Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αναπόφευκτα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η απορία… Μια απορία όχι καινούργια, την είχα και πριν γίνω χορτοφάγος:
Τι είναι αλήθεια αυτό που γιορτάζουμε την Τσικνοπέμπτη;
Στην σημερινή εποχή, που ελάχιστοι τηρούν με ευλάβεια τις νηστείες της ορθόδοξης εκκλησίας (Τετάρτη και Παρασκευή ολοχρονίς, συν μεγάλες γιορτές, συν Σαρακοστή κλπ), τι νόημα έχει πια αυτή η εθιμική, βουλιμική σχεδόν, αχόρταγη κατανάλωση κοψιδιών, καμιά φορά καρβουνιασμένων (ή συχνότατα μισοψημένων λόγω φόρτου εργασίας; )
Όταν οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες τρώνε τουλάχιστον 3-4 φορές τη βδομάδα κρέας, κάποιες μάλιστα και καθημερινά, πόσο περιττό και παράλογο είναι να αφιερώνεται και μια μέρα ειδικά στην απόλυτη κρεοφαγία σαν να είναι κάτι το σπάνιο;
Αλλά για να το πιάσουμε από την αρχή το θέμα, μήπως είναι έτσι κι αλλιώς περιττό και παράλογο το να τρώμε κρέας; Μήπως είναι μια παρεξήγηση, μια συνήθεια που ακολουθούμε -χωρίς δεύτερη σκέψη οι περισσότεροι- γιατί έτσι μας έμαθαν, γιατί έτσι έκαναν κι οι γονείς μας ή γιατί «έτσι κάνουν όλοι»;
Αν κάτσουμε όμως και το σκεφτούμε, υπάρχουν ένα σωρό βάσιμα και λογικά επιχειρήματα να μην το κάνουμε. Δεν θα σταθώ σε θέματα διατροφής και υγείας, με λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο, θα βρείτε πολλές πληροφορίες για το πόσο είναι απόλυτα αποδεκτή η χορτοφαγική διατροφή για την ανθρώπινη φυσιολογία. Δεν θα σταθώ ούτε στη φρίκη της βιομηχανικής κτηνοτροφίας που καταδικάζει εκατομμύρια ζώα σε βασανιστική ζωή και μαρτυρικό θάνατο, καταστρέφει το περιβάλλον αποψιλώνοντας γη που θα μπορούσε να τρέφει πολλαπλάσιους ανθρώπους, μολύνοντας τον υδροφόρο ορίζοντα κ.λπ. κι αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά.
Αλλά, για σκεφτείτε: οι περισσότεροι από μας φρικάρουν στην ιδέα να φάνε σκύλο ή γάτα, καναρίνι ή αετό, χρυσόψαρο ή δελφίνι, γαζέλα, άλογο ή γορίλα, έτσι δεν είναι;
Τότε πώς στο καλό έχουμε πεισθεί ότι είναι απόλυτα φυσικό να τρώμε το γουρουνάκι, το κουνελάκι, το πιτσουνάκι, το κοτοπουλάκι, το μπαρμπουνάκι και το μοσχαράκι;
Ή ας πούμε, ξέρω ότι πολλοί φρικάρουν με την σκέψη και μόνο, να πιούν το γάλα της λεχώνας γυναίκας τους, αλλά θεωρούν φυσικό να θηλάζουν μιαν -αιωνίως- λεχώνα αγελάδα!
Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να τραβάμε μια –κόκκινη, ματωμένη- γραμμή ανάμεσα σε αυτά τα πλάσματα που θεωρούμε φίλους και συντρόφους, άξια προστασίας και θαυμασμού, και σε κείνα που είναι “φαγητό” και τα οποία καταδικάζουμε σε εξευτελισμό, ταπείνωση, βάσανα και θάνατο;
Άλλοι πολιτισμοί και κουλτούρες δεν τραβάνε καμιά διαχωριστική γραμμή. Κάποιοι π.χ. τρώνε φίδια, γάτες, σκύλους ή έντομα με την ίδια άνεση που τρώνε και κάθε άλλο αποδεκτά φαγώσιμο για μας πλάσμα, αλλά σε μας αυτό φαίνεται απεχθές, αηδιαστικό και ανάλγητο.
Μήπως λοιπόν είναι θέμα κουλτούρας, όχι κατ’ ανάγκη ανώτερης ή κατώτερης αλλά διαφορετικής; Και μήπως είναι καιρός, σαν είδος, να περάσουμε πια σε μιαν άλλη κουλτούρα, πιο συμπονετική, πιο αλληλέγγυα στα άλλα συναισθανόμενα πλάσματα του πλανήτη, μια κουλτούρα που δεν θα απαιτεί αιματοβαμμένες θυσίες και τσικνισμένη σάρκα για να ανθίσει και να γιορτάσει;
Νομίζω πως είναι καιρός. Αρκετά πια με την κουλτούρα του κρέατος!
[…] ή δελφίνι, γαζέλα, άλογο ή γορίλα, έτσι δεν είναι; Συνέχεια στο Ζώα και Αυτοδιάθεση Share this:TwitterFacebookLike this:LikeBe the first to like this […]
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αναπόφευκτα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η απορία… Μια απορία όχι καινούργια, την είχα και πριν γίνω χορτοφάγος:
[…] ή δελφίνι, γαζέλα, άλογο ή γορίλα, έτσι δεν είναι; Συνέχεια στο Ζώα και Αυτοδιάθεση Share this:TwitterFacebookLike this:LikeBe the first to like this […]