων για την απελευθέρωση των ζώων ήξερα να μιλήσω στη θέση αυτού που δεν μπορούσε, πιστεύω πως τώρα πρέπει να συμβεί το ίδιο, γιατί ειλικρινά σκέφτομαι ότι άλλοι σύντροφοι, συμπεριλαμβανομένων όσων είναι σε άλλα μέρη του κόσμου, το έχουν κάνει ήδη και με θαυμάσια αποτελέσματα, όχι μόνο σε ό,τι αφορά το ηθικό μου, αλλά και σε ό,τι σχετίζεται με την αλληλεγγύη, την οποία θα τολμούσα να παρουσιάσω ως το πρώτο κομμάτι μιας μεγάλης σειράς από ντόμινο, στην οποία σπρώχνεται το πρώτο, και το δεύτερο κλοτσάει το τρίτο, και πάει λέγοντας, όπου το ηθικό μου θα ‘ταν άλλο ένα κομμάτι ντόμινο, εκεί όπου υπάρχει επίσης η βλάβη στο σύστημα μέσω της ρήξης με τις εξουσιαστικές του λογικές, η εκτίμ ηση που παράγει τη δράση τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, χώρια που αντιπροσωπεύει ένα ακόμη πόστο στη σύγκρουση με την πραγματικότητα, κι έτσι θα μπορούσα να περάσω μέρες απαριθμώντας τους διαφορετικούς αντίκτυπους που μπορεί να έχει μια αλληλέγγυα δράση.

Ωστόσο, όπως θέλουν οι εχθροί μου να επικοινωνήσω, ξέρω πως το ίδιο θέλουν πάρα πολλοί σύντροφοι, και να ‘χουν κατά νου πως το γνωρίζω και λυπάμαι πολύ που πέρασαν αρκετοί μήνες μες στην αβεβαιότητα προτού λάβουν κάποιο νέο, στεναχωριέμαι πολύ που επικοινωνώ υπό αυτές τις συνθήκες. εγώ ο ίδιος πάντοτε τόνιζα πως η αλληλεγγύη πρέπει να ‘ναι αμφίδρομη, και πιστέψτε με, στεναχωριόμουν πιο πολύ απ’ τον καθέναν που δεν είχα μιλήσει πιο πριν, κι αισθανόμουν ότι πρόδιδα τον ίδιο μου τον εαυτό σιωπώντας -θα τον πειράξει που στεκόμαστε αλληλέγγυοι μαζί του;- υπέθετα πως σκέφτονταν ερμηνεύοντας τη σιωπή μου, έχω όμως μια μικρή κι υπέροχη κόρη που χρειάζεται τον μπαμπά της κι ούτε αυτήν μπορώ να την προδώσω. Αυτή με παρακίνησε στη σιωπή, τα ιδανικά μου με παρακινούν στο διάλογο και εσείς, οι παντοτινοί μου σύντροφοι, με ωθήσατε στη μέση λύση.

Δε μ’ αρέσει να γράφω χωρίς να σκέφτομαι αυτό που θέλω να μεταδώσω και να γίνεται πλήρως κατανοητό, το να γράψεις κάτι στην κατάστασή μου απαιτεί βαθύ προβληματισμό -αξίζει τον κόπο;- μιας και στην υπόθεσή μου, αντίθετα με την πλειονότητα των πολιτικών δικών, που συνήθως είναι σκευωρίες, ο σκοπός μου είναι εμπεριστατωμένος, γιατί πράγματι κουβαλούσα μια βόμβα τα ξημερώματα της 1ης Ιούνη 2011 με προορισμό το τραπεζικό υποκατάστημα επί της λεωφόρου Βικούνια Μακέννα με Βικτόρια, στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Από την πλευρά μου, θα ήθελα να κοινοποιήσω τα πάντα: για ποιο λόγο απέτυχε η επίθεση, πώς θα μπορούσα να παραστήσω πως επικοινωνώ αδιαφορώντας για κάτι τόσο σημαντικό, ή ακόμα, γιατί τη συγκεκριμένη τράπεζα, Η πολιτικοποίηση μιας αντικαπιταλιστικής επίθεσης δεν αποτελεί μονάχα απολογία της βίας, αλλά είναι επίσης σαν να βάζω τη θηλιά στο λαιμό μου, που δεν πρόκειται Ποτέ! γιατί όσο είμαι ζωντανός σχεδιάζω να συνεχίσω ν’ αγωνίζομαι, δε με νοιάζει αν μου λείπουν μερικά δάχτυλα, ένα χέρι, η ακοή ή η όραση. Θα τραβήξω μπρος πάση θυσία, αυτό πρέπει να το ξέρουν τόσο οι εχθροί μου όσο και τα συντρόφια μου.

Μου ζητάνε λοιπόν να σπάσω την απομόνωση, τον ερμητισμό που περιβάλλει το πρόσωπό μου, αντιτείνω πως θα ντρεπόμουν να επικοινωνήσω απλώς και μόνο λόγω μιας προσβολής στη συνείδησή μου -και οι σύντροφοί σου; θαρρώ πως το να επικοινωνήσω μαζί τους είναι κάτι κοινότοπο κι ασήμαντο;- Είναι αλήθεια, δε χρειάζεται να ξεράσω τα πάντα για το τι συνέβη εκείνη τη νύχτα, πιστεύω πως στο μέλλον θα υπάρξει χρόνος γι’ αυτό.

Θέλετε λοιπόν να μάθετε για μένα; Καλά τότε, θ’ αγωνιστώ για να ζήσω και θα ζήσω για ν’ αγωνιστώ μέχρι να γίνουμε λεύτεροι και άγριοι, δε θα πέσω στην παγίδα τού αν είμαι λιγότερο ή περισσότερο άγριος εφόσον αναπνέω με τεχνητά μέσα, γιατί πιστεύω πως σε καταστάσεις σαν αυτήν ανθεί το πιο άγριο ένστικτο του ανθρώπου, αυτό της επιβίωσης. Δεν προτίθεμαι ν’ αναφερθώ σε κανέναν συγκεκριμένα, γιατί ξέρω ότι πολλά συντρόφια μού ευχήθηκαν το θάνατο με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά θέλω να βγει από εδώ ένα μάθημα για όλους: δε γίνεται να εύχεται κανείς το θάνατο ενός συντρόφου με τέτοια χαλαρότητα, εκτός βέβαια κι αν το δηλώσει ο ίδιος ο σύντροφος, αλλά αν ήταν αυτή η περίπτωση, το άτομο θα έψαχνε τα μέσα για να δώσει τέλος στη ζωή του, χωρίς έτσι να προκληθεί μια δικαστική υπόθεση (ανθρωποκτονία) κατά τρίτου. Γιατί, τι θα είχε γίνει αν για «να μου κάνουν τη χάρη» με είχαν εκτελέσει; ποιοι είναι αυτοί, που αποκαλούνται σύντροφοί μου, που θα κρίνουν αν αξίζει ή όχι τον κόπο να συνεχίσω να ζω; Ο μόνος ικανός να πάρει ανάλογη απόφαση είναι το άτομο, μόνο αυτό ξέρει τι πραγματικά επιθυμεί, και συγκεκριμένα εγώ θέλω να παραμείνω ζωντανός, για να συνεχίσω ν’ αγωνίζομαι. Από την άλλη, θέλω να ξέρετε πως εκτιμώ όλες και καθεμία ξεχωριστά από τις αλληλεγγύες δράσεις που έγιναν για μένα, τα πανό που κρεμάστηκαν σε διάφορα μέρη του κόσμου ή όσα μηνύματα έστειλαν οι ίδιοι οι αλληλέγγυοι έφτασαν στ’ αυτιά μου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κάθε φυλλάδιο, κάθε δελτίο αντιπληροφόρησης, κάθε κομμάτι της ζωής τους το οποίο αφιέρωσαν σ’ εμένα το κρατάω σαν θησαυρό. να ξέρετε πως έμαθα τα πάντα και πως σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχουν λόγια για τα συναισθήματα ευγνωμοσύνης μου, γιατί κάθε βομβιστική επίθεση, κάθε οργανωμένος εμπρησμός στ’ όνομά μου είναι στο μυαλό μου, ποτέ δε θα μπορέσω να ξεχάσω πόσο γενναίοι στάθηκαν οι Μεξικάνοι σύντροφοί μου, πόσο ανυπότακτοι ξέρουν να ‘ναι οι σύντροφοί μου απ’ την Ελλάδα, θα ‘θελα ν’ αγκαλιάσω τους άγριους της Βολιβία ς και των ΗΠΑ, να χαιρετήσω στοργικά τους εξεγερμένους στην Ισπανία και στην Ιταλία, τους ελευθεριακούς της Αργεντινής, θάρρος! και πώς να μην αναφέρω τους εικονοκλάστες της Ινδονησίας, δύναμη, αδέρφια! Στους ανώνυμους του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων (FLA) και του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης (FLT) στη Ρωσία και στον κόσμο. Στους φυλακισμένους συντρόφους ανά τον κόσμο, τους στέλνω όλη μου την αγάπη σε αυτά τα ταπεινά γράμματα, στη συντρόφισσα Ταμάρα, φυλακισμένη στην Ισπανία, στον Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα, φυλακισμένο στη Γερμανία, στον Μάρκο Καμένις, φυλακισμένο στην Ελβετία, στους πάντα αξιοπρεπείς συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, που τόσο ζηλεύω το θάρρος τους, και φυσικά στα συντρόφια μου στην επικράτεια που κυριαρχείται από το κράτος της Χιλής, σ’ εσάς που γνώρισα προσωπικά, να ξέρετε πως σας έχω στην καρδιά μου παντοιοτρόπως, δε χωρίστηκα ποτέ από σας, γιατί πάντα σας κουβαλάω στο χαμόγελό μου, ξέροντας πως σ’ ένα γράμμα δε θα μπορέσω ποτέ να σας ευχαριστήσω για όλες και καθεμία δράση ξεχωριστά, ελπίζω να γίνεται κατανοητό πως δε θέλω να αποκλείσω κανέναν, οι μορφές με τις οποίες εκφράστηκε αλληλεγγύη μαζί μου είναι τόσο πολλές και διαφορετικές όπως ο ίδιος ο αγώνας, από παράνομες δράσεις μέχρι εκδηλώσεις, τηλεφωνικές κλήσεις, μηνύματα μέσω διαδικτύου, τραγούδια και ήχους ελευθεριακούς, και τέλος θέλω να ξέρετε όλοι/όλες και καθένας από σας τους εξεγερμένους αλληλέγγυους ότι αυτός ο τρελός για τη λευτεριά ποτέ, ποτέ δε θα σας ξεχάσει, αποδειχτήκατε πελώριοι σαν ουρανοξύστες χτυπώντας εκεί που τους πονάει και, πάνω απ’ όλα, κάνατε τ’ αστέρια να λάμψουν με την τόλμη σας, κι αυτό είναι άξιο μίμησης.

Θα ‘θελα να ξέρατε τι γεννούσε εντός μου η αλληλεγγύη, εκείνες τις μέρες όπου τίποτα δεν είχε νόημα και το να μάθω πώς να ξαναφτιάξω τη ζωή μου δεν είχε ίχνος λογικής, γιατί να ξέρετε πως ήμουν άσχημα, αυτό που μου συνέβη εύχομαι να το πάθουν πολύ λίγα άτομα, γιατί ήταν φρικτό, κι εκεί όπου υπήρχε περισσότερη σκοτεινιά, εμφανιζόσασταν εσείς, μικρές χειρονομίες που με ωθούσαν να μην παραιτηθώ. Πώς να προδώσω όσους ρισκάρουν τη ζωή τους για να με εμψυχώσουν; Κι έμαθα να κατακτώ τη ζωή εκ νέου, και ξέρω πως ποτέ δε θα λογαριάσετε πόσο σημαντικοί υπήρξατε. Τώρα είμαι πιο δυνατός από ποτέ, αντί να μ’ εκφοβίσει η φυλακή με κάνει δυνατό, όπως εκείνες τις μέρες, παράδοξη που είναι η ζωή, γιατί πάντοτε έλεγα ότι το να ‘χεις συντρόφους στη φυλακή δε θα ‘πρεπε να ‘ναι σε καμιά περίπτωση λόγος εκφοβισμού, απεναντίας θα ‘πρεπε να είναι αιτία για το φιτίλι στο μπουκάλι με τη βενζίνα, για την καύση του εκρηκτικού ή εμπρηστικού φορτίου, για το χαμόγελο στις εξεγερσιακές καρδιές μετά από κάθε μέρα επίθεσης, αυτό πίστευα πριν κι αυτό συνεχίζω να πιστεύω, και τώρα είμαι εγώ αυτός που βρίσκεται φυλακισμένος, επομένως αν οι εχθροί μου δεν κατορθώνουν να εκφοβίσουν εμένα, που βρίσκομαι πίσω από τα κάγκελά τους, το βλέπω δύσκολο να το κατορθώσουν με τα συντρόφια μου.

Τη φυλακή σκοπεύω να την αντιμετωπίσω με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισα την κοινωνία: με αξιοπρέπεια και κέφι, ποτέ υποτακτικά -όπως ειπώθηκε σε μία περίσταση-, κάνοντας τη φυλακή μαχητική. Σας διηγούμαι πως βρίσκομαι στο νοσοκομειακό τομέα της φυλακής Σαντιάγο 1, εδώ βιώνει κανείς ένα καθεστώς παρόμοιο με αυτό της Μονάδας Υψίστης Ασφαλείας της Φυλακής Υψηλής Ασφαλείας, αλλά χωρίς προαύλιο, χωρίς ράδιο, χωρίς τηλεόραση, με μία εβδομαδιαία επίσκεψη μάξιμουμ δύο ατόμων και με τον κίνδυνο μεταδοτικών ασθενειών άλλων κρατουμένων, το χώρο τον μοιράζεται κανείς κι είναι μεγαλύτερος από ένα κελί. Σε αυτά εδώ τα μέρη τη λένε φυλακή των τρελών, γιατί αν αντέξεις εδώ πολύ καιρό αποτρελαίνεσαι, παρ’ ότι είμαι της άποψης πως ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, επιπλέον όπως λένε εδώ πέρα: «οι τρελοί είμαστε αυτοί που έχουμε τα πιο όμορφα όνειρα». Σας διηγούμαι πως κάνω πολλές ασκήσεις για να ανακτήσω τους μυς που έχασα, τραγουδάω αρκετά -κυρίως εκείνα τα τραγούδια που δεν άρεσαν σε κανέναν-, γράφω γράμματα στο κοριτσάκι μου κάθε βδομάδα, πού και πού αν βρω συγκελίτη παίζω σκάκι ή κουβεντιάζουμε, γενικά οι κρατούμενοι μου φέρονται με πολλή αγάπη και με βοηθάνε αρκετά. Συνεχίζω τη θεραπεία αποκατάστασής μου κατά γράμμα και προσπαθώ να εμψυχώσω τον εαυτό μου όταν σπανίζει η πληροφόρηση απ’ έξω, σας διηγούμαι ακόμα ότι μου έχουν προταθεί πάρα πολλά εγχειρήματα, σε κάποια ήδη δουλεύω κι άλλα είναι για όταν θα έχω πια εκτίσει την ποινή μου.

Σκέφτομαι πως έτσι ένας εξεγερμένος μετατρέπεται σε μαχητή, όταν είναι ικανός να ξανασηκωθεί δυνατότερος, παρά την πτώση που υπέστη, όποιος είναι ικανός να δει μια πραγματικότητα κι ας έχει να χάσει τα πάντα, ένας μαχητής δε χρειάζεται απαραίτητα να ξέρει να σκαρώσει μια βόμβα ή να τη χειριστεί, ούτε και να κατέχει τεχνικές καμουφλάζ, αυτά είναι πράγματα που μαθαίνονται εξτρά, οι μαχητές είναι επικίνδυνοι για τις ιδέες και τις αρχές τους, γιατί φτάνουν μέχρι εσχάτων, πάντα ακλόνητοι, άθραυστοι, γιατί δεν προδίδουν τον ίδιο τους τον εαυτό ούτε τους συντρόφους τους, γιατί είναι μονίμως σε επιφυλακή, γιατί δεν αφήνονται να παρασυρθούν από κάποια φημολογία ή κάποιο κουτσομπολιό, γιατί αν έχουν προβλήματα τα αντιμετωπίζουν, γιατί αν έχουν πόνο κλαίνε, κι αν έχουν χαρά γελάνε, γιατί ξέρουν να περνάνε μια ζωή γεμάτη, και γι’ αυτό διόλου ήρεμη, αυτοί είναι οι αληθινοί μαχητές. τώρα, σε αυτόν τον πόλεμο είναι πολλές οι περιστάσεις χαράς, αλλά υπάρχουν επίσης στιγμές πίκρας, γιατί είναι ένας πόλεμος, όχι μια νεανική μόδα, και η αναμέτρηση με το σύστημα της κυριαρχίας υπό αυτούς τους όρους μπορεί να φέρει δυσάρεστες συνέπειες, και πρέπει να το ξέρουμε εκ των προτέρων, γιατί ένα λάθος, μια μικρή απροσεξία αλλάζει τα πάντα, όπως λεγόταν πάντα κι αυτό το είχα καταλάβει, γι’ αυτό ενέργησα σύμφωνα με τους όρους που συνήθιζα να χρησιμοποιώ. Όσον αφορά τα τραύματά μου, έχουν επουλωθεί όλα, δυστυχώς τα σημάδια θα μείνουν για πάντα, αλλά τα κουβαλάω τόσο περήφανα όσο και τα τατουάζ μου, γιατί είναι η πιο στέρεη απόδειξη ότι είμαι πεπεισμένος ως προς τα ιδανικά μου. Πώς να μην είμαι; Κουβάλησα αυτήν τη βόμβα με όνειρα κι ελπίδες, και αυτό παραμένει ανέπαφο.

Από την άλλη μεριά, λυπάμαι που δεν μπορώ να συνεχίσω να συνεισφέρω στα εγχειρήματα στα οποία συμμετείχα, καταλάβετε ότι για μένα δεν υπήρχε κανένα πιο σημαντικό από άλλα, όλα και καθένα ξεχωριστά σημαίνουν μια συνεισφορά στον κοινωνικό πόλεμο και ευελπιστώ ότι αυτά τα εγχειρήματα δεν παραδέρνουν επειδή δεν είμαι εκεί, απεναντίας αυτό θα έπρεπε να είναι ένα ακόμη κίνητρο για να πάνε μπροστά, γνωρίζω πως δεν είμαι στο απυρόβλητο της κριτικής γιατί, εφόσον ήμουν συμμέτοχος σε τόσα όνειρα, έπρεπε να έχω ενεργήσει όχι στο 100% της προσοχής, αλλά στο 150%.

Είμαι σίγουρος ότι το παράδειγμά μου θα κλείσει ένα ακόμη κεφάλαιο, και πως οι νέοι, και οι όχι τόσο νέοι αγωνιστές, θα ξέρουν να κρατήσουν τα θετικά απ’ όλο αυτό, γιατί ο αγώνας συνεχίζεται κι υπάρχουν πάμπολλες καρδιές που δε χωρούν σε αυτόν τον εξουσιαστικό κόσμο και θέλουν ν’ ανοίξουν το βήμα τους, γιατί το κάναμε στο παρελθόν, θα ξέρουμε να το κάνουμε στο παρόν. προσωπικά βλέπω έναν καλό απολογισμό των αντεξουσιαστικών αγώνων στον κόσμο, κάποιοι αποδυναμώνονται, αλλά γενικά βλέπω καλά προγνωστικά.

Όπως όμως προχωράει ο αγώνας, το ίδιο θα κάνει και η καταστολή, και η περίπτωσή μου θα χρησιμοποιηθεί για να ξανανοίξει η τρισάθλια σκευωρία «υπόθεση βόμβες», γι’ αυτό επισημαίνω να είμαστε σε εγρήγορση, να μη μένουμε ποτέ αδρανείς, αλλά να λαμβάνουμε προφυλάξεις, γιατί η αυτοκριτική μου μπορεί να εφαρμοστεί σε όλους/όλες, είναι ιδέα προς κοινή χρήση. δε λέω ό,τι λέω με βεβαιότητα, είναι μια εικασία, ίσως δεν επιχειρήσουν άλλες σκευωρίες από φόβο μήπως γελοιοποιηθούν εκ νέου, ή ίσως το ρισκάρουν με τη δικαιολογία πως η πράξη μου είναι εμπεριστατωμένη, γι’ αυτό καλούμαστε να είμαστε διαρκώς αφυπνισμένοι, με τις πέντε αισθήσεις στο δρόμο.

Κλείνοντας, θέλω να αφιερώσω αυτές τις τελευταίες γραμμές στο άτομο που ήταν μαζί μου τα ξημερώματα της 1ης Ιούνη. Αδερφάκι, ξέρω ότι το ατύχημά μου πρέπει να σ’ έχει σημαδέψει, πόσες νύχτες μπορεί να πέρασες σε αγρύπνια, στην αβεβαιότητα της καθημερινότητας -να ξέρουν ότι είμαι εγώ; θα φανεί; θα ‘χει ξυπνήσει την επόμενη μέρα ή θα ‘χει πεθάνει στον ύπνο του; θα μ’ έχει καταδώσει; Θυμάμαι μια φορά που σου ‘πα ότι, παρά το απύθμενο μίσος που νιώθω για τον άθλιο που μαχαίρωσε τη σύντροφό του, εξίσου πίστευα πως για να το καταλάβω θα ‘πρεπε να βρεθώ σε παρόμοια θέση ώστε να δω αν είμαστε τόσο δυνατοί όσο λέμε, γιατί πάντα πίστευα ότι η προδοσία είναι ένας εσωτερικός εχθρός. Τώρα μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι αυτός ο τενεκές δεν έχει αρχίδια! Θυμάμαι επίσης ότι, πριν βγούμε στο δρόμο εκείνη τη νύχτα, σου είπα πως δεν είχα μαζί το γούρι μου -κάτι που δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, κάτι που εγώ ένιωθα ότι μου ‘φερνε τύχη-, εσύ μου ‘πες ότι ήμουν τρελός για να πιστεύω σε τέτοια πράγματα, από τύχη είχα πάνω μου το άλλο μου φυλαχτό και επέζησα, τώρα μπορούμε να γελάσουμε με αυτές τις μπαρούφες. Αδερφάκι, θέλω να ξέρεις ότι παρά τ’ άσχημα παιχνίδια που παίζει το μυαλό ή η καρδιά σου, που ούτε καν μπορώ να φανταστώ, είμαι ακόμα ο ίδιος χελωνάκος με την ποδαρίλα, που κοιμάμαι κατάχαμα, και ποτέ δε θα σου προσάψω τίποτα, γιατί εκείνη τη νύχτα έλαχε ο κλήρος σ’ εμένα, όπως είχε λάχει σ’ εσένα αντίστοιχα σε περασμένες μέρες, αν κάτι συνέβαινε το δεύτερο άτομο θα διέφευγε, έτσι το είχαμε συμφωνήσει και έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί πολλές φορές μπορεί να νιώθεις πως με πρόδωσες, μα δεν το έχεις κάνει. σε αυτόν τον πόλεμο που αποφασίσαμε να διεξάγουμε θα περισσεύουν τα λόγια ώστε να μας καταλαβαίνουν. Ίσως να μη σε ξαναδώ ποτέ πια, κι αν αυτό συμβεί, τύχη σ’ ό,τι είναι να ‘ρθει.

Το είπα μια φορά και σήμερα το επαναλαμβάνω με περηφάνια: Ποτέ ηττημένοι, ποτέ μετανιωμένοι! Από εδώ στέλνω μια ζεστή αγκαλιά στον κόσμο που είναι στην παρανομία.

Με τον Μαουρί πάντοτε στη μνήμη!
Κρατούμενοι πολέμου στο δρόμο!
Ενάντια σε κάθε εξουσία!
Βαδίζοντας προς το δημιουργικό τίποτα!

Luciano Pitronello Sch.
– Εξεγερσιακός Πολιτικός Κρατούμενος.

Πηγή: Material Anarquista (Στο πρωτότυπο έχει γραφεί εκ παραδρομής πως η Ταμάρα είναι έγκλειστη στο Μεξικό και ο Γκαμπριέλ έγκλειστος στην Ισπανία.)

Νέα σελίδα υποστήριξης στον Τορτούγα: negratortuguitalakalle

Αναδημοσίευση από: Contra Info