Αγωνιστές για την Ολική Απελευθέρωση

Rock-A: Ριζοσπαστικό – Χορτοφαγικό Φεστιβάλ στην Τουρκία

  • April 12, 2012
Φεστιβάλ Rock-A/ 3 – 4 – 5 Αυγούστου 2012 – Σμύρνη/Τουρκία

Ξεκινάμε τις προετοιμασίες του φεστιβάλ για 6η φορά ως εθελοντές. Αν θέλετε να γίνετε εθελόντρια/ης του φεστιβάλ και να συμμετάσχετε στις ομάδες εργασίας, οι οποίες θα δράσουν πριν και κατά την διάρκεια του φεστιβάλ παρακαλώ συμπληρώστε την Φόρμα Εθελοντικής Συμμετοχής. Έτσι θα μπορέσετε να πληροφορηθείτε για τις συναντήσεις και τις εκδηλώσεις. Οι φόρμες συμμετοχής για τα μουσικά συγκροτήματα και τα εργαστήρια θα βρίσκονται εδώ τον Μάιο του 2012.

ΥΓ: Μπορείτε να δείτε τις πληροφορίες για το μέρος και τις εκδηλώσεις του φεστιβάλ στον ιστότοπο του Rock-A.

Διακήρυξη

Τι είναι το Rock-A;

Το Rock-A είναι ένα φεστιβάλ όπου οι άνθρωποι συναντιούνται και οργανώνουν κάθε φάση βασισμένοι στις αρχές του εθελοντισμού, αναζητώντας εναλλακτικές λύσεις ενάντια σε έναν κόσμο ανισότητας και ανελευθερίας, έναν κόσμο που δεν τον έχουμε δημιουργήσει εμείς, αλλά μας έχει επιβληθεί.

Φεστιβάλ Αλληλεγγύης

Το Rock-A είναι ένα Φεστιβάλ που έχει συνειδητοποιήσει απόλυτα τους συνεχείς πολέμους της εξουσίας και του χρήματος, έχει επίγνωση του γεγονότος ότι η φύση έχει χρησιμοποιηθεί και εξαντληθεί ως αποθήκη πρώτων υλών και ότι ζούμε σε έναν κόσμο που, από την μια μεριά, η κατανάλωση διογκώνεται, και από την άλλη, οι σταθμοί πυρηνικής ενέργειας έχουν κατασκευαστεί λέγοντας ψέμματα για τις ενεργειακές ανάγκες, και όπου, το χάσμα της κατανομής του εισοδήματος εξαναγκάζει εκατομμύρια ανθρώπους να μεταναστεύσουν. Επομένως το Rock-A είναι μια συγκέντρωση για όσους στέκονται ενάντια σε όλα αυτά, και ένα μέρος ελευθερίας, όπου η καθεμιά που μοιράζεται το όνειρο ενός κόσμου ισότητας και ελευθερίας, μπορεί να κάνει τα βήματα της προς την αλληλεγγύη.

Πείραμα για μια εναλλακτική στάση ζωής

Πέρα απ’ όλα αυτά, δεν είμαστε φυσικά, μονάχα εκφραστές άρνησης. Καθ’ όσον, μια συλλογικότητα που δεν μπορεί να αφουγκραστεί και να μοιραστεί την ζωή, και η οποία περιορίζεται μονάχα στο να στέκεται ενάντια σε κάτι, δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει κάτι περισσότερο από έκφραση καλών προθέσεων και μόνο. Γι’ αυτό το λόγο, το Rock-A υπερβαίνει τη συνθήκη ενός απλού φεστιβάλ και γίνεται ένα μέρος όπου μπορούμε να μοιραστούμε τους αγώνες μας, τη διασκέδαση, την αλληλεγγύη, τις γνώσεις, τις εμπειρίες, τα πιστεύω και τα αισθήματα μας για την ζωή και όπου μπορούμε να γίνουμε ένα παράδειγμα της στάσης ζωής που ονειρευόμαστε. Φυσικά, ένα τέτοιο φεστιβάλ μπορεί να γίνει πραγματικότητα μονάχα με τις προσπάθειες των εθελοντών. Αυτός είναι και ο λόγος που το Rock-A διοργανώνεται από εθελοντές. Από την άλλη μεριά, είτε πριν, είτε κατά την διάρκεια του φεστιβάλ, τα άτομα που δραστηριοποιούνται είναι μονάδες μιας αντί-ιεραρχικής δομής, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού. Μια αντίστροφη κατάσταση θα σήμαινε πως το Rock-A δεν αποτελεί “πείραμα για μια εναλλακτική στάση ζωής”.

Το Rock-A είναι 6 χρονών!

Μια φορά κάθε χρόνο, παίρνουμε μαζί μας τις σκηνές, τους υπνόσακους και τις ομορφότερες ελπίδες μας για να συναντηθούμε στο Rock-A, στο φεστιβάλ της αλληλεγγύης, εκεί που μοιραζόμαστε ελεύθερα, που περνάμε καλά και επίσης εκεί που οραματιζόμαστε έναν καινούριο κόσμο! Με το να είμαστε εθελόντριες του Rock-A, δεν διοργανώνουμε απλά ένα φεστιβάλ: φέρνουμε τον καινούριο κόσμο εδώ και τώρα, μέσα στις καρδιές μας. Αυτός ο κόσμος αναπτύσσεται σε αυτό το λεπτό.

 

 Συχνές ερωτήσεις για το Rock-A

 Τι είδους φεστιβάλ είναι το Rock-A;

Το Rock-A είναι ένα ελεύθερο φεστιβάλ όπου μπορείτε να φέρετε τις σκηνές και τους υπνόσακους σας και να κατασκηνώσετε ελεύθερα για 3 μέρες. Ή ακόμη, αν είστε ανυπόμονοι, μπορείτε να έρθετε μια μέρα νωρίτερα και να εγκατασταθείτε πριν αρχίσει το φεστιβάλ.

Τι μπορούμε να κάνουμε στην κατασκήνωση του Rock-A

Εκτός από την εγκατάσταση της σκηνής σας στο Rock-A, μπορείτε να ακούσετε μουσική από τα πολλά συγκροτήματα που θα παίζουν στην σκηνή και να χορέψετε. Μπορείτε επίσης να οργανώσετε εργαστήρια γύρω από διάφορα θέματα ή μπορείτε να συμμετάσχετε και να μοιραστείτε τις εμπειρίες και τις σκέψεις σας, στα ήδη υπάρχοντα εργαστήρια. Εκτός απ’ όλα αυτά, μπορείτε να πάτε να κολυμπήσετε στην θάλασσα, να παίξετε παιχνίδια και μουσική και φυσικά, να κάνετε καινούριες φιλίες.

Γιατί το Φεστιβάλ Rock-A είναι Χορτοφαγικό και Vegan;

Κάθε χρόνο, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του αγώνα για την ελευθερία, αυτό που αφορά την “Απελευθέρωση των Ζώων”, πραγματοποιείται σαν θεματική στο φεστιβάλ του Rock-A. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν πολλοί εθελοντές του Rock-A που είναι χορτοφάγοι ή vegan και οι οποίοι επίσης συμμετέχουν σε δράσεις για την Απελευθέρωση των Ζώων. Είχαμε κάνει πολλές συζητήσεις στις συναντήσεις μας πάνω στο θέμα της μη κατανάλωσης/σερβιρίσματος κρέατος στην κουζίνα του φεστιβάλ. Και τελικά, αφού το ξανασυζητήσαμε λεπτομερώς, αποφασίσαμε να αποκλείσουμε το κρέας από την κουζίνα. Τώρα, το φεστιβάλ Rock-A είναι vegan και χορτοφαγικό, από το 2011. Αυτή η απόφαση, είναι ένα πολιτικό βήμα. Στον σημερινό κόσμο, εκατοντάδες εκατομμύρια ζώων σε πάρα πολλούς τομείς, δολοφονούνται συστηματικά, εξαναγκάζονται να ζουν σε συνθήκες βασανισμού και χρησιμοποιούνται σε πειράματα. Τα ζώα, δεν προσδιορίζονται ως ζωντανά πλάσματα με τα οποία μοιραζόμαστε τον πλανήτη, αλλά ως αντικείμενα βιομηχανικής κατανάλωσης. Και στην πραγματικότητα, αυτός ο τρόπος σκέψης είναι η αρχή για να επιτραπεί η χρήση του και μεταξύ των ανθρώπων. Γιατί, η ανθρώπινη εργασία είναι επίσης ένα καταναλωτικό αντικείμενο, μέσα από την οπτική της εξουσίας και του καπιταλισμού. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα ακόμα να ειπωθούν, να συζητηθούν, να γραφτούν γι’ αυτή την θεματική. Ας τα συζητήσουμε λοιπόν περαιτέρω στον χώρο του φεστιβάλ. Μπορούμε να πούμε τελικά, πως σε ένα φεστιβάλ όπου μαζευόμαστε για να διασκεδάσουμε – τουλάχιστον στο Rock-A – ας μην δολοφονηθούν ζώα για τη δική μας διασκέδαση.

Γιατί το Rock-A είναι ένα φεστιβάλ χωρίς χορηγούς;

Ποια εταιρία, φίρμα ή οποιαδήποτε άλλη εμπορική επιχείρηση μπορεί να γίνει χορηγός του κόσμου που ονειρευόμαστε, όταν σε αυτό τον κόσμο δεν θα υπάρχει χώρος γι’ αυτές;

Γιατί δεν μπορούμε να φέρουμε φαγητά και ποτά στην κατασκήνωση του φεστιβάλ;

Το Rock-A είναι το μοναδικό δωρεάν φεστιβάλ σε αυτά τα μέρη. Η καθεμιά θα συμφωνούσε ότι μια τέτοια μεγάλη εκδήλωση έχει τεράστιο οικονομικό κόστος. Για να είμαστε σε θέση να εκπληρώσουμε αυτές τις υποχρεώσεις, δηλαδή την ενοικίαση της μουσικής σκηνής και του χώρου του φεστιβάλ και τα έξοδα για τους υπαλλήλους ασφαλείας, τη διαφήμιση και την ενδοεπικοινωνία στον χώρο, ο μόνος τρόπος κάλυψης των εξόδων είναι το να πουλάμε φαγητά και ποτά στον χώρο, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει χρέωση για την είσοδο.

Ποιοι καθαρίζουν το φεστιβάλ;

Φυσικά οι εθελόντριες! Αυτός ο εθελοντισμός φυσικά δεν αφορά μονάχα τους εθελοντές. Ο καθαρισμός ενός φεστιβάλ είναι υπόθεση όλων όσων ρυπαίνουν και είναι η πιο ζωτική δραστηριότητα του φεστιβάλ.

 

Οι περσινές θεματικές από τα εργαστήρια

Γλυπτική ξύλου, Πρωτοβουλία από Αναρχοqueer, Κολλεκτίβα “Άσχημη Τέχνη (Ugly Art), Οικολογική Κολλεκτίβα, Η τέχνη της Ανακύκλωσης, Δίκτυο Αλληλεγγύης Μεταναστών, GöztepeliCHE Sevenler (Ποδοσφαιρικό Fan Club), Απελευθέρωση των Ζώων και Χορτοφαγία, Φοιτήτριες/ες ενάντια στην Ομοφοβία και την Τρανσοφοβία, Ζογκλερικά, Μαύρη Θάλλασα και πλατφόρμα ταραχών, Έκθεση Καρτούν, Karşı Bisiklet (Ποδηλατικός Σύλλογος) – Συζήτηση, Εργαστήρι για την παρασκευή λικέρ, Εργαστήρι φυσαρμόνικας, Ένωση για την Αλληλεγγύη με τους Πρόσφυγες, Εργαστήρι Διαλογισμού με Αναπνοές, Εργαστήρι Origami, Εργαστήρι για Ράστα, Ένωση του Μαυρορόζ τριγώνου της Σμύρνης (Έμφυλο), Εργαστήρι για την παρασκευή κρασιού, Εργαστήρι Φύλλου, Διεθνής Αμνηστία, Ελευθερία για την Γη, Γιόγκα, Εργαστήρι Γλυπτικής, Poison is the Dose (To Φαρμάκι είναι Φάρμακο) – Ομάδα Έκδοσης Φάνζιν, Lambdaistanbul (Ομάδα για τα LGBTQ ζητήματα),  Εργαστήρι παιχνιδιού “Go game and Goizm”

 

Σημείωση Ζώα και Αυτοδιάθεση

Αξίζει να σημειωθεί προς αποφυγή παρεξηγήσεων πως το καθεστώς στο τούρκικο χωρικό πεδίο είναι ιδιαίτερα επιθετικό προς οποιαδήποτε φωνή αντίστασης σηκώνεται ενάντια στο υπάρχον με πολύ πιο άγρια χαρακτηριστικά από τα αντίστοιχα του ελλαδικού (όχι ότι εδώ καλοπερνάμε βέβαια). Έτσι λοιπόν όταν μια ομάδα πολιτικών υποκειμένων θελήσει να διοργανώσει ένα πολιτικό φεστιβάλ, η κυριαρχία τους επιβάλλει ,θέλουν δεν θέλουν, να νοικιάσουν έναν χώρο (που συχνά πιθανόν είναι να ανήκει στον στρατό) ενώ τους αναγκάζει να πληρώσουν security για την “ασφάλεια” του φεστιβάλ. Δεν είναι τυχαίο πως στο No Border του 2008 στο Δικελί είχαν εισβάλει μπάτσοι μέσα στον χώρο για να κάνουν μαζικούς ελέγχους με ιδιαίτερα τραμπούκικο ύφος στον κόσμο που συμμετείχε ενώ σε παλαιότερο φεστιβάλ Rock-A είχε εισβάλει μπάτσος την ώρα των συναυλιών και επιδείκνυε το περίστροφο του λες και ήταν στο Φαρ Ουέστ. Αυτά τα στοιχεία αναφέρονται κυρίως στο να κατανοηθεί η ένταση της καταστολής στον γειτονικό χώρο, πριν να υπάρξει οποιαδήποτε επιπόλαια κριτική για την παρουσία των security στον χώρο του φεστιβάλ .

Τα αρχικά κείμενα μπορείτε να τα βρείτε στην ιστοσελίδα του Rock-A

Μετάφραση: malamadre

Επιμέλεια: Elsa

Kείμενο της Δράσης Ενάντια στη Γούνα για τη 2η διεθνή έκθεση γούνας στο Expo Athens

  • April 10, 2012

Για ακόμα μία φορά η βιομηχανία γούνας διοργάνωσε την έκθεση στο EXPO ATHENS στην Παλλήνη με σκοπό την προώθηση των προϊόντων της, τις κοινωνικές διαμεσολαβήσεις, τα παζάρια με τον πολιτικό κόσμο, τα Gala, τις οικονομικές αυταπάτες (εμφανείς και μη), την προβολή της από τα ΜΜΕ και φορώντας το μοντέρνο προσωπείο της οικολογίας να πλασαριστεί και φιλική προς το περιβάλλον.

Αν και υπάρχουν πολλά που μπορούμε να σχολιάσουμε για το καθένα ξεχωριστά, επιφυλασσόμαστε για το μέλλον.

Εμείς παραβρεθήκαμε εκεί ως Δράση Ενάντια στη Γούνα μαζί με την Αντισπισιστική Δράση έχοντας πολλές ελπίδες και προσδοκίες για μια δυναμική διαμαρτυρία και παρέμβαση στην εν λόγω βιομηχανία όχι ως μεμονωμένο κομμάτι, αλλά ως τμήμα και παράδειγμα της γενικότερης ανάπτυξης, οικονομίας και παραοικονομίας του καπιταλισμού και του κάθε λογής αφεντικού, μικρό – μεσαίο – μεγάλο αδιάφορο για εμάς, που εξουσιάζει το σύνολο του κόσμου.

Μη θέλοντας να χάσουμε την επαφή με την πραγματικότητα και τα δεδομένα της κατάστασης, κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας κάναμε ό,τι ήταν δυνατό για να “χαλάσουμε” την εικόνα αυτού που οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας γούνας θέλουν να θέσουν ως δεδομένο και να μας πείσουν για τους αγνούς τους (!) σκοπούς. Η βιομηχανία γούνας όμως ΔΕΝ αποτελεί μέρος του φυσικού κόσμου και κανείς δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο. Η στάση τους αυτή μας εξοργίζει και μας πεισμώνει περισσότερο για πιο έντονο, πιο αποφασιστικό και πολυμορφικό αγώνα απέναντι τους.

Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως έμαθαν από πέρυσι αρκετά. Η μυστικότητα που διατήρησαν οι γουναράδες καθ’όλη τη διάρκεια πριν από την έκθεση δε μας παραξένεψε. Μας επιβεβαίωσε πως μας φοβούνται. Και καλά κάνουν. Έτσι, την Τετάρτη – 1η μέρα της έκθεσης – καταλάβαμε το πόσο. Διμοιρίες από ματ, ασφαλίτες, μπράβοι, και διαφόρων λογής κατακάθια έπιασαν δουλειά. Όσο έχουν το χρήμα όλα τα μπορούν προφανώς: υψώνουν περιμετρικά φράχτη γύρω από το εκθεσιακό κέντρο, βάζουν τους αγορασμένους ( από χρήμα ή και ψήφους ) πολιτικούς να δουλέψουν για αυτούς, βάζουν ακόμα και επικεφαλείς της αστυνομίας να συμπεριφέρονται σαν υπάλληλοί τους. Η απάντησή μας ήταν να μείνουμε εκεί. Δεν ήμασταν πολλοί αλλά δε φοβηθήκαμε και δε θα το κάνουμε ποτέ. Αφού παραμείναμε στο χώρο για αρκετή ώρα αποφασίσαμε να κάνουμε πορεία στους δρόμους της Παλλήνης για να ενημερώσουμε τον κόσμο. Φτάνοντας στη λεωφόρο Μαραθώνος οι διμοιρίες των ματ μας απαγόρεψαν τη μετακίνησή μας
φτάνοντας στο σημείο να μας περικυκλώσουν μπροστά από έναν τοίχο προκαλώντας και βρίζοντας. Ο κόσμος που κυκλοφορούσε παρακολουθούσε έκπληκτος. Στο τέλος μας επέτρεψαν να κινηθούμε μόνο προς το μετρό. Σίγουρα αυτό ήταν το σχέδιο της αστυνομίας για να μας τρομοκρατήσει. Απέτυχαν όμως και το κατάλαβαν το Σάββατο. Το ίδιο σκηνικό λοιπόν ξανά, με τη διαφορά πως υπήρχαν και άλλοι στο χώρο: Φιλόζωοι και διάφοροι ακόμα δημόσιοι πολιτευτές πραγματοποίησαν τη δική τους συγκέντρωση. Νομίζουμε πως πρέπει να κάνουμε μια αναφορά στο γεγονός αυτό.

Αν επιζητάς την πλήρη απελευθέρωση τότε δεν την κάνεις με δόσεις. Αυτομορφώνεσαι και συμμετέχεις ενεργά όπου μπορείς.

Τα όποια βρώμικα συμφέροντα που είναι βουτηγμένα στο αίμα ανθρώπων και ζώων χασκογελάνε με τη ματαιοδοξία μιας σιωπηλής διαμαρτυρίας και χαίρονται που έχουν τέτοιους αντίπαλους. Γιατί αλλιώς θα είχαν βρει από καιρό την απάντηση που τους πρέπει.

Σα Δράση παλεύουμε για την Ολική Απελευθέρωση Ανθρώπων, Ζώων και Φύσης. Από “επαναστάσεις” και “ελευθερίες” μπουχτήσαμε. Από αριστερούς φιλελεύθερους και πράσινους οικολόγους, αλλά και από ομάδες αντεξουσιαστών που απαξιώνουν τα ζητήματα της εκμετάλλευσης των ζώων επίσης. Αηδιάσαμε από την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό. Κουραστήκαμε να μιλάμε για δικαιώματα και να εισπράττουμε βία. Και μέσα σε όλα αυτά βλέπουμε ρατσιστές και φασίστες να τριγυρνάνε στους δρόμους μας. Το κάθε απίδι λοιπόν στο σάκο του. Ή θα τα ζητάμε όλα ή ήδη έχουμε χάσει. Ή ακόμα καλύτερα όπως έχει πει και κάποιος “μόνο ό,τι χαρίζεις είναι δικό σου“.

Αντιλαμβανόμαστε πως μέσα στην κοινότητα του αγώνα ενάντια στη βιομηχανία της γούνας, βρίσκονται, συμμετέχουν και δρουν ετερόκλητα άτομα τα οποία επιλέγουν και διαφορετικές μορφές δράσης και στάσης. Έτσι λοιπόν, στην πορεία που πραγματοποιήθηκε στο EXPO , ομάδα ατόμων θέλησε να συνδιαλλαγεί εκ μέρους μας ( με καλοπροαίρετα βέβαια κίνητρα, αλλά δεν παύει να είναι προβληματικό ) με τον κατασταλτικό μηχανισμό που είχαν κάνει παραγγελιά οι γουναράδες ώστε να “κερδίσουμε” λίγα μέτρα παραπάνω πιο κοντά στην είσοδο της έκθεσης. Αν και τελικά τα πράγματα έτσι έγιναν, δε είμαστε σύμφωνοι με τα παζάρια παροχής ελεύθερου χώρου από κανέναν. Είναι δεδομένο για εμάς πως αν υπήρχε άλλου είδους δυναμική έξω από το εκθεσιακό κέντρο θα υπήρχε και άλλου είδους στάση από μέρους μας. Παρόλο λοιπόν που αναγνωρίζουμε τις προθέσεις των φιλόζωων πάνω σε αυτό το κομμάτι θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν επιθυμούμε να μιλάει κανένας εξ ονόματός μας και πως η μόνη συνδιαλλαγή που μπορούμε να έχουμε με κάθε μορφή εξουσίας είναι καθαρά επιθετική με βάση τον αγώνα που δίνουμε με το δικό μας τρόπο για την Ολική Απελευθέρωση.

Αυτό δε μας κάνει καλύτερους απλά πιο αποφασισμένους.

Δράση Ενάντια στη Γούνα – Σύντροφοι, συντρόφισσες

20 Μάρτη, διεθνής μέρα δράσεων αλληλεγγύης για το σύντροφο Λουσιάνο Πιτρονέγιο (Τορτούγα)

  • March 11, 2012

 

ΠΟΤΕ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ
ΠΟΤΕ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΙ

Την 1η Ιούνη 2011 ο Λουσιάνο «Τορτούγα», 23 ετών, τοποθετεί έναν εκρηκτικό μηχανισμό σε ένα υποκατάστημα της τράπεζας Santander, στο Σαντιάγο της Χιλής, συμμετέχοντας έτσι στην αντεξουσιαστική επίθεση, που αναπτύσσεται εδώ και χρόνια χωρίς αρχηγούς ούτε σύνορα, και χτυπώντας με άμεσο τρόπο σύμβολα του κράτους και του Κεφαλαίου.

Στις 20 Μάρτη 2012 θα διεξαχθεί η ακροαματική διαδικασία στη δημόσια δίκη ενάντια στο σύντροφο, για τον οποίο η εισαγγελία ζητά 15 χρόνια φυλάκισης, σύμφωνα με τον αντιτρομοκρατικό νόμο.

Οι μαχητές/μαχήτριες όλου του κόσμου δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί βλέποντας να δικάζουν τον αδερφό μας. Να καταστρέψουμε τις λογικές του Κεφαλαίου. Να υπερασπιστούμε τον σύντροφο και την εξεγερσιακή του πράξη, με κάθε μορφή επίθεσης που μπορούμε να φανταστούμε.

Στον πόλεμο ενάντια στην εξουσία…
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΧΗΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ!

πηγή

Αναδημοσίευση από: Contra Info

Απελευθέρωση των ζώων μέσα από τα συνδικάτα;

  • February 27, 2012

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί μετάφραση του κειμένου «Animal Liberation Through Trade Unions?», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #15 του περιοδικού No Compromise. Αφορά στη σχέση μεταξύ του εργατικού κινήματος και του κινήματος για την απελευθέρωση των ζώων και με απλό και σύντομο τρόπο σημειώνει την ανάγκη και τους πιθανούς τρόπους σύνδεσής τους.

 

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν τον περισσότερο ενεργό τους χρόνο δουλεύοντας, πουλώντας την εργασία τους στα αφεντικά. Πολλές φορές ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό για να διατηρήσουν ένα έστω αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Αν χρησιμοποιήσουμε τον όρο «τάξη», αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται εργατική τάξη (δηλαδή, άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα άλλο πέρα από την ίδια τους την εργασία, την οποία πρέπει να πουλάνε σε οποιονδήποτε θέλει να την αγοράσει). Η μεγάλη πλειοψηφία των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων προέρχεται από την εργατική τάξη.

Αν κοιτάξουμε τον κόσμο ως σύνολο, ο πλούτος είναι εξαιρετικά άνισα κατανεμημένος. Για παράδειγμα, μόνο 355 από τους πιο πλούσιους ανθρώπους παγκοσμίως έχουν στην ιδιοκτησία τους τόσα πολλά -από άποψη συσσώρευσης- όσα όλοι οι άνθρωποι του φτωχότερου 47% ολόκληρου του πλανήτη μαζί. Οι λεγόμενες χώρες του «πρώτου κόσμου» καταναλώνουν δεκάδες φορές περισσότερους φυσικούς πόρους ανά κεφαλή απ’ ότι ο φτωχός Νότος. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών εθνών μεγαλώνει συνεχώς καθώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχές χώρες παραμένουν κολλημένες στη φτώχεια. Σε αυτό το πλαίσιο το μήνυμα των δικαιωμάτων των ζώων μπορεί να ακούγεται ελιτίστικο, κάτι που προορίζεται για παιδιά της προνομιούχας μεσαίας και υψηλής τάξης. Για πολλούς ανθρώπους, ο αγώνας της καθημερινής επιβίωσης και το συχνό αίσθημα αδυναμίας ελέγχου της προσωπικής ζωής τούς τους απομακρύνει από ζητήματα όπως τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα ή το ζήτημα των ζώων.

Τα συνδικάτα δημιουργήθηκαν ιστορικά για να ενδυναμώσουν τους εργαζόμενους ανθρώπους και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους ενάντια στην άρχουσα τάξη. Μέσα μαζικού αγώνα, απεργιών, πορειών, μποϊκοτάζ και σαμποτάζ, οι εργάτες έχουν κερδίσει όλα όσα σήμερα αναγνωρίζουμε ως εργασιακά δικαιώματα, ασφάλεια, δημόσια υγεία, καλύτερους μισθούς, εκπαίδευση, λιγότερες ώρες εργασίας, κατάργηση ρατσιστικών νομοθεσιών, κτλ. Χωρίς αυτά τα μαζικά κινήματα εργατών, οι κοινωνίες μας θα ήταν πολύ διαφορετικές και η απελευθέρωση ή τα δικαιώματα των ζώων δεν θα ήταν σε κανενός την ατζέντα.

Αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα να κερδηθούν. Σίγουρα το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων θα επιτύχει νίκες ως μονοθεματικό, αταξικό κίνημα. Για να ανοίξει ο δρόμος όμως για μια πραγματικά φιλική προς τα ζώα κοινωνία χρειάζονται πολλά περισσότερα από αυτές τις μικρές νίκες. Κάποιοι άνθρωποι υποστηρίζουν πως όσο υπάρχει ο καπιταλισμός (η συστηματική εκμετάλλευση της απελπιστικής κατάστασης των άλλων ανθρώπων ως τάξη που δεν τους ανήκει τίποτα άλλο πέρα απ’ την εργασία τους, η πρακτική της εξύψωσης του κέρδους πάνω από τα δικαιώματα των ανθρώπων, των ζώων ή της φύσης, κοκ), δε μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση των ζώων.

Τα συνδικάτα για την απελευθέρωση των ζώων;

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι ο στόχος των ριζοσπαστικών συνδικάτων. Για παράδειγμα, οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΒΕΚ και αγγλιστί IWW) στις Ηνωμένες Πολιτείες στοχεύει στην κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Αλλά στη διάρκεια αυτής της πορείας, σκοπεύουν να ενδυναμώσουν τους εργάτες και να τους εμπνεύσουν ώστε να πάρουν τον έλεγχο των ζωών τους, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και στο μέρος δουλειάς τους, απελευθερώνοντάς τους από την εκμεταλλευτική θέση υπό την άρχουσα τάξη.

Οι ΒΕΚ διδάσκουν επίσης στην εργατική τάξη να έχει συναίσθηση της δύναμής της. Εδώ είναι που πρέπει το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων να δουλέψει μαζί με το εργατικό κίνημα. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως χρειάζεται να εργαστούμε μαζί ως ομάδες, αλλά ότι το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των άλλων κοινωνικών κινημάτων και την ίδια ώρα προσπαθεί να ενημερώσει τα συνδικάτα για τα ζητήματα των ζώων.

Κοιτάξτε στο Σιάτλ, για παράδειγμα: τα περιθωριακά [marginal] κινήματα για τα ζώα και τη γη δε θα μπορούσαν να έχουν το αντίκτυπό που έχουν χωρίς το κίνημα των εργατών και των αγροτών.

Κάνοντας τα λόγια πράξη

Η προώθηση της απελευθέρωσης των ζώων μέσω των συνδικάτων είναι αμφίδρομη.

Πρώτον, σε εκστρατείες μπορούμε να κάνουμε τους εργάτες να συμμετέχουν παρά να εκφράζουμε το θυμό και την δυσαρέσκειά μας προς αυτούς (κι έτσι να τους στρέφουμε εναντίον μας). Για παράδειγμα, οι εκστρατείες ενάντια στο εργοστάσιο παλτών Burlington, ή άλλες εταιρείες που πουλάνε γούνες, θα ήταν πολύ δυναμικότερες αν είχαν τη στήριξη της οργανωμένης εργατικής δύναμης. Τα συνδικάτα έχουν οργανώσει αμέτρητες απεργίες και άλλες βιομηχανικές δράσεις για περιβαλλοντικούς λόγους παγκοσμίως. Ανυπομονώ να δω την πρώτη που θα γίνει και για τα ζώα.

Δεύτερον, συμμετέχοντας στα συνδικάτα και παίρνοντας περισσότερο τον έλεγχο των ζωών μας στο εργασιακό μας περιβάλλον, μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για εμάς και τους συναδέλφους μας. Μόνο σε μια κοινωνία όπου τα άτομα θα νιώθουν πως έχουν δύναμη, πως υπάρχει σεβασμός προς αυτά και πως καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες, μπορεί η απελευθέρωση των ζώων να προχωρήσει.

Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ΙWW)

Για τον ασυμβίβαστο και ριζοσπάστη ακτιβιστή για τα ζώα, η πιο φυσική επιλογή συνδικάτου θα ήταν οι ΒΕΚ. Οι ΒΕΚ είναι ένα συνδικάτο που βασίζεται στο συνδικαλισμό και τις αναρχικές ιδέες, και γι’ αυτό είναι υπό τον πλήρη έλεγχο των μελών του αντίθετα με άλλα συνδικάτα. Έχει ως στόχο την απελευθέρωση των ανθρώπων από τη μισθωτή σκλαβιά, κι όχι μικρές μεταρρυθμίσεις όπως άλλα μεγαλύτερα συνδικάτα, και χρησιμοποιεί τακτικές άμεσης δράσης για την απόκτηση αγαθών.

Δείτε για τους ΒΕΚ στο διαδίκτυο, στη σελίδα www.iww.org και κρίνετε μόνοι σας.

Για την απελευθέρωση του ανθρώπου, των ζώων και της γης,
R.B.G.-Φινλανδία

Αναδημοσίευση από: Ferae Naturae XVX

Βαρκελώνη, Καταλονία: Εμπρηστική επίθεση σε φορτηγό εταιρείας παραγωγής και διανομής αβγών

  • February 25, 2012

Εκατομμύρια ζώων δολοφονούνται κάθε χρόνο για την ανθρώπινη κατανάλωση. Οι κότες κλείνονται σε χώρους 10 επί 16 εκατοστά για ολόκληρη τη ζωή τους. Και εμείς τι κάνουμε;

Σηκώνουμε πανό και κατεβάζουμε τα μούτρα θλιμμένοι για να νιώσει ο κόσμος συμπάθεια για τα ζώα, όταν στην πραγματικότητα είμαστε εμείς αυτοί προς τους οποίους δείχνουν συμπόνια.

Μπορούμε να μάθουμε στον κόσμο ότι τα ζώα είναι αδέρφια μας, ότι υποφέρουν, ότι νιώθουν ικανοποίηση ή ότι φοβούνται. Αλλά πιστεύουμε ότι για να πλησιάσουμε στην Απελευθέρωση των Ζώων, πρέπει να γαμήσουμε την εκμεταλλευτική βιομηχανία, μιας και είναι το χρήμα που κάνει κουμάντο στην κοινωνία και όχι τα συναισθήματα. Είναι για αυτόν τον λόγο που αποφασίσαμε να φοκάρουμε ένα φορτηγό διανομής αβγών, πάνω στο οποίο το σήμα μιας «χαμογελαστής» κότας επιχειρεί να μας κάνει να πιστέψουμε πόσο χαρούμενες είναι στις γαμοφυλακές για ζώα. Το κάναμε για να επιτεθούμε οικονομικά σε μια εταιρεία που αποκομίζει τα οφέλη της από εκατομμύρια κότες που υποφέρουν έγκλειστες και δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

Αλλά δεν μένουμε σε αυτό. Η φωτιά αυτής της κρύας νύχτας φωτίζει και ζεσταίνει το αίσθημα της εξέγερσης, χωρίς να περιορίζεται μόνο στην Απελευθέρωση των Ζώων, αλλά μαρκάρει και ένα μονοπάτι προς τις φλόγες που ανάβουν στην Ελλάδα, στην Χιλή, εδώ στην Βαρκελώνη και σε οποιοδήποτε τόπο ο εξεγερσιακός αγώνας χτυπάει τα κράτη, ξερνώντας λόγια και χειρονομίες αγάπης και οργής. Οργή ενάντια σε καθετί που μας μετατρέπει σε σκλάβους, οργή που μας κάνει να δούμε πώς η Γη υποφέρει κάτω από τα πόδια μας και πώς όλα τα ζώα που ζουν σε αυτή υπόκεινται στην απληστία της ανθρωπότητας. Και Αγάπη για την ανταρσία, για το αληθινό, για τα αδέρφια και τους φίλους μας που βρίσκονται έγκλειστοι σε κλουβιά σε όλο τον κόσμο, απ’ όποιο είδος και αν βαστάνε.

Γι’ αυτό, αφιερώνουμε την δράση μας στους κρατούμενους στον αγώνα στην Ισπανία, που από κοινού με την καμπάνια ΦΥΛΑΚΗ=ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ, πρωταγωνιστούν σε ημερήσιες απεργίες πείνας, καταγγέλλοντας τις τρισάθλιες συνθήκες τις οποίες αντιμετωπίζουν οι κρατούμενοι στην Ισπανία και την δολοφονική φύση του σωφρονιστικού συστήματος.

Αυτή η εμπρηστική χειρονομία μας κάνει να νιώθουμε αξιοπρεπείς, μας επιβεβαιώνει ξανά ως άτομα, μιας και το να επιτεθούμε είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε όταν πια δεν έχουμε άλλο μέσο άμυνας…

Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων – Εμπρηστικός πυρήνας για την Συνολική Απελευθέρωση Bill Rodjers

«Ορισμένες ανθρώπινες κουλτούρες διεξάγουν εδώ και χιλιετίες πόλεμο ενάντια στην Γη. Επιλέγω να αγωνίζομαι πλάι στις αρκούδες, στα λιοντάρια των βουνών, στους ασβούς, στις νυχτερίδες, στους κάκτους σαγουάρους, στα ρόδα του γκρεμού και σε καθετί άγριο. Είμαι απλά η πιο πρόσφατη απώλεια σε αυτόν τον πόλεμο. Αλλά σήμερα δραπέτευσα απ’ την φυλακή —επιστρέφω σπίτι, στην Γη, στον τόπο καταγωγής μου. Μπιλ, 21-12-05 (το χειμερινό ηλιοστάσιο)».

Αναδημοσίευση από: Contra Info

Ανακοίνωση στα Ισπανικά

Χιλή: Ανάκληση του κατ’ οίκον περιορισμού για τον σύντροφο Τορτούγα

  • February 15, 2012

13 Φλεβάρη 2012

Διαδίδουμε την τελευταία εξέλιξησε σχέση με το σύντροφο Λουσιάνο Πιτρονέγιο («Χελώνα»), ο οποίος θα βγει από τη φυλακή Σαντιάγο 1 απόψε και θα μεταφερθεί στο σπίτι της μητέρας του, όπου θα τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό. Η απόφαση αυτή εκδόθηκε κατά την ακροαματική διαδικασία που διεξήχθη σήμερα, περίπου στις 15.00.

Στέλνουμε στο σύντροφό μας μια γερή αγκαλιά. Προς το παρόν, θα μπορεί να κρατά μακριά του τα σιχαμένα και δουλικά χέρια των υποτακτικών δεσμοφυλάκων τού βασανιστικού θεσμού της «Gendarmeria» (αρμόδιας για το σωφρονιστικό σύστημα στη Χιλή).

Δύναμη, Τορτούγα, και άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός!

 

 

 

 

 

 

Update 17 Φλεβάρη 2012

Το εφετείο του Σαντιάγο αποφάνθηκε την ανάκληση του καθεστώτος κατ’ οίκον περιορισμού του συντρόφου Λουσιάνο Πιτρονέγιο. Οι εφέτες επικαλέστηκαν τους εξής λόγους για να τον ξανακλείσουν πίσω από τα σίδερα: α) θεωρείται «κίνδυνος για την κοινωνία», β) ενδέχεται να διαφύγει από τη χώρα, μιας και έχει διπλή ιθαγένεια (χιλιανή και ιταλική), καθώς επίσης έγκυρο διαβατήριο, γ) διατηρείται σε «καλή κατάσταση υγείας» (!) η οποία δε δικαιολογεί τον κατ’ οίκον περιορισμό. Το δικαστικό αυτό πραξικόπημα βασίστηκε, τέλος, στο «γράμμα προς τις αδάμαστες καρδιές», που κοινοποίησε ο Λουσιάνο πριν από μερικές βδομάδες, διώκοντας έτσι επίσης μία απάντηση του εξεγερσιακού πολιτικού κρατουμένου προς την αμείωτη αλληλεγγύη μας ανά τον κόσμο.

Κάτω τα ξερά σας από τον Τορτούγα!
Λευτεριά σε όλους τους ομήρους του κράτους!

περισσότερα στο war on society

Αναδημοσίευση από: Contra Info (link 1) και Contra Info (link 2)

Περί Μαυροπράσινης εργολαβίας…

  • February 13, 2012

Το ζήτημα της αλληλεγγύης για μας ήταν ανέκαθεν ένα ζήτημα ιδιαίτερα φλέγον καθώς και ζωτικής σημασίας μέσα στο σημερινό καταπιεστικό σύστημα. Φλέγον γιατί ως θεματική πάντα δημιουργούσε πολύ έντονες διαμάχες μεταξύ των προσώπων που προσπαθούσαν να την αναλύσουν, που αναζητούσαν πολιτικά εργαλεία για το φιλτράρισμα της, που έφτανε στο σημείο να δημιουργεί στρατόπεδα διάφορων αποχρώσεων ενώ παράλληλα αναδείκνυε “χριστιανούς” και “εργολάβους”. Ζωτικής σημασίας γιατί συμβάλει στην ανάπτυξη δομών αντίστασης απέναντι στο υπάρχον, βαθαίνει τις κοινωνικοπολιτικές συντροφικές σχέσεις, αναδεικνύει προοπτικές σύνθεσης και πολιτικής πολυμορφίας ενώ παράλληλα ανάλογα με την περίσταση αποτελεί ένα σημαντικό οικονομικό, ενημερωτικό, ηθικό και πολιτικό προπύργιο μεταξύ των ατόμων που την μοιράζονται. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την αλληλεγγύη ως μια μάχη μεταξύ συντρόφων που είναι όμηροι της κυριαρχίας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και παλεύουν για την καταστροφή της. Υπό αυτό το πρίσμα αποφασίσαμε να τοποθετηθούμε στα πρόσφατα γεγονότα μαυροπράσινης εργολαβίας που διενεργήθηκαν από την “Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση” για την υπόθεση του φυλακισμένου αγωνιστή για την Ολική Απελευθέρωση Walter Bond. Αναφερόμαστε στο κείμενο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα από την εν λόγω συνέλευση καθώς και την “απόσυρση” της αλληλεγγύης της από τον παραπάνω σύντροφο.

Τους τελευταίους μήνες λοιπόν έχει ενταθεί η κουβέντα γύρω από την υπόθεση του Walter Bond και πιο συγκεκριμένα για την στάση του καθώς διαφαίνεται απ’ όσα λέει στα τελευταία κείμενα του ότι πέρασε μια διαδικασία αλλαγής της κοσμοθεωρίας του και πιο συγκεκριμένα προς την κατεύθυνση της υιοθέτησης της vegan hardline ηθικής. Ήδη κάμποσα από αυτά τα κείμενα έχουν ήδη δημοσιευθεί στο FeraeNaturaeXVX ενώ στο κείμενο του για την υπόθεση της άμβλωσης είχαμε κάνει στο Ζώα και Αυτοδιάθεση και μια αντίστοιχη κριτική για το ζήτημα της στάσης του, τον δογματικό τρόπο που εξέθετε κάποιες ιδέες του καθώς και του ζητήματος της αλληλεγγύης στο πρόσωπο του από διάφορα “πολιτικά υποκείμενα” που ξαφνικά από “σύντροφος” τους μετατράπηκε σε “φασίστα”. Όπως είχαμε ξεκαθαρίσει τότε ο Walter Bond συνεχίζει να παραμένει σύντροφος μας, ο οποίος αποτελεί όμηρο της κυριαρχίας και παλεύει για την καταστροφή της με τον δικό του τρόπο, μαζί με όλα τα θετικά ή αρνητικά χαρακτηριστικά τα οποία και συνθέτουν την πολιτική του στάση. Η άποψη αυτή παραμένει σταθερή και επιθετικά κριτική προς διάφορες και διάφορους μαυροπράσινους εργολάβους που επέλεξαν τον Walter ώστε να φτύσουν το φαρμάκι της πολιτικής τους μισαλλοδοξίας και της αδυναμίας τους να κάνουν μια σφαιρική και όχι μονόπλευρη πολιτική ανάλυση.

Όσον αφορά το ζήτημα της άμβλωσης αυτής καθαυτής σίγουρα δεν εκτιμάμε πως μπορεί να λήξει μια κουβέντα μέσα από μια ανακοίνωση που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργήσει κάποια ερεθίσματα ώστε να ανοίξει μια κουβέντα γύρω από το ζήτημα. Θα ήταν ιδιαίτερα θετικό εάν αυτή η κουβέντα αναπτυσσόταν χωρίς δογματισμούς, χωρίς να φοβηθούμε να πάρουμε θέση σε μια σειρά από ζητήματα που θα προκύψουν καθώς αντιλαμβανόμαστε πως η ζωή της μαύρης γυναίκας δεν διαφέρει από αυτή της λευκής ή από αυτή της αγελάδας ή από αυτή του εμβρύου. Για μας το ζήτημα της έκτρωσης καταπιάνεται επιφανειακά από πλήθος κόσμου με αποτέλεσμα να αποκτάει απλά φανατικούς “φίλους” ή “εχθρούς” χωρίς να αναλύεται η βάση του. Δεν υπάρχει ποτέ ένα ξερό “ναι” ή “όχι” σε τέτοια ζητήματα, υπάρχει όμως “τι συνθήκες και τι περιστάσεις υπάρχουν”. Αντιλαμβανόμαστε πως το κυριότερο κομμάτι το οποίο επιβάλει στο σήμερα την λύση της έκτρωσης για μια γυναίκα είναι το κοινωνικό προτσές, δηλαδή το υπάρχον καταπιεστικό σύστημα που βασίζεται και αναπαράγει την πατριαρχία, τον ρατσισμό, την κοινωνική απομόνωση, τις κοινωνικές δομές του “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, την καταπίεση των γυναικών και τις διακρίσεις παντός τύπου μέσα στους αιώνες. Ας προβληματιστούμε και για τον ρόλο της βιομηχανίας της έκτρωσης η οποία έχει στήσει μια πολύ χοντρή μπίζνα, με την αρωγή όλων αυτών των διαχωρισμών που αναφέραμε. Ας προβληματιστούμε τέλος και για τις κοινωνικές νόρμες που επιτάσσουν το πως πρέπει να κυοφορήσεις, πως πρέπει να γεννήσεις, πως πρέπει να θηλάσεις, αν θα θηλάσεις ή όχι, αν θα κάνεις εμβόλια, πως θα ταΐσεις τα παιδιά σου, αν θα τους δώσεις κρέας και γάλα, αν θα τα στείλεις στο σχολείο και μια σειρά ακόμα διαχωρισμών και ορισμού “φυσιολογικού” και “προβληματικού” που αναπτύσσονται έπειτα από την γέννα του εμβρύου.

Προβληματιζόμαστε για το αν τα άτομα στην “Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση” δείχνουν τον ίδιο ζήλο για το ζήτημα της έκτρωσης αλλά και της στείρωσης όταν δεν έχει να κάνει με το δικό τους κορμί αλλά με το κορμί μιας σκύλας ή μιας γάτας για παράδειγμα. Υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες και κοινωνικές τάσεις που είναι ενάντια στις εκτρώσεις, επιμελώς όμως η εν λόγω συνέλευση ανέφερε τις ομάδες αυτές που θα συντελούσαν στο να φαίνεται πιο αληθοφανές το κείμενο της. Δεν μας είπε όμως, όπως σωστά είχε προβλέψει στο κείμενο του, ο Bond, αν θεωρεί τους Malcom X, Martin Luther King και John Africa όμοιους με τους φασίστες που κυνηγούσαν και εκτελούσαν έγκυες γυναίκες. Δεν μας είπαν τα άτομα που συμμετέχουν στην συνέλευση αν βρίσκουν κοινά πατήματα στο κίνημα των Ρασταφάρι όπου φιλοσοφικά είναι ενάντια στην έκτρωση για παγανιστικούς/θρησκευτικούς λόγους θα λέγαμε, με τις φασιστικές επιθέσεις της ΚΚΚ. Αναρωτιόμαστε επίσης αν λέγοντας τα όλα αυτά αποτελούμε κι εμείς ένα “παράδειγμα προς αποφυγή”, αν αποτελούμε ιδεολογικά μεταμφιεσμένους φασίστες που τόλμησαν να μιλήσουν για την αυτοδιάθεση “ενός μάτσου κυττάρων”, δηλαδή των εμβρύων. Εδώ δεν εξετάζουμε ιδεολογική ταύτιση, έχουμε ούτως ή άλλως σοβαρές πολιτικές διαφωνίες με τα ονόματα και τα κινήματα που αναφέρθηκαν αλλά στο αν θεωρούνται τα συγκεκριμένα παραδείγματα, παραδείγματα φασιστικών τάσεων που παλεύουν για την καταστολή της γυναικείας αυτοδιάθεσης. Η αυτοθυματοποίηση είναι πραγματικά πολύ προβληματικό μονοπάτι όταν χρησιμοποιείται εργαλειακά για να αναδειχθούν θεματικές από το να ανοίγονται στα ίσα με το θάρρος και το θράσος της γνώμης μας.

Το κύριο ζήτημα βέβαια σε όλη αυτή την υπόθεση δυστυχώς δεν είναι το θέμα της έκτρωσης αλλά κάποια “ατοπήματα” που μάλλον “ξέχασε” η συνέλευση να αναφέρει. Την Παρασκευή 15 Απριλίου στην κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά πραγματοποιήθηκε συλλογική κουζίνα με σκοπό την ενημέρωση κόσμου για την υπόθεση του Walter Bond και παράλληλα ότι έσοδα θα έβγαιναν θα πήγαιναν για την δημιουργία μπροσούρας με διάφορα μεταφρασμένα κείμενα του Walter για την οικονομική, ηθική και πολιτική υποστήριξη του. Σημαντικό στοιχείο που αξίζει αναφοράς είναι το γεγονός ότι η Συνέλευση της Αντισπισιστικής Δράσης δεν είχε προετοιμάσει κάποια εισήγηση για την υπόθεση του Walter Bond και ζητήθηκε 5 λεπτά προτού ξεκινήσει η εκδήλωση από κόσμο που έτρεχε την υπόθεση του στην Μυτιλήνη και ήταν παρών στην εκδήλωση της Αθήνας να διαβάσει την εισήγηση που είχε γραφτεί για την Μυτιλήνη και που προφανώς εξέφραζε αποκλειστικά τις γραφούσες οι οποίες είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά και δεν ήταν όλες παρούσες ώστε να δοθεί η συγκατάθεση τους. Επίσης γνωρίζουμε κι αν θέλει ας βγει ανοιχτά να μας διαψεύσει η Συνέλευση ότι τα κείμενα που ήταν αναρτημένα στον ιστότοπο της για την υπόθεση του Walter, ήταν μεταφρασμένα ή γραμμένα από κόσμο που δεν συμμετέχει στην εν λόγω συνέλευση. Όλα αυτά αναφέρονται, όχι προφανώς σε ένα πλαίσιο προσωπικού κατινισμού αλλά με ξεκάθαρo πολιτικό πρόσημο στη προσπάθεια που κάνουμε ώστε να αντιληφθούμε τι είδους αλληλεγγύη “αποσύρει” ακριβώς η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση από το πρόσωπο του Walter Bond. Το ανέβασμα μεταφρασμένων ή γραμμένων από άλλους κειμένων που αναφέρονται στην υπόθεση του; Μιλάμε λοιπόν για μια απλή φιλοξενία κειμένων στον ιστότοπο της και γι’ αυτό γίνεται τόσος ντόρος;

Το ζήτημα όμως που πυροδότησε την συγγραφή του συγκεκριμένου κειμένου είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή αναφορά και κριτική στο τι θεωρείται “αλληλεγγύη” και τι όχι, και με ποιον τρόπο δημιουργούνται “εργολάβοι αλληλεγγύης”. Πληροφορηθήκαμε λοιπόν πρόσφατα ότι τα χρήματα που βγήκαν από εκείνη την ημέρα στην εκδήλωση στην κατάληψη της Σκαραμαγκά, δεν θα δοθούν για την δημιουργία μπροσούρας για την υπόθεση του Walter (που γι’ αυτό το γεγονός είχε καλεστεί ανοιχτά πολιτικός κόσμος) και ότι έχουν ήδη δοθεί για την υπόθεση άλλου πολιτικού κρατούμενου. Δεν θα αναφέρουμε το όνομα του άλλου κρατούμενου καθώς για εμάς το ζήτημα δεν είναι να μπούμε σε ένα παιχνίδι του “ποιος τα άξιζε ή όχι αυτά τα χρήματα” ενώ οι σύντροφοι μας βρίσκονται όμηροι στα χέρια της εξουσίας. Δεν θα αναλωθούμε σε ανούσιες και απολιτικές κουβέντες πάνω στις πλάτες τους. Το ζήτημα για εμάς είναι πως έχουμε μια στεγνή εξαπάτηση του κόσμου που συμμετείχε στην εν λόγω εκδήλωση και έδωσε τα λεφτά του γι’ αυτόν τον σκοπό. Το ζήτημα για εμάς είναι πως μέσα στον χώρο συνεχίζουν να αναπτύσσονται αισχρά νταβατζιλίκια πάνω σε πλάτες πολιτικών κρατούμενων. Το ζήτημα για εμάς απέναντι σε “πολιτικά υποκείμενα” που ασκούν ιδιοκτησιακές λογικές πάνω σε κινηματικά ταμεία είναι πως μας βρίσκει καθαρά εχθρικούς. Αυτά τα χρήματα δεν ανήκουν σε καμία και κανέναν παρά μονάχα στους σκοπούς που διενεργούνται. Το ζήτημα είναι πως καμία αλληλεγγύη δεν υπήρξε ποτέ ώστε να “αποσυρθεί” κιόλας, καθώς τα χρήματα ποτέ δεν πήγαν για την υπόθεση του Bond. Το ζήτημα είναι πως θέσαμε όλα αυτά τα ζητήματα με διάφορους τρόπους εδώ και 2-3 εβδομάδες στην Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση αλλά το μόνο το οποίο δεχθήκαμε ήταν η αλαζονική σιωπή των μελών της.

Το ξεκαθαρίζουμε μία και καλή. Η αλληλεγγύη δεν είναι μάρκα από πατατάκια που άλλοτε πάει καλά και “τρέχει” το προϊόν και άλλοτε το αποσύρουμε γιατί το προϊόν δεν πήγε όπως θα θέλαμε. Δεν αναζητούμε καμία ταυτοποίηση καθαρότητας ώστε να βγούμε ανοιχτά και να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας απέναντι σε έγκλειστους συντρόφους μας. Είμαστε επιθετικά προσκείμενοι σε “πολιτικά υποκείμενα” που καταχράζουν κινηματικά ταμεία και τα χρησιμοποιούν με βάση τις όποιες κατά καιρούς ορέξεις τους, χωρίς να λογαριάζουν κόσμο που ήταν παρών σε εκδηλώσεις και άφησε τα λεφτά του για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Με αφορμή τον υποτιθέμενο εκφασισμό του Walter Bond ή την μετατροπή οικοακτιβιστών σε ρουφιάνους στην υπόθεση Greenscare, ακούστηκαν πολλά τις τελευταίες ημέρες, ότι οι αντισπισιστές και αντισπισίστριες είναι έτσι γενικώς και λειτουργούν προβληματικά. Να υπενθυμίσουμε βέβαια πως αυτές οι λογικές είναι καθαρά λογικές τσουβαλιάσματος και μαντριών. Με αυτές τις λογικές, ίδιοι είναι και όλοι οι αντιφασίστες και όλες οι αναρχοφεμινίστριες και όλες οι queer και όλοι οι αναρχοσυνδικαλιστές και ο κατάλογος μακραίνει. Σίγουρα κάμποσος κόσμος συνεργάστηκε με την αστυνομία στην υπόθεση Greenscare, αλλά υπάρχει και άλλος τόσος κόσμος που του καταστράφηκε η ζωή με αφορμή αυτή την υπόθεση, και μάλιστα προετοιμάζεται μια μπροσούρα για την εν λόγω θέμα. Λίγο σεβασμό λοιπόν στον κόσμο που συνεχίζει να στέκεται με αξιοπρέπεια μέσα στα κρατικά κελιά. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Walter Bond βρίσκεται φυλακισμένος και μάλιστα όταν την πρώτη φορά οι μπάτσοι προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να τον κάνουν να συνεργαστεί μαζί τους το μόνο που κατάφεραν ήταν μια τρύπα στο νερό. Αντίθετα ο μεγαλοβαρώνος ναρκωτικών Steve Gomez, του οποίου είχε μπουρλιοτιάσει την αποθήκη ο Bond (δράση που τον οδήγησε και στην πρώτη φυλάκιση του) ρουφιάνεψε 18 άτομα για να την βγάλει καθαρή και είχε επικηρύξει την ζωή του συντρόφου μας με μερικές χιλιάδες δολάρια. Τέλος να πούμε πως σκοπεύουμε να μεταφράσουμε και το κείμενο της “Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση” καθώς και το δικό μας στα αγγλικά και να τα στείλουμε στην Αμερική, καθώς δεν εμπιστευόμαστε για κανέναν λόγο τα άτομα της εν λόγω συνέλευσης ότι θα προχωρούσαν στην αντίστοιχη ενημέρωση του ίδιου του Walter Bond.

Ζώα και Αυτοδιάθεση

Συνέντευξη του Walter Bond για το Κολομβιανό περιοδικό “Cartel Urbano”

  • January 28, 2012
Η συνέντευξη έγινε από την Paula Ricciulli για το Κολομβιανό περιοδικό Cartel Urbano και η μετάφραση έγινε από το Ferae Naturae.Η συνέντευξη είναι δημοσιευμένη στην σελίδα υποστήριξης του Walter Bond.

Πιστεύεις ότι θα υπάρξει η εποχή που η ανθρωπότητα θα σταματήσει να βασίζεται στα Ζώα;


Πιστεύω ότι θα έρθει η εποχή που η ανθρωπότητα είτε θα σταματήσει να χρησιμοποιεί τα νεκρά σώματα των Ζώων για φαγητό,έρευνα,ρουχισμό και για όλους τους άλλους λόγους,ή η ανθρωπότητα θα δεχτεί τις συνέπειες της περιβαλλοντικής καταστροφής που μεγάλο κομμάτι της οφείλεται στην κτηνοτροφία και στον βιομηχανικό πολιτισμό.Σε κάθε περίπτωση,είναι σίγουρο ότι τα Ζώα και η Γη θα ζούνε και πάλι ελεύθερα από την ανθρώπινη τυραννία και εκμετάλλευση.Έτσι,η πραγματική ερώτηση είναι αν το είδος μας θα έχει ποτέ την σοφία και θα γίνει μέρος του οικοσυστήματος αντί για τον καρκίνο αυτού;Αυτή την στιγμή δεν φαίνεται ότι θα γίνει έτσι.Δεν είμαστε καθόλου κοντά στο να μεταχειριζόμαστε τους εαυτούς μας με σεβασμό,πόσο μάλλον τα Ζώα.
Έχεις πει πολλές φορές ότι δεν μετανιώνεις για τον εμπρησμό που έκανες.Γιατί δεν το μετανιώνεις;

Δεν μετανιώνω για τους εμπρησμούς μου πρώτα και κύρια επειδή ήταν δικαιολογημένοι.Οι ζωές των Ζώων εξαφανίζονται ανά δισεκατομμύρια κάθε χρόνο εξ αιτίας της ανθρώπινης απληστίας,λαιμαργίας,αιμοβορίας,και ψυχοπαθολογίας.Το μόνο που έκανα ήταν να καταστρέψω κάποια ιδιοκτησία.Στην πραγματικότητα οι εμπρησμοί μου ήταν μια ήμερη και παθητική δράση σε αντίποινα για όλα τα αθώα Ζώα που έχουνε πεθάνει βίαια από τα χέρια των ανθρώπων καταπιεστών.Είναι κακότυχο ότι οι άνθρωποι έχουν εστιάσει τόσο εύκολα στην απάντηση μου (εμπρησμοί) για αυτές τις φρικαλεότητες,αλλά όχι στην κατάσταση των Ζώων.Αυτό συμβαίνει επειδή η ανθρώπινη κοινωνία σκόπιμα θέτει το πλαίσιο για αυτά τα θέματα από την οπτική γωνία της δυνατότητας ενός ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης να κερδίζει από την σκλαβιά και τον θάνατο ενός Ζώου και ποτέ από την οπτική γωνία του πως υποφέρουν τα Ζώα εξ αιτίας των αδικιών του ανθρώπου.Πιστεύω ότι ο εμπρησμός ήταν ένας τέλειος τρόπος για μένα για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.
Υπάρχει κάτι που δεν θα έκανες για τα Δικαιώματα των Ζώων;

Φυσικά,υπάρχουν πολλά πράγματα που προσωπικά δεν θα έκανα στο όνομα των Δικαιωμάτων των Ζώων.Αλλά σε αντίθεση με τα ευημεριστικά (welfarist) και ειρηνιστικά παρακλάδια της κοινότητας των Δικαιωμάτων των Ζώων,δεν πρόκειται να καταγγείλω τακτικές που είναι ακραίες.Ας πάρουμε τον φόνο για παράδειγμα.Ας είμαστε ειλικρινείς,ο κόσμος θα ήταν απλά ένα καλύτερο μέρος για τα Ζώα αν άνθρωποι όπως οι ερευνητές/πειραματιστές των Ζώων,οι εργάτες των σφαγείων,και ακόμα και η μη-Βίγκαν δεν υπήρχαν.Είναι κάπως δύσκολο να βλάψεις ένα Ζώο αν είσαι νεκρός.Και σε ένα βασικό και θεμελιώδες επίπεδο ότι οι άνθρωποι που πάνε στην δουλειά κάθε μέρα για να βλάψουν Ζώα είναι άρρωστα φρικιά που πρέπει να σταματήσουν.Με αυτό δεν λέω ότι είμαι εναντίον του νόμιμου ή του μη-βίαιου ακτιβισμού,αλλά αυτό που λέω είναι ότι επειδή εμείς προσωπικά δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάποιες συγκεκριμένες πράξεις για λογαριασμό της Μητέρας Γης και των Ζωικών Εθνών δεν σημαίνει ότι πρέπει να απορρίπτουμε τους ανθρώπους που δεν είναι τόσο άτολμοι και χλιαροί.Είναι ατυχές το γεγονός ότι οι περισσότερες αδικίες δεν θα εξαφανιστούν επειδή τις εκθέτουμε ή απλά ευαισθητοποιούμαστε.Η παράλογη ή ηδονιστική βία συχνά πρέπει να εμποδιστούν με την βία.Αυτή είναι η πραγματικότητα των πραγμάτων.Φυσικά είναι πάντα εύκολο να συζητάμε για τακτικές και για το που πρέπει να τραβήξουμε την γραμμή του ορίου όταν δεν είναι ο δικός μας λαιμός στην γκιλοτίνα.Είμαι Vegan Hardline,το οποίο έχει πολλές επιπτώσεις,αλλά το πιο σημαντικό από τα πιστεύω μας είναι πως αν δεν μπορείς να σέβεσαι τα δικαιώματα της αθώας ζωής,τότε και εσύ ο ίδιος γίνεσαι ένας δράστης,και δεν είσαι πια αθώος.Τότε έχεις χάσει τα δικαιώματα σου από την δική σου αποτυχία ή αδυναμία να συνυπάρξεις με το περιβάλλον σου με έναν ήσυχο και συμπονετικό τρόπο.Αν ένας άνθρωπος,μια επιχείρηση ή εταιρία έχει ενημερωθεί,έπειτα έγιναν διαμαρτυρίες εναντίον της,μετά προειδοποιήθηκε,το επόμενο λογικό βήμα είναι η βίαιη/μαχητική παρέμβαση.
Τι σε ώθησε να γίνεις ένας ακτιβιστής των Δικαιωμάτων των Ζώων;

Έγινα Βίγκαν και έπειτα ακτιβιστής των Δικαιωμάτων των Ζώων αφού δούλεψα ένα χρόνο ως χτίστης σφαγείων στα κεντροδυτικά της Αμερικής.Αφού είδα την σφαγή και την φρίκη της “παραγωγής χοιρινού κρέατος” από πρώτο χέρι,έμεινα με την απόφαση είτε να παραιτηθώ από την δουλειά μου και να γίνω ένας συμπονετικός άνθρωπος ή να συνεχίσω να κάνω την δαιμονική μου δουλειά της σκλαβιάς και του φόνου.Ήμουν αρκετά τυχερός που είχα ανατραφεί και από τους δύο μου γονείς ώστε να είμαι γεμάτος σεβασμό και συμπόνοια απέναντι σε όλη την ζωή και είχα φίλους στις υποκουλτούρες του punk rock και του straight edge που ήταν ήδη Βίγκαν,οπότε ήξερα βαθιά μέσα στην καρδιά μου ότι η δουλειά μου ήταν κακιά.Για μια βαθύτερη κατανόηση για το γιατί έγινα Βίγκαν και Απελευθερωτής των Ζώων,παρακαλώ διαβάστε τα άρθρα μου,”Γιατί Είμαι Βίγκαν” και “Τα Μπλούζ Του Σφαγείου” (Γιατί Είμαι Βίγκαν 2) στην σελίδα υποστήριξης μου(1,2).
Γιατί πιστεύεις ότι είναι τόσο δύσκολο για την κοινωνία μας να σταματήσει την σκληρότητα εναντίον των Ζώων;

Είναι δύσκολο γιατί η εκμετάλλευση των Ζώων είναι ένα αναπόσπαστο μέρος των ανθρώπινων κοινωνιών εδώ και πολύ,πολύ καιρό.Στο σημείο που η σύγχρονη κοινωνία και τα πλουσιότερα έθνη της Γης χτίστηκαν κυριολεκτικά πάνω στο αίμα και στα κόκαλα των Ζώων και σε άλλες μορφές σκλαβιάς.Εξ αιτίας αυτού,ένας κόσμος στερούμενος την χρήση των Ζώων-με άλλα λόγια,ένας πραγματικά Βίγκαν κόσμος-δεν υπονομεύει απλά το στάτους κβο στην αντίληψη,αλλά ολόκληρο το θεμέλιο του τεχνολογικά προηγμένου πολιτισμού.Είναι ο λόγος που πολλοί άνθρωποι ενστικτωδώς έχουν εχθρότητα προς την έννοια της Απελευθέρωσης των Ζώων και φυσικά εναντίον της βίαιης και ριζοσπαστικής Απελευθέρωσης των Ζώων.Επειδή διαισθητικά καταλαβαίνουν ότι δεν επιτιθέμεθα μόνο στις διατροφικές τους συνήθειες,αλλά στο θεμέλιο της ιεραρχικής σκλαβιάς και ανωτερότητας.Βάζοντας την Γη και τα Ζώα να μένουν μόνα τους πρώτα σημαίνει όχι νέοι δρόμοι,κατασκευές,τεχνολογία,βιομηχανία,πόλεις ή μεταφορές.Ακόμα και οι περισσότεροι Βίγκαν και ακτιβιστές δεν μπορούν πραγματικά να κατανοήσουν πως θα είναι ένας κόσμος χωρίς δουλεία μεταξύ των ειδών.Αλλά ειλικρινά η καταστροφή του πολιτισμού της σύγχρονης ζωής είναι υψίστης σημασίας αν πρόκειται τα Ζώα να ζούνε ποτέ ελεύθερες και φυσικές ζωές.Αυτό επίσης σημαίνει ότι θα πρέπει να συμμετέχουμε στην κοινωνία στο λιγότερο δυνατό βαθμό και αν είμαστε τόσο διατεθειμένοι να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να διακόψουμε,να καταστρέψουμε ή να αποδομήσουμε τις επιχειρήσεις,την βιομηχανία και την οικονομία στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
Ποιος είναι ο ήρωας σου και γιατί;

Ο ήρωας μου είναι ο Barry Horne.Ο Barry ήταν ένα ενεργό μέλος του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων που είχε επίσης δεσμούς με το Animal Rights Militia και μια ομάδα που ονομαζόταν the Justice Department,που χρησιμοποιούσε απειλές και εκφοβισμούς για να σταματήσει την ζωοτομία.Ο Barry συνελήφθη στην Αγγλία και καταδικάστηκε για πάνω από δέκα χρόνια στην φυλακή.Συνέχισε να μάχεται εναντίον των πειραμάτων στα Ζώα μετά την φυλάκιση του με μια σειρά από απεργίες πείνας που τελικά τον σκότωσαν.Ο Barry Horne είναι ο ήρωας μου γιατί ποτέ δεν τα παράτησε,ποτέ δεν συμβιβάστηκε και ποτέ δεν απέτυχε να εμπνεύσει άλλους να κάνουν άμεσες δράσεις!
Γιατί διάλεξες το όνομα Μοναχικός Λύκος (Lone Wolf) και πως θα χαρακτήριζες το alter ego του πολεμιστή;

Διάλεξα το όνομα Μοναχικός Λύκος για να μεταφέρω στους ανθρώπους ότι ήμουν ένας άνθρωπος που δρούσα μόνος μου.Ήθελα να δείξω ότι ένα ενδυναμωμένο άτομο μπορεί να καταφέρει πολλά,ή να προκαλέσει άφθονο όλεθρο ανάλογα με την περίπτωση.Πιστεύω ότι το ψευδώνυμο Μοναχικός Λύκος έγινε πιο πολύ ένα alter ego μετά την σύλληψη και όχι από πιο πριν.Ειδικά όπως αναφέρεται στα γραπτά μου.Όταν άνθρωποι που με ξέρουν μόνο μέσα από τα άρθρα μου ή από τις ALF δράσεις,με γνωρίζουν για πρώτη φορά ή μιλάνε μαζί μου από το τηλέφωνο μένουν συνήθως έκπληκτοι από το πόσο κοινωνικός,πρόσχαρος και χαλαρωτικός είμαι.Νομίζω ότι το “alter ego του Μοναχικού Λύκου” όπως το λες,αναλαμβάνει όποτε η Απελευθέρωση των Ζώων,το Straight Edge ή ο Βιγκανισμός είναι στο θέμα.Είμαι υπερβολικά σοβαρός όταν πρόκειται για θέματα ζωής και θανάτου,αλλά όπως μπορεί να επιβεβαιώσει όποιος με ξέρει πραγματικά,είμαι λίγο πολύ κωμικός για όλα τα άλλα.
Πόσο αποτελεσματικό πιστεύεις ότι είναι το ALF (Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων) για να ευαισθητοποιήσει για τα Ζώα;

Το ALF είναι απίστευτα αποτελεσματικό στο να δημιουργεί ευαισθητοποίηση για την ανυπόφορη κατάσταση των Ζώων.Πολλές επιδρομές του ALF στην δεκαετία του 80 αποκάλυψαν υλικό “από τα παρασκήνια” (behind the scenes) για την πραγματικότητα και την ματαιοπονία των πειραμάτων στα Ζώα.Ως νόμιμος ακτιβιστής είναι αδύνατο να δεις τι συμβαίνει πραγματικά πίσω από τους τοίχους των εργαστηρίων και επίσης αδύνατο να το σταματήσεις και να σώσεις τις ζωές των Ζώων.Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων,από την ίδρυση του,είχε πάντα σκοπό την λήψη του πιο άμεσου τρόπου για να σώσει αποτελεσματικά τα Ζώα και να σταματήσει τους εκμεταλλευτές τους ενώ επίσης δημοσίευε ανακοινώσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να ρίξει φως σε αυτά τα θέματα και να ευαισθητοποιήσει το κοινό.
Τα φάρμακα που έχουν δοκιμαστεί σε Ζώα είναι πολύ επιτυχημένα για πολλές ασθένειες.Τι πιστεύεις για αυτό;

Διαφωνώ.Υπάρχουν πλούσιες πληροφορίες που αποδεικνύουν πως τα πειράματα σε Ζώα είναι ανωφελή και επιζήμια για την δημόσια υγεία.Επεκτείνοντας,τα αποτελέσματα μεταξύ των ειδών, τα πειράματα σε Ζώα σπάνια λειτουργούν.Αλλά όλο αυτό για μένα είναι δευτερεύον μπροστά στο πραγματικό θέμα-και αυτό είναι,ότι είναι λάθος να πειραματίζεσαι στα Ζώα όποιο και να είναι το αποτέλεσμα.Τα Ζώα έχουν κάθε δικαίωμα στην αυτονομία και στην ελευθερία από τον πόνο,την ταλαιπωρία,τον εγκλεισμό και τα βασανιστήρια με τον ίδιο τρόπο που έχουμε εγώ ή εσύ.Τα ιατρικά ή τα επιστημονικά αποτελέσματα είναι μηδενικής σημασίας.Δεν θα μας διασκέδαζε η ιδέα να δοκιμάσουμε καθαριστικό φούρνου σε άτομα με ειδικές ανάγκες ή σε διανοητικά αμφισβητούμενα άτομα.Δεν θα επιτρέπαμε δοκιμές θανατηφόρων δόσεων σε μεγάλη ομάδα ανθρώπων,ακόμα και αν είχαμε την ελεύθερη συγκατάθεση τους.Είναι μια ακόμα αρρώστια διαστροφής της ανθρώπινης ανωτερότητας ακόμα και να δέχεται την επικύρωση των πειραμάτων σε Ζώα!
Δεν πιστεύεις ότι με τους εμπρησμούς και άλλες καταστροφικές ενέργειες,το ALF δημιουργεί ένα αρνητικό στερεότυπο για τους ακτιβιστές των Δικαιωμάτων των Ζώων;

Ειλικρινά δεν ενδιαφέρομαι για τα στερεότυπα ή την δημόσια εικόνα και πραγματικά πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό οι καταχραστές και χρήστες των Ζώων να ξέρουν ότι ένα σημαντικό ποσοστό από εμάς δεν θα ανεχθεί αυτό που κάνουν.Μέρος της αποτελεσματικότητας που έχει η νόμιμη διαμαρτυρία είναι πως υπάρχει ο βαθύτερος φόβος από μέρος των εκμεταλλευτών των Ζώων ότι η νόμιμη διαμαρτυρία και η προσοχή των μέσων ενημέρωσης θα τραβήξει την προσοχή του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων.Χωρίς αυτόν τον φόβο,ο ακτιβισμός για τα Δικαιώματα των Ζώων γίνεται ένας χάρτινος τίγρης,αφού όλοι οι νόμοι είναι με το μέρος των βιομηχανιών που κερδοσκοπούν από τον θάνατο της Γης,των Ζώων και των ανθρώπων.Κατά την διάρκεια όλης μου της πορείας ως ακτιβιστής,άκουγα την διαφωνία για την δημόσια εικόνα.Πραγματικά είναι κάπως αφελές να πιστεύεις ότι τα μέσα ενημέρωσης του συστήματος,τα οποία έχουν συμφέροντα από την συνέχιση των κοινωνικών κανόνων,πρόκειται να μας γεμίσουν με ευνοϊκά μέσα ώστε να μπορέσουμε να πείσουμε τους ανθρώπους να μποϋκοτάρουν τις βιομηχανίες που διατηρούν τους πλούσιους στην κορυφή και τις μάζες καταπιεσμένες.Συν το ότι τα “αρνητικά στερεότυπα” είναι όλα θέμα προσωπικής άποψης.Η γνώμη μου είναι πως αρνητική εικόνα στην κοινότητα των Δικαιωμάτων των Ζώων είναι ένας αδύναμος χίπις που είναι ένας υπερευαίσθητος μαστούρης και ικέτης των εξουσιών του.Ή κάποιος ευημεριστικός διαπραγματευτής που περισσότερο τον ενδιαφέρει να είναι καλά με τους μη-Βίγκαν και τους καταχραστές των Ζώων παρά να αντιπετωπίσει αυτούς τους μπάσταρδους και να σώσει τα Ζώα.
Ποια είναι η συμβουλή σου για τους νέους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να αγωνιστούν για τα Δικαιώματα των Ζώων;

Η συμβουλή μου θα ήταν να γίνουν Βίγκαν και Straight Edge.Μην πέσετε θύματα της εσφαλμένης κατεύθυνσης των ναρκωτικών και του αλκοόλ.Για να βοηθήσετε τα Ζώα άμεσα και με συνέπεια σε έναν κόσμο όπου πολλοί άνθρωποι θα σταθούν εναντίον σας,πρέπει να παραμείνετε επικεντρωμένοι,άγριοι,θετικοί και ανθεκτικοί.Πάντα να προσπαθείτε να βρίσκετε τον πιο άμεσο τρόπο για την Απελευθέρωση των Ζώων,όπως το να δουλεύετε με τα Ζώα ή να τα σώζετε πραγματικά.Πολλοί ακτιβιστές αυτές τις μέρες (ειδικά αυτοί που είναι στις πόλεις) πιάνονται στο Ανθρώπινο Κίνημα για την Απελευθέρωση των Ζώων.Και πάνω από όλα,πιστεύετε στους εαυτούς σας και στις ικανότητες σας.Εσείς και οι φίλοι σας μπορείτε να βοηθήσετε τα Ζώα και να σταθείτε εναντίον των εκμεταλλευτών χωρίς της βοήθεια μεγάλων οργανώσεων.Η αυτάρκεια θα εξυπηρετήσει εσάς και τα Ζώα μια χαρά.Φυσικά η βοήθεια είναι καλή,αλλά μάθετε πως να αυξήσετε το σύνολο των ικανοτήτων σας.Θυμηθείτε ότι τα Ζώα βασίζονται σε εσάς,οπότε πρέπει να γίνετε αξιόπιστοι.Και τέλος,μην υποχωρήσετε ποτέ όταν έρχεται η στιγμή να πολεμήσετε για τον σκοπό.Ενημερωθείτε και ενημερώστε άλλους για το θέμα των Ζώων,προειδοποιήστε τους καταχραστές να αλλάξουν τους τρόπους τους.Τότε αν και αυτό δεν λειτουργήσει,πιέστε τους να σταματήσουν να βλάπτουν τα Ζώα με κάθε δυνατό τρόπο.
Όντας στην φυλακή έχουν αλλάξει με κανέναν τρόπο οι πεποιθήσεις σου για την Απελευθέρωση των Ζώων;

Όχι,καθόλου.Είμαι στην φυλακή από τον Ιούλιο του 2010.Από τότε έχω γράψει ένα βιβλίο,έχω απευθυνθεί σε ταμεία αλληλεγγύης και φόρουμ για την Απελευθέρωση των Ζώων,έχω πει σε δύο ομοσπονδιακά δικαστήρια ότι δεν έχω καμία τύψη για τα “εγκλήματα” μου.Τώρα είμαι αιχμάλωτος πολέμου μέχρι το έτος 2021 και ακόμα νιώθω το ίδιο για την Απελευθέρωση των Ζώων,τον Βιγκανισμό και την παράνομη άμεση δράση.Αυτό δεν θα αλλάξει.Άλλες πεποιθήσεις και κοσμοθεωρίες ίσως-αυτή είναι η φύση των πραγμάτων-αλλά κάποια πράγματα είναι προσωπικά,και κάποια πράγματα είναι για πάντα.
Πόσο δύσκολο είναι να για σένα να συνεχίσεις τον Βίγκαν τρόπο ζωής όντας στην φυλακή;

Εξαρτάται από την κάθε μεμονωμένη εγκατάσταση.Όταν πήγαινα στο δικαστήριο για την αντιμετώπιση της υπόθεσης του Colorado,αυτή η φυλακή μου σέρβιρε μια ειδικά Βίγκαν διατροφή.Στο Salt Lake City,ήταν πολύ δύσκολο.Το φαγητό εκεί ήταν απαίσιο,αλλά ήμουν σε θέση να το συμπληρώνω αγοράζοντας Βίγκαν προϊόντα όπως στιγμιαίες σούπες,φυστικοβούτυρο και διάφορα γλυκά σνακ.Αυτή την στιγμή είμαι σε ένα ομοσπονδιακό κέντρο κράτησης υπό μετακόμιση προς ένα ομοσπονδιακό σωφρονιστικό κέντρο και είναι εύκολο να είσαι Βίγκαν εδώ.Συνήθως μέσα σε μερικές μέρες από την άφιξη μου σε μια νέα εγκατάσταση οι άλλοι κατάδικοι με βοηθάνε με επιπλέον μερίδες από λαχανικά,πατάτες,κ.α.Υπάρχει κοινότητα μεταξύ των φυλακισμένων,οπότε ποτέ δεν πεινάω.
Ποια είναι τα σχέδια σου αφού αποφυλακιστείς;

Λοιπόν,μετά την φυλάκιση μου θα έχω περίπου 3 χρόνια για να ολοκληρωθεί η διαδικασία.Μετά από αυτό θέλω να ταξιδέψω γύρω από τον κόσμο και πραγματικά να ανοίξω τα φτερά μου έπειτα από μια δεκαετία στο κλουβί.Όσον αφορά την απασχόληση και την Απελευθέρωση των Ζώων,σχεδιάζω να γράψω βιβλία και να δουλέψω με Ζώα σε καταφύγια για όσο θα μπορώ να το κάνω αυτό,που ελπίζω να είναι για πολύ καιρό.Μπορεί να ασχοληθώ και με τις ομιλίες,αλλά είμαι σίγουρος ότι θα είναι σπάνια.Μετά από αρκετά χρόνια στην φυλακή σε τόσο στενά όρια με τόσους πολλούς ανθρώπους,θα απολαύσω τον χρόνο μου με τα Ζώα και τους ανοιχτούς χώρους έξω από την πόλη και την καθημερινότητα.Επίσης βλέπω τον εαυτό μου να παραμένει λίγο εκκεντρικός.Εγώ πάντα ζούσα απλά και δεν είμαι έμπειρος τεχνολογικά,και σκοπεύω να συνεχίσω αυτή την τάση.
Σε ευχαριστώ Paula για την υπέροχη συνέντευξη και το Cartel Urbano για την δημοσίευση της.Να προσέχετε και θα κάνω και εγώ το ίδιο.Απελευθέρωση των Ζώων,ότι και αν χρειαστεί!
Αναδημοσίευση από: Ferae Naturae XVX
Σημείωση από το Ζώα και Αυτοδίαθεση: Έγιναν μερικές μικρές διορθώσεις στη μετάφραση ώστε να αποδοθούν καλύτερα κάποιες έννοιες κι εκφράσεις στα ελληνικά.

Δράση ενάντια στην 6η Διεθνή Έκθεση Δέρματος και Γούνας στην Κωνσταντιν​ούπολη

  • January 23, 2012

18 Ιανουαρίου 2012, Κωνσταντινούπολη – Ακτιβιστές συγκεντρώθηκαν στις 18 Ιανουαρίου έξω από το εκθεσιακό και συνεδριακό κέντρο Tüyap Fair στην Κωνσταντινούπολη, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην 6η Διεθνή Έκθεση Δέρματος και Γούνας. Οι ακτιβιστές θέλησαν να αποκαλύψουν το αιματηρό χαρακτήρα αυτής της βιομηχανίας, που κακοποιεί ανελέητα εκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο.

Με κύριο σύνθημα «H Σκληρότητα δεν ήταν ποτέ της Μόδας» γραμμένο στα πλακάτ, και ενώ ηχούσαν τα ντραμς, το πλήθος υπό το ρυθμό της μουσικής περπατούσε φωνάζοντας συνθήματα, προς την κεντρική πλατεία της έκθεσης. Μία μικρή αναστάτωση μεταξύ των διαδηλωτών και μελών του τύπου, οι οποίοι ήθελαν να βιντεοσκοπήσουν τους ακτιβιστές, δεν σταμάτησε το πλήθος που συνέχιζε να περπατά και να φωνάζει συνθήματα υπέρ της απελευθέρωσης των ζώων.

«Ελευθερία στους Ανθρώπους, τα Ζώα και τη Γη», «Εκμετάλλευση, Μαρτύρια, Αιματοκύλισμα. ΟΧΙ στη Γούνα! ΟΧΙ στο Δέρμα!», «Γούνα, Δέρμα, Κρέας! Όλα είναι Δολοφονία», «Εξέγερση για την Απελευθέρωση των Ζώων» ήταν μερικά από τα συνθήματα που ακούστηκαν στη διαμαρτυρία.

Ακτιβιστές έγραψαν επίσης συνθήματα στις ταμπέλες του McDonald’s (του δολοφόνου των ζώων και του περιβάλλοντος), στην είσοδο της έκθεσης και γύρω από αυτήν, για την «Απελευθέρωση των Ζώων» και τη χορτοφαγία (veganism). Στη συνέχεια, το πλήθος κατευθύνθηκε προς την κεντρική είσοδο και έριξαν βόμβες κόκκινης μπογιάς στις πόρτες εισόδου, ως συμβολική κίνηση για το αίμα των ζώων που χύνεται στην φρικτή αυτή βιομηχανία.
Οι βόμβες αυτές χτύπησαν την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς ασφαλείας, ενώ μία μικρή συμπλοκή σημειώθηκε μεταξύ των αστυνομικών και των ακτιβιστών.
Στην ανακοίνωση Τύπου, η «Ένωση για την Ελευθερία της Γης», δήλωσε ότι μάχεται για την απελευθέρωση όλων των ζωντανών πλασμάτων πάνω στη γη και εναντιώνεται σε κάθε μορφή καταπίεσης και καταστροφής του περιβάλλοντος που προκαλείται κατά την παραγωγή γούνας και δέρματος.

Μερικά αποσπάσματα από την ανακοίνωσή τους:

Εμείς, ως «Ένωση για την Ελευθερία της Γης», διαμαρτυρόμαστε για την 6η Διεθνή Έκθεση Γούνας και Δέρματος και για τη φιλοξενία που παρέχει το συνεδριακό κέντρο στην εκδήλωση αυτή. Γιατί εκεί μέσα, οι εταιρείες που εκθέτουν τα μοδάτα δερμάτινα και γούνινα προϊόντα τους, κερδοσκοπούν συνεχώς από τη σφαγή των ζώων σε όλο τον κόσμο, μέσω του βιομηχανικού καπιταλισμού.

Κάθε χρόνο, περισσότερα από 50 εκατομμύρια ζώα σφάζονται μόνο για τη γούνα τους. Το 85% των ζώων αυτών πρέπει να περάσουν όλη τους τη ζωή σε πολύ μικρά κλουβιά, το ένα πάνω στο άλλο. Τα ζώα που ζουν σε τέτοιες φρικτές συνθήκες αρρωσταίνουν και/ή σακατεύονται λόγω της απουσίας στοιχειωδών μέτρων για την υγεία και την ασφάλειά τους. Πολλές φορές τα ​​ζώα βλάπτουν τον ίδιο τους τον εαυτό και κατατρώγουν τα ίδια τα σώματά τους, λόγω της σκλαβιάς και της τυραννίας που υφίστανται από τους ανθρώπους.

Τα ζώα που συλλαμβάνονται από τη φύση ή γεννιούνται σκλάβοι σε εντελώς αφύσικες συνθήκες, υποβάλλονται σε ανελέητα βασανιστήρια μόνο και μόνο για το κέρδος του πωλητή και τη ματαιοδοξία του αγοραστή. Ενώ στην Κίνα, γάτες, σκυλιά και ρακούν γδέρνονται ζωντανά και μετά πετιούνται για να πεθάνουν αργά μέσα σε φρικτούς πόνους, στον Καναδά, μωρά φώκιες δολοφονούνται συντρίβοντας το κρανίο τους με ρόπαλα.
Το ηλεκτροσόκ στον πρωκτό, η δηλητηρίαση με χημικές ουσίες, το βύθισμα σε βραστό νερό ενώ είναι ζωντανά, το σπάσιμο του λαιμού και η παγίδευση με απάνθρωπες παγίδες, είναι μερικά μόνο από τα σκληρά βασανιστήρια που υφίστανται τα ζώα, τα οποία αισθάνονται τον σωματικό πόνο, ακριβώς όπως και οι άνθρωποι. Επιβεβαιώνεται έτσι η τάση του καπιταλισμού να εμπορεύεται ζωντανά πλάσματα με σκοπό το οικονομικό κέρδος.

Γνωρίζουμε ότι οι γουναράδες χρησιμοποιούν τοξικά χημικά όπως η «φορμαλδεΰδη», για να επεξεργαστούν και να αυξήσουν την αντοχή των προϊόντων τους. Συγκρίνοντάς τα με την παραγωγή τεχνητής γούνας, η χρήση των εν λόγω χημικών ουσιών, προκαλούν 15 φορές μεγαλύτερη μόλυνση του περιβάλλοντος. Εκτός αυτού, τα εκτροφεία γουνοφόρων ζώων είναι υπεύθυνα για τα απόβλητα των εκατομμυρίων σκλαβωμένων ζώων που καταλήγουν στα υπόγεια ύδατα και τα ποτάμια μας, μαζί με τόνους αμμωνίας που μολύνουν την ατμόσφαιρα.

Αν και δεν εγκρίνουμε την ύπαρξη, τη συνέχιση και την εργασία στους τομείς αυτούς, πρέπει να αναφέρουμε ότι οι παραγωγοί γούνας δεν ενδιαφέρονται ούτε για την υγεία των υπαλλήλων τους και αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ίδια φρικτή αντιμετώπιση των ζώων στις μέρες μας, είχε εφαρμοστεί σε ανθρώπους, κυρίως κατά την εποχή της δουλείας. Οι άνθρωποι που εργάζονται σε τέτοιες επιχειρήσεις έρχονται αντιμέτωποι με αλλεργικές ασθένειες και καρκίνο, εξαιτίας των καταστροφικών αποτελεσμάτων των τοξικών ουσιών. Θύματα αυτής της αιματηρής βιομηχανίας, είναι και οι άνθρωποι, όπως ακριβώς είναι το περιβάλλον και τα ζώα.

Η ανθρωποκεντρική σκέψη και η ηθική που μας επιβλήθηκε και που νομιμοποιεί τον καπιταλισμό, καταστρέφει συνεχώς και αδιακρίτως τα ζώα, τους ανθρώπους και τη φύση. Διακρίσεις όπως ο σπισισμός, ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι διαφορετικοί τρόποι κυριαρχίας και συνδέονται μεταξύ τους. Θέλουμε κάθε είδους διακρίσεις, ιεραρχίες και υποτακτικές σχέσεις να τελειώσουν, αλλιώς οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να είναι η αιτία πολλών καταστροφών μέσα από αυτή τη διεστραμμένη καταναλωτική κουλτούρα.

Εμείς, ως Ένωση για την Ελευθερία της Γης, υπερασπιζόμαστε την απελευθέρωση όλων των ειδών, ενάντια σε κάθε είδους ηγεμονία, είμαστε κατά των διακρίσεων και κατά της σκληρότητας προς τα έμβια όντα. Θέλουμε να γίνει γνωστό ότι η καταστροφή των ζώων, καταστρέφει και την ανθρωπότητα. Δηλώνουμε, ότι δεν είναι απαραίτητο να καταδυναστεύουμε τα ζώα για ένδυση ή τροφή, δεν αποδεχόμαστε αυτή τη σκληρότητα και κάθε παρακλάδι της βιομηχανίας των ζώων πρέπει να τερματιστεί. Έτσι στο πλαίσιο αυτό, λέμε ότι όλες οι επιχειρήσεις σφαγής ζώων, εκμετάλλευσης ανθρώπων και καταστροφής του περιβάλλοντος, καθώς και οι κυβερνήσεις που επιτρέπουν αυτές τις θηριωδίες, είναι όλοι δολοφόνοι. Καλούμε όλους τους ανθρώπους, που σέβονται τη ζωή και τα θεμελιώδη δικαιώματα, να σταματήσουν να χρησιμοποιούν δέρμα και προϊόντα γούνας και να πολεμήσουν τις καπιταλιστικές εταιρείες που εκμεταλλεύονται τη ζωή και καταστρέφουν τη φύση.

Ελευθερία για τους Ανθρώπους, τα Ζώα και τη Γη!

Άλλα video από την διαμαρτυρία: Video 1, Video 2

Φωτογραφίες από την διαμαρτυρία

Περισσότερα: Infoshop News, Internationala Forum

Υπενθυμίζουμε τη Διεθνή Έκθεση Γούνας που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στο εκθεσιακό κέντρο EXPO ATHENS στην Ανθούσα Αττικής στις 28 ΜΑΡ 2012 – 31 ΜΑΡ 2012 και τονίζουμε ότι η δυναμική μας παρουσία είναι απαραίτητη.

Θα τα πούμε εκεί.

Ολική Απελευθέρωση: Ένα πρόταγμα σε καιρούς κρίσης

  • January 19, 2012
Μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf στο link στην δεξιά μπάρα του site. —>

Μπαίνουμε στη διαδικασία να απαντήσουμε στο περιεχόμενο των κειμένων που μεταφράστηκαν πρόσφατα από το Contra.info (Να είσαι βίγκαν, μία μόδα σε καιρούς κρίσης) και από το Πρακτορείο Rioters (Η ψευδής κριτική της απελευθέρωσης ζώων – A Murder of Crows) για το ζήτημα των διαφόρων πτυχών του αντισπισισμού καθώς και του πολιτικού βιγκανισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε με σιγουριά πως το τελευταίο διάστημα τα παραπάνω κείμενα έχουν συμβάλει στη δημιουργία ενός περίεργου κλίματος για τα χαρακτηριστικά του εν λόγω κινήματος. Τα χαζά πειράγματα μπροστά σε ένα κίνημα που μεγαλώνει, έχουν αναγκαστεί να υποχωρήσουν και να δώσουν τη θέση τους σε “κριτική” αν και η πρόθεση και στις δύο περιπτώσεις συχνά παραμένει η ίδια, η αντίδραση απέναντι σε ότι προκαλεί τη βολεμένη καθημερινότητα κάποιων (είτε αυτοί αυτοπροσδιορίζονται ως επαναστάτες είτε ως οτιδήποτε άλλο). Άλλωστε σύμφωνα και με τον Άρθουρ Σοπενχάουερ : “Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη”.

Ένα αρκετά προβληματικό στοιχείο που αναδεικνύεται στη δομή και των δύο μεταφρασμένων κειμένων, είναι η επιλεκτική κριτική που ασκείται στο κίνημα για την Απελευθέρωση των Ζώων, δηλαδή η συνολική κατηγοριοποίηση του, μέσω ετερόκλητων κριτικών, λιγότερο ή περισσότερο άστοχων, για συγκεκριμένες τάσεις και ομάδες του. Παράδειγμα αποτελεί η κριτική του κειμένου “Να είσαι βίγκαν, μία μόδα σε καιρούς κρίσης”, όπου η εσωτερική κριτικής μίας συγκεκριμένης τάσης στην Γαλλία χρησιμοποιείται ώστε να γενικευτεί η κριτική σε όλο το φάσμα του αντισπισιστικού κινήματος της χώρας. Το “A Murder of Crows” ακολουθεί επίσης την ίδια τακτική για να φτάσει σε μία αντίστοιχη τσουβαλοποίηση του κινήματος στην Αμερική μέσω της κριτικής σε διάφορες συνιστώσες, αν και ο τρόπος σκέψης που ακολουθείται είναι πιο σφαιρικός από τον αντίστοιχο του γαλλικού κειμένου. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να αφήσουμε στην άκρη για την ώρα την εν λόγω βάση, που παραμένει κοινή και στα δύο κείμενα, και να προχωρήσουμε στην ανάδειξη των αξόνων  των κειμένων καθώς και στην αποδόμηση αυτών.

Εικόνες “Σοκ” και “Body Counting” (καταμέτρηση πτωμάτων)

Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία. Η εξόντωση εκατομμυρίων είναι απλά στατιστική. (Ιωσήφ  Στάλιν)

Ένας από τους άξονες που αναπτύσσονται στην επιχειρηματολογία και των δύο κειμένων, αφορά τη “μόδα” προβολών video και ντοκιμαντέρ από τις γραμμές παραγωγής σφαγείων (και όχι μόνο), όπου συχνά-πυκνά μας παρουσιάζονται εικόνες σοκ τις οποίες δεν μπορούμε να διαχειριστούμε συναισθηματικά. Με αυτό τον τρόπο, σύμφωνα με τα κείμενα,  αναπτύσσουμε ενοχικό σύνδρομο, και φαίνεται να οδηγούμαστε στην αυτοκαταστολή των διατροφικών αλλά και άλλων επιλογών μας. Στην πραγματικότητα όμως, δεν έχουμε ούτε την πρόθεση, ούτε και την ικανότητα να δημιουργήσουμε ενοχές όταν αποκαλύπτουμε την μεθοδευμένα κρυμμένη πραγματικότητα πίσω από το πιάτο μας. Το κείμενο που μεταφράστηκε από Rioters προχωράει και ένα βήμα παραπέρα, όπου μας καταλογίζει ένα “παιχνίδι” ποσοτικοποίησης του πόνου, ώστε να “προσηλυτίσουμε” τους εκάστοτε θεατές των προαναφερθέντων video. Βέβαια εύλογο θα ήταν να αναλογιστούμε  κατά πόσο αυτή η τακτική της ποσοτικοποίησης έχει πολύ πιο διευρυμένη εφαρμογή σε όλο το φάσμα του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Μπορούμε για παράδειγμα να αναφερθούμε στον αριθμό από τις σφαγές στο Ιράκ ή στη Λωρίδα της Γάζας και την προβολή εικόνων των σφαγιασμένων γυναικόπαιδων. Μπορούμε να αναφερθούμε στον αριθμό των ξυλοδαρμών και δολοφονιών των μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα και για τον αριθμό των φυλακισμένων στα “μαγαζιά σωφρονισμού” του σάπιου κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Μπορούμε επίσης να αναφερθούμε στον αριθμό των εξαρτημένων χρηστών ουσιών (αυτά δεν προβάλλουμε και λέμε “έξω η πρέζα από τις γειτονιές”;) και των αστέγων. Μπορούμε να να θυμηθούμε ακόμα και τον αριθμό των κατά καιρούς “εργατικών ατυχημάτων”, θυσίες πάνω στο βωμό των αφεντικών ή των συλληφθέντων και νεκρών από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Στο σάπιο κοινωνικό σύστημα που ζούμε υπάρχουν πολλές εικόνες και αριθμοί “σοκ” που ενεργοποιούν τα συναισθήματα μας. Δεν είμαστε ούτε μηχανές, ούτε στον αυτόματο. Το να διαχωρίζουμε αυτές τις εικόνες με μόνο κριτήριο το είδος είναι απλά υποκριτικό.

Γιατί λοιπόν οδηγούμαστε στην ποσοτικοποίηση του πόνου και σε ένα άσκοπο “Body Counting”, αφού όπως σωστά μας υπενθυμίζει και το κείμενο από Rioters “η βαρβαρότητα και η εκμετάλλευση δε γίνονται πιο “κακές” όσο πιο συχνά ή όσο πιο πολλοί τις βιώνουν”;  Ένας από τους λόγους που χρησιμοποιείται το  Body Counting δεν είναι για να μεγαλώσει τη βαρύτητα της βαρβαρότητας αλλά για να καταδείξει το εύρος της, δηλαδή πόσο μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας μας είναι, σε σχέση με το πόσο συζητιέται και σκοπίμως αποσιωπάται. Προφανώς και είμαστε όλες στο συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα αναλώσιμα μεγέθη. Αλλά βλέπετε, η ανθρώπινη μπριζόλα δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή τροφή. Οι διαφορές “αξιοποίησης” και επιβολής στα ανθρώπινα ζώα σε σύγκριση με την επιβολή στα άλλα ζώα είναι τεράστιες (και ποσοτικά και ποιοτικά). Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός του ότι όταν βλέπουμε για παράδειγμα video που αναδεικνύουν τις συνθήκες στις ανθρώπινες φυλακές να εξοργιζόμαστε, επειδή βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του θύματος και όταν παρακολουθούμε video που αναδεικνύουν τις συνθήκες σε φυλακές άλλων ζώων να νιώθουμε ενοχές, επειδή τοποθετούμε τον εαυτό μας στη θέση του θύτη. Όπως και να’ χει πάντως, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να κρύβουμε την αλήθεια μόνο και μόνο επειδή είναι σοκαριστική.

Ένα άλλο κομμάτι στο οποίο είναι σκόπιμο να γίνει κριτική είναι η παράλογη – ισοπεδωτική, όπως αναφέρεται, επικέντρωση των απελευθερωτών ζώων πάνω στο ζήτημα του πόνου. Παρουσιάζεται συχνά στα μεταφρασμένα κείμενα ο πόνος ως το επίκεντρο της θεωρίας της Απελευθέρωσης των Ζώων. Αυτό βέβαια που θα μπορούσε να γίνει ξεκάθαρο, είναι πως, όπως δεν υπάρχει καμία ιεροποίηση της ζωής μέσα στο κίνημα, έτσι ακριβώς δεν υπάρχει και κανένα δογματικό πρόταγμα για την εξάλειψη του πόνου. Το ζήτημα δεν είναι μόνο ο πόνος, αλλά η εκμετάλλευση, η επιβολή, η καταπίεση, ο βασανισμός, ο εξευτελισμός του σώματος και της ύπαρξης τους και φυσικά η αφαίρεση της ζωής τους. Προφανώς  κανείς δεν νοιάζεται αν τα ζώα σπάσουν ένα κόκκαλο στην φύση. Νοιαζόμαστε όμως αν σπάζονται τα κόκαλα τους για το κέρδος, τη διασκέδαση, τις υποτιθέμενες προφάσεις της επιστήμης και τέλος για την αρρωστημένη επιβολή του ανθρώπινου είδους απέναντι στα άλλα ζώα. Αυτές είναι δύο τελείως διαφορετικές συνθήκες. Το ζήτημα βέβαια είναι πως με αφορμή τις παραπάνω θέσεις αναπτύσσεται ένας θρασύτατος διαχωρισμός ζωικών και αποκλειστικά ανθρώπινων βασάνων, όπου από τη μία έχουμε μια υποτιθέμενη οικειοθελή υποταγή ενώ από την άλλη όχι. Και εκεί ακριβώς θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλλουμε το ζήτημα της αυτοδιάθεσης. Κατά πόσο δηλαδή έχει τη δυνατότητα το κάθε ζώο να διαθέτει τον εαυτό του (προφανώς και τα παράγωγα του – αυγά, γάλα) όπως εκείνο εκτιμάει. Το βυζί μιας ανθρώπινης γυναίκας δεν θα το τραβάγαμε ποτέ για να βάλουμε λίγο “γαλατάκι” στον καφέ μας… Άρα σε κάθε περίπτωση μιλάμε για συνθήκες αιχμαλωσίας  και εξουσιαστική επιβολή του ανθρώπινου είδους στα άλλα είδη. Και ναι, στο κομμάτι της καταστολής της αυτοδιάθεσης το αφεντικό ενός “κατοικίδιου” ζώου σε σύγκριση με έναν κυνηγό ή έναν βιομήχανο σφαγείων διαφέρουν αποκλειστικά και μόνο σε επίπεδο κλίμακας.

Ιδεολογία, Ηθική, Κριτική Θεώρηση και άλλα “δόγματα”…..

Προχωρώντας λοιπόν στην κριτική των κειμένων για τους “προβληματικούς άξονες” του ζητήματος για την απελευθέρωση των ζώων, “ανακαλύπτουμε”, με βάση τα κείμενα, πως η ιδεολογία διέπεται από ένα σύνολο κανόνων που ορίζεται μέσα από ένα δογματικό φιλτράρισμα του “σωστού” και του “λάθους”. “Ανακαλύπτουμε” πως η ιδεολογία έχει όρια και όποιος δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη διόπτρα της πέφτει πάνω σε αντιφάσεις ολοκληρωτισμού μέσα από μια λειψή και μεροληπτική ερμηνεία των κοινωνικών συνθηκών.
Η ιδεολογία βέβαια (ή για να το πούμε καλύτερα μια ιδεολογικοπολιτική θεώρηση) δεν είναι από μόνη της ένα πακέτο πατενταρισμένων πολιτικών προγραμμάτων (ή προταγμάτων)  όπου αν η δράση αποκλίνει από την ιδεολογικοπολιτική σου θεώρηση, παραπέμπεσαι για το αδίκημα της “ιεροσυλίας”. Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι περισσότερο υποκειμενικό παρά θέμα της ιδεολογίας καθαυτής. Θεωρούμε θετικό σε πολιτικά κινήματα να “μπαίνουν” κατά καιρούς προτάγματα όπου αναδεικνύονται και οι στοχεύσεις τους για το τι κόσμο θέλουν να δημιουργήσουν. Έτσι, μια οποιαδήποτε ανάλυση του σάπιου κοινωνικού μοντέλου που βρίσκεσαι στην οποία αναγνωρίζεις τις αντιφατικές αξίες και ιδανικά που οδηγείσαι να γκρεμίσεις,σε οδηγεί όπως και να’ χει σε ένα πρόταγμα ή μια στόχευση. Προφανώς συμφωνούμε πως αυτό που είναι αναγκαίο είναι η συνεχής κριτική θεώρηση και όχι η εξαναγκασμένη, είτε από τους άλλους είτε από μας τους ίδιους, υιοθέτηση ταυτοτήτων και ταμπελών που μας περιχαρακώνουν,μας τυφλώνουν και μας οδηγούν σε τεχνητούς διαχωρισμούς και καθαρότητες. Αν όμως τα πολιτικά υποκείμενα παραμείνουν σε αυτού του είδους την τακτική, η προβληματική συνθήκη αναπτύσσεται σε αυτά, και όχι στις ιδεολογίες που ακολουθούν. Ας μην ιδεολογικοποιούμε τις προσωπικές μας αδυναμίες λοιπόν. Ένα αυτό.
Επιλέγονται λοιπόν (για να “δέσει” και να μας “κάτσει” η “κριτική θεώρηση”) συγκεκριμένες ομάδες ή τάσεις βίγκαν που απαξιώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τρώνε βιομηχανικά βίγκαν σκατά, υποτάσσοντας έτσι το σώμα και την υγεία τους στα δεσμά της εξουσίας με άλλο τρόπο. Δεν θα διαφωνήσουμε καθόλου με την κριτική που ασκείται σε αυτές τις τάσεις. Μάλλον θα συμφωνήσουμε κιόλας. Το θέμα όμως είναι άλλο. Ο τρόπος  ο οποίος  χρησιμοποιούνται επιλεκτικά ομάδες για να τσουβαλοποιήσουν όλο κίνημα για την Απελευθέρωση των Ζώων.

Μπορούμε βέβαια να κάνουμε και τον εξής συλλογισμό:
-Είδα εχθές έναν κρεοφάγο να τρώει σουβλάκια και να δέρνει μετανάστες.
-Συμπέρασμα: Όλοι οι κρεοφάγοι είναι φασίστες.

Δεν φαντάζει ωραίος, έτσι δεν είναι;

Πάνω στην ίδια ακριβώς λογική αναπτύσσεται και το ζήτημα για την ηθική. Μέσα από μία εσκεμμένη σύγχυση ηθικής και ηθικισμού [1] αναδεικνύονται οι εξουσιαστικές δομές της “ηθικής” αυτής καθαυτής, μέσα από μία απροσδιόριστα γενικευμένη θεώρηση του “σωστού” και του “λάθους” (ή του “άρρωστου” και του “υγιούς” θα λέγαμε). Μόνο επιθετική θα μπορούσε να είναι η στάση μας απέναντι σε αυτήν την εμετική διάκριση. Το ζήτημα των “ορίων” είναι από τη φύση του προβληματικό καθώς μονάχα το ρόλο αποδόμησης των κυρίαρχων κοινωνικών θεσμών δεν μπορεί να παίξει.  Το σύνολο αξιών που μας διέπει δεν μπορεί να προκύψει μέσα από “ηθικίστικες” νόρμες ορίων, αλλά μέσω της διαδικασία σύνθεσης κοινωνικών ερεθισμάτων και πολιτικών χαρακτηριστικών και όχι μόνο. Η ηθική μας δεν προέρχεται από την “εξουσία” των “από κάτω”, δεν τοποθετεί σε κουτιά “σωστού” και “λάθους” τη στάση μας στο εκάστοτε υπάρχον, γι’ αυτό και θα ήταν απλά αφελές και ηλίθιο να συμπεριλάβουμε στην κριτική μας τις “κυνηγετικές – τροφοσυλλεκτικές” κοινωνίες (που μάλλον θα έπρεπε να τις αποκαλούμε “τροφοσυλλεκτικές – κυνηγετικές”, αλλά αυτό απ’ ότι φαίνεται ξέφυγε από την διόπτρα της “κριτικής θεώρησης” του αρθρογράφου) [2]. Γι’ αυτό και είμαστε ενάντιοι στην απονοηματοδότηση της κριτικής στάσης του αντισπισισμού, που εμπεριέχει ηθικά χαρακτηριστικά, αλλά όχι ηθικίστικα. Προσπαθούμε να σπάσουμε τα κυρίαρχα κοινωνικά πλέγματα και τις κυρίαρχες καταναλωτικές δομές όποιοι κι αν είναι οι δημιουργοί τους, είτε έχουν να κάνουν με μια βιομηχανία τοφού είτε με μια βιομηχανία κρέατος. Το ζήτημα για εμάς δεν είναι να διακρίνουμε το που θα βάλουμε τα όρια. Το ζήτημα για εμάς είναι το προβληματικό γεγονός πως βάζουμε όρια.

Ένας άλλος προβληματικός άξονας του ζητήματος, αφορά  τη μονοθεματική προβολή των ενοχών με βάση τον “ηθικισμό” των βίγκαν. Γιατί η κριτική για τις ενοχές αρχίζει και τελειώνει εκεί; Γιατί, για παράδειγμα, δεν διευρύνονται σε έναν “έλληνα” που βάρεσε ένα μετανάστη και μετά νιώθει ενοχές; Θεωρείτε πως οι ενοχές, του προκύπτουν αποκλειστικά και μόνο από έναν καλά εξουσιαστικά δομημένο ηθικισμό; Το σωστό δηλαδή θα ήταν να μην νιώθει άσχημα για την πράξη του; Με αντίστοιχο τρόπο μπορούμε να μιλήσουμε και για πολλές άλλες περιπτώσεις (τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας από έναν άντρα, τον βιασμό ενός παιδιού κ.ο.κ.) Είναι άλλο πράγμα να συμπεριλαμβάνονται στην κριτική σου προτάγματα (Ολικής Απελευθέρωσης και αυτοδιάθεσης για παράδειγμα), και άλλο να μιλάς για ηθικισμούς.

Αυτό λοιπόν που θέλουμε να αναδείξουμε είναι πως η συγκεκριμένη στάση ζωής, ο αντισπισισμός και ο πολιτικός βιγκανισμός δηλαδή, αλλά και οι  ακτιβισμοί που προκύπτουν με βάση αυτούς, δεν είναι στάση μιας ηθικίστικης αυτοκαταστολής αλλά μια στάση ζωής που προτάσσει έννοιες όπως η ελευθερία, η αυτοδιάθεση, η απελευθέρωση, σε πολύ πιο διευρυμένα πλαίσια από αυτά που αντιλαμβάνεται ο κόσμος που προτάσσει  την Κοινωνική Απελευθέρωση. Το να γίνει κάποιος/α βίγκαν για εμάς είναι μια αρχή και όχι ένα τέλος, όπου λήγουν όλα τα προβλήματα των ζώων και προφανώς οι δράσεις και τα ερεθίσματα του ατόμου που επέλεξε τη συγκεκριμένη στάση ζωής.

Για να εξηγηθούμε: Η κριτική που κάνουμε έρχεται από τη σκοπιά ανθρώπων που είναι κομμάτι του ευρύτερου κινήματος ( του “χώρου” όπως λέμε αλλιώς) και παλεύουν για την Ολική Απελευθέρωση Ανθρώπου – Ζώων – Φύσης. Το να αποδίδεις μονοθεματικά χαρακτηριστικά σε αυτή τη συγκεκριμένη τάση του κινήματος που συνεχώς τα αντιπαλεύει και προσπαθεί να τα καταστρέψει όπου και να τα συναντά (είτε στους απολίτικους βίγκαν, είτε σε κρεοφάγους συντρόφους) είναι πολιτική αφέλεια και υπεραπλούστευση. Δεν μας καλύπτουν ούτε τα ιδεολογήματα του “ωχαδερφισμού” (που με βάση αυτά, αφού είναι όλα σκατά, ας επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση Ανθρώπου – Ζώων – Φύσης μετά την επανάσταση και ας συνεχίσουμε να τρώμε κρέας μιλώντας παράλληλα για την καπιταλιστική εκμετάλλευση), αλλά ούτε τα ιδεολογήματα του τύπου “το μη χείρον βέλτιστο” (όπου κάθε προϊόν που δεν εμπεριέχει τη χρήση ζώων αλλά η εκμετάλλευση ανθρώπων καλά κρατεί) μας “κάθονται” μια χαρά. Δεν περιμένουμε τη μαγική εκείνη μέρα (ή νύχτα) της επανάστασης όπου ξαφνικά θα αλλάξουν οι εξουσιαστικές δομές από τη μια στιγμή στην άλλη. Παλεύουμε και βάζουμε τα προτάγματα μας (ή τους προβληματισμούς μας) στο σήμερα. Διαχωρίζουμε τη θέση μας από οποιαδήποτε φιλοζωική ή βίγκαν υγιεινιστική στάση. Γνωρίζουμε σε τι σύστημα ζούμε και προσπαθούμε να αποδομήσουμε καθημερινώς κάθε του πτυχή.

Θεωρούμε κομμάτι του κινήματος την απελευθέρωση ζώων που προορίζονται για σφαγή ή για γδάρσιμο της γούνας τους και τη δράση του φυλακισμένου αγωνιστή Walter Bond. [3] Θεωρούμε κομμάτι του κινήματος τη μεγάλη 48ωρη απεργία στις 19 – 20 Οκτώβρη. Την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και μετανάστριες απέναντι στο συνεχές καθεστώς παρανομοποίησης που τους υποβάλλεται. Το σπάσιμο του καθεστώτος εργασίας εργατών γης σε ένα γαιοκτήμονα και ας καλλιεργούν σόγια (ναι, δεν την έχουμε “αγιοποιήσει” όπως πολλοί και πολλές θα νομίζατε…συγνώμη που σας ρίχνουμε από τα σύννεφα..). Το σταμάτημα εργασιών για την αποψίλωση του Αμαζονίου. Το σταμάτημα των εργασιών για τη δημιουργία ΧΥΤΑ στην Κερατέα ή στην Κέρκυρα ή στην περαιτέρω “αξιοποίηση” του Αχελώου. Την κατάληψη της ΓΣΕΕ κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του ’08. Την αυτοδιαχείριση πάρκων και χώρων, κι ας ψήνονται κρέατα στους εν λόγω χώρους για τις “απολαύσεις” των συντρόφων μας. Την αλληλεγγύη μας στους ιθαγενείς Μαπούτσε στο Μεξικό και στους εξεγερμένους συντρόφους και συντρόφισσες στη Χιλή. Εμείς βλέπουμε τα πρόσωπα μας μέσα σε όλα αυτά. Δεν απομονώνουμε αλλά συνδέουμε αγώνες και κομμάτια του κινήματος. Εσείς που βλέπετε τα πρόσωπα σας; Δεν είμαστε σε έναν αγώνα δρόμου και απόδειξης του “ποιος είναι ο καλύτερος και ο καθαρότερος” αλλά ούτε θα εξωραΐσουμε και τα γένια του “χώρου” προς χάριν μιας υποτιθέμενης “ομοφωνίας”. Ασκούμε κριτική όπως και θα δεχθούμε. Έχουμε ξεκαθαρίσει από ποια σκοπιά μιλάμε, οπότε αν είναι να αναμένουμε κριτική, την αναμένουμε με κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Οποιαδήποτε άλλη επιλεκτική κριτική που θα τσουβαλοποιεί ολόκληρα κινήματα θα θεωρείται προβοκατόρικη και θα απαξιώνεται.

Για εμάς ριζοσπαστισμός χωρίς κριτική σκέψη δεν υφίσταται, αν δεχθούμε πως ο ριζο-σπάστης ερμηνεύει τη ρίζα μιας καταπιεστικής χωροχρονικής κοινωνικής συνθήκης και αντιτάσσεται απέναντι σε αυτήν με τη δράση του. Από την άλλη συμφωνούμε πλήρως με την παρακάτω τοποθέτηση στο κείμενο “Η ψευδής κριτική της απελευθέρωσης των Ζώων” και καλό θα ήταν να προβληματίσει πολλούς και πολλές (και βίγκαν και κρεοφάγους). Την παραθέτουμε αυτολεξεί:

Θα πρέπει να είμαστε κριτικοί απέναντι σε κάθε θεωρία, σε κάθε ιδεολογία και πρακτική, εάν σκοπεύουμε να καθορίσουμε το πόσο χρήσιμες είναι στο μετασχηματισμό, ή ακόμα καλύτερα, στην καταστροφή αυτής της κοινωνίας της εκμετάλλευσης.

Περί “Νομοθεσίας”

Δεν υπάρχει νόμος που να υπερισχύει της ανάγκης. (Μένανδρος, αρχαίος έλληνας συγγραφέας)

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να βλέπουν πως φτιάχνονται δυο πράγματα: οι νόμοι και τα λουκάνικα. (Όττο Φον Μπίσμαρκ, γερμανός καγκελάριος)

Ένα άλλο κομμάτι με το οποίο καταπιάνεται (κυρίως στο κείμενο του Rioters) η κριτική για τον πολιτικό βιγκανισμό έχει να κάνει με την πάλη των αντισπισιστών για τη νομοθέτηση των δικαιωμάτων των ζώων, τις “νίκες” τους πάνω σε αυτό το πεδίο, καθώς επίσης και με την “αποδοχή” της λογικής του κράτους και της εξουσιαστικής αλλοτρίωσης. Θυμίζει βέβαια περισσότερο κριτική προς τις φιλοζωικές παρά προς τον αντισπισισμό, αλλά θα θέλαμε να σταθούμε σε 2-3 ζητήματα.

Καταρχάς ένα κομμάτι είναι οι υποτιθέμενες “νίκες” του ευρύτερου κινήματος στις οποίες αναφερόμαστε συχνά-πυκνά [4] , ακόμα και οι αγώνες που εμπεριέχουν νομικά χαρακτηριστικά (η υπόθεση Banquet, η υπόθεση Ντίνου Παλαιστίδη με τον εκδοτικό οίκο Άγρα κ.α.), και καλά κάνουμε βέβαια. Βλέπετε,  καμία από εμάς δεν ζει στην “κινηματική γυάλα” της όπου όλες οι εξουσιαστικές δομές έχουν αποδομηθεί και τα βρίσκουμε μια χαρά. Δυστυχώς ακόμα πολλοί από τους αγώνες εμπεριέχουν αυτά τα “εργαλεία του συστήματος” και καλό θα ήταν να αναπτυχθεί μια συζήτηση γύρω από αυτή τη βάση αντί να μπαίνουμε σε μια ανηλεή μάχη μαυροκόκκινης, μαυροπράσινης ή όποιας άλλης απόχρωσης καθαρότητας και κρίσης ταυτότητας. Για να στήσεις σήμερα ένα Πρωτοβάθμιο Σωματείο με θεσμική ισχύ (να μπορείς δηλαδή να καλέσεις σε απεργία), πρέπει να μαζέψεις υπογραφές και να περάσεις από Πρωτοδικείο. Όταν μιλάς για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών (όπως και με τα γεγονότα στην Νομική), ο λόγος σου δυστυχώς ακόμα εμπεριέχει θεσμικά και νομικά χαρακτηριστικά. Έχουμε ομάδα Νομικής βοήθειας ανά περίπτωση που θα χρειαστεί κάποιος κόσμος την βοήθεια της. Ο αγώνας που έδωσε η εργατική τάξη στο Σικάγο ή στη Θεσσαλονίκη νομοθετήθηκε (βέβαια τα πήραν όλα πίσω τώρα) σε 8ωρα, επιδόματα, συλλογικές συμβάσεις και ούτω καθεξής. Όλα αυτά είναι παραδείγματα για το πως πολλοί ακόμα από τους αγώνες μας εμπεριέχουν χαρακτηριστικά νομοθέτησης αλλά και θεσμοθέτησης όσων  διεκδικούμε (ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε,  είναι  γεγονός). Από την άλλη εμπνεόμαστε από την στάση των συντρόφων μας του ΕΑ, της ΣΠΦ ή παλαιότερα της RAF στα ξεφτιλισμένα θεατράκια των εξουσιαστών που ονομάζουν δικαστήρια και αντιλαμβανόμαστε πως χαράζουν ακόμα ένα δρόμο, αυτόν της ολικής ρήξης με τις θεσμοθετημένες νόρμες της “αθωότητας” ή της “ενοχής” που έμαθε να πιπιλάει από μικρό παιδί η κυριαρχία.

Για μας  δεν είναι ζήτημα νομολαγνείας. Αντιλαμβανόμαστε πως στα κυρίαρχα κοινωνικά πλαίσια, στο μετερίζι των αγώνων που δίνουμε, δεν μπορούμε στο τώρα να αποδεσμεύσουμε όλα τα εξουσιαστικά πλέγματα που βρίσκονται γύρω μας. Αντιθέτως, παλεύουμε με νύχια και με δόντια να τα βγάλουμε από πάνω μας και, όταν γίνεται αυτό, θεωρούμε πως βρισκόμαστε ένα βήμα ακόμα πιο κοντά στο να αντικρίσουμε τις στάχτες του ισχύοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Είναι άλλο πράγμα να “παλεύεις” αποκλειστικά από την μπάντα της νομικής οδού και να μένεις εκεί, και άλλο πράγμα να χρησιμοποιείς και αυτά τα εργαλεία για την επίτευξη των στόχων σου. Το γεγονός ότι η δυναμική του κινήματος για τα Δικαιώματα των Ζώων κατάφερε να νομοθετηθεί το να μην ξαναπατήσει τσίρκο στον ελλαδικό χώρο, δεν θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι από μόνο του, ως γεγονός, αρνητική εξέλιξη. Το από ‘κει και μετά είναι το ζήτημα για εμάς,  κι εκεί είναι που διαχωρίζονται,  κατά την γνώμη μας, ο ρεφορμιστής και ο μονοθεματικός από αυτόν που παλεύει για την Ολική Απελευθέρωση.

Μόδα, Κυρίαρχα Κοινωνικά Πρότυπα και Φετιχισμοί (όλων των ειδών)

Το πιο ύπουλο λάιφσταιλ είναι αυτό που φοράει το μέικαπ της αμφισβήτησης… (σχόλιο στο Athens Indymedia)

Η κριτική που καταπιάνεται με το ζήτημα των ακτιβιστών (ή πιο συγκεκριμένα στο ζήτημα των “ειδικών” των κοινωνικών αγώνων) θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν θα μας έβρισκε διαφωνούντες πάνω στους άξονες που αναπτύσσεται. Το θέμα βέβαια είναι  κατά πόσο έχουν οριστεί σωστά αυτοί οι άξονες, καθώς εκτιμάμε πως η βάση τους είναι λανθασμένη. Διαβάζοντας τη συγκεκριμένη ενότητα από το μεταφρασμένο κείμενο του Rioters, έρχονται στο μυαλό μας τα χρόνια προβλήματα που υποβόσκουν στο “χώρο”. Εδώ και χρόνια λοιπόν, αναπτύσσεται  μια αέναη μάχη μεταξύ θεωρητικών και ακτιβιστών (ή εξεγερσιακών), η οποία και συνεχίζεται αφού εξακολουθεί να πέφτει σε λογικές αντιφάσεις. Όπως αναφέραμε και προηγουμένως (για το ζήτημα της  ιδεολογίας) είναι πλήρως προβληματικό να ορίζεις άξονες δογματισμού στον ακτιβισμό αυτόν καθ ‘αυτόν, γιατί στην ουσία πρόκειται για ιδεολογικοποίηση των προσωπικών μας αδυναμιών. Εδώ θα δανειστούμε μία φράση του Feral Faun [5] που ταιριάζει απόλυτα με τις συγκεκριμένες προβληματικές: “Οι θεωρητικοί που δεν ζουν μια εξεγερτική ζωή δεν λένε τίποτα που να αξίζει να λεχθεί και οι ακτιβιστές που αρνούνται να σκεφτούν κριτικά δεν πράττουν τίποτα που να αξίζει να γίνει”. Στην ουσία για εμάς, αν δεν υπάρχει διευρυμένα στο κίνημα (και όχι μονάχα στο κίνημα για την Απελευθέρωση των Ζώων) μια διαλεκτική σχέση θεωρίας και δράσης, τότε είμαστε χαμένοι από χέρι. Δεν μας καλύπτει ούτε η αυτοαναφορικότητα ούτε η “ιεροποίηση” των μέσων ή των λόγων. Είμαστε ενάντιοι σε κάθε είδους φετιχοποίηση (ακτιβίστικης δράσης αλλά και  θεωρητικολογίας) απ’ όπου και να προέρχεται.

Αναφέρεται ορθώς στο κείμενο πως “ένας εργάτης που προσπαθεί να στηρίξει την οικογένειά του, έχει συνήθως ελάχιστο ενδιαφέρον για μια χορτοφαγική δίαιτα”. Σύμφωνοι. Ακόμη, ένας εργάτης που προσπαθεί να στηρίξει την οικογένεια του μπορεί να ενδιαφέρεται ελάχιστα για τις δράσεις ενάντια στο φράγμα του Αχελώου, αλλά αυτό δεν μας λέει κάτι από μόνο του. Επίσης μπορεί να μην ενδιαφέρεται για τις δράσεις στην Πάρνηθα, τις δράσεις ενάντια στην αποψίλωση του Αμαζονίου, την αλληλεγγύη στους συντρόφους στη Χιλή, τις διαδηλώσεις της προηγούμενης περιόδου σε Τυνησία και Αίγυπτο ή για τη μάχη των κατοίκων της Κερατέας για το νέο ΧΥΤΑ. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτές οι δράσεις δεν πρέπει να γίνουν, να αναπτυχθούν και να αποκτήσουν κοινωνική αποδοχή. Μπορεί επίσης να μην τον ενδιέφερε η μεγάλη απεργία στις 19 και 20 του Οκτώβρη αλλά ούτε και αυτές που θα ακολουθήσουν, και να έχουν αλλοτριωθεί οποιαδήποτε ταξικά αντανακλαστικά του απέναντι στο υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα, φαινόμενο επίσης συνηθισμένο. Καλό θα ήταν να μην κρυβόμαστε πίσω από τον ιδεολογικό αχταρμά μας.

Μαθαίνουμε λοιπόν πως με βάση τους συγκεκριμένους προβληματικούς άξονες, ανήκουμε στο χώρο της μόδας (ή της αντί-μόδας για να το πούμε και πιο σωστά), γιατί στην τελική “Ποιος θέλει να του πουν τι να κάνει, τι να σκέφτεται και τι να φοράει”; Μαθαίνουμε επίσης πως μέσα στα χαρακτηριστικά της μόδας είναι ο τρόπος ομιλίας και γραφής. Συγκεκριμένο τρόπο ομιλίας και γραφής  έχει όμως τεράστιο κομμάτι του ευρύτερου κινήματος. Δεν αναφερόμαστε σε κάποια ομοιογένεια έκφρασης του χώρου αλλά στους κοινούς κώδικες επικοινωνίας που χρησιμοποιούνται μέσα σε αυτόν. Όλοι και όλες μας δρούμε και συμμετέχουμε με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο μέσα από συλλογικές αντί-ιεραρχικές διαδικασίες (όπως είναι και η ομιλία και η γραφή προφανώς). Αντίθετα, πολλοί εργάτες και εργάτριες όπου αναφερόμαστε πολύ συχνά σκέφτονται, φοράνε, τρώνε και δρουν με βάση τα πρότυπα που τους έχει προωθήσει η κυριαρχία. Παρατηρούμε επίσης πως στον ευρύτερο χώρο στο σήμερα υπάρχει συστηματική ανοχή σε “συντρόφους” που βρωμάνε από χιλιόμετρα σεξισμό και ομοφοβία και παράλληλα μιλάνε για την “αποδόμηση της πατριαρχίας”… Αναρωτιόμαστε αν τέτοιες πρακτικές και αντιλήψεις έχουν θέση μέσα στο κίνημα. Ο ταξικός αναρχοσυνδικαλιστής οικοδόμος που βαράει τη γυναίκα του στο σπίτι μας κάνει; Τα “αρχηγιλίκια” μέσα σε αντί-ιεραρχικές συλλογικότητες; Ο προκαθορισμός και η επιβολή συγκεκριμένων προτεραιοτήτων και θεματικών; Οι άτυποι αρχηγοί και αρχηγίνες, οι αυλικοί, τα “αναρχόσημα” και τα κόμπλεξ συμμετοχής σε διαδικασίες συνδιαμόρφωσης μας προβληματίζουν;[6] Χρειάζεται βέβαια να φύγουμε μακριά από τις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις περί “αιρετικών βίγκαν” για να τα ανακαλύψουμε όλα αυτά,  και να αντιμετωπίσουμε το θέμα στην ολότητα του, κάνοντας επιτέλους και την αυτοκριτική μας. Το ζήτημα για εμάς είναι πως όταν προκύπτουν διάφορα ζητήματα κριτικής, καλό θα ήταν να ανοίγουν ολόπλευρα και συνολικά για τον “χώρο” και όχι μονομερώς απέναντι σε τάσεις της επιλογής μας.  Η ανάγκη ενός κόσμου να επικοινωνήσει τις αξίες και τα ιδανικά του δεν θα μπορούσε να εντάσσεται σε ταμπελοποιήσεις αιρέσεων εκτός κι αν αποδεχόμαστε τα αρχηγιλίκια και τους δογματισμούς του σωστού και του λάθους. Να θυμίσουμε ένα απόφθεγμα που λέμε κατά καιρούς πως “το δίκιο δεν το έχουν πάντα οι πολλοί”, χωρίς καμία διάθεση να προδικάσουμε τίποτα, ξεκαθαρίζοντας όμως τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε καθώς εκτιμούμε πως εκφράζει πολλούς και πολλές από τις διάφορες άλλες τάσεις που αναπτύσσονται στο χώρο. Το ζήτημα για μας δεν είναι να σπάσει μονάχα το παραγωγίκο/καταναλωτικό μοντέλο του καπιταλισμού. Το ζήτημα για μας είναι να σπάσει κάθε επιβολή των εξουσιαστών στους εξουσιαζόμενους, του άντρα στη γυναίκα,  της λευκής στη μαύρη, του ανθρώπου στο άλλο ζώο.

Ένα άλλο θέμα που θίγεται είναι το ζήτημα της “ευχαρίστησης”, (στο κείμενο που μετέφρασε το Contra Info) καθώς και των εκάστοτε “ειδικών” της ζωής μας, που μας προσδιορίζουν τι είναι “σωστό” και “χρήσιμο” σε απίστευτα πολλές εκφάνσεις της. Οι άνθρωποι όμως που ασχολούνται με το κίνημα της Απελευθέρωσης των Ζώων δεν δέχονται καμία κάστα τηλέ-κονδυλοφόρων “ειδικών” των ζωών μας  απ’ όπου κι αν προέρχονται. Ο συσχετισμός μας με αυτούς θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι τουλάχιστον προβοκατόρικος. Όσο για το “μη ευχαριστήσιμη  βίγκαν διατροφή”, μάλλον κάποιοι λανθασμένα πιστεύουν ότι το να είναι κάποιος βίγκαν σήμερα σημαίνει πως θα τη βγάζει όλη μέρα με ψωμί κι ελιές. Από την άλλη, μας έρχονται στο νου διάφορες ευχαριστήσεις κι “ευχαριστήσεις” που χρήζουν προβληματισμού αλλά και απάντησης. Όπως για παράδειγμα η ευχαρίστηση της φυσικής ελεύθερης ερωτικής συνεύρεσης η οποία αυτοκαταστέλεται, όχι κάτω από μία συνειδητή συμφωνία αποκλειστικότητας, αλλά στο πλαίσιο της παραδοσιακής, κοινωνικά επιβεβλημένης μονογαμίας, βασισμένης στην κτητικότητα και την ανασφάλεια. Αντίστροφα, “ευχαρίστηση” θα μπορούσε να είναι ο βιασμός ενός 8χρονου αγοριού ή κοριτσιού για ένα βιαστή. Θα μπορούσε να είναι η δολοφονία ενός μετανάστη για ένα φασίστα. “Ευχαρίστηση” ακόμα  μπορεί να είχε αποτελέσει το βιτριόλι στην Κούνεβα για τα παρακρατικά καθίκια των αφεντικών της. Αυτά να υποθέσουμε πως θα τα αποδεχτείτε προς χάριν της “ελευθεριακής” σας αντίληψης περί ευχαρίστησης; Ίσως να μην έχουμε αντιληφθεί τι χαρακτηριστικά θα χρειαστεί να αποδομήσουμε στη νέα κοινωνία που καλούμαστε να στήσουμε πάνω στις στάχτες της παλιάς, αλλά σίγουρα θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε πραγματικά πολλές υποτιθέμενες “απολαύσεις” και “ανέσεις” που μας “παρέχονται” ή μας “απαγορεύονται” εν μέσω καπιταλισμού.

Ακόμη, σχετικά με τα κλεισμένα εργοστάσια γούνας και πειραμάτων που ανοίγουν “αλλού”, το ίδιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και για οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία, την οποία αντιπαλεύει το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα που παρόλα αυτά συνεχίζει να αναπτύσσει σχετικές δράσεις και πολύ καλά κάνει μάλιστα. Όπως πολύ σωστά τονίζει το κείμενο από Rioters “ο καπιταλισμός είναι πια αρκετά ευέλικτος ώστε να δέχεται την μια ή την άλλη μεταρρύθμιση όσο η συνολική λειτουργία του παραμένει ανεμπόδιστη” δεδομένο που υφίσταται προφανώς όχι μονάχα στον γουνοποιητικό τομέα ή στις βιομηχανίες των ερευνητικών πειραμάτων πάνω στα ζώα, αλλά παντού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν βολευόμαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα, που για μας είναι η Ολική Απελευθέρωση Ζώων και Φύσης.

Περί Διαμεσολάβησης…

Τα ζώα του κόσμου υπάρχουν για τους δικούς τους λόγους. Δεν φτιάχτηκαν για τους ανθρώπους, όπως οι μαύροι άνθρωποι δεν φτιάχτηκαν για τους λευκούς ή οι γυναίκες για τους άνδρες (Alice Walker, Συγγραφέας)

Προχωρώντας λοιπόν στο ζήτημα της διαμεσολάβησης μέσα από το κείμενο “Να είσαι βίγκαν, μία μόδα σε καιρούς κρίσης” βλέπουμε πως μας προσδίδονται χαρακτηριστικά “οπτικής γωνίας κυρίαρχου”, καθώς έχουμε δημιουργήσει μία “αυτοανακηρυγμένη πρωτοπορία μέσα στο ζωικό κόσμο που ενεργεί στο όνομα της ισότητας”. Μαθαίνουμε επίσης πως “για να υπάρχει ανισότητα ανάμεσα στα όντα, πρέπει να υπάρχει επίσης ισότητα: ο κύριος, για να γίνεται κατανοητός από τον σκλάβο, πρέπει πολλές φορές να έρχεται στο επίπεδό του, να του μιλάει την ίδια γλώσσα…”. Αναρωτιόμαστε βέβαια αν πρέπει να είναι κάποιος σήμερα μετανάστης για να παλέψει για τους παρανομοποιημένους μετανάστες εργάτες. Αν πρέπει να είναι φυλακισμένος κοινωνικός αγωνιστής για να προβεί σε δράσεις αλληλεγγύης ή αλλιώς κινδυνεύει να κατηγορηθεί με το αμάρτημα της “δράσης εξ’ ονόματος τους”. Ή αν από την άλλη οι αναλύσεις που κάνουμε εμείς σήμερα για το μεταναστευτικό, συμπλέουν με τις αντίστοιχες βιωματικές αναλύσεις που κάνουν οι περισσότεροι μετανάστες ερχόμενοι στον ελλαδικό χώρο. Ή αν ακόμα στις δράσεις μας για το ζήτημα του Αχελώου ή του ζητήματος της κατασκευής ΧΥΤΑ στην Κερατέα ρωτήσαμε τη φύση και το περιβάλλον ή μήπως “αυτοανακηρυχθήκαμε πρωτοπορία του κινήματος μέσα στον περιβαλλοντικό κόσμο”. Σύμφωνα με την ερμηνεία του κειμένου, μάλλον εξετάζουμε όλα αυτά τα ζητήματα μέσα από “οπτική γωνία κυρίαρχου”, αντιλαμβανόμενοι τους εαυτούς μας ως αφέντες και τις άλλες φυσικές ή κοινωνικές ομάδες οποιουδήποτε είδους ως σκλάβους…

Προφανώς και η απάντηση έχει ήδη δοθεί…

Η ανάγκη όμως για λευτεριά και αυτοδιάθεση μπορεί να αποδοθεί με πολύ όμορφο τρόπο και από ένα γράμμα ενός φυλακισμένου αγωνιστή αλλά και από μια κραυγή ενός μινκ, τα κλωτσίδια των γουρουνιών προς τους σφαγείς τους καθώς και από άλλα αντίστοιχα παραδείγματα. Απ’ όσο γνωρίζουμε βέβαια, η διαδικασία απελευθέρωσης ενός ζώου δεν γίνεται παρά την θέληση του. Θεωρούμε πως το ίδιο το γεγονός ότι τα ζώα που απελευθερώνονται αποχωρούν από τα κλουβιά τους και οδεύουν προς την ελευθερία, αποτελεί και με το παραπάνω αποδοχή των δράσεων απελευθέρωσης τους από τα κλουβιά της ανθρώπινης επιβολής. Εκτιμάμε παράλληλα πως οι απελευθερώσεις της τελευταίας περιόδου των φυλακισμένων στην εξεγερμένη Αίγυπτο δεν διέφεραν και πολύ…

Η εξελικτική διαλεκτικά συνδεδεμένη σχέση ζώων-φύσης δεν είναι κάτι καινούριο για μας και προφανώς μας είναι αποδεκτή. Δεν έχουμε όμως μάθει να βάζουμε σε “κουτάκια” τις δράσεις, τις θεωρήσεις και τα προτάγματα μας. Όπως αναφερθήκαμε και παραπάνω, δεν μας ενδιαφέρει να χωρίζουμε αγώνες αλλά να τους ενώνουμε. Δεν μας ενδιαφέρει να προχωρήσουμε σε ένα copy paste ιδεολογικών δογμάτων, και με βάση αυτά να ετεροκαθορίζουμε τα εγχειρήματα και τις ανάγκες μας, αλλά θέλουμε να προβαίνουμε σε κριτική θεωρητική ανάλυση των λόγων που μας παρέχονται στο σήμερα. Από αυτή τη σκοπιά εξετάζουμε και το λόγο του Singer, που αναφέρθηκε στο κείμενο από Rioters. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως ο Singer είναι ο πατέρας της σύγχρονης θεωρίας της απελευθέρωσης των ζώων, αλλά σίγουρα δεν είναι ο μόνος θεωρητικός. Για την ακρίβεια, θεωρείται αρκετά παρωχημένος και είναι σπάνιο φαινόμενο να συναντάμε κάποιον που να καταπιάνεται με την απελευθέρωση των ζώων και να υιοθετεί την ωφελιμιστική θεωρία του. Η βάση όμως του μεταφρασμένου κείμενου από Rioters όπου “αν κάποιος ασχολείται με την απελευθέρωση των ζώων, τότε υιοθετεί τον Singer defacto”  βοηθάει στο να ληφθούν ως δεδομένο λανθασμένες τοποθετήσεις όπως του ότι “η ιδεολογία της απελευθέρωσης ζώων δέχεται ότι οι άνθρωποι έχουν το πλεονέκτημα να κάνουν ηθικές επιλογές που στερούνται τα ζώα, οπότε οι άνθρωποι θα πρέπει να επιλέξουν να αποφύγουν ότι προκαλεί πόνο”. Κάτι τέτοιο θα είχε στο μυαλό του και ο Ζιλ Ντωβέ στη δική του αντίστοιχη κριτική στην απελευθέρωση των ζώων, όταν έλεγε πως “η χορτοφαγία αρνείται, αλλά αποδεικνύει τη ριζική διαφορά του ανθρώπου”. Από την άλλη, θα μπορούσαμε με την ίδια ευκολία να πούμε ότι αν κάποιος θεωρείται αναρχικός ή απλά αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος, τότε ασπάζεται πλήρως τον Μπακούνιν,ως  θεωρητικό πατέρα της αναρχίας ή ένας κομμουνιστής τον Μαρξ,ως θεωρητικό πατέρα του κομμουνισμού; Γίνεται αντιληπτό σε τι αντιφάσεις θα πέφταμε (αντιφάσεις που “έπεσαν” και τα κείμενα) αν προσπαθούσαμε να προσδιορίσουμε την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου με τον συγκεκριμένο τρόπο.

Τα βολικά δεσμά των ανισότιμων μεγεθών 

   ( Σπισισμός = Σεξισμός = Φασισμός (;) )

Συναντάμε λοιπόν, στο κείμενο από Contra Info ένα από τα πιο κοινότυπα ιδεολογήματα. Δομείται έτσι ώστε να βολεύει και να εξυπηρετεί την αλλοτριωμένη ερμηνεία του κυρίαρχου κοινωνικού πλαισίου, το οποίο η καθεμιά μας θα αντιπαλεύει μέσα από τη δική της “θεματική” διόπτρα, χωρίς τη δυνατότητα να συνθέσει και να συνδιαμορφώσει πιο διευρυμένα δράσεις, οπτικές, ερμηνεύσεις αλλά και προτάγματα. Το ιδεολόγημα των ανισότιμων μεγεθών του σεξισμού, του ρατσισμού και του σπισισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως στο παρελθόν είχαν εμφανιστεί ανάλογα ιδεολογήματα περί “ανισότιμων μεγεθών”, στο επίπεδο του έμφυλου και της ομοφοβίας καθώς “τι δουλειά είχε ο πούστης με τους εργάτες, ή η γυναίκα με το μεταναστευτικό;”. Όσο περνάει ο καιρός βέβαια, αυτού του είδους οι απόψεις έχουν σπάσει σε αρκετά μεγάλο βαθμό, χωρίς να σημαίνει σαφώς, πως δεν καλύπτονται κατά καιρούς κάτω από έναν “ριζοσπαστικό” μανδύα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια, προβάλλοντας την ιδιότητα της queer προς τα έξω θα αντιμετωπιστεί ως μία “νέο-χίπις, γραφική και μονοθεματική” που ακολουθεί “μόδες” προσπαθώντας να τις “ενσωματώσει” στην “παραδοσιακή” κουλτούρα της αναρχίας κ.ο.κ. Ίσως αυτά να θυμίζουν πολλά και σε διάφορο κόσμο που υιοθετεί αντισπισιστικά χαρακτηριστικά. Δανειζόμενοι μία φράση του Lawrence Jarach, θα πούμε πως στην ουσία “κάθε αναρχικός που δε χωράει στη γραμμή που θέτουν οι πρωταθλητές και φρουροί του Αριστερού Αναρχισμού έχει τα ίδια προβλήματα”. [7] Αλλά πέρα από τα απωθημένα του “χώρου” ας εξετάσουμε και μια άλλη πλευρά.

Ο Nick Fiddes στο δοκίμιο του “Οι κοινωνικές διαστάσεις της Κρεοφαγίας” εξηγεί με απλό και επεξηγηματικό τρόπο, πως η κατανάλωση κρέατος αποκτά κοσμολογικά χαρακτηριστικά στις διάφορες ανθρώπινες κοινωνίες, όπου τα πρότυπα της εκάστοτε ζήτησης θα αλλάζουν, με βάση τις αλλαγές στο υποκείμενο ηθικό υπόστρωμα των εκάστοτε κοινωνιών. Παρακάτω παραθέτουμε μια παράγραφο του, εκτιμώντας πως βοηθάει στην κατανόηση της αντίληψης μας: (τα Βold δικά μας) :

“Σε πολιτισμικό επίπεδο, μας αρέσει να τρώμε ζώα για να επιβεβαιώσουμε μεταφορικά την εξουσία μας επάνω τους, και κατ’ επέκταση στον κόσμο. Μόνο αν το αντιληφθούμε αυτό μπορούμε να καταλάβουμε και το υπόλοιπο του συστήματος του κρέατος. Εξηγεί γιατί το κρέας (όπως επίσης και οι σχετικές δραστηριότητες σαν το κυνήγι) έχει εκτιμηθεί πολύ περισσότερο από τις πλούσιες και ισχυρές ελίτ της κοινωνίας, για τις οποίες λειτούργησε ως μέσο επίδειξης εξουσίας. Εξηγεί, επίσης, γιατί σ’ εκείνους που απολαμβάνουν λιγότερο έλεγχο επάνω στις ζωές τους, όπως τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, και οι γυναίκες ως κοινωνική ομάδα, τους έχουν αρνηθεί την πρόσβαση στις ίδιες ποσότητες κρέατος με τους πιο ισχυρούς τους ομολόγους. Εξηγεί ακόμα γιατί εκείνοι που έχουν επιλέξει να αποφύγουν τη γήινη δύναμη για χάρη του πνευματικού ελέγχου, όπως για παράδειγμα οι μοναχοί και οι ασκητές, έχουν πολύ συχνά επιλέξει να απέχουν από το κρέας ως ένα κεντρικό σύμβολο της εθελοντικής τους απλότητας. Μα πάνω απ’ όλα, εξηγεί τα πρότυπα της προσφοράς και της ζήτησης του κρέατος. Εξηγεί γιατί, καθώς το ήθος του τεχνολογικού ελέγχου επιβαλλόταν, η κατανάλωση του κρέατος αυξήθηκε παράλληλα· και εξηγεί γιατί, τώρα, εκείνο το πρότυπο αλλάζει.” [8]

Όπως γίνεται κατανοητό, ο σπισισμός δεν τοποθετείται στην ίδια βαθμίδα με τον ρατσισμό ή τον σεξισμό λόγω της συμπόνοιας μας για τα “κακόμοιρα τα ζωάκια”, (όπως και δεν δηλώνουμε αντιρατσιστές λόγω της “συμπόνιας μας προς τους άμοιρους μετανάστες”) αλλά λόγω του διευρυμένου εξουσιαστικού πλέγματος της ανθρώπινης επιβολής και της κυριαρχίας απέναντι στο φυσικό και ζωικό κόσμο. Εκτιμάμε, πως μέσα από τη διαδικασία της κρεοφαγίας (ή για να είμαστε αληθείς της πτωματοφαγίας, καθώς δεν έχουμε δει κανέναν να κατεβάζει στην καθισιά του καμιά ζωντανή κότα, όπως κάνει “η αδελφή μας η αλεπού”) καταστέλλεται η δυνατότητα των άλλων ζώων να διαθέσουν τον εαυτό τους όπως εκείνα εκτιμούν, και όχι όπως εκτιμάει η επιβολή του ουρανίσκου μας.

Από την άλλη, απορούμε γιατί σε πολλές περιοχές της ελλαδικής υπαίθρου (ιδιαίτερα στις κλειστές κοινωνίες) το πρότυπο του “άντρα” που προβάλλεται είναι αυτό που επιτάσσει την κυριαρχία του πάνω στη γυναίκα και στα ζώα. Γιατί για παράδειγμα, η λέξη “κρέας”, χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει κάθε κινούμενο ζωντανό οργανισμό που η χρήση του αποσκοπεί στην ευχαρίστηση του συγκεκριμένου “άντρα” (είτε στο επίπεδο της γεύσης, είτε στο επίπεδο της σεξουαλικής επιβολής). Δεν είναι τυχαία η σύγκλιση της γυναίκας και ενός γουρουνιού/αμνοεριφίου κάτω από την ομπρέλα της ίδιας λέξης. Επίσης, να θυμηθούμε γιατί στην επαρχία (αλλά ακόμα και στις μεγαλουπόλεις) αν ένας νεαρός δηλώσει χορτοφάγος, θα θεωρηθεί υποτιμητικά ως “αδελφή” και “φλούφλης” καθώς οι “άντρες” πρέπει να “το ξεσκίζουν το μοσχαράκι”. Ή ακόμα, μπορούμε να θυμηθούμε πως προέκυψε στην Κρήτη ο υποτιμητικός όρος “πέτσακας”, εννοώντας συνήθως τα εμετικού περιεχομένου άτομα που επιδιώκουν να κάνουν επίδειξη του “ανδρισμού” τους σε κάθε ευκαιρία. Την “πολιτιστική ενδυμασία” τους τη γνωρίζουμε; Το γδάρσιμο της πέτσας της γίδας ώστε να καταλήξει κρητικό jacket στον εκάστοτε “πέτσακα”, αναδεικνύει και την αρρωστημένη αντίληψη τους που απ’ ότι φαίνεται απολαμβάνουν.

Φεύγοντας από τα όρια της επαρχίας και επιστρέφοντας στα μητροπολιτικά κέντρα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με στρατηγικές διαχείρισης πληθυσμών (καθώς κι ελέγχου κι επιτήρησης) που παίζουν στην ουσία τον ρόλο της διευρυμένης συνέχειας της “παλιάς ευγονικής”. Η γενοκτονία των τσιγγάνων της Ινδιανάπολις, των ομοφυλόφιλων, των νοητικά διαφορετικών ατόμων των γειτονιών της Αμερικής, οι σύγχρονες μαζικές στειρώσεις των γατόσκυλων στις μητροπόλεις και όχι μόνο (καθώς αντιμετωπίζουμε για άλλη μια φορά το “πρόβλημα των αδέσποτων” στα θύματα του και όχι στους θύτες αυτής της κατάστασης), η εφαρμογή της “νέας ευγονικής” σε ομάδες ΑΜΕΙ [9], εξαρτημένους και σε λατίνους μετανάστες στις ΗΠΑ όπως και κάθε “παραδοσιακή επίδειξη ανδρισμού” σαν και αυτή που αναφέραμε προηγουμένως, εκτιμάμε πως έχουν την ίδια βάση. Κάποιοι όμως, ακόμα βλέπουν “ανισότιμα μεγέθη”.

Και όχι μονάχα αυτό, αλλά μαθαίνουμε πως μερικοί από αυτούς, όπως οι συγγραφείς του: “Να είσαι βίγκαν, μια μόδα σε καιρούς κρίσης”, επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τους ζωικούς και φυσικούς “πόρους” με “μέτρο”  για να μην “πριονίσουν  το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται”. Στην ουσία, αυτό το οποίο λέγεται, είναι πως δεν έχουν προχωρήσει ακόμα στον κατακερματισμό της φύσης, αποκλειστικά και μόνο για λόγους χρηστικής ηθικής (τελικά ο Καρτέσιος έχει άξιους συνεχιστές). Βέβαια, αν είχαν δημιουργηθεί οι συνθήκες  αποφυγής του “πριονισμού του κλαδιού που βρίσκονται”, προβληματιζόμαστε για το τι “ελευθεριακή” στάση θα είχαν κρατήσει οι συνεχιστές του Καρτέσιου. Ως που θα έφτανε ο εθελοντικός μετασχηματισμός που μας προτείνουν;

Για παράδειγμα, ο Υπέρ-ανθρωπισμός, βάζει τα δικά του χαρακτηριστικά για τον μετασχηματισμό που επιδιώκουν οι θεωρητικοί του, και μάλιστα όχι και σε πολύ μακρινή βάση από την οπτική των αρθρογράφων του κειμένου. Ο “πριονισμός” του κλαδιού που βρισκόμαστε για κάποιους Υπέρ-ανθρωπιστές, μπορεί να μην σημαίνει και πολλά, αφού ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα καινούριο (βιοτεχνολογικά τροποποιημένο με καλύτερα χαρακτηριστικά κιόλας) σε μια κοντινή εποχή “μετασχηματισμού” που ονειρεύονται. Βλέπετε, δεν είναι ανάγκη να βρισκόμαστε υπό το καθεστώς της επιβολής της “βιολογικής” μας φύσης (και της δικής μας, αλλά και του υπόλοιπου φυσικού κόσμου) και να αφήνουμε σε παράγοντες τύχης την εξελικτική μας δυναμική, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να οδηγηθούμε σε συνθήκες “μεγίστης απόλαυσης”. Μπορούμε άμα θέλουμε να αποψιλώσουμε σε μια βραδιά τον Αμαζόνιο για να καλύψουμε τις ανάγκες “δημιουργικότητας” μας. Κανένα πρόβλημα άμα είμαστε Υπέρ-ανθρωπιστές, καθώς θα μπορέσουμε να στήσουμε δάση από την αρχή, πιο τελειοποιημένα μάλιστα. Δεν είναι ανάγκη να καταπιεζόμαστε από τα δεσμά της φύσης και να μην μπορούμε να γευτούμε με “ευχαρίστηση” το ένα ή το άλλο κρέας ενός είδους προς εξαφάνιση. Ας απελευθερωθούμε από αυτά τα δεσμά λοιπόν και ας δημιουργήσουμε μια νέα φύση, όπου θα μπορούμε να ξεπεράσουμε όλα αυτά τα εμπόδια που ηθικά ή πρακτικά μας παρουσιάζονται τώρα, και ας προχωρήσουμε σε μια μετά-ανθρώπινη κοινωνία όπου αυτού του είδους οι “φυσικές συνθήκες επιβολής” θα πάψουν να υπάρχουν.

Μάλιστα οι θεωρητικοί του Υπέρ-Ανθρωπισμού κατά καιρούς αυτοπροσδιορίζονται και ως αντισπισιστές, διότι σκοπεύουν να “ενισχύσουν” τα ήδη υπάρχοντα είδη, σε νέα πιο “προικισμένα με ανώτερες νοητικές δυνατότητες”, ώστε με βάση την ανάπτυξη της νόησης τους να χαίρουν και περισσότερων “δικαιωμάτων”. Η ίδια ακριβώς οπτική μπορεί να διευρυνθεί και στις δικές μας δυνατότητες (οι οποίες όπως είπαμε καταπιέζονται από την φύση), και σε ειδικές κοινωνικές ομάδες, οι οποίες λόγω της “ανικανότητας τους” στο σήμερα ( βλέπε ΑΜΕΙ) δεν χαίρουν των ίδιων “δικαιωμάτων” με τους υπόλοιπους από εμάς. Βλέπουμε λοιπόν πως η χρηστική ηθική του “πριονισμένου κλαδιού” που μας παρουσιάζεται από τους συγγραφείς του κειμένου, δεν απέχει πολύ από τη χρηστική ηθική της απόλαυσης – ταλαιπωρίας (ή της νόησης, έτσι όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται) των Υπερ-ανθρωπιστών. Αυτό το οποίο αλλάζει, είναι ο μανδύας, ή καλύτερα οι προοπτικές που δίνει η κάθε θεώρηση. Οι Υπέρ-Ανθρωπιστές θέλουν να υποκαταστήσουν το φυσικό με το σχεδιαζόμενο, αντικαθιστώντας την τύχη με το σχεδιασμό. Όπως έχουν τονίσει και οι ίδιοι: “Το κλειδί στον Υπέρ-Ανθρωπισμό είναι η πίστη στον λόγο, όχι στη φύση”. Η προοπτική αυτή διαφέρει σε βαθμό και όχι σε είδος από όποια γνωστή ανθρωποκεντρική και σπισιστική στάση μέχρι σήμερα.[10] Από την άλλη, οι συλλογιστικές των συγγραφέων του κειμένου “Να είσαι βίγκαν, μία μόδα σε καιρούς κρίσης” οδηγούνται σε επικίνδυνα μονοπάτια βίο-κυριαρχίας μέσα από την αφελή απλοϊκότητα των λογικών αντιφάσεων που πέφτουν. Δυστυχώς, όσο η ανάλυση που κάνουμε για το φυσικό και ζωικό κόσμο θα παραμένει σε αλλοτριωμένες ερμηνεύσεις χρηστικής ηθικής, άλλο τόσο θα κινδυνεύουμε να συμπλεύσουμε με κυρίαρχα δόγματα της εξουσίας, που υποτίθεται προσπαθούμε να καταστρέψουμε.

Απελευθερωτικά Κινήματα

Φτάνοντας λοιπόν στο ζήτημα των Απελευθερωτικών κινημάτων , συναντάμε μια σειρά από οπτικές και αναλύσεις όπου η ιστορία και η φαντασία μπερδεύονται με τον πιο περίτεχνο τρόπο. Με ένα εξωτερικό ξεφύλλισμα, τουλάχιστον στο εισαγωγικό κομμάτι, θα μπορούσαμε να πούμε, πως η βασική οπτική για το ζήτημα των “ειδικών ακτιβιστών του θεάματος” καθώς και στη μη σύνδεση τους με το μετασχηματισμό (ή καλύτερα όπως αναφέρεται στην καταστροφή) του ισχύοντος κοινωνικού πλαισίου, μας βρίσκει υπέρ του δέοντος σύμφωνους. Θα μπορούσε ακόμη, να είναι μια κριτική στο σήμερα για το ευρύτερο κίνημα όπου πολλά κομμάτια του πάσχουν (σε πολύ έντονο επίπεδο μάλιστα) από αυτοαναφορικότητα και ωμή φετιχοποίηση και των μέσων, αλλά και των λόγων. Η γνώμη μας είναι, πως ούτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά ούτε και τα μέσα τον σκοπό. Δεν υφίσταται καν ως δίπολο. Όπως οι ριζοσπαστικές τακτικές δεν συνεπάγονται αναγκαστικά ριζοσπαστικούς στόχους, έτσι και οι ριζοσπαστικοί στόχοι δεν συνεπάγονται πάντα ριζοσπαστικές τακτικές. Ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν και για τις δύο εκφάνσεις. Το ζήτημα δεν είναι “ποιος έχει την μαγική συνταγή”, για να μας την πει και να την ακολουθήσουμε, αλλά ούτε βέβαια να χωριστούν οι δράσεις σε “κατηγορίες” και να καταλήξουμε σε παιχνίδια τύπου “μάντεψε ποιος είναι ο πιο μονοθεματικός”. Για μας το ζήτημα με τα εργαλεία που επιλέγουμε για να επιτεθούμε στο σημερινό εξουσιαστικό πλέγμα, είναι το κατά πόσο αυτό αποδομείται χωρίς την παράλληλη φετιχοποίηση των ίδιων των εργαλείων, ως ο μόνος δρόμος. Το δρόμο τον καθορίζουμε αποκλειστικά και μόνο εμείς, τον καθορίζουν τα μέσα που χρησιμοποιούμε αλλά και οι στοχεύσεις μας. Δεν υπάρχουν πολιτικές αυθεντίες, όσο και να έχουν παλέψει με νύχια και με δόντια διάφοροι πολιτικοί πραίτορες να τις επιβάλλουν.

Έτσι λοιπόν, κάτω από αυτή την σκοπιά, η κριτική για τα Απελευθερωτικά Κινήματα χωρίζεται σε 3 κυρίως πεδία:

α) Η φετιχοποίηση (βίας και μη βίας)
β) Οι τακτικές τύπου “κομάντο” των ακτιβιστών
γ) Οι χριστιανικές αυτοθυσίες που οδηγούνται οι ακτιβιστές λόγω της συμπόνιας που έχουν για τα μη ανθρώπινα ζώα.

Μας προβληματίζει το γεγονός όμως ότι δεν αναφέρονται οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αναπτύχθηκαν αυτά τα υποτιθέμενα χαρακτηριστικά στις συγκεκριμένες ομάδες, παρά νοούνται ως δεδομένα. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι υπάρχουν “αντιπρόσωποι”  μέσα από μια ανάληψη ευθύνης για λογαριασμό του ALF. Επίσης οποιαδήποτε δράση παραμένει “ορφανή” με τη λογική πως “εννοούνται τα αίτια” πίσω από αυτήν και πως ο “κόσμος θα καταλάβει”, δεν ωφελεί παρά μόνο τα ίδια τα ελευθερωμένα ζώα που άλλωστε δεν είναι ο μόνος στόχος μας. Για εμάς, το σαμποτάζ και οι καταστροφές βιομηχανιών με ζώα, στοχεύουν ενάντια στην εμπορευματοποίηση και την επιβολή των ζώων και των ζωών τους.  Ωστόσο, όταν αυτές οι δράσεις γίνονται με αποκλειστικό διακηρυγμένο στόχο την απελευθέρωση συγκεκριμένων ζώων, τότε παραμένουν περιορισμένες σε μια προοπτική απλά φιλοζωική. Από κει και πέρα, προφανώς για να ανοιχτεί κοινωνικά το ζήτημα του κινήματος της Απελευθέρωσης των Ζώων είναι αναγκαίο να “βγει” ο λόγος σου προς τα έξω.

Εκτιμάμε πως, αν το ALF “έμπαινε” σε ένα ιδιότυπο επαναλαμβανόμενο παιχνίδι ποσοτικοποίησης (όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα) αλλά και σωτηρίας όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού ζώων, τότε δεν θα είχε το αντίκρυσμα που έχει σήμερα, πόσο μάλλον να έχει θεωρηθεί ως ο υπ’ αριθμόν 1 εσωτερικός εχθρός των ΗΠΑ (ή μήπως είναι μια συνωμοσία των αντισπισιστών με την κυβέρνηση των ΗΠΑ για την αυτοπροβολή τους;;). Το θέμα βέβαια δεν είναι ότι απλά παραβιάζονται κάποιοι μονομερείς και συγκεκριμένοι νόμοι, αλλά ότι θίγονται χοντρά συμφέροντα μέσω των συγκεκριμένων δράσεων, συμφέροντα συνυφασμένα μέχρι το μεδούλι με την ύπαρξη συνθηκών επιβολής και κυριαρχίας (είτε από τον άνθρωπο στα  άλλα ζώα, είτε από άνθρωπο σε άνθρωπο). Αλλά ακόμα και το γεγονός της παρανομοποίησης των δράσεων, δεν στέλνει κανένα ακτιβιστή στα βάθρα του “κομάντο” για τα ζώα, τίτλο που ουδέποτε διεκδίκησαν οι ίδιοι οι ακτιβιστές, ανεξάρτητα από τη λάσπη που έχουν δεχθεί κατά καιρούς. Θυμόμαστε τις δηλώσεις του Rod Coronado (αναρχικού και υπέρμαχου της απελευθέρωσης των ζώων και της γης) σε εκδήλωση για την Απελευθέρωση της Γης, όπου δίνει οδηγίες για το πως μπορεί να φτιάξει κάποιος έναν απλό εμπρηστικό μηχανισμό (γεγονός που τον οδήγησε στη φυλακή), σπάζοντας τα ιδεολογήματα για τους “υπέρ-ήρωες ακτιβιστές” και αναδεικνύοντας πως ο καθένας από μας μπορεί να τον κατασκευάσει και να τον χρησιμοποιήσει.  Στο Behind the Mask (ταινία για το ALF) αναφέρεται από τον ίδιο πως “οι πιθανότητες θανάτου σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, είναι πολύ μεγαλύτερες από το να συλληφθεί κάποιος κάνοντας σαμποτάζ κυνηγιού ή μια απελευθέρωση ζώων“. Παράλληλα ο John Curtin μας αναφέρει στην ίδια ταινία: “Δεν υπάρχει καμιά οργάνωση, δεν υπάρχει κανείς που να μπορείτε να του γράψετε “παρακαλώ ελάτε και βοηθήστε με”, ξέρεις, εκεί μια γίδα είναι κλειδωμένη στην αυλή κάποιου. Όχι. Πρέπει να το κάνεις εσύ ο ίδιος”. Πραγματικά, προσπαθούμε να βρούμε μέσα από αυτές τις δηλώσεις τη σύνδεση με τον “υπεράνθρωπο κομάντο και χριστιανικό μάρτυρα  για το ζήτημα των ζώων” όπως αναφέρονται και μέσα από το μεταφρασμένο άρθρο του Rioters, αλλά δεν τα καταφέρνουμε…

Από την άλλη, βλέπουμε πως μία από τις πιο επιθετικές στάσεις που έχει κρατήσει το Animal Rights Militia (γνωστό και ως ARM, όπως αναφέρθηκε και στο κείμενο) ήταν την περίοδο της τρίτης και μεγαλύτερης απεργίας πείνας του φυλακισμένου αγωνιστή για τα Δικαιώματα Των Ζώων Barry Horne. Ο Barry ζητούσε την παύση έκδοσης αδειών για ζωικά πειράματα και τη μη ανανέωση των εν ισχύ αδειών, την άμεση απαγόρευση των πειραμάτων για μη ιατρικούς σκοπούς, την κατάργηση όλων των πειραμάτων μέχρι τις 6 Ιανουαρίου 2002, την άμεση παύση των πειραμάτων στους κρατικούς φορείς και το κλείσιμο της Animal Procedures Committee, ενός συμβουλευτικού σώματος που προωθούσε τη βιομηχανία της ζωοτομίας. Έτσι λοιπόν, την 52η μέρα της απεργίας πείνας, κι ενώ ο Barry ήταν ήδη στο νοσοκομείο 6 μέρες, υπήρχε άμεσος κίνδυνος να πέσει σε κώμα. Η κατάσταση προφανώς ήταν πολύ τεταμένη και κάπου εκεί, δημιουργήθηκε ο φόβος ότι, ακριβώς τη στιγμή που μπορεί να κερδίσουν κάτι και το Βρετανικό Κοινοβούλιο να  υποχωρήσει, την ίδια στιγμή μπορεί να χάσουν τα πάντα αν ο Barry πεθάνει. Εκεί ακριβώς το ARM βγάζει μια ανακοίνωση απειλώντας πως, αν πεθάνει ο Barry Horne, θα σκοτώσει 10 ανθρώπους που έχουν άμεση σχέση με τη ζωοτομία. Αν σκεφτούμε τις ιδιομορφίες που είχε πάρει ο συγκεκριμένος αγώνας τότε, μόνο για φετιχισμούς βίας δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε, καθώς στην ουσία αυτό που έκανε το ARM, ήταν να δώσει με το δικό του τρόπο (άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι), τη συνέχεια στον αγώνα εκείνης της περιόδου για την κατάργηση της ζωοτομίας στη Βρετανία. Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, όταν απλά χρεώνονται τίτλοι “φετιχοποίησης” χωρίς κάποιο υπόβαθρο από πίσω, πέρα από αυτό του προβοκάτορα της επιλεκτικής κριτικής.

Αν το προβληματικό βέβαια είναι πως αυτές οι δράσεις επικεντρώθηκαν σε ένα στόχο, εύλογα μπορούμε να αναλογιστούμε μία σειρά από δράσεις στην καθημερινότητα μας που έχουν θεματικό χαρακτήρα αλλά δεν έχουν στηθεί στο “εκτελεστικό απόσπασμα”. Θεωρούμε πως θα ήταν εξίσου προβληματικό, να αποκαλεστούν αυτές οι δράσεις φετιχιστικές και μονοθεματικές,  με βάση αυτό το σκεπτικό. Προβληματιζόμαστε για το αν μια δράση επίθεσης σε ένα συγκεκριμένο στόχο που θα ανέφερε στη ανάληψη ευθύνης της το ζήτημα για την αυτό-χειραφέτηση των γυναικών ή των μεταναστών ή της εργατικής τάξης, θα οδηγούσε τον αρθρογράφο του κειμένου σε αντίστοιχου επιπέδου λυσσασμένη δογματική κριτική περί  “πολέμιων μιας και μόνον όψης της κυριαρχίας”.  Μας φαίνεται φοβερά υποκριτικό, η απάντηση που δίνεται στην κριτική για την “άμεση δράση του ALF”, να είναι η “άμεση δράση στην κοινωνία που ζούμε”. Αυτού του είδους η αντιφατική οπτική, θυμίζει πολύ έντονο απολογητισμό καθώς οδηγούμαστε σε ένα δίπολο  “μονοθεματικής άμεσης δράσης” ή “πολυδιάστατης άμεσης δράσης” και μπαίνουμε τελικά στο προαναφερθέν παιχνίδι μονοθεματικότητας. Ακόμη,  μαθαίνουμε από το κείμενο πως “Η αθλιότητα της βιομηχανίας γούνας και των εργαστηρίων πειραμάτων είναι παντού. Παντού λοιπόν πρέπει να είναι και η στόχευση μας. Στην καταστροφή των σχέσεων που αναπαράγουν κι επιτρέπουν την ύπαρξη αυτής της κοινωνίας, ξεκινώντας από μια ανυπακοή και μια άρνηση που δεν θα ναι ούτε “πολιτική” ούτε “τυφλή”. Κι ακόμα και να ξεπερνάγαμε την τραγική αντίφαση της “στόχευσης μας προς παντού”, η οποία δεν πρέπει να είναι “τυφλή” (αν δεν είναι αυτό  αφαιρετισμός, τότε τι είναι;), βλέπουμε πως η βιομηχανία γούνας δεν είναι παντού αλλά σε μέρη πολύ συγκεκριμένα.

Κατακλείδα

Κάποιοι άνθρωποι προσπαθούμε καιρό τώρα να θέσουμε τον αγώνα για την Απελευθέρωση των Ζώων σε ισότιμη βάση με τα λοιπά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Προφανώς και δεν το έχουμε πετύχει στο απόλυτο, αλλά από την άλλη όλο και κάτι έχουμε καταφέρει. Όπως έχουμε ελκύσει το ενδιαφέρον συντρόφων και συντροφισσών μας στο ζήτημα των ζώων, έτσι έχουμε καταφέρει να φέρουμε ανθρώπους που νοιάζονται για τα ζώα πιο κοντά στα κοινωνικά θέματα. Από ότι φαίνεται αυτό ενοχλεί το Εγώ κάποιων και κάτω από το κάλυμμα της “κριτικής θεώρησης” γίνονται επιδεικτικά κατακριτικοί, υπερασπιζόμενοι την υποτιθέμενη καταπάτηση της δήθεν ελευθεριακής επιλογής τους να καταναλώνουν τεμαχισμένα πτώματα, συμβάλλοντας με αυτό το τρόπο σε μια διαφορετική, αλλά υπαρκτή μορφή επιβολής. Υπάρχουν δύο επιλογές εδώ λοιπόν: Ή να συνεχιστεί αυτή η κακοήθης αντίδραση ακυρώνοντας πολιτικές συνθέσεις και συνδιαμόρφωση διαφόρων (σ)τάσεων του “χώρου” που παλεύουν όμως με την ίδια λύσσα για να καταστρέψουν το υπάρχον, ή να συνεχίσουμε όλοι μαζί με τις αδυναμίες μας και τα προτερήματα μας, συμβιβαζόμενες με τίποτα λιγότερο από τα πάντα.

Μια πρόταση – πρό(σ)κληση για το τέλος: Στον ελλαδικό χώρο μπορεί όποιος θέλει να συναντήσει εύκολα βίγκαν που ασχολούνται ενεργά με το θέμα της απελευθέρωσης των ζώων. Σε εβδομαδιαία βάση λειτουργούν βίγκαν καφενεία ως τόπος και τρόπος συνεύρεσης στην Αθήνα, ενώ σε άτακτα διαστήματα γίνονται καλέσματα κουζινών και εκδηλώσεων από ανεξάρτητο κόσμο σε όλο και περισσότερες περιοχές. Το καλοκαίρι που πέρασε, διοργανώθηκε για πρώτη φορά τριήμερη Αντισπισιστική Συνάντηση. Αντί λοιπόν διάφοροι καλοθελητές να αναλώνονται σε διαδικτυακές αντιπαραθέσεις τάχα για “τη χάρη του διαλόγου”, θα μπορούσαν, όπως άλλωστε και ο κάθε ένας και η κάθε μια που προβληματίζεται με το συγκεκριμένο ζήτημα, να πάνε και να δουν από πρώτο χέρι πόσο ισχύει αυτή η μονοδιάστατη αντίληψη που υποτίθεται πως επικρατεί στο χώρο της απελευθέρωσης των ζώων. Εξάλλου πολλοί είμαστε ήδη γνωστοί μέσα στο χώρο για αυτές μας τις αντιλήψεις και αν δεν μας ξέρετε ήδη, δεν είναι πολύ δύσκολο να ρωτήσετε και να μας βρείτε. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα λοιπόν. Μέχρι τότε, επιτρέψτε μας να θεωρούμε αυτές τις κριτικές προβληματικές και να τοποθετούμαστε ανάλογα.
____________________________________________

Σημειώσεις

1 ) Μπορούμε να διακρίνουμε και άλλα δίπολα που παρατίθενται (ή “φωτογραφίζονται” νοηματικά) στα κείμενα και συνειδητά δεν αναφέρονται (ιδεολογίας-ιδεολογημάτων, ελευθερίας-ελευθεριότητας κ.ο.κ.). Είναι πολύ σημαντικό να προσδίδουμε την σωστή νοηματοδότηση σε αυτού του είδους τα δίπολα στην εκάστοτε στιγμή, καθώς δημιουργείται μια περίεργη ταυτοποίηση αλλοτριωμένων ιδεών, με τα απελευθερωτικά εργαλεία ή προτάγματα μας.

2 ) Σκόπιμο εδώ θα ήταν να αναφερθούν 2-3 πράγματα.

Καταρχάς, το πρώτο ζήτημα που εγείρεται έχει να κάνει με την ολοκληρωτική αποίκηση του ανθρώπινου είδους,πραγματικά απ’ άκρο σ’ άκρο με ολοκληρωτικές παράλληλα συνέπειες. Εκτιμάμε πως αυτού του είδους η επιβολή και η μανία στο να αποδειχθεί πως το ανθρώπινο είδος “ευδοκιμεί” και μπορεί να “επιβιώσει” παντού ( για να μην ξεχνάμε και ποιος κάνει κουμάντο στην υδρόγειο) δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με λογικές “διασποράς”.

Ένα δεύτερο κομμάτι έχει να κάνει τις λεγόμενες “κυνηγετικές – τροφοσυλλεκτικές” κοινωνίες και στο αν όντως θα έπρεπε να τις αποκαλούμε ως τέτοιες. Ανακαλύπτουμε λοιπόν, στο δοκίμιο του Nick FiddesΟι Κοινωνικές Διαστάσεις της Κρεοφαγίας”, πως στις περισσότερες περιοχές, ακόμα κι εκεί που η κατοίκηση είναι δύσκολα εφικτή χωρίς την κατανάλωση ζώων, στους αυτοαποκαλούμενους “κυνηγούς” δηλαδή (γιατί είναι το ένστικτο της φύσης που μας καλεί….) τα λαχανικά αποτελούν το 80% της διατροφής, όπως ίσως συνέβαινε πάντα. Οι λεγόμενοι “κυνηγοί – συλλέκτες” μάλλον θα έπρεπε να λέγονται “συλλέκτες –  κυνηγοί”, από τη στιγμή που η σάρκα είναι το μικρότερο σε ποσοστό διατροφικό στοιχείο. Μαθαίνουμε επίσης ακόμα, πως τα “πρώτα σαφή στοιχεία του μεγάλης κλίμακας, συστηματικού κυνηγιού… που είναι διαθέσιμα από παλαιοαρχαιολογικούς χώρους είναι μόνο 60.000-80.000 χρονών”, ενώ παράλληλα διακρίνουμε πως “η ανάλυση των σύγχρονων ανθρώπινων πολιτισμών κυνηγών – συλλεκτών δείχνει ότι τα εργαλεία χρησιμοποιούνται επίσης κυρίως για συλλογή φυτών, αυγών, μικρών εντόμων και ζώων και όχι για κυνήγι, ότι τα περισσότερα από τα εργαλεία φτιάχνονται και χρησιμοποιούνται από γυναίκες, και ότι οι γυναίκες συλλέγουν το 60-90% της τροφής.” Έτσι λοιπόν,τείνουμε να συμφωνήσουμε με τον Steve Best στο κείμενο του “Από τον Άνθρωπο Κυνηγό στον Homo X: Επανεξετάζοντας την Ανθρώπινη Φύση”, όπου συμπεραίνει πως “μια πολύ πιο ακριβής άποψη της πρόωρης ανθρώπινης ιστορίας θα επέλεγε όχι τον Άνδρα Κυνηγό αλλά μάλλον τη Γυναίκα Συλλέκτη, γιατί στις πρώτες κοινωνίες οι γυναίκες διαδραματίζουν σημαντικότερο ρόλο στη σίτιση των οικογενειών, στην κοινωνικοποίηση των νεαρών ατόμων και στην απόκτηση και στο μοίρασμα της γνώσης που μεταβιβάζεται στις επόμενες γενεές”. Βλέπουμε λοιπόν, πως η αυτάρεσκη “αυτοεικόνα” που προσπαθούμε να προσδώσουμε στους προγόνους μας, ως εξαιρετικά σαρκοβόρους, είναι απλά μια απάτη,σε όποια κοινωνική περίοδο και να ανατρέξουμε.

Ένα άλλο σημαντικό λάθος που κάνουμε κατά καιρούς είναι να συνδυάζουμε το “ιθαγενικό” (γενικά κι απροσδιόριστα) με κάτι ανέγγιχτο, ένα μη αλλοτριωμένο κοινωνικό συμβάν, προσδίδοντας έτσι ένα ιδιότυπο ύφος επίκλησης στο συναίσθημα, οπού κανένας δεν μπορεί κάνει κριτική στους ιθαγενικούς πληθυσμούς (“ιεροσυλία”…) γιατί προφανώς έχουν “αγιοποιηθεί” στα μάτια μας. Έτσι λοιπόν αναρωτιόμαστε: κατά πόσο “ιθαγενικό” μπορεί να είναι στο σήμερα το κυνήγι φώκιας ή θαλάσσιων ελεφάντων, για την υποτιθέμενη βιωσιμότητα της φυλής των Ινουίτ, όταν αυτό πραγματοποιείται με βενζινοκίνητα διαφόρων ειδών;

3 ) Ο Walter Bond είναι φυλακισμένος αγωνιστής που παλεύει για την Ολική Απελευθέρωση. Βρίσκεται αιχμάλωτος στα κελιά της “ελευθερίας” των Ηνωμένων Πολιτειών εδώ και 1,5 χρόνο και έχει καταδικαστεί σε 12ετή φυλάκιση για εμπρησμούς 2 εργοστασίων παραγωγής προϊόντων δερμάτινων ειδών και ενός εστιατορίου φουά γκρα. Περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση του μπορείτε να βρείτε στον ιστότοπο υποστήριξης του στο: Support Walter Bond

4 ) Κατά την άποψη μας, είναι προβληματικό να αναπαράγουμε στον λόγο μας, σε κάθε χωροχρονική στιγμή του αγώνα μεταξύ των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων, όρους “νίκης” ή “ήττας”. Με αυτό τον τρόπο οδηγούμαστε σε λανθασμένες ερμηνεύσεις του ισχύοντος κοινωνικού πλαισίου ενώ ο αγώνας μας, αποκτάει πια χαρακτηριστικά “στιγμών” και όχι μιας συνέχειας σε βάθος χρόνου.

5 ) Feral Faun – “Χαοτικά Μανιφέστα

6 ) Στην μπροσούρα “Με αυτό μοιάζει η Ομοφωνία
θίγονται πολλά τέτοια ζητήματα λήψης αποφάσεων μέσα σε αντί-ιεραρχικές συλλογικότητες καθώς και ζητήματα άτυπων αρχηγικών σχέσεων ή αλλιώς “defacto ηγετών”.

7 ) Lawrence Jarach – “Γιατί δεν είμαι Αντί-πριμιτιβιστής

8 ) Nick Fiddes – “Οι κοινωνικές διαστάσεις της κρεοφαγίας

9 ) Στο κείμενο “Στειρωμένα Ζώα – Αποστειρωμένη Ζωή” αναφέρονται χαρακτηριστικές τέτοιου είδους πρακτικές απέναντι στον πληθυσμό των “αδέσποτων” καθώς και η σύνδεση που υπάρχει με το ανθρώπινο γίγνεσθαι.

10 ) Kolovou E. and Karageorgakis, S. (2009), “Free from Nature or Free Nature? An
Anarchist Critique of Transhumanism” in New Perspectives on Anarchism,edited by Nathan Jun and Shane Wahl, Rowman & Littlefield: Lexington.

_________________________________________________

ΥΓ (1) : Το κείμενο αποτελεί πολιτική απάντηση στα αντίστοιχα μεταφρασμένα κείμενα από το Contra Info και από το Πρακτορείο Rioters: “Να είσαι βίγκαν,μια μόδα σε καιρούς κρίσης” και “Η ψευδής κριτική της απελευθέρωσης ζώων – A Murder of Crows”, καθώς και ανοίγει διάφορα ζητήματα που αναπτύσσονται στον “χώρο” σε μια λογική ολικής κριτικής. Η αναφορά μέσα στο κείμενο εκφράσεων του τύπου “Το κείμενο από Rioters” ή “Το κείμενο από Contra Info” γίνεται αποκλειστικά για λόγους ευκολίας στην ανάπτυξη του γραπτού λόγου και όχι για να ταυτιστεί μια ολόκληρη συλλογικότητα με την άποψη του τάδε ή του δείνα κειμένου.

Ιανουάριος 2012
Μαυροπράσινα Αγρίμια