Κείμενα
Μαζική διαδήλωση για τα πειραματόζωα στην Ιταλία
“Το Σάββατο 5 Μαρτίου, η καμπάνια ενάντια στα εκτροφεία Green Hill που εκτρέφουν σκύλους μπιγκλ, κάλεσε σε πανεθνική πορεία στο Μιλάνο. Οι περιοχές του Μιλάνου και της Λομβαρδίας φιλοξενούν 130 ερευνητικά εργαστήρια και 3 εκτροφεία ζώων που χρησιμοποιούνται για ζωοτομία. Οι πολιτικοί της περιοχής πρέπει να κλείσουν τα εκτροφεία Green Hill αφού δεν λειτουργούν σύμφωνα με το νόμο που προβλέπει για τους εκτροφείς σκύλων και για τα καταφύγια σκύλων συγκεκριμένο μέγεθος κλουβιών και μέγιστο αριθμό σκύλων τους 200. (Η Green Hill έχει παραπάνω από 2700 σκυλιά και νεογέννητα κουτάβια στις εγκαταστάσεις της). Οπότε υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για διαδήλωση ενάντια στη ζωοτομία στην πρωτεύουσα των βασανιστηρίων!
Στη πορεία συγκεντρώθηκαν 3000 άτομα μπροστά στο σιδηροδρομικό σταθμό και στόχος ήταν να φτάσουμε στην καρδιά της πόλης, κοντά στον καθεδρικό ναό του Μιλάνο. Η αστυνομία μας ανακοίνωσε μόλις πριν τρεις μέρες ότι η προγραμματισμένη διαδρομή δεν ήταν εντάξει και ότι δεν μας επιτρέπεται να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Εμείς τους είπαμε πως θα πάμε σε κάθε περίπτωση, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, και στο τέλος το καταφέραμε προς μεγάλη τους δυσαρέσκεια!
Μόλις φτάσαμε στη πλατεία που είναι πολύ σημαντική για την κυκλοφορία της πόλης, οι διαδηλωτές διασπάστηκαν και σε λίγα μόλις λεπτά οι λεωφόροι και οι μεγάλοι δρόμοι είχαν μπλοκαριστεί. Κάποιοι από τους διοργανωτές άρχισαν διαπραγματεύσεις, ζητώντας να μας επιτραπεί να ακολουθήσουμε την αρχική διαδρομή, προκειμένου να ξανανοίξουμε την κυκλοφορία στους δρόμους. Δεν θέλησαν να μας ακούσουν κι έτσι η κυκλοφορία παρέλυσε για 45 λεπτά, με τη πλατεία που είναι συνήθως γεμάτη αυτοκίνητα, να έχει γεμίσει από διαδηλωτές και ανθρώπους που φώναζαν συνθήματα, κάθονταν στο δρόμο και έδειχναν τη δύναμή τους.
Όταν πια μας έγινε ξεκάθαρο ότι δεν θα μας άφηναν να πάμε στο κέντρο της πόλης με την πορεία, καλέσαμε σε διάλυση και ζητήσαμε από όλους να έρθουν στην πλατεία του καθεδρικού ναού στην καρδιά της πόλης του Μιλάνου, δύο στάσεις με το μετρό από εκεί.
Όλοι αρχίσαμε να κατακλύζουμε τους σταθμούς του μετρό στην πλατεία , περνώντας από τις γραμμές των αστυνομικών που προσπαθούσαν να μας εμποδίσουν να κατέβουμε κάτω και να πάρουμε τα τρένα. Το πρώτο τρένο είχε πάνω από 500 διαδηλωτές, και από τα μεγάφωνα ανακοινώθηκε ότι το μετρό δεν θα σταματήσει στην στάση της πλατείας του καθεδρικού ναού ή κάπου αλλού κοντά σε αυτήν …..Μπάσταρδοι! Όλοι θυμώσαμε και πεισμώσαμε ακόμη πιο πολύ.
Έτσι στην πρώτη στάση εκατοντάδες διαδηλωτές βγήκαν έξω από το σταθμό, και ξεκίνησαν μια πορεία ηχηρή και δυνατή, γεμάτη ενέργεια, στους δρόμους που συνήθως απαγορεύονται οι διαδηλώσεις, και κατέληξαν στην πλατεία του καθεδρικού. Σε μια άλλη πλατεία εκατοντάδες ακόμη συγκεντρώθηκαν και ανασυντάχθηκαν ξεκινώντας μια ακόμη πορεία, καταλήγοντας στον καθεδρικό μέσα από έναν ακόμη δρόμο που απαγορεύονται οι διαδηλώσεις και οι πορείες.
Όταν είχαμε τόσο πολύ κόσμο στο κέντρο της πόλης, παίρνοντας αυτό που θέλαμε, μιλώντας ενάντια στη ζωοτομία μπροστά από τον καθεδρικό που τον φύλαγαν τα ματ, η ατμόσφαιρα γέμισε θετική ενέργεια! Όλοι νιώθαμε ότι ήταν η δύναμη της θέλησής μας και πως ενωμένοι έχουμε τη δύναμη.
Δώσαμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους πολιτικούς, στην πόλη και στην περιοχή :
Δεν θα σταματήσουμε αν δεν κλείσει η Green Hill!
Ψευδό-Επανάσταση: Vegan Καπιταλισμός
του Steve Best
Συνδημοσίευση με το Negotiation Is Over
Ένα μήνυμα από την κοινότητα ενάντια στην συν -επιλογή του καπιταλισμού (βλέπε “Η διατροφή είναι δικαίωμα, όχι προνόμιο” δραστηριοποιήσου και μην συν-επιλέγεις)
Είμαστε Vegan….
Είμαστε το Μέλλον….
Είμαστε εδώ για να κάνουμε φωτεινότερη την μέρα…
Για προνομιούχους ανθρώπους…
Χάχα, Μάικλ Τζάκσον, βρωμόκωλε καριόλη της moonwalk (είδος χορού που προήλθε από τον Michael Jackson) μας λείπεις!
Χάχα, ναι!
Ο κόσμος είναι vegan, αν το θελήσεις!
Αγαπάμε τις απομιμήσεις των ονείρων από την ντόπα του Τζον Λένον (“ο πόλεμος τέλειωσε” ναι, ξέρουμε..): είναι σχεδόν το ίδιο μοδάτες με το σλόγκαν του Weatherman “Φέρτε τον πόλεμο σπίτι!”
Και τον θέλουμε!
Οι καλοί λευκοί και κρυόκωλοι του “Vegan Mainstream” θέλουν τον βιγκανισμό να φτάσει σε όσους περισσότερους ανθρώπους είναι δυνατόν – δηλαδή, να φτάσει σε όσο δυνατόν περισσότερους προνομιούχους της λευκής ελίτ. Και ναι, είναι αλήθεια – η “προβολή του βιγκανισμού”, είναι ένα μεγάλο ελιτίστικο λευκό ανέκδοτο!
Έτσι λοιπόν, τώρα που το θέλουμε, ιδιοφυείς vegan μεγαλολεφτάδες μου, πως θα το επιτύχουμε;
Μα, μέσω του καλύτερου συστήματος που επινοήθηκε ποτέ: του Καπιταλισμού!
Ξέρετε πως πάει!
Γιγαντιαία καρτέλ , παγκόσμιοι όμιλοι, πολυτελής πλούτος σε συνδυασμό με την τιμωρία της φτώχειας: καταστολή στο εσωτερικό και στο εξωτερικό γενοκτονία, το συγκεντρωτικό κράτος ως “βραχίονας απόφασης της μπουρζουαζίας” , δισεκατομμύρια γεμίζουν τις τσέπες των πολιτικών , των δικαστών: περιστρεφόμενες πόρτες μεταξύ των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης, εταιρικά μέσα μαζικής σαχλαμάρας, φασίστες μπάτσοι, ιμπεριαλισμός, χτυπημένοι άνθρωποι, χούντες, ΠΟΕ, καθώς και όλοι οι άλλοι φάροι της προόδου που λαμπυρίζουν κανονικότητα, λάμψη και εκρήξεις….
Και τώρα – επιτέλους! – έχουμε το εργαλείο του marketing που χρειαζόμαστε για να φέρουμε αυτή την “vegan επανάσταση” σε κάθε σπίτι, κτιριακό συγκρότημα, περιφραγμένη κοινότητα, προαστιακή ντόπια λέσχη και ιδιόκτητη προκυμαία! Η απάντηση σε όλα τα προβλήματα μας είναι.. ..η λαμπερή, επιδεικτικά ελκυστική, πρώτης τάξεως και κομψότατη εγκύκλιος του…Vegan Mainstream.
Η νέα και η πραγματική επανάσταση θα είναι ο vegan καπιταλισμός σε κάθε πτυχή του. Θα πρέπει να διατίθεται στο εμπόριο όπως και κάθε άλλο εμπόρευμα που δημιουργείται από χειραγωγημένους εργάτες και πωλείται για τεράστιο κέρδος ώστε να ιδιωτικοποιήσει και να χαλιναγωγήσει πληθυσμούς.
Το Vegan Mainstream είναι ο δρόμος.
Ο βιγκανισμός ως αντιεξουσιαστικό και κοινωνικό κίνημα δικαιοσύνης; Ως ένα βασικό κομμάτι της απαραίτητης κοινωνικής και οικολογικής επανάστασης;
Χάχα! Διάολε όχι! Όχι για τον όμορφο λαό του Vegan Mainstream! Αυτές οι μαρξιστικό-χίπικες έννοιες είναι τόσο παλιομοδίτικες! Σε περίπτωση που δεν το ‘χετε πάρει χαμπάρι:
Η αντίσταση δεν είναι απλά μάταιη, είναι ένα κωλοναρκωτικό!
Εντελώς παλιομοδίτικες, οι συνθήκες της ολικής εμπορευματοποίησης στον 21ο αιώνα, της χειραγώγησης μαζών , της πλήρης αφομοίωσης, της τιθασευμένης διαχείρισης των διαφωνιών και της κατασταλτικής ανοχής. Για όνομα του θεού, ρίξτε μια ματιά στο Ινστιτούτο για τις κριτικές μελέτες πάνω στα ζώα. (http://www.criticalanimalstudies.org)
Γαμήστε το μυαλό σας, ελευθερώστε την γλώσσα σας, ανοίξτε το πορτοφόλι σας!
Εντάξει! Είμαι βέβαιος ότι ανυπομονείτε τώρα να δοκιμάσετε μερικά από τα έξοχα πιάτα της ημέρας από αυτό το επαναστατικό και πρωτοποριακό όργανο!
Σε μία αποκλειστική συνέντευξη, στις 30 Απριλίου 2010, ένα σημαντικό πρότυπο που τουλάχιστον προωθεί ο Gary L. Francione ….Δεν είναι η κοινωνική αλλαγή …Όχι …αλλά μάλλον τα βίγκαν προϊόντα “υψηλής ποιότητας.” Ουάου! Γεμάτο έμπνευση! Νέες λεπίδες ξυραφιών και σνακ!! Κι εγώ μέσα! Γαμώ, συνηθίζαμε να είμαστε πεινασμένοι για την Δικαιοσύνη και την Επανάσταση αλλά τώρα είμαστε απλά…. πεινασμένοι! Και ανάθεμα τον αλλεργικό λαιμό μου ! Ξέρω ότι θα ήμουν ένας καλύτερος ακτιβιστής χωρίς το ξυράφι για τα γένια!
Αλλά για κάτσε: όλη αυτή η σέξι εμφάνιση του βιγκανισμού ως κάτι καταναλωτικό, καπιταλιστικό και ελιτίστικο, δεν ήταν αυτό που ο Donald Watson επινόησε το 1944 και παρείχε έναν οριστικά ηθικό, κοινωνικό και πολιτικό ορισμό της χορτοφαγίας, έτσι; Γάμα τον! Είναι νεκρός!
Ο Gene Baur επικροτεί την ρεφορμιστική αντίληψη σε αυτό το γυαλιστερό περιοδικό. Ο Gene δεν βλέπει τον βιγκανισμό ως ένα κομμάτι ενός κινήματος αντιπολίτευσης ή αντίστασης, αλλά μάλλον ως κάτι πιο “φυσιολογικό”, mainstream, καταναλωτικό, καπιταλιστικό και διαφημιζόμενο στην τηλεόραση.
Μπορείτε να αισθανθείτε το τρόμο της παγκόσμιας επανάστασης;
Δίνουμε το βήμα στις ονειρικές στιγμές του Gene Baur και του Vegan Mainstream:
VM: Που νομίζετε ότι η vegan αγορά οδηγείται; Θα καταστεί ο βιγκανισμός κανόνας στο εγγύς μέλλον;
GB: Θα ήθελα πολύ να δω το vegan να γίνεται φυσιολογικό. Νομίζω ότι τα vegan προϊόντα θα κανονικοποιηθούν (εξομαλυνθούν) ακόμα πιο πολύ, και η λέξη vegan δεν θα εξετάζεται λοξά ή σχετικά με έναν αρνητικό τρόπο, όπως έχουμε δει ιστορικά. Δεν νομίζω ότι θα έχουμε μια vegan κοινωνία στο αποκλειστικά κοντινό μέλλον. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που τρώνε ακόμα ζωϊκές τροφές θα προχωρήσουν στο να τρώνε λιγότερες και να κάνουν vegan επιλογές πιο συχνά. Νομίζω ότι ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων θα αποφασίσει να υιοθετήσει ένα vegan τρόπο ζωής, νομίζω πως αυτή την στιγμή οι vegan είναι το 1% του πληθυσμού, οπότε δεν μπορώ να φανταστώ πως θα γίνουμε πλειοψηφία τα επόμενα χρόνια.
Gene, έχεις δίκιο για ένα πράγμα. Δεν βολευόμαστε με καμία συζήτηση περί κανονικότητας, που προήλθε από την ευγονική, τον ναζισμό, τον ολοκληρωτισμό, τις φυλακές, τις ψυχιατρικές πτέρυγες, την κρατική επιτήρηση, την θρησκοληψία και αντιστοίχως.
Αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει από το γεγονός ότι είμαστε στο παρατρίχα να ανατινάξουμε την επόμενη σας κοινωνική συγκέντρωση. Ας πάρουμε μερικά μωβ χάπια, λίγο hope-dope (χάπια που σου δίνουν αίσθηση χαράς και ελπίδας) και ας κάνουμε πάρτυ όλη νύχτα.
Η vegan επανάσταση που γίνεται σε ένα κομψό γκαλά, “Μια βραδιά για την διάσωση της Γης στο Beverly Hills με τον John Robbins,” σε ένα σικ αρχοντικό, με ειδική πρόσκληση (Μόνο όμορφοι άνθρωποι, παρακαλώ!)
Τόσο καιρό δηλαδή, παίζετε το βιολί σας και δεν έρχονται ξενέρωτοι στα πάρτυ σας – ευχαριστώ πολύ το vegan κίνημα στις ΗΠΑ για την αγνόηση αυτών των καταπιεστικών γεγονότων! Και μην προσπαθήσετε να θίξετε την υψηλότητα μας αναφέροντας μαλακίες σαν κι αυτές: οι μαζικές επαναστάσεις των σαρκοφάγων στην Κίνα και την Ινδία (οι 2 πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου) βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, οι πρόσφατες εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών ότι τα οικοσυστήματα βρίσκονται στο κρίσιμο σημείο τους, η τρομακτική ταχύτητα με την οποία η βιοποικιλότητα εξαφανίζεται και οι πάγοι λιώνουν, ο προβλεπόμενος αριθμός που δείχνει πως ο παγκόσμιος πληθυσμός θα αυξηθεί σε 9 δισεκατομμύρια ανθρώπους μέχρι το 2050: την ίδια χρονιά αναμένεται να εξαντληθούν όλοι οι ωκεανοί από ψάρια και η Κίνα θα διπλασιάσει την κατανάλωση του κρέατος της.
Αλλά…. Χμμμμ… όταν μιλάμε για “vegan προσέγγιση” και αυτή την δυναμική “επανάσταση”, ξέρεις… δεν θα πρέπει τουλάχιστον να έχουμε αναφέρει…
τους φτωχούς, τις κοινότητες σε ανάγκη, τους έγχρωμους, τους άρρωστους, και όλους αυτούς που έχουν γαμηθεί από το αντίκρυσμα της καπιταλιστικής μηχανής; Μπα…. Γάμα τους!
Απλά αναρωτιόμασταν εξαιτίας αυτής της ερώτησης για την σκληρή τακτική marketing που απευθύνεται στον Gene:
VM: Όσον αφορά τις τακτικές marketing που ακολουθούν οι επιχειρήσεις, ποιος είναι κατά την γνώμη σας, ο καλύτερος τρόπος για να φτάσετε στο mainstream ακροατήριο ή ακόμα και σε ιδιώτες έχουν περιέργεια για τον βιγκανισμό;
GB: Λοιπόν, θα ήθελα πολύ να αναφέρω το ενδιαφέρον των ανθρώπων για λόγους ηθικής. Είναι σκληρό και περιττό να σκοτώνουμε ζώα και να καταστρέψουμε τον πλανήτη με αυτόν τον τρόπο για να παράγουμε τρόφιμα ζωικής προέλευσης. Αλλά το γεγονός είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν φυτικές τροφές σε σχέση με άλλους, επειδή είναι πιο υγιείς, κι αυτός πιστεύω είναι ένας δρόμος για το εμπόριο. Αλλά πιστεύω πως πρέπει η αντιμετώπιση μας να είναι ολιστική – να μιλήσουμε για τα οφέλη της υγείας, αλλά και να περιλαμβάνουμε τα ηθικά και τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Πιστεύω πως το να κάνεις τον βιγκανισμό διασκέδαση, είναι πιθανόν ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να κάνουν οι έμποροι…
Μπίνγκο! Ναι! Ω, και αν είχα αμφιβολίες για την ένταξη μου σε αυτή την επανάσταση ( περί του “αν δεν μπορώ να χορέψω, δεν θέλω να είμαι μέρος της!” – ποιος το είπε αυτό, τέλος πάντων;), αυτό ξεκαθάρισε πως θα είναι όλα ξεκούραστα για μένα, Gene τρελό μωρό!
Όλε! Vegan Διασκέδαση!! Ώπα!
Και εδώ είναι η πραγματική σφαλιάρα: αυτή η περίφημη vegan δεξαμενή αντίληψης που πρόκειται να κάνει τον βιγκανισμό κύριο ρεύμα αρίστης ποιότητας, δεν είναι καν vegan πια! Πόσο έξυπνο είναι αυτό; Δείτε και μόνοι σας:
“Η λέξη “vegan” επινοήθηκε πριν από 65 χρόνια και ενώ ο βιγκανισμός κάποτε θεωρούταν ακραίος, το να γίνει κανείς σήμερα vegan ή χορτοφάγος, καθίσταται μία επιλογή ζωής θαυμαστή και δημοφιλής. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι καταναλωτές με λιγότερη κατανάλωση κρέατος αυξάνονται – είτε vegan, είτε χορτοφάγοι είτε μη-vegan, όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιμένουν στο να αγοράζουν cruelty-free προϊόντα (προϊόντα στα οποία κατά την παραγωγή τους δεν συμπεριλαμβάνονται ζωικά συστατικά και πειράματα πάνω στα ζώα). Το “Vegan Mainstream” χρησιμοποιεί καινοτόμα εργαλεία marketing για να αυξηθεί η ενημέρωση των επιχειρήσεων που είναι φιλικές προς τα ζώα, τόσο για τους vegan όσο και για τους μη-vegan καταναλωτές. “
Χορτοφάγοι, Pescetarians (ψαρό/όβο/λάκτο/ χορτοφάγοι), Flexitarians (“χορτοφάγοι” που καταναλώνουν κρέας σε κοινωνικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις συνήθως), φρικιά που καταναλώνετε ανθρώπινο κρέας, καταναλωτές των “πιστοποιημένων βιολογικών” ΓΤΟ (Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί), όλοι εσείς ελάτε, ελάτε όλοι – κανίβαλοι κι εσείς επίσης! Στην μεγάλη “ομπρέλα” του βιγκανισμού! (Ε, που στο διάολο είναι ο Matthew Scully (Κυβερνητικό στέλεχος των ΗΠΑ και “φιλόζωος”) και οι Άνδρες με τα Μαύρα;
Παρακολουθήστε τι είπε ένας Διευθύνων Σύμβουλος του Vegan Mainstream, σε ένα vegan στριπτιζάδικο κωλόμπαρο στο Portland καθώς κατουρούσε 2 μπουκάλια Dom Perignon:
Για να δείξουμε την καλή μας πίστη στο κύριο ρεύμα θα σερβίρουμε foie gras, ψητή πάπια, γεμιστό χοιρινό, παϊδάκια αρνιού γάλακτος και μπιφτέκια βουβαλιών! Ελάτε στο μπάρμπεκιου των vegan και κρεοφάγων εραστών! Στους διάσημους καλεσμένους μας ομιλητές συμπεριλαμβάνονται: ο Wayne Pacelle της HSUS (Ανθρωπιστική Οργάνωση των ΗΠΑ), ο David Martosko της CCF (η αντίστοιχη Γενική Γραμματεία καταναλωτή των ΗΠΑ που δημιουργήθηκε από τον εκτελεστικό διευθυντή της Berman and Company, με την οικονομική “βοήθεια” 600.000 δολαρίων από την Philip Morris) και ο κύριος G. Francione, που πρόκειται να μας εξηγήσει γιατί ντριπλάρει στο καταξιωμένο μας περιοδικό για το κρέας!
Δεν μπορούμε να σας αφήσουμε “Χαρούμενα και Λαμπερά Εγκεφαλικά Μυαλά”, χωρίς να κλείσουμε με έναν όμορφο και αισιόδοξο στίχο, που τραγουδιέται από έναν άγγελο! Για την “Vegan Επανάσταση που διευρύνεται”! Ναι! Ναι! Εδώ είναι η απόδειξη!
“Πρόσφατα στις νέες vegan ανακοινώσεις έχουν παρατηρηθεί πολλές ιστορίες που δείχνουν πόσο ευρύς γίνεται ο βιγκανισμός. Ο βιγκανισμός έχει εισέλθει μέσα στον αθλητισμό, σε μαθητικές εκδρομές, σε διάφορες εκδηλώσεις και σε άλλα.”
Επέκταση; Προς τα πού ρωτάτε; Στα κοινωνικά επίκεντρα του πλούτου φυσικά! Σε κέντρα γιόγκα, στις αγορές gourmet της “υψηλής κοινωνίας”, σε σικ μπιστρό της Νέας Υόρκης (όπου, ναι, ένας φτωχός τύπος θα αφήσει εκεί τον μισθό μιας εβδομάδας, αν είναι αρκετά ηλίθιος για να μπει μέσα!), σε μαγειρικές σχολές, στις ελίτ, σε μαραθώνιους και σε ξενοδοχεία της “υψηλής κοινωνίας”!
Η Επανάσταση είναι εδώ!
Αλλά δεν θα πρέπει να έρθει μέσα από κουκούλες, γκέτο, καταλήψεις ή παραγκουπόλεις που είναι κοντά σας!
Χέσ’ τους φτωχούς! Αφήστε τους να φάνε vegan παντεσπάνι!
Σ.τ.μ.: Οι παρενθέσεις με τα Bold είναι της προσθήκες της μετάφρασης.
Αλληλεγγύη στους 300 Απεργούς Πείνας
300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΖΩΗ
ΜΗΝ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ
Από τις 25 Γενάρη, 300 μετανάστες-εργάτες ξεκίνησαν απεργία πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη διεκδικώντας «ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες». Μετά το συρφετό δημοσιογράφων, πολιτικών και λοιπών εθνοσωτήρων που μίλησαν για αυτούς, ήρθε η ώρα να μάθουμε τι λένε οι ίδιοι. Εμείς είμαστε κάποιοι και κάποιες από όσους βγήκαν το βράδυ της Πέμπτης στους δρόμους της Μυτιλήνης, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις, ως άμεση αντανακλαστική απάντηση στον επελαύνοντα εκφασισμό της κοινωνίας. Εξοργιζόμαστε με τα ψέμματα και τη διαστρέβλωση των γεγονότων από τα
ΜΜΕ, βλέπουμε τον αγώνα των μεταναστών-εργατών ως κομμάτι του δικού μας αγώνα και θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά του κοινωνικού ανταγωνισμού. Γι’ αυτό το λόγο
στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στο πλάι τους. Ας δούμε, αρχικά, τι έλεγαν οι ίδιοι οι απεργοί πείνας στο ξεκίνημα του αγώνα τους :
∆εν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.
Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους. Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα MME όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις. Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας. ∆εν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.
Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας
Ενώ η απεργία πείνας φτάνει στην 3η μέρα της, κράτος, ΜΜΕ και εθνικός κορμός, σε άλλη μία συντονισμένη επιχείρηση, εντείνουν την επίθεσή τους εναντίον των μεταναστών-εργατών. Με όλη τους τη μανία επιχειρούν να απονοηματοδοτήσουν το περιεχόμενο του αγώνα, να αποπροσανατολίσουν από τις αιτίες του, να συκοφαντήσουν, να διαχωρίσουν, να διαιρέσουν.
Ό,τι κάνουν, δηλαδή, κάθε φορά που διαφαίνεται μια κοινωνική κινητικότητα ικανή να ταράξει τη γαλήνη των αφεντικών τους, αλλά και τον μακάριο ύπνο της «σιωπηλής πλειοψηφίας» που
κοιτάει τη δουλειά της. Κυκλωμένοι από το στρατό της δημοκρατίας, με μπάτσους, ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, εισαγγελείς και δημοσιογράφους έτοιμους να εισβάλουν στο κτίριο της Νομικής οι απεργοί πείνας δηλώνουν:
Εμείς οι 250 μετανάστες απεργοί πείνας, που είμαστε ήδη στην 3η ημέρα απεργίας στη Νομική, διεκδικώντας νομιμοποίηση ως αυτονόητο δικαίωμά μας, μαθαίνουμε για τις συζητήσεις που εξελίσσονται γύρω από το αίτημα μας, τις ανακρίβειες, τα ψέματα και τη σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας. ∆εν ξέραμε αν την κατάσταση ευθύνεται η κυβέρνηση ή τα MME, αλλά είναι απαράδεκτο την ώρα που εμείς έχουμε εκδώσει δελτία τύπου, είχαμε αφήσει ανοιχτό το χώρο απεργίας από την 1η μέρα στους δημοσιογράφους και έχουμε στείλει εκπροσώπους μας στην πανεπιστημιακή κοινότητα και την κυβέρνηση, να λέγονται όλα αυτά τα ψέματα. Έτσι λοιπόν, θέλοντας να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους και να μάθουν όλοι την αλήθεια, δηλώνουμε τα παρακάτω:
‣ ∆εν είμαστε αυτό που παρουσιάζεται από τα MME, οι καημένοι, οι πάμφτωχοι, χωρίς σπίτι, δουλειά και ρούχα μετανάστες κ.λ.π. Και σπίτια έχουμε και συγγενείς και δουλειές στις πόλεις που αφήσαμε πίσω μας. ∆εν ψάχναμε κατάλυμα εδώ στην Αθήνα αλλά ήρθαμε για να παλέψουμε (όσο αντέξει ο οργανισμός μας) για τη νομιμοποίηση μας, τα δικαιώματά μας και για αξιοπρεπείς όρους ζωής.
‣ ∆εν είχαμε σκοπό να ενοχλήσουμε κανένα. Από την αρχή ξέραμε ότι στο χώρο που θα μπαίναμε δε θα γινόντουσαν μαθήματα. Σεβόμαστε και προστατεύουμε το χώρο που φιλοξενεί τον αγώνα μας και χαρήκαμε πολύ όταν πληροφορηθήκαμε ότι η σχολή λειτουργεί ξανά κανονικά.
‣ Αποφασίζουμε μόνοι μας και ανεπηρέαστοι μέσα από τις συνελεύσεις μας (των απεργών). ∆εν κρύβεται κανένας ούτε μπροστά μας αλλά ούτε και πίσω μας. Και δεν δεχόμαστε καθοδήγηση από κανέναν! Ζητήσαμε βοήθεια και από την αρχή στάθηκαν δίπλα μας Έλληνες και ξένοι αλληλέγγυοι και τους ευχαριστούμε πολύ για αυτό. ∆ε θα ξεχάσουμε ποτέ πόσο πολύ μας βοηθάνε σε αυτόν τον αγώνα μας.
‣ Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας σε όλους τους πρόσφυγες που αυτή τη στιγμή πραγματοποιούν απεργία πείνας με σκοπό τη νομιμοποίηση τους (Προπύλαια και Πολυτεχνείο) και ζητάμε από την κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Ακόμα γνωρίζουμε ότι δεν συντρέχει λόγος ασύλου. Καλούμε λοιπόν την Κυβέρνηση να μην ασχολείται με αυτό το θέμα, αλλά να εστιάσει στο δίκαιο αίτημα μας και τη λύση του.
Ποιο είναι, λοιπόν, αυτό το «δίκαιο αίτημα» των απεργών πείνας και γιατί εμείς επιλέγουμε να σταθούμε πλάι τους; Οι μετανάστες είναι σαφείς: θέλουν ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα,
αρνούνται να παραμένουν σε καθεστώς σκλαβιάς, ανασφάλειας και παρανομίας. Είναι σαφείς και σε κάτι άλλο: δεν επιζητούν ελεημοσύνη, ούτε στοχεύουν στη φιλανθρωπία μας. Όχι απλά αντιστρέφουν τη θυματοποίηση τους αλλά βγαίνουν στο προσκήνιο βάζοντας όρους στις διεκδικήσεις τους. Δηλώνουν ξεκάθαρα πως είναι εργάτες, έτσι ορίζουν τη θέση τους σ’ αυτόν
τον κόσμο, έτσι αντιλαμβάνονται τη σύνδεσή τους με τους ντόπιους συναδέλφους τους. Σε αυτή τη βάση δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στους 300 μετανάστες- εργάτες απεργούς πείνας. Ο αγώνας τους είναι εργατικός, έχει ταξικά χαρακτηριστικά, είναι αδιαμεσολάβητος και επιθετικός. Οι μετανάστες-εργάτες αποτελούν κομμάτι της εργατικής τάξης και μάλιστα το πιο υποτιμημένο. Κάθε νίκη τους είναι και δικιά μας νίκη και κάθε συντριβή τους αποτελεί συντριβή για όλη την τάξη. Τις περασμένες δεκαετίες όχι μόνο δεν καταφέραμε να βρεθούμε μαζί τους σε κοινούς αγώνες, αλλά συχνά πατήσαμε και πάνω τους, υιοθετώντας τις απατηλές υποσχέσεις του καπιταλισμού για εύκολο πλουτισμό και κοινωνική ανέλιξη. Τώρα που «τα ψέμματα τέλειωσαν» και η κυριαρχία δείχνει όλο και πιο απροκάλυπτα το πρόσωπό της, τώρα που η φτώχεια μας κυκλώνει μαζί με την αστυνομία και η υποταγή φαντάζει ως μονόδρομος, τώρα που ο πατριωτισμός, η ξενοφοβία κι ο κοινωνικός κανιβαλισμός προβάλλουν ως φυσικά επόμενα, οφείλουμε – περισσότερο από ποτέ άλλοτε – να σταθούμε δίπλα στον αγώνα των μεταναστών-εργατών απεργών πείνας. Μέσα στο δικό τους αγώνα βλέπουμε τον δικό μας αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και στην περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας και των ζωών μας. Αλληλεγγύη στον αγώνα τους είναι τόσο η έμπρακτη υποστήριξή του αλλά και η συνέχεια και η επέκταση του για την υπεράσπιση των ταξικών μας διεκδικήσεων στους χώρους δουλειάς, στο δρόμο, στις παρέες μας και παντού. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και στο πλάι των τριακοσίων απεργών πείνας καθώς ο αγώνας τους αποτελεί ένα μικρό κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, σαν ένα κομμάτι του καθημερινού κοινωνικού πολέμου, που δεν αναγνωρίζει έλληνες και ξένους, παρά μόνο εργάτες και αφεντικά.
αλληλέγγυοι, αλληλέγγυες
Κατεβάστε το Κείμενο Αλληλεγγύης σε μορφή pdf από εδώ
Αφίσα Αλληλέγγυων για την Απεργία Πείνας των 300 Μεταναστών Εργατών
Αναδημοσίευση από: Κατάληψη στο Μπίνειο.
Η ζωή εν κάδω ή Όταν περνά η σκουπιδιάρα…
Μία έκδοση της ομάδας Spendor Solis από τα Ιωάννινά,τον Νοέμβρη του 2008 για την υπόθεση της διαχείρισης των σκουπιδιών με αφορμή τις τότε κινητοποιήσεις για την υπόθεση των ΧΥΤΑ. Ένα αρκετά σημαντικό βοήθημα στους τοπικούς αγώνες του σήμερα ώστε να έρθει σε επαφή ο καθένας και η καθεμιά μας με τα ιδιαίτερα ζητήματα, όχι μονάχα των εκάστοτε κινητοποιήσεων αλλά και των προταγμάτων που θα πρέπει να βγαίνουν από το δικό μας μετερίζι.
Παραθέτω την εισαγωγή της έκδοσης καθώς και παραπάνω (κάντε κλικ στην εικόνα) μπορείτε να την κατεβάσετε ολόκληρη:
Το παρόν αποτελεί μια προσπάθεια να προσεγγιστεί,κατά το δυνατόν στο σύνολο του, το θέμα της διαχείρισης των απορριμάτων,αλλά και να εξηγηθούν οι λόγοι για τους οποίους σπεύδουν οι αρχές να εγκαταστήσουν ένα ΧΥΤΑ σε κάθε γωνιά της χώρας. Έναυσμα για την συγγραφή του αποτέλεσαν οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος ενάντια στους χωροθετούμενους ΧΥΤΑ. Κύριος στόχος του εντύπου αυτού είναι η πληροφόρηση, καθώς παρατηρήσαμε ότι υπάρχει μεγάλο έλλειμμα και η αντίδραση του μέσου πολίτη στις απανταχού κινητοποιήσεις συνοψίζεται στην φράση: “Κατέβηκαν στο δρόμο γιατί δεν θέλουν τα σκουπίδια. Ε,τι να κάνουμε,κάπου πρέπει να πάνε”. Η συλλογιστική αυτή πάσχει από την αφετηρία της και προφανώς δηλώνει άγνοια για τη πληθώρα εναλλακτικών τρόπων διαχείρισης των απορριμάτων.
Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά που βοήθησαν στην δημιουργία του pdf.
Καλή ανάγνωση.
Τα μπλουζ του σφαγείου (Γιατί είμαι vegan-μέρος 2ο)
του Walter Bond
Τα γουρούνια έχουν αλλοιωθεί γενετικά για τόσο καιρό που δεν γνωρίζουμε πλέον πολλά από τα φυσικά χαρακτηριστικά τους. Γνωρίζουμε πως στην φύση κανένα γουρούνι δεν είναι ροζ. Αυτή είναι μια γενετική τροποποίηση γιατί στους ανθρώπους αρέσει το “ανοιχτόχρωμο χοιρινό”. Γνωρίζουμε επίσης πως κανένα γουρούνι στο φυσικό του περιβάλλον δεν φτάνει τις 800 λίβρες το οποίο είναι ένα γελοίο παχύσαρκο μέγεθος. Πολλές φορές όταν δούλευα στην IBP (Iowa Beef Producers- Παραγωγοί βοδινού κρέατος Αϊόβα- που είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός “χοιρινού” στα μεσοδυτικά και είμαι αρκετά σίγουρος και για το έθνος) έβλεπα γουρούνια που είναι τόσο αφύσικα υπέρβαρα ώστε ένα ή το σύνολο των άκρων τους συνθλίβονταν από το βάρος τους. Σε αυτό μου το δοκίμιο σκοπεύω να μεταβώ πίσω σε αυτή την αίθουσα της φρίκης για να αναφέρω λεπτομερέστερα τα βάσανα των σκεπτόμενων, συναισθανόμενων και αισθανόμενων όντων, που γνωρίζουμε ως γουρούνια, και υποφέρουν στα χέρια σπισιστών και καταπιεστών ανθρώπων.
Νωρίς το πρωί, ξεκινάν να φθάνουν μισογεμισμένα φορτία των καταδικασμένων γουρουνιών στο σφαγείο. Είναι πακεταρισμένα με “τις κωλότρυπες στους αγκώνες” όπως αναφέρουν τόσο περιεκτικά οι οδηγοί. Τουλάχιστον 3 γουρούνια σε κάθε φορτηγό θα κριθούν “ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση”, συνήθως λόγω των τεράστιων αποστημάτων στα πίσω πόδια τους. Αυτό συμβαίνει γιατί σε κάθε νταλίκα πάντα μερικά γουρούνια κολλάνε με τα οπίσθια τους στην σχάρα της τρύπας απ’ όπου διέρχεται ο αέρας. Όταν αυτό συμβαίνει τους δημιουργούνται (σσ. στα οπίσθια) φρικιαστικές φουσκάλες από μία 30ωρη μετακίνηση σε αυτή την κατάσταση. Φανταστείτε να κάθεστε σε ένα σχολικό λεωφορείο χωρίς παντελόνια και ένα τρίφτη τυριού για κάθισμα. Κατά την άφιξη ένας επόπτης της IBP επιθεωρεί τα γουρούνια. Κάθε γουρούνι που δεν μπορεί να “χρησιμοποιηθεί” καθόλου πετάγεται έξω με την δυνατότητα να πεθάνει είτε από την έκθεση στο κρύο είτε από την πείνα. Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπεις τους οδηγούς ή τους επόπτες της IBP να μαχαιρώνουν τα γουρούνια με σουγιάδες στα πίσω πόδια για να σκάσουν τα αποστήματα και να συνεχίζουν την δουλειά τους σαν να μην έγινε τίποτα. Τα γουρούνια στην συνέχεια φιλτράρονται από την πίσω μεριά της νταλίκας μέχρι τους διαδρόμους της μάντρας. Αυτή είναι μια πολύ προσωρινή περιοχή κράτησης όπου τα γουρούνια περιμένουν να σκοτωθούν. Στην αντίθετη πλευρά από την αποβάθρα της νταλίκας είναι ο “βλαστός”. Όλα τα γουρούνια εξαναγκάζονται να μπουν σε αυτή την ενιαία διαδρομή θανάτου φτιαγμένη από ατσάλινους σωλήνες. Με το που μπουν μέσα στον “βλαστό”, βρίσκονται σε πορεία θανάτου καθώς δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω και εξαιτίας της σταθερής ροής των καταδικασμένων αδελφών τους που εξαναγκάζονται να μπουν από πίσω τους, δεν μπορούν να σταματήσουν. Τα γουρούνια έχουν την γνωστική ικανότητα ενός 5χρονου παιδιού. Είναι πολύ έξυπνα και αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι συμβαίνει. Τρέμουν από τον φόβο ενώ μερικά είναι τόσο φοβισμένα που χάνουν τον έλεγχο των σωματικών τους λειτουργιών. Άλλα λιποθυμούν και σπρώχνονται με τις κοιλιές τους στον θάνατο. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει καμία διακοπή.
Η επόμενη φρίκη είναι ανυπόστατη. Στην κορυφή του “βλαστού” υπάρχει μια απότομη ράμπα 45 μοιρών, στην κορυφή της οποίας υπάρχει ένα ηλεκτρισμένο μπουλόνι που σπρώχνει έξω και τραντάζει τα γουρούνια στο κεφάλι για να χάσουν τις αισθήσεις τους. Έπειτα προσγειώνονται στο έδαφος αναίσθητα ή ξύπνια και παραλυμένα στον ιμάντα του μεταφορέα. Εκεί συναντάνε το “αυτοκόλλητο”. Το “αυτοκόλλητο” κάνει την δουλειά του μαχαιρώματος των γουρουνιών στο λαιμό και της αγκίστρωσης των πίσω ποδιών τους, έτσι ώστε να αιμορραγούν μέχρι θανάτου ενώ κρέμονται ανάποδα. Στο εργοστάσιο της IBP στο Πέρρυ της Αϊόβα, οι εργαζόμενοι στο “αυτοκόλλητο” φοράνε μάσκες του χόκεϊ, ώστε αν κάποιο γουρούνι ανακτήσει τις αισθήσεις του προσωρινά και τους κλωτσήσει στο πρόσωπο, να μπορούν να προστατευτούν.
Μπορείτε να φανταστείτε να είστε κρεμασμένοι ανάποδα από έναν τρελό με μια μάσκα του χόκεϊ και να έχετε τον λαιμό σας κομμένο! Τόσα πολλά για την ευήμερη “ανθρωπιστική σας σφαγή”! Πολύ γρήγορα ξυπνάνε αναβλύζοντας αίμα από τον λαιμό τους ενώ ταξιδεύουν ανάποδα σε έναν διάδρομο παγωμένου αίματος. Το πάτωμα από κάτω τους έχει μια κλίση γωνίας 45 μοιρών έτσι ώστε ένα μεγάλο μέρος του αίματος να καταλήγει στις δεξαμενές αίματος, ένα επίπεδο κάτω από τον «όροφο των φόνων» σε ένα τμήμα που ονομάζεται «διαχωρισμός». Με το που ξυπνήσουνε αρχίζουν να κλωτσάνε και πανικοβάλλονται. Αυτό είναι καλό σύμφωνα με τα πρότυπα της βιομηχανίας, διότι επιταχύνει την εξωτερική αιμορραγία. Στην κορυφή αυτού του πλαισιωμένου (σχήματος «Α» ) αγκιστρωμένου οδηγού, η αργή βόλτα έχει τελειώσει. Γλιστράνε κατά μήκος του καναλιού της αγκίστρωσης πολύ γρήγορα, περίπου 35 πόδια καθοδικά και 40 πόδια σε μήκος. Εξαιτίας αυτής της ολίσθησης σε οξεία γωνία, περίπου ένα στα εκατό γουρούνια θα πέσει απ’ το αγκίστρι του και θα καταλήξει κάτω στο πάτωμα. Εκεί θα μείνουν βουτηγμένα στο αίμα που βρέχει κάτω από τον «διάδρομο ολίσθησης» παραπάνω. Σε κάθε στροφή που αλλάζει, η γραμμή σταματάει τόσο ώστε να υπέρ-ψεκαστεί η «ζελατίνα» στα «πεσμένα γουρούνια» και να τα αγκιστρώσει πίσω για την «παραγωγή» στον «όροφο των φόνων».
Ενδεχομένως από την ώρα που θα φθάσουν σε αυτό το σημείο να είναι νεκρά αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Το πρώτο μηχάνημα είναι ο «κρούστης». Αυτή η μηχανή μοιάζει με τους κυλίνδρους ενός πλυντηρίου αυτοκινήτων μόνο που οι κύλινδροι αυτοί έχουν παχιά σχοινιά από νάιλον με κόμπους στις άκρες. Αυτή η μηχανή βγάζει την τρίχα από τα γουρούνια. Το επόμενο μηχάνημα είναι το «πλυντήριο». Αυτό το μηχάνημα είναι μια μεγάλη και ζεματιστή μπανιέρα/λεκάνη. Αυτή η μηχανή παίρνει τα υπολειπόμενα μαλλιά από αυτά που δεν κατάφερε να βγάλει ο «κρούστης» και μαλακώνει το δέρμα για « αποσυναρμολόγηση». Από αυτό το σημείο τα πάντα λειτουργούν με «ρυθμούς σπασίματος λαιμών». (ένας όρος που επινοήθηκε από τον κλάδο των σφαγείων σε σχέση με την ταχύτητα με την οποία τα σκοτώνουν στον «όροφο των φόνων». Τα κεφάλια και οι οπλές τους κόβονται. Η σάρκα αποφλοιώνεται, αλατίζεται και στοιβάζεται σε παλέτες για να σταλθεί σε μια εγκατάσταση βυρσοδεψίας. Οι νευρώσεις πριονίζονται και σπάζονται και τα σπλάχνα πετιούνται σε δίσκους ανοξείδωτου χάλυβα και ταξιδεύουν κατά μήκος ενός ιμάντα μεταφοράς για να ενσωματωθούν με τις δεξαμενές του αίματος, τα κλουβιά των οστών και άλλα δοχεία απορριμμάτων. Κάθε σφαγείο έχει ένα τμήμα ή μερικές φορές ξεχωριστή εγκατάσταση στον ίδιο χώρο που χρησιμοποιείται για τον «διαχωρισμό». Μία ακριβέστερη περιγραφή θα μπορούσε να είναι ως «μάντρα του θανάτου». Δεξαμενές αίματος, κάδοι οστών, 40 γαλόνια βαρέλια από μάτια κ.ο.κ. ο κλάδος των σφαγείων βρίσκεται σε συνεργασία με πάρα πολλούς παραγωγούς τροφίμων για να κρύψει τα σκουπίδια των θανάτων τους σε διάφορα τρόφιμα. Πολλά ψωμιά μαζικής παραγωγής έχουν σκόνη από οστά στο μείγμα τους. Οι ζελατίνες και το λαρδί ενσωματώνονται σχεδόν σε όλα τα μικρά κέικ και τα εμπορικά σήματα ελαστικών αυτοκινήτων και φορτηγών. Το αίμα χρησιμοποιείται για πυτιά, ένα συγκολλητικό και παράδοξο συστατικό για το τυρί. (χορτοφάγοι συγνώμη αλλά το τυρί σας δεν είναι χορτοφαγικό. Είναι ένας συνδυασμός γαλουχίας και αίματος). Και όλο και συνεχίζεται.
Πρέπει να ειπωθεί πως ο «διαχωρισμός» είναι ένα τόσο αηδιαστικό και άθλιο χάλι που λίγοι μπορούν να το αντέξουν. Κάποτε έπρεπε να κάνω μια εργασία συγκόλλησης σε μια δεξαμενή αίματος και οι μυρωδιές ήταν τόσο έντονες, ώστε τις τέσσερις ώρες που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί το έργο τις πέρασα κάνοντας εμετό σε έναν κουβά, διασκεδάζοντας τους υπόλοιπους εργαζομένους. Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω ακριβέστερα το κακό και την παραφροσύνη ενός εργοστασίου IBP. Αλλά δεν μπορώ. Οι λέξεις και τα βίντεο απλά λένε μια μικρή αλήθεια της βρωμιάς και της μιζέριας. Δεν μπορώ να περιγράψω τις μυρωδιές, τις κραυγές ή τον τρόμο που αυτά τα ζώα βιώνουν. Έτσι, συχνά οι ακτιβιστές για τα Δικαιώματα των Ζώων θα κολλήσουν σε μια λεπτομέρεια ή ένα μέρος της διαδικασίας των φόνων αλλά σας λέω πως είναι αρρωστημένο και λάθος από την αρχή μέχρι το τέλος! Θα πω αυτό επίσης, πως δεν είναι εκ προθέσεως σκληρό. Αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να γίνει ώστε να τραφούν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων και πολλά δισεκατομμύρια ζώων. Σε αυτούς τους ανθρώπους που σκοτώνουν ζώα όλη την ώρα και όσο πιο γρήγορα τεχνολογικά δυνατόν γίνεται, είναι παράλογο να τους ζητήσεις ταυτόχρονα την φροντίδα γι’ αυτά. Όχι! Η απάντηση βρίσκεται στο να γίνουμε VEGAN και να καταστρέψουμε αυτά τα στρατόπεδα του θανάτου, να τα ισοπεδώσουμε στο έδαφος σαν να ήτανε το Άουσβιτς ή το Νταχάου! Γιατί αυτό ακριβώς είναι, στρατόπεδα συγκέντρωσης στην εκατοστή!
Αλλά πριν με πάει μακριά ο θυμός μου, ας επιστρέψουμε στο σφαγείο ώστε να εξηγήσω επίσης την ανθρώπινη καταπίεση. Οι εργαζόμενοι στους γρύλους, αυτοί που ασχολιούνται με όλο το πηχτό αίμα, την βρωμιά και τον κίνδυνο είναι γνωστοί και ως «λευκοκαπελάδες». (Στην IBP, η θέση σου στην ιεραρχία φοριέται στο κεφάλι σου με το χρώμα του σκληρού καπέλου σου, που υποδηλώνει τον βαθμό σου). Οι λευκοκαπελάδες ήταν όλοι Αφρικανοί μετανάστες εκτός από τα πληρώματα καθαρισμού που ήταν Λατίνοι μετανάστες. Οι λευκοκαπελάδες δούλευαν στον «όροφο των φόνων», διαχωρίζοντας και στοιβάζοντας τα στοιβαγμένα δέρματα. Πληρώνονται στο πραγματικά ελάχιστο και δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο παρέκκλισης του μισθού (σσ. προς τα πάνω). Δουλεύουν 12 ώρες βάρδια με ένα 20λεπτο γεύμα και δύο 10λεπτα διαλλείματα. Απειλούνται διαρκώς με γραπτές προειδοποιήσεις για την παραμικρή απόκλιση από τους κανόνες ή την επιβράδυνση της παραγωγής. Τρείς γραπτές προειδοποιήσεις μέσα σε ένα εξάμηνο και απολύονται, ωθούνται προς μετανάστευση και απελαύνονται. Περίπου 1 στους 5 λευκοκαπελάδες έχει χάσει το δάχτυλο του ή μέρος αυτού από την δουλειά σε εξευτελιστικά ξέφρενους ρυθμούς πάνω από ψαλίδια και πριόνια πεπιεσμένου αέρα.
Οι επόπτες των λευκοκαπελάδων είναι οι «κιτρινοκαπελάδες». Υπάρχουν τρείς κιτρινοκαπελάδες σε κάθε περιοχή της εγκατάστασης με εξαίρεση τον «όροφο των φόνων» που έχει πέντε. Κάθε κιτρινοκαπελάς που γνώρισα ποτέ μου ήταν ένας εξαιρετικά θυμωμένος 30άρης- 40άρης, του οποίου η κύρια εργασία απ’ ότι φαίνεται ήταν να γελοιοποιήσει και να φοβίσει τους λευκοκαπελάδες. Εγώ ήμουν κυανοκαπελάς» που σήμαινε πως ήμουν εργαζόμενος κατασκευής για έναν ανεξάρτητο εργολάβο, δεν έπρεπε να συγχέομαι με τους άντρες συντήρησης της IBP που φορούσαν «κόκκινα καπέλα». Είχα πλήρη ελευθερία μετακίνησης στην εγκατάσταση και μου ήταν επιτρεπτό να βρίσκομαι οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Αυτού του είδους η ελευθερία εξόργιζε τους κιτρινοκαπελάδες. Περισσότερες από μία φορές χρειάστηκε να εξηγήσω ότι η εργασία μου δεν «ήταν δουλειά τους» και να μείνουν έξω από τον δρόμο μου. Τα αφεντικά των κιτρινοκαπελάκηδων είναι οι πρασινοκαπελάκηδες. Οι πρασινοκαπελάκηδες είναι σπάνια παρόντες στον όροφο και βρίσκονται μόνο εάν είναι παρόντες οι άνθρωποι του USDA (Τμήμα Γεωργίας Ηνωμένων Πολιτειών) ή έχει σταματήσει η παραγωγή για οποιονδήποτε λόγο. Οι άνθρωποι του USDA είναι γνωστοί ως «λευκοπαλτάδες» ονομασία που οφείλεται στις λευκές μπλούζες εργασίας τους. Οι άνθρωποι λοιπόν του USDA έχουν πραγματική εξουσία. Μπορούν να κλείσουν μία εγκατάσταση χωρίς ειδοποίηση, ανά πάσα στιγμή και για οποιαδήποτε χρονικό διάστημα. Για τον λόγο αυτό είναι όλοι νευρικοί όταν οι λευκοπαλτάδες είναι παρών. Αλλά όπως είπα η ζήτηση για το κρέας είναι τεράστια. Το μερίδιο των προμηθευτών δεν μπορεί να καλυφθεί αν μία εγκατάσταση κλείσει ακόμα και για 24 ώρες. Ο καθένας που εργάζεται σε ένα σφαγείο βλέπει τόσες πολλές παραβιάσεις των κανόνων υγιεινής μονάχα μέσα σε μια μέρα που δεν θα μπορούσε να τις μετρήσει όλες, αν είχε προσπαθήσει. Οι λευκοπαλτάδες το γνωρίζουν αυτό, οπότε ο τρόπος που δουλεύει μια επιχείρηση δεν αποτελεί έκπληξη. Στην ουσία δεν υπάρχουν αιφνιδιαστικές επισκέψεις. Τρείς μέρες πριν να έρθει ένας επόπτης του USDA, το σφαγείο έχει ειδοποιηθεί. Την ημέρα της επιθεώρησης γίνεται ένας μαζικός καθαρισμός του εργοστασίου. Οι λευκοπαλτάδες περπατάνε από το ένα άκρο του εργοστασίου στο άλλο με την μούρη τους χωμένη σε ένα πρόχειρο ενώ πλευρίζονται και από τις 2 πλευρές από τους πρασινοκαπελάκηδες. Η γραμμή παραγωγής των θανάτων προσωρινά επιβραδύνεται όσο είναι μέσα στο κτίριο. Η όλη επιθεώρηση διαρκεί περίπου μισή ώρα. Πριν ακόμη οι άνθρωποι του USDA φύγουν από το πάρκινγκ, γυρνάμε σε «ρυθμούς σπασίματος λαιμών» και βρώμικο πηχτό αίμα.
Αρκετό καιρό μετά αφού έφυγα από εκείνη την φρικτή εγκατάσταση στο Πέρρυ της Αιόβα και έγινα vegan, αναρωτήθηκα γιατί εμείς ως «πολιτισμένη» κοινωνία επιτρέπουμε να συμβαίνει αυτό το πράγμα? Γιατί εγώ προσωπικά δεν είχα παρέμβει όταν είχα βρει την ευκαιρία? Γιατί μου είχε πάρει αρκετά χρόνια μαρτυρίας αυτής της θηριωδίας ώστε να αρχίσω να μιλάω σοβαρά γι’ αυτήν και να την καταπολεμάω? Η απάντηση σε όλα μου αυτά τα ερωτήματα είναι μία λέξη: Σπισισμός. Εμείς, ως ανθρωπότητα αισθανόμαστε πως είμαστε εγγενώς καλύτεροι και πιο σημαντικοί από όλες τις άλλες μορφές ζωής μαζί. Έτσι πιστεύουμε πλήρως πάνω σε αυτό το δόγμα, ακόμα και κάποιοι που είναι vegan και ακτιβιστές για τα Δικαιώματα των Ζώων, το υποστηρίζουν πλήρως με τον δικό τους σπισιμό. Διότι αν είχαμε την πραγματική συναίσθηση της άσχημης σφυρηλάτησης που δέχονται τα ζώα, που οι άνθρωποι αποκαλούν «τρόφιμα», το κίνημα για την απελευθέρωση τους θα ήταν πολύ πιο αχόρταγο και μαχητικό απ’ ότι είναι τώρα. Αντί της παρηγοριάς μεταξύ μας του πόσο «αισθανόμαστε τον πόνο τους», (που δεν τον αισθανόμαστε) ή στο να καταρρέουμε κάθε φορά που βλέπουμε ή σκεφτόμαστε την κατάσταση τους (το οποίο βοηθάει ένα καταδικασμένο ζώο τόσο περίπου όσο και η πλήρης απάθεια), θα έπρεπε εκ των προτέρων να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Η σωστή απάντηση στο κακό δεν είναι ο φόβος. Η σωστή απάντηση στην φαυλότητα δεν είναι η ανικανότητα. Η σωστή απάντηση στην αναισθησία δεν είναι το να κλαις ανεξέλεγκτα. Η σωστή απάντηση στο κακό, την φαυλότητα και την αναισθησία είναι η οργή, η σύγκρουση και η δράση! Πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά μέσα στον εαυτό μας και να είμαστε ειλικρινείς για το πόσο πιο έντονα θα αισθανόμασταν εναντίον αυτών των φρικαλεοτήτων και παρανοϊκότήτων αν αυτές συνέβαιναν σε ανθρώπους, και να γεφυρώσουμε αυτό το κενό στον «δικό μας σπισισμό».
Για την ημέρα που θα κόψουμε να κλαίμε όλη την ώρα για τα ζώα! Και θα αρχίσουμε να παλεύουμε όλη την ώρα για τα ζώα! Η μητέρα Γη μας και τα Έθνη των Ζώων χρειάζονται από εμάς να είμαστε αποτελεσματικοί και όχι προσβεβλημένοι. Η αλήθεια είναι ότι εμείς, οι αυτοανακηρυγμένοι υπερασπιστές των ζώων έχουμε μεγαλύτερη γνώση γι’ αυτές τις φρικαλεότητες. Επίσης, πιθανόν είναι να έχουμε και μεγαλύτερη ευαισθησία γι’ αυτά τα θέματα. Και εγώ ισχυρίζομαι επομένως, ότι έχουμε και μεγαλύτερη ευθύνη ώστε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Το να έχεις μεγαλύτερη γνώση για ένα έγκλημα και να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτό, είναι από μόνο του ένα έγκλημα. Λέγεται συνενοχή.
Ορίστε κάποια γνώση. Ο αριθμός των Ζώων που πεθαίνουν κάθε χρόνο για την γούνα, την ψυχαγωγία και την ζωοτομία παγκοσμίως είναι ο ίδιος αριθμός με τον αριθμό των νεκρών ζώων στην Αμερικάνικη βιομηχανία συσκευασίας κρέατος μέσα σε μία μέρα! Πάνω από το μισό του φρέσκου πόσιμου νερού χρησιμοποιείται για την κτηνοτροφία! Ο νούμερο ένα παράγοντας ρύπανσης του νερού μας είναι οι απορροές, γνωστές επίσης και ως σκατά από εκτρεφόμενα ζώα. Ο νούμερο ένα ένοχος της αποψίλωσης των δασών και του εκτοπισμού των αυτοχθόνων είναι η βιομηχανία του κρέατος! Αλλά απλά γνωρίζοντας αυτά τα πράγματα, δεν θα τα αλλάξει κιόλας. Κάθε τι από το να ξέρεις απλά μια συνταγή είναι στο να σκοπεύεις να την φας επίσης.
Ήρθε η ώρα να απελευθερώσετε, να εκπαιδεύσετε και να ταράξετε.
Απελευθέρωση των Ζώων, όποιο κι αν είναι το κόστος!!
Παρακαλούμε επικοινωνήστε και στηρίξτε τον Walter Bond στο:
Walter Bond # P01051760
PO Box 16700
Golden, CO 80402-6700
Αρχικό κείμενο στο Support Walter Bond
Το 1o μέρος του κειμένου “Γιατί είμαι vegan” μπορείτε να το βρείτε στο site της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση
Υπόθεση Weak Links-Στοχοποίηση καθαρμάτων βασανιστών ζώων…
Παρακάτω παραθέτω 3 κείμενα που μετέφρασα για την υπόθεση Weak Links,ενός καταλόγου με συλλεγμένες προσωπικές πληροφορίες και στοιχεία “επικοινωνίας” καθαρμάτων γουνεμπόρων στην Αμερική,της Εθνικής Εταιρίας Παγιδευτών (National Trappers Association)
Weak Links: Ένας εικονογραφημένος κατάλογος των κυριότερων βασανιστών (ανά πολιτεία)
Τον περασμένο μήνα δημοσιεύσαμε μια σειρά εκστρατειών- Στοχοποιήστε τους παγιδευτές (Target the Trappers),Παρασκευή χωρίς Γούνα (Fur-Free Friday) και Δράσεις ενάντια στους Παγιδευτές (Actions Against Trappers)– οι οποίες περιστράφηκαν γύρω από την δημοσίευση ενός καταλόγου των βίαιων σαδιστών της βιομηχανίας της γούνας (ανά πολιτεία). Η πρωτοβουλία αυτή δέχθηκε από την κοινότητα μας τρανταχτό ενθουσιασμό. Αρκετοί ακτιβιστές πρότειναν ωστόσο,πως σε μια προσπάθεια να μεγιστοποιηθεί η αποτελεσματικότητα του καταλόγου ως εργαλείο,θα πρέπει να εξετάσουμε την προσθήκη πρόσθετων πληροφοριών. Ως εκ τούτου, σε απάντηση στους συντρόφους μας,σας παρουσιάζουμε:
έναν ενημερωμένο και εικονογραφημένο (βλέπε παράρτημα) κατάλογο των κυριότερων ατόμων που προωθούν ενεργά και ασχολούνται με την παγίδευση και την θανάτωση των άγριων ζώων για την διασκέδαση και το κέρδος. Ελπίζουμε πως το Weak Links θα αποτελέσει καταλύτη για την δράση σε επίπεδο βάσης και πως οι νέες πληροφορίες θα είναι χρήσιμες στα χέρια των ατόμων που το ζήτησαν.
Προτεινόμενα καθάρματα από τις σελίδες των Weak Links:
Carroll Williams
Αντιπρόεδρος, Illinois Trappers Association
Home Address & Phone
RR4 Box 135
Fairfield, IL 62837
(618) 516-2275
See: Facebook Page
Danielle Madore
Γραμματέας/Ταμίας, Connecticut Trappers Association
Γνωστή και ως: Danielle Hislop
Home Address & Phone
819B Little City Road
Higganum, CT 06441
(860) 345-1070
e-mail: niteringtailrunner@yahoo.com
See: Facebook Page
Mike Schippa
Γνωστός και ως: Griff
Αντιπρόεδρος, Michigan Trappers & Callers Association
e-mail: griffonhunter01@yahoo.com
See: Facebook Page
Weak Links:Πρώιμες αναφορές σαμποτάζ από τους “υπό πολιορκία” παγιδευτές
Paul Antczak
834 West Millers Cove, Walland, TN 37886;
phone: 865-724-4569
email: predatorsandprey@comcast.net
Facebook (Περισσότερες φωτογραφίες στον κατάλογο Weak Links)
Ακριβώς πριν από το Fur Free Friday τον Νοέμβριο του 2010, το ΝΙΟ ξεκίνησε μια εκστρατεία,γνωστή σήμερα ως Weak Links η οποία ενεργά στοχεύει παγιδευτές ζώων για να υπερασπιστεί τα άγρια γουνοφόρα ζώα.
Οι πρώτες πληροφορίες δείχνουν σημάδια προόδου σε αυτήν την καμπάνια:
1)Κλάπηκαν παγίδες στο Αρκάνσας, στην Πενσυλβάνια και πιθανώς και αλλού.
2)Σύμφωνα με την Janet Hodge,πρόεδρος της εταιρίας παγιδευτών της Δυτικής Βιρτζίνια (και συμπεριλαμβανόμενης στον κατάλογο Weak Links) ένα υπόστεγο γούνας ενός εκ των άλλων προέδρων πυρπολήθηκε.Αποσπάσματα των επικοινωνιών της:
Steve,
έχω αντιγράψει ένα email που έστειλα στον Kraig Kaatz παρακάτω,για να σας ενημερώσω για το τι διαπνέεται για την καταπολέμηση μας σε αυτό το σημείο.Σύμφωνα με ορισμένες από τις πηγές μου από την NTA,η κατάσταση πάει εκτός ελέγχου.Βάλανε φωτιά στο υπόστεγο ενός προέδρου μιας άλλης πολιτείας.Μέχρι στιγμής δεν έχω λάβει τίποτε παραπάνω από μερικά email……και
Kraig,
Αυτό το email είναι για την επίσημη ενημέρωση σου,ως πρόεδρος της ΝΤΑ,για τα mail που δέχθηκα εγώ (πριν από την “Fur Free Thanksgiving” και ξανά σήμερα) αλλά και άλλα στελέχη (εξίσου στο παρελθόν και στο σήμερα) της εταιρίας παγιδευτών της Δυτικής Βιρτζίνια από τον Gerald Hoffman,ακτιβιστή για τα Δικαιώματα των Ζώων.Όπως είσαι ενήμερος,άφθονες πληροφορίες και φωτογραφίες έγιναν διαθέσιμες στον κόσμο μέσω της διεύθυνσης www.negotiationisover.com η οποία είναι γνωστή και ως “ένα μέσο της αμφισβήτησης,της διατάραξης,της ανυπακοής,της ανατροπής.της δημιουργικής και επιθετικής δράσης σε επίπεδο βάσης και ως καταλύτης για την επαναστατική αλλαγή”.Αυτές οι πληροφορίες εμφανίζονται επίσης στην σελίδα του group τους στο Facebook.Αν και τα στοιχεία επικοινωνίας μου είναι λανθασμένα στο φυλλάδιο των Weak Links,τα έχουν διορθώσει σε αυτή την σελίδα http://negotiationisover.com/2010/11/fur….waiting-for-us/
αντιλαμβάνομαι πως η Εθνική Εταιρία Παγιδευτών είναι σε πιθανή επαφή με το FBI,σχετικά με αυτή και άλλες τρομοκρατικές ενέργειες τέτοιου τύπου.Σε παρακαλώ κράτα με ενήμερη για το τι μέτρα θέλετε να πάρουμε σχετικά με αυτά τα mail και τα άρθρα στην ιστοσελίδα.Απ’ όσα γνωρίζω κανένας από τους ανθρώπους μας οι οποίοι έχουν πληγεί άμεσα μέχρι σήμερα,έχει απαντήσει στον κ.Hoffman ή έβαλε λάδι στην φωτιά εναντίον του. Θα περιμένω την κατεύθυνση σας καθώς και αυτή της NTA πριν προχωρήσω στην λήψη κάποιου μέτρου για το ζήτημα.
Ειλικρινά,
Janet Hodge,WVTA President,28 VanHorn Dr.,Glenville, WV 26351
304-462-5985
3)Καταστράφηκαν γούνες και διακόπηκε ένα εμπόριο γούνας στο Βέρμοντ
Όλα αυτά είναι ενθαρρυντικά σημάδια και κατά πάσα πιθανότητα αντιπροσωπεύουν μονάχα ένα κομμάτι στο τι έχει γίνει από την στιγμή που δεν αναφέρθηκε γενικά η κάθε δράση.Ωστόσο πολύ δουλειά ακόμα χρειάζεται να γίνει.Οι ημερομηνίες για τις επερχόμενες πωλήσεις και δημοπρασίες γούνας έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί.Οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούν πηγή εισοδήματος για τους παγιδευτές,εισόδημα που χρησιμοποιείται συχνά για την διάπραξη περαιτέρω φρικαλεοτήτων.Τα ονόματα και τα στοιχεία επικοινωνίας των παγιδευτών έχουν δημοσιευτεί στον κατάλογο Weak Links.
Υπάρχουν πολλοί στόχοι που ακόμα μας διαφεύγουν και ο κάθε ένας από αυτούς αποτελεί μία πραγματική απειλή για τα άγρια ζώα.
Καθυστερημένα γενέθλια ευχόμαστε στον παγιδευτή ζώων Ken Haight
Ken Haight
1154 Willow Street
Horseheads, New York 14845
Γνωστός και ως: huntinhard
Email: tmanken@gmail.com
Η καμπάνια του Weak Links εστίασε ιδιαίτερα την προσοχή της σχετικά με τους παγιδευτές ζώων που διαδραματίζουν βασικούς ρόλους στις πολιτείες των εταιριών παγίδευσης. Ο κατάλογος περιλαμβάνει στοιχεία επικοινωνίας και φωτογραφίες στελεχών των εταιριών.Εκτός από την προσωπική θανάτωση ζώων,τα πολιτειακά στελέχη των εταιριών παγίδευσης υποστηρίζουν ενεργά την παγίδευση ως μια μορφή νόμιμης και καθιερωμένης αναψυχής.Αυτό μπορεί να συνεπάγεται πολιτική άσκησης πίεσης,προωθώντας πωλήσεις γούνας καθώς και την κοινωνικοποίηση παιδιών στο να απολαμβάνουν κακοποιήσεις ζώων.Δεν σκοτώνουν απλά ζώα αλλά πασχίζουν να διαιωνίσουν τις θανατώσεις.
Από τότε έχει γίνει ξεκάθαρο ότι υπάρχουν παγιδευτές που αισθάνθηκαν πως έμειναν εκτός,μερικοί μάλιστα ένιωσαν τόσο έντονα πως έμειναν εκτός ώστε να έχουν δημοσιεύσει φωτογραφίες του εαυτού τους (συνήθως κρατώντας ένα ζώο που έχουν σκοτώσει) και έχουν μοιράσει τα στοιχεία επικοινωνίας τους.
Μία τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Ken Haight. Ο Ken ζει στο 1154 Willow St in Horseheads, NY 14845.
Στο Trapperman.com forum, ο Ken έγραψε:
Αυτό είναι το email μου tmanken@gmail.com…δημοσίευσα αυτές τις φωτογραφίες για σας καθώς και…νιώστε ελεύθερα να περάσετε για μια “κουβεντούλα” όποια στιγμή θελήσετε..
Το αμάξι του Ken έξω από το σπίτι του.
Και σε ένα συνοδευτικό σχόλιο της δημοσίευσης του έγραφε: συγνώμη ξέχασα να αναφέρω…όλα τα πλάσματα τραυματίστηκαν στα σκαριά της δημοσίευσης μου.
Σύμφωνα με την υπογραφή του Ken στο Trapperman, έχει προσωπικά σκοτώσει 12 ρακούν,2 γκρίζες αλεπούδες,19 πόσσουμ,20 κάστορες και 1 μινκ. Πιθανώς αυτοί οι αριθμοί είναι μέσα στο προηγούμενο έτος.
Εκτός από το να του στείλετε ένα email ή να περάσετε από το 1154 Willow St για μια επίσκεψη, μπορείτε επίσης να βρείτε τον Ken στο Facebook. Θυμηθείτε πως δεν χρειάζεται να είστε φίλοι με τον Ken για να του στείλετε ένα μήνυμα στο Facebook.
Μπορεί να θελήσετε να αποδεχτείτε την προσφορά του Ken και να έρθετε σε επαφή μαζί του.Ούτως ή άλλως, ήταν ακριβώς τα γενέθλια του την προηγούμενη Τρίτη. (11 Ιανουαρίου)
Για ενημερώσεις και νέα της εκστρατείας για τις φρικαλεότητες στο Πανεπιστήμιο της Φλώριδας κάντε κλικ εδώ.
Για να συμμετάσχετε στο NIO στο Facebook κάντε κλικ εδώ.
Αν επιθυμείτε να υποβάλετε την δουλειά σας για μελέτη, στείλτε ένα έγγραφο κειμένου στο camille@negotationisover.com με θέμα “submission” ή για να εγγραφείτε σε email ενημερώσεις κάντε κλικ εδώ.
Αποποίηση ευθυνών: Οι πληροφορίες σε αυτό το site είναι είναι για εκπαιδευτικούς και ψυχαγωγικούς σκοπούς μόνο. Δεν υπάρχει καμία πρόθεση, ρητή ή σιωπηρή, για την προώθηση παράνομων δραστηριοτήτων. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για ενδεχόμενες ενέργειες οποιουδήποτε τρίτου. Όλα τα στοιχεία που συγκεντρώνονται εδώ έχουν συγκεντρωθεί από, και είναι διαθέσιμα μέσω, ανεξάρτητων δημόσιων πηγών.
Αρχικά κείμενα στο Negotiation is Over:
Όσο η κρίση βαθαίνει, η αντίσταση εξασθενεί-το λυκόφως ενός αποτυχημένου είδους..
του Steve Best
Η κρίση είναι από πάνω μας, ένα εξελικτικό σταυροδρόμι, όλοι είναι κοιμισμένοι και ναρκωμένοι από την αλλοτριωμένη εργασία και την σφαίρα του θεάματος των ΜΜΕ. Είμαστε αποτυχημένο είδος, δεν θα τα καταφέρουμε και θα πεθάνουμε με ένα μακρύ,αργό και φρικτό αναστεναγμό και όχι μπαμ και κάτω.
Βοηθάω εκείνους που μπορώ ώστε να αφήσω κάτι πίσω για τους φτωχοδιάβολους που είναι οι μελλοντικές γενιές, καθώς προσπαθούν να έρθουν σε σύνδεση με τις δικές μας παντελείς αποτυχίες για να ξυπνήσουν και να απαντήσουν σε αυτή την αυτοκαταστροφή και το ολοκαύτωμα, να παλέψουν σε μία δύσκολη αλλά ευφυή μάχη,και όχι για εκείνο το άσμα για της ειρήνης και της διάδοσης του βιγκανισμού σε περισσότερους της λευκής αφρόκρεμας.
Ο φιλειρηνισμός θα μας μετατρέψει όλους σε θύματα! Οι φιλειρηνιστές υποτάσσονται!
Ο κόσμος θα γίνει βίγκαν, όχι εξαιτίας του κινήματος μας, αλλά εξαιτίας της τεράστιας σύγκρουσης, του πολέμου των πόρων, της σπανιότητας και των βάναυσων παγκοσμίων πολέμων στον ορίζοντα. Το παγκόσμιο κοινωνικό και οικολογικό σύστημα ξεδιαλύνεται μπροστά στα μάτια μας, και όλες οι “γίνε βίγκαν” κοινοτυπίες, δεν πιάνουν μία χωρίς να συνδεθούν με ένα άγριο και αδιάλλακτο σφαιρικό αντιστασιακό κίνημα για την ολική απελευθέρωση.
Το πραγματικό θέαμα είναι η ωμή αισχρολογία της αποτυχίας του Homo sapiens και του “κινήματος” του που είναι τόσο δεμένο με τις μηχανές της καταστροφής, παίζοντας τον ρόλο ενός λιπαντικού και όχι μιας προστριβής. Είναι επανάσταση ή αφανισμός, και οι επαναστάσεις δεν είναι χαριτωμένες ή ειρηνικές, και όταν έρχεται η πίεση στην ώθηση, μία αναρριχώμενη δύναμη αντιμετωπίζει μία παρακμάζουσα υπό κατάρρευση εξουσία.
Αλλά χάρη στους παθητικούς και στην πανταχού παρών νοοτροπία του συνδρόμου της Στοκχόλμης που έχει κρατήσει το κίνημα αιχμάλωτο, ενισχυμένο από τις πλαστές θρησκείες και τα κουλ βοηθήματα που πίνουν τα αυτιά των ανθρώπων, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για πολύ αιματοχυσία, ο κόσμος βαδίζει σιωπηλά στην πλανητική του καταδίκη. Η κοινωνική και οικολογική κατάρρευση, η έκτη εξάλειψη μεγάλων ειδών,η ακραία πείνα, η μιζέρια και τα βάσανα: η καπιταλιστική επίταξη του πλανήτη….και δεν υπάρχει ακόμα οργή. Αλλά είμαι καταβροχθισμένος με μίσος, μια φωτιά λύσσας που γεμίζει ότι μικρό μπορώ να κάνω από μόνος μου.
Αχίμσα, Ναμάστε, Ειρήνη, Αγάπη και Προζάκ: Γαμήστε αυτά τα ηρεμιστικά, μίσος ενάντια στην μηχανή….και ο θάνατος του φωτός.
Αρχικό άρθρο στο Dr. Steve Best
Φασίστες Δουλέμποροι, ο πόλεμος τώρα αρχίζει!
Την Κυριακή 26/12, η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση και αλληλέγγυοι/ες βρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων που παίρνει φωτιά μπροστά στα μάτια όλων μας.
Θύματα της εκμετάλλευσης σε αυτήν την περίπτωση, είναι τα πόνυ και τα άλογα δουλεμπόρων που έχουν χωριστεί σε ομάδες και καλύπτουν όλη την περιοχή του ”εορταστικού” κέντρου, από Ερμού και Σύνταγμα μέχρι Ζάππειο. Σκοπός των εκμεταλλευτών, το άμεσο και εύκολο χρήμα, προσφέροντας στον κόσμο μια φωτογραφία στις πλάτες του ζώου.
Με την εμφάνιση μας αρχίζουν τα αίματα να βράζουν. Ξεκινούν με δικαιολογίες τύπου ”αφήστε μας να βγάλουμε το μεροκάματο”, ”αν τα αφήσουμε θα πεθάνουν” και το ευφάνταστο ”τα ζώα αυτά μας ανήκουν” και συνεχίζουν με βρισιές και σπρωξιές. Οι προπηλακισμοί δίνουν και παίρνουν ενώ μπάτσοι διαφόρων ειδών (μπλέδες, δημοτόμπατσοι, ασφαλίτες) προσπαθούν να μας μετακινήσουν χωρίς επιτυχία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετακινήσουν τα ζώα μέσα σε ένα παρτέρι, γεγονός που εξοργίζει τους δουλέμπορους γιατί σαφώς και έχει πέσει κατακόρυφα η πελατεία τους.
Το μοίρασμα συνεχίζεται κοντά τους, το πανό μας παραμένει και κάθε φορά που πλησιάζει κάποια οικογένεια τα ζώα, γίνεται δυναμικότατη παρέμβαση από συντρόφισσα. Χάνουν συνεχώς πελάτες και αυτό τους έχει εξοργίσει ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα μετά από κάποια ώρα ένας από τους τραμπούκους των δουλεμπόρων να της επιτεθεί με απανωτά χτυπήματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, την ώρα που ακολουθεί ένα πόνυ φορτωμένο με ένα πιτσιρίκι. Η αντίδραση μας είναι άμεση, κατευθυνόμαστε όλοι προς τα εκεί και η ένταση κλιμακώνεται με μπουνιές και κλοτσιές παντού, ενώ με το που μας χωρίζουν, τα λαμόγια που μας επιτέθηκαν έχουν εξαφανιστεί. Παράλληλα, ένας νεαρός σύντροφος καταλήγει με χτυπημένο όλο του το πρόσωπο.
Αποδεικνύεται στην πράξη πως οι βασανιστές δεν κάνουν διαχωρισμό στην κακοποίηση ζώου ή ανθρώπου. Η τακτική τους θυμίζει ”νταβάδες” της νύχτας που προσπαθούν να περισώσουν την ”πραμάτεια” τους ενώ στην θέση του κορμιού της πόρνης βρίσκεται το σώμα ενός αλόγου ή ενός πόνυ. Λίγο αργότερα, ένας ”πατριώτης” από την μεριά των δουλεμπόρων με ελληνική αθλητική ενδυμασία μας τραβάει βίντεο συνεχίζοντας την γνωστή τακτική των απανταχού πατριωτών και υπενθυμίζοντας μας το τσάκισμα που πρέπει και αυτοί να υφίστανται.
Τα ζώα βρίσκονται δεμένα, χωρίς νερό και φαΐ ενώ παράλληλα τα έχουν προηγουμένως χαπακώσει ώστε να είναι πειθήνια και ”ήρεμα” όλη την ημέρα καθώς με τέτοια παρουσία κόσμου υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν φρικάρει. Το μεροκάματο για αυτά είναι τουλάχιστον ένα 12ωρο στο πόδι. Όπως ανέφερε νωρίτερα ένας από αυτούς, ”πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν το φαΐ τους”. Μετά θα μεταφερθούν στο επόμενο πανηγύρι αφού δεν τα έχουν μόνο για τις ”γιορτές”.
Το ζώο για αυτούς τους ηλίθιους αποτελεί αντικείμενο και ιδιοκτησία, ένα εργαλείο κοπής χρήματος.
Εμείς δεν κάνουμε πίσω ούτε στο ελάχιστο.
Ο δρόμος για την ελευθερία περνά μέσα από τη σύγκρουση. Αυτό ζητάνε, αυτό θα έχουν!
Η αστυνομία, κρατική και δημοτική, κάνει πλάτες σε νταβατζήδες/δουλέμπορους τέτοιου επιπέδου, ενώ παράλληλα συνεχίζει να επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών, προπηλακίζοντας και συλλαμβάνοντας τον εκάστοτε μετανάστη μικροπωλητή.
Εδώ, εκεί και παντού θα εμφανιζόμαστε μπροστά τους και θα τους χαλάμε τη γιορτή.
Καλούμε και πάλι διαμαρτυρία ενάντια στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση αυτών των ζώων, το Σάββατο 1/1/2011, στην πλατεία Συντάγματος, στις 13.30.
Για την ολική απελεθέρωση
Γιατί κανένα ζώο δεν είναι εμπόρευμα
Περί “Σύγκρουσης”…
Ένα μείζον θέμα το οποίο έχει απασχολήσει κατά καιρούς τον κόσμο που αναπτύσσει δράσεις γύρω από κοινωνικοπολιτικούς χώρους και αντί-ιεραρχικές συλλογικότητες του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, είτε σε προσωπικό επίπεδο περισυλλογής, είτε σε αυτόνομα μικρά παρεάκια αλλά και τις συνελεύσεις των συλλογικοτήτων αυτών όταν θεωρήθηκε ώριμο πια ζήτημα που θα μπορούσαν να καταπιαστούν και να προκύψει ένα συλλογικό αποκρυστάλλωμα, είναι το ζήτημα των προσωπικών μας σχέσεων. Κατά πόσο δηλαδή συνδέονται οι προσωπικές μας σχέσεις με τον αυτοπροσδιορισμό του κοινωνικοπολιτικού χώρου/συλλογικότητας ,όχι ως ανάγκη να βρεθεί μια ταυτότητα, αλλά κυρίως ως ανάγκη εμπλουτισμού και ζύμωσης των περιεχομένων του/της που να συνεπάγεται μια παράλληλη απεύθυνση στην κοινωνία που ζούμε και αναπτύσσουμε τις δράσεις μας.
Με βάση τα παραπάνω μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να καταθέσω και εγώ την άποψη μου. Τείνω λοιπόν να καταλήξω στην εκτίμηση πως το τελευταίο χρονικό διάστημα (ίσως να έγινε πιο διακριτό από την 5 Μάη και έπειτα) έχει αναπτυχθεί ένα περίεργο δόγμα αφορισμού πρακτικών και διαδικασιών που αναπτύσσονται σε διάφορους κοινωνικοπολιτικούς χώρους μέσα στο ελλαδικό τοπίο. Θα προσπαθήσω λοιπόν να κάνω μια σύνοψη μερικών αντιλήψεων που έχω συναντήσει γύρω από το συγκεκριμένο δόγμα και να καταλήξω σε συμπεράσματα (η προβληματισμούς) με βάση αυτές.
- Η αναζήτηση πιο επιθετικών/συγκρουσιακών πρακτικών μέσα από τον χώρο της συλλογικότητας ώστε να αποτελέσουμε απειλή (υποθέτω για το σύστημα)
- Με βάση το παραπάνω η χρήση μέσων που οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα (παλούκια, μπουκάλια κοκ)
- Η στάση ενός σώματος πορείας όταν έχει αποφασίσει για την μη χρήση τέτοιου είδους μέσων αλλά χρησιμοποιείται πρωτοβουλιακά από μια μερίδα κόσμου
- Η μη χρήση “ξύλινου λόγου” στα κείμενα που προκύπτουν από συλλογικότητες του ευρύτερου κινήματος (πρωτοβουλιακών η μη) ώστε να απευθυνόμαστε με μεγαλύτερη ευκολία στην κοινωνία αλλά και να επικοινωνούνται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τα χαρακτηριστικά μας και οι προτάσεις μας.
- Η κουραστική κατάληξη συνελεύσεων στις οποίες παίρνουμε μέρος με αποτέλεσμα την μη συμμετοχή του κόσμου που εκφράζει αυτές τις ιδιαιτερότητες για την κατάληξη των συνελεύσεων.
Μιας και ήμασταν σε τροχιά Πολυτεχνείου, προκύπτουν ιδιαίτερα ζητήματα που έχουν ανάγει την συγκεκριμένη ημέρα σε επετειακή και ακίνδυνη γιορτούλα που ενθυμούμαστε τους ήρωες φοιτητές κι εργάτες. Τώρα βέβαια αυτά είναι πια περασμένα/ξεχασμένα και νιώθουμε τιμή για την δημοκρατία μας που κατοχυρώθηκε με τόσο αγώνα. Επίσης ας σκεφτούμε το συγχωροχάρτι της ατζέντας ενός πολιτικού καριερίστα, το “ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο” και ας αναλογιστούμε κατά πόσο πλέει σε μια παράλληλη τροχιά τύπου “ήμουν κι εγώ στον Δεκέμβρη και πέταγα πέτρες και μπουκάλια”. Το μοντέλο της αυτοαναφορικότητας δεν είναι καινούριο και θέλει προσοχή για να το αποδεσμεύσεις από πάνω σου στις δράσεις που καλείσαι να αναπτύξεις.
Καλό θα ήταν επίσης να υπάρξει μια επανανοηματοδότηση κάποιων λέξεων που χρησιμοποιούμε ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη αποσαφήνιση σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Καλώς ή κακώς συχνά-πυκνά ενσωματώνονται κάτω από την ίδια ομπρέλα (ή μήπως καπέλο?) ορισμού το “επιθετικό” με το “συγκρουσιακό”. Επιθετική πρακτική ή πρωτοβουλία ή στάση ζωής ή οτιδήποτε άλλο δεν είναι κάτι μονοδιάστατο και πολύ συγκεκριμένο. Επιθετική είναι μια εκδήλωση όπου μαθαίνουμε να φτιάχνουμε μόνοι μας τα ποδήλατα μας για να μην τα σκάμε στους ποδηλατάδες. Επιθετική είναι μια εκδήλωση όπου νοηματοδοτούνται έννοιες όπως “προλεταριάτο”, “εργατική τάξη” ,”ταξικός διαχωρισμός” και πάει λέγοντας. Επιθετικό είναι το εγχείρημα ενός αυτόνομου και αντί-ιεραρχικού ραδιοσταθμού όπου αποτελεί εστία αντιπληροφόρησης στο χωρικό πεδίο που αναπτύσσεται και παρέχει την δυνατότητα ελεύθερης δημιουργίας χωρίς λογοκρισία, χορηγούς και ροή προγράμματος. Επιθετικό είναι και το μοίρασμα ενός κειμένου στα σχολεία για το ζήτημα των παρελάσεων, που να αναδεικνύει το εμετικό ιδεολογικό τους υπόβαθρο. Επιθετική είναι η ίδια η στάση ζωής μας που εμπεριέχει μορφές πολύπλευρης αντίστασης απέναντι στα καπιταλιστικά γρανάζια της εξουσίας που μας θέλει ένα ακόμα “αναλώσιμο προϊόν” στη γραμμή παραγωγής της.
Συγκρουσιακό δεν είναι το μέσο(όπως συχνά παρανοείται), αλλά η πρακτική και ο σχεδιασμός απεύθυνσης σε κάθε μηχανισμό που χρήζει ανάλογης απάντησης. Συγκρουσιακή μπορεί να είναι η στάση ενός εργάτη στο αφεντικό του για τις συνθήκες εργασίας τύπου γαλέρας, μπορεί να είναι η στάση του ερωτικού συντρόφου απέναντι στον άλλον όταν θεωρεί πως η σχέση ακολουθεί πατριαρχικά χαρακτηριστικά, μπορεί να είναι η στάση του μετανάστη στον μπάτσο όταν του κάνει έλεγχο στον δρόμο ή στην συνεχόμενη καταστολή που τρώει στην Πέτρου Ράλλη διεκδικώντας πολιτικό άσυλο, μπορεί να είναι η στάση ενός κρατούμενου (πολιτικού η ποινικού) απέναντι στους ανθρωποφύλακες που του ρουφάνε καθημερινώς το μεδούλι της ζωής του. Μπορεί επίσης να είναι και η σύγκρουση ενός σώματος πορείας απέναντι στις κατασταλτικές δυνάμεις χωρίς όμως να δικαιούμαστε να αναφέρουμε ως “συγκρουσιακό” αποκλειστικά και μόνο ότι περικλείεται στο συγκεκριμένο γεγονός/περιστατικό σύγκρουσης απαξιώνοντας όλα τα άλλα.
Συγκρουσιακή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η ρίψη μιας πέτρας σε μια βιτρίνα καταστήματος ανεξαρτήτως αν είναι τοπική επιχείρηση ή πολυεθνικός όμιλος, εκτός αν μιλάμε για “φυσικά” χαρακτηριστικά της σύγκρουσης (δηλαδή αν μιλάμε για σύγκρουση της πέτρας με το τζάμι που υποθέτω δεν μας ενδιαφέρει και πολύ πέρα από το κομμάτι της αποτελεσματικότητας, αν σπάσει δηλαδή το τζάμι ή όχι). Αντιστοίχως δεν μπορούμε να μιλάμε για σύγκρουση στο σπάσιμο μιας κάμερας η μιας ανάλογης δράσης. Αποτελεί αποκλειστικά και μόνο μία συμβολική κίνηση/στάση υποδηλώνοντας τα σύγχρονα εργαλεία/όπλα του αστικού κανιβαλισμού και την διάθεση μας απέναντι στην μορφή αξιοποίησης τους για να αποκοιμίζουν/μαστουρώνουν τα πλήθη (όπως η βιτρίνα, ένα σύγχρονο ναρκωτικό, αντιπροσωπευτικό της “καταναλωτικής μας δύναμης”-η μαλακίας που συνίσταται στους “δύσκολους και χαλεπούς καιρούς της κρίσης”) και να ελέγχουν/καταστέλλουν το κίνημα.
Δεν μπορούμε όμως έτσι γενικώς να είμαστε ενάντιοι σε ένα κομμάτι γυαλί ή σε μια τεχνολογία “video recording”. Θυμίζει λίγο τα κινήματα “rage against the machine” που αναπτύχθηκαν υποδηλώνοντας την εχθρική στάση του ανθρώπου απέναντι σε μια καλά σχεδιασμένη μηχανή που αντικαθιστούσε την εργασία του ενώ παράλληλα θαβόταν το γεγονός ότι τα αφεντικά αναζητούσαν ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη της ανθρώπινης εργασίας και μεγαλύτερα ποσοστά κερδών μέσω αυτής της διαδικασίας. Έτσι λοιπόν από μόνη της μια σπασμένη κάμερα (κι ας προέρχεται από παλούκι) η μια σπασμένη βιτρίνα δεν αποτελεί μια πολιτική πράξη όπως συχνά έχει ειπωθεί.
Παράλληλα είναι πλήρως προβληματικό να ακούγεται πως πορείες που δεν έχουν συγκρουσιακό χαρακτήρα αποτελούν “τριαλαλό”, πως δεν ικανοποιείται ο κόσμος που συμμετέχει αλλά απλά τις στηρίζει (αναφέρομαι σε συγκεκριμένη μερίδα του κόσμου) όπως και ότι μία πορεία “αποτελεί αποκλειστικά αφορμή για να ξεκινήσουμε να τα σπάμε αλλιώς δεν βρίσκουμε νόημα στην ύπαρξη της” την ίδια ώρα που κάποιος άλλος κόσμος παλεύει να συσπειρώσει ανομοιογενή τμήματα ανθρώπων που θέλουν να κινητοποιηθούν κάτω από την ίδια βάση, κι ας διαφωνούμε ακόμα και σε ριζικά ζητήματα. Επειδή απλά δεν κολλάει με αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας δεν σημαίνει πως δεν είναι μία μορφή δράσης που μία μερίδα του κόσμου έχει θελήσει να της προσδώσει περιεχόμενο ,ενώ θεωρούμε παράλληλα “μικροαστούς” όσους λένε πως οι αναρχικοί “είναι τα κωλόπαιδα που θέλουν μόνο να τα σπάνε”, ανεξάρτητα από την καθεστωτική προπαγάνδα που έχουν φάει στην μούρη.
Πάνω κάτω η ίδια απάντηση θα μπορούσε να δοθεί και στο θέμα του “ξύλινου λόγου” καθώς μυρίζει “ιδεολογικοποίηση των προσωπικών μας αδυναμιών” με αποτέλεσμα να αφορίζεται οποιαδήποτε προσπάθεια ανθρώπων που κάτω από μια κοινή οπτική μπορεί να έχουν προχωρήσει στην συγγραφή μιας μπροσούρας και η ανάλυση τους να μην μπορεί να προσδοθεί με όρους που θα συζητούσαμε με την “κυρά Βάσω”. Μήπως φταίει και ο Μαλατέστα και ο Κροπότκιν (και ο όποιος/α τελοσπάντων για να μην προϊδεάζω το τι μπορεί να διαβάζει ο καθένας ή η καθεμιά μας) που δεν μπορεί να τον κατανοήσει η “κυρά Βάσω”? Μήπως έχουμε ξεχάσει και τον δικό μας ρόλο μέσα σε όλα αυτά και την απεύθυνση μας στην κοινωνία όχι μονάχα με όρους εκλαΐκευσης/επεξήγησης αλλά και επεξεργασίας των προταγμάτων (η των προβληματισμών) που θέλουμε να επικοινωνήσουμε με την κάθε “κυρά Βάσω” και τον κάθε “κυρ Μανώλη”?
Αντίληψη μου είναι πως αν δεν απευθυνθούμε στα στρώματα της κοινωνίας και επικοινωνήσουμε τα δικά μας ιδανικά με την παράλληλη ανάλυση των εξουσιαστικών δομών (όπου και να συναντιούνται αυτές) θα είμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που θα ξεπεράσουν κατά πολύ την πολιτική μας θεώρηση . Όσο “ιδρυματοποιούμαστε” και κάνουμε “μαγαζάκια μας” τους χώρους κατάληψης και τα στέκια μας, φαινόμενα και δόγματα αποκλειστικά στο επίπεδο σύγκρουσης με τις κατασταλτικές δυνάμεις θα δίνουν και θα παίρνουν. Και ο Δεκέμβρης σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας “μπορεί” (απλά εικάζω και δεν προδικάζω) να μην είχε κοινωνική αποδοχή και δεκτικότητα στις δράσεις που αναπτύχθηκαν γύρω από εκείνη την περίοδο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν την αποζητάς και δεν παλεύεις γι’αυτήν. (χωρίς βέβαια να μπαίνει σε επίπεδο νομοτέλειας η αυτοσκοπού). Δεν θέλω να καταστρέψω τις σάπιες κοινωνικές δομές μοναχός μου αλλά να πάρω και μαζί μου μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν δεν επεξεργάζεται το ζήτημα της εξουσίας κάτω από την δικιά μου διόπτρα θα πάρει πόδι. Δεν με ενδιαφέρουν οι ιδεολογικές “καθαρότητες” και η ταυτότητα που πρέπει ντε και καλά να κολλήσω πίσω από μια δράση μου λέγοντας πως είμαι “αναρχικός”, ”ελευθεριακός”, “καταστασιακός” η “ότι του φανεί του λωλοστεφανή”. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να αποδομήσω αυτές τις “καθαρότητες” όπως και το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που ζούμε, στηριζόμενο σε βαθιά ιεραρχικά και εξουσιαστικά πρότυπα και που… με τόσο θάνατο, αλλοτρίωση, ξεπούλημα και τσάκισμα κάθε ελεύθερης φωνής, μόνο εχθρικότητα απέναντι του θα μπορούσε να μου δημιουργήσει.
Γιατί δεν είμαι Αντι-πριμιτιβιστής (Μέρος Β’)
«Εκατομμύρια Θα Πεθάνουν» και άλλες Ανοησίες…
Ο διακεκριμένος –και κραυγαλέα αντι-πριμιτιβιστής– αναρχοσυνδικαλιστής Andrew Flood κατηγορηματικά δηλώνει στην εργασία του «Πολιτισμός, Πρωτογονισμός και Αναρχισμός» (είναι διαθέσιμη στο Anarkismo.net) ότι «υπάρχουν αρκετοί πρωτογονιστές που αναγνωρίζουν ότι ο πρωτόγονος κόσμος που επιθυμούν θα απαιτούσε «μαζικούς θανάτους».
Ο Flood παραθέτει τέσσερις πηγές: Τη Miss Ann Thropy (όχι αναρχική ούτε καν πρωτογονίστρια, αλλά παλιάς σχολής μέλος του Earth First!,(13) έναν ανώνυμο ομοφυλόφιλο αρθρογράφο (πιθανά αναρχικό),(14) τον Derrick Jensen (επίσης ούτε αναρχικός, ούτε πρωτογονιστής)(15) και τη Συμμαχία Ενάντια στον Πολιτισμό (τη μόνη στην ουσία αυτό-προσδιορισμένη αναρχο-πριμιτιβιστική ομάδα στη λίστα αυτή).
Αφήνοντας κατά μέρος το πραγματικό περιεχόμενο των παραπομπών, το άμεσο πρόβλημα μ’ αυτές τις παραθέσεις είναι ότι υπάρχουν πρωτογονιστές που δεν είναι αναρχικοί, όπως υπάρχουν αυτοί που δηλώνουν ότι είναι ενάντια στον πολιτισμό, αλλά δεν προσδιορίζονται σαν αναρχικοί ή πριμιτιβιστές. Το να αρνηθεί κάποιος να αναγνωρίσει αυτές τις διακρίσεις (που, ομολογουμένως, μπορεί να είναι αρκετά περίπλοκες), απλά δεν είναι έντιμο.(16) Δυστυχώς για το Flood (και άλλους που θέλουν να στηρίζονται στα επιχειρήματά του), δύο απ’ αυτούς τους συγγραφείς δεν δηλώνουν αναρχικοί, έτσι οι συζητήσεις τους, οι επιθυμίες, οι παραδοχές τους είναι άσχετες, εκτός αν ο Flood επιθυμεί να προσθέσει τη χρήση της ενοχής με τη σύνδεση που κάνει με το ρητορικό του οπλοστάσιο.
Προκύπτει, επίσης, ένα άλλο ερώτημα: ποιοι είμαστε εμείς για να διαλέξουμε αντιπρόσωπο μιας συγκεκριμένης τάσης; Προκειμένου να δυσφημίσουμε συγκεκριμένες τάσεις μέσα στον αναρχισμό, ή στον αναρχισμό γενικά, είναι πάντα πιθανό να παραθέσουμε λόγια κάποιων γελοίων αναρχικών (Χριστιανών, ειρηνιστών, αντι-ιμπεριαλιστών… διαλέξτε το λιγότερο αγαπητό). Αλλά ποιο θα ήταν το νόημα, πέρα απ’ το να αποδείξουμε ότι είναι γελοίοι αναρχικοί;
Είναι αρκετά δύσκολο, για όλους τους αναρχικούς, να συμφωνήσουν σε σχέση με τη σχετική σημασία των διαφόρων αναρχικών θεωρητικών, πόσο μάλλον ν’ αποφασίσουν ότι αυτοί είναι οι μεγάλοι αντιπρόσωποι ενός αυθεντικού ή παραδοσιακού αναρχισμού. Δεδομένου ότι ο αναρχισμός είναι μια σύνθετη και αντιφατική φιλοσοφία, συνήθως είναι καλύτερα να αποφεύγουμε τέτοιες υπερβάσεις.(17)
Η απόφαση του Flood να ορίσει κάποιους συγκεκριμένους συγγραφείς σαν τυπικούς πρωτογονιστές δεν είναι αξιόπιστη. Το να ανάγει έναν περιθωριακό συγγραφέα σε υποτιθέμενο μέσο αντιπρόσωπο του αναρχισμού γενικά –ή κάποιας υπο-τάσης του (όπως ο πριμιτιβισμός)– είναι η επιτομή της κακής πίστης, και είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό όταν προέρχεται από κάποιον που έχει αναλάβει εργολαβικά να υπερασπιστεί τον αναρχισμό από τους ψευτο-αναρχικούς και άλλες παρερμηνείες.
Επίσης, υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην παραδοχή ότι ένας θεωρητικά μη-βιομηχανικός τρόπος ζωής θα χρειαζόταν πιθανότατα μια μικρότερη πληθυσμιακή πυκνότητα και στο να πούμε ότι αυτοί που το παραδέχονται είναι αυτοί που θα εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα γενοκτονίας με επιλογή του πληθυσμού (α λα Πολ Ποτ, το γνωστό αναρχοπριμιτιβιστή (;!), που συχνά παραθέτουν κάποιοι αντι-πριμιτιβιστές). Το πρόβλημα για τους αντι-πριμιτιβιστές είναι ότι ερμηνεύουν μόνο μια εκδοχή σαν να σημαίνει ότι οι αναρχο-πριμιτιβιστές θέλουν να πεθάνουν εκατομμύρια, ώστε να πραγματοποιηθεί η ουτοπία τους. Κανένας αναρχοπριμιτιβιστής που ξέρω εγώ δεν έχει προτείνει κάτι τέτοιο. Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι το προτείνουν δημιουργεί έναν αχυράνθρωπο. Το να αγνοείς και να αρνείσαι τους άλλους είναι ένα παλιό εξουσιαστικό κόλπο και είναι ιδιαίτερα ανεπιτυχές όταν χρησιμοποιείται από αναρχικούς.
Η κατηγορία ότι όλοι οι πριμιτιβιστές και/ή οι αντι-πολιτισμικοί προωθούν τη γενοκτονία είναι ανώμαλη. Η δήλωση «εκατομμύρια θα πεθάνουν» είναι ένα άδειο σλόγκαν, παπαγαλίζεται πιστά –λες και η συνεχής επανάληψή του από τόσο διαφορετικούς αντιπριμιτιβιστές θα την κάνει πιο αξιόπιστη. Είναι μια στιγμιαία θέση με την οποία είναι αδύνατον κανείς να διαφωνήσει. Όντως τίθεται και επαναλαμβάνεται ακριβώς με στόχο να εμποδίσει και την παραμικρή συζήτηση. Το «εκατομμύρια θα πεθάνουν» δεν είναι καν επιχείρημα, επειδή δεν υπάρχει τρόπος να το αμφισβητήσεις. Είναι ένας μη-πραγματικός ισχυρισμός, που υιοθετείται και προωθείται σαν δόγμα. Αλλά, κάθε δόγμα είναι μη ελκυστικό για κάθε αυτο-προσδιοριζόμενο ως αναρχικό. Ο Flood δηλώνει περαιτέρω, πάνω σ’ αυτό, ότι «ο πριμιτιβισμός δεν είναι υποκατάστατο του αναρχικού αγώνα για την απελευθέρωση, που σημαίνει και την υιοθέτηση της τεχνολογίας με βάση τις ανάγκες μας, παρά την απόρριψή της».
Αυτός ο, ακόμα λιγότερο τεκμηριωμένος, ισχυρισμός δεν αφήνει περιθώριο για μια αναθεώρηση του ποιες τεχνολογίες είναι (ή θα μπορούσαν να είναι) κατάλληλες για μια αυτο-διαχειριζόμενη κουλτούρα. Σε μια εποχή που ο βιομηχανισμός και ό,τι μπορεί να εκληφθεί σαν μοντέρνα τεχνολογία, άρχισε να εισβάλλει στο οικονομικό πεδίο (την περίοδο χοντρικά ανάμεσα στην Παρισινή Κομμούνα και την Ισπανική Επανάσταση), μια τέτοια δήλωση που προέρχεται από αναρχικούς μπορεί να ακουγόταν προοδευτική και ενθουσιώδης, αλλά στην αρχή του 21ου αιώνα ένας τέτοιος ισχυρισμός ακούγεται ανέλπιστα αφελής. Η χρήση της τεχνολογίας για τον Flood, μέσω του έργου του, διαχωρίζεται από κάθε είδος κριτικής αποτίμησης, ανήκει στην απαξιωμένη και απορριφθείσα ιδέα ότι η τεχνολογία είναι κάποιο ουδέτερο σύστημα που πηγάζει από καλές προθέσεις και ανείπωτες οικονομικές δυνάμεις.(18)
Η πολυπλοκότητα της διασυνδεσιμότητας διάφορων κερδοσκοπικών τεχνολογιών με λιγότερο κερδοσκοπικά αποτελέσματα διαφεύγει αυτών που εμμένουν σ’ αυτή την απλουστευτική θέση. Οι περίπλοκες και επεκτατικές πλευρές της μοντέρνας τεχνολογίας είναι κομμάτι της συνθήκης της κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, στην οποία εξαναγκαζόμαστε να υποβαλλόμαστε. Το όνειρο των τεχνοκρατών είναι να μην υπάρχει απόδραση για τους υπόλοιπους από εμάς.
Τι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν για όσους από μας δεν επιθυμούμε να είμαστε τόσο στενά δεμένοι με την τεχνολογία; «Το πρόβλημα είναι ότι οι πριμιτιβιστές αρέσκονται στο να επιτίθενται σ’ αυτές καθ’ εαυτές τις μεθόδους της μαζικής οργάνωσης, που είναι απαραίτητες για την ανατροπή του καπιταλισμού», είναι ο τελευταίος από τους ισχυρισμούς του Flood με τον οποίο θ’ ασχοληθώ.
Η αντιμετώπιση αυτού του ισχυρισμού δεν έχει να κάνει με τον πριμιτιβισμό. Αναλαμβάνω αυτή την επίθεση εκ μέρους των μετά-αριστερών αναρχικών.(19) Τα οργανωτικά ερωτήματα υπήρχαν πάντα, και παραμένουν: Τι είδους; Για ποιο σκοπό; Με ποιον; Ο ισχυρισμός του Flood για άλλη μια φορά δεν βασίζεται σε κάποιου είδους κριτική έρευνα, συγκεκριμένα σε κάποια ουσιαστική και συγκεκριμένη ριζοσπαστική/αναρχική ιστορία. Η βασική επίθεση αυτού του ισχυρισμού είναι ιστορική: μέχρι τώρα, δεν έχει υπάρξει επιτυχημένη ανατροπή του καπιταλισμού, έτσι δεν υπάρχει τρόπος να εξεταστεί η εγκυρότητα ή ακρίβεια αυτής της άποψής του. Απλά δεν ξέρουμε αν οι μαζικές αναρχικές οργανώσεις θα βοηθήσουν, θα εμποδίσουν ή θα είναι αδιάφορες σε μια οριστική ανατροπή του καπιταλισμού. Δεν έχουμε παραδείγματα να παραθέσουμε.(20)
Οι έντιμοι και σκεπτόμενοι αναρχικοί πρέπει το λιγότερο να παραμείνουν προβληματισμένοι για τα υποτιθέμενα οφέλη και την αναγκαιότητα κάθε είδους οργάνωσης (μαζικής ή άλλης) για την επίτευξη των σκοπών της αναρχικής επανάστασης. Αλλά ο σκεπτικισμός και η κριτική είναι πέρα από το ιδεολογικό σημείο των οπαδών της μαζικής οργάνωσης. Όπως η ανθρωποπαγίδα των «μαζικών θανάτων», έτσι και η ανθρωποπαγίδα της μαζικής οργάνωσης έχει τη δύναμη του δόγματος, της Αληθινής Αντίληψης. Η έλξη που ασκεί βασίζεται στο ακριβώς αντίθετο της κριτικής σκέψης και της ψύχραιμης εξέτασης των ιστορικών δεδομένων. Τέτοιοι ιδεολογικοί περιορισμοί κατασκευάζουν για τα καλά φαφλατάδες, αλλά οι ευσεβείς πόθοι που ανάγονται σε πολιτικές θέσεις με παρωπίδες και οργανωτικούς στόχους δεν συνιστούν μια τίμια αναρχική στρατηγική.
Η δουλειά μετά την επανάσταση
Προς χάριν του επιχειρήματος, ας θεωρήσουμε ότι έχει γίνει μια παγκόσμια αναρχική επανάσταση που έχει οριστικά καταργήσει όλα τα κράτη και όλες τις σχέσεις που βασίζονται στον καπιταλισμό. Δεν υπάρχουν πια μπάτσοι ή αφεντικά, και όλοι στον κόσμο είναι ελεύθεροι/ες να δημιουργήσουν/οργανώσουν/διατηρήσουν τα απαραίτητα μέσα για τη δική τους επιβίωση στις ομόσπονδες κοινότητες όπου όλες οι διενέξεις για τη λήψη αποφάσεων λύνονται με κάποια συναίνεση, κι αυτό είναι το φυσιολογικό. Είναι το, επίσημα πλέον, Μετά την Επανάσταση.
Απόντος κάποιου καταναγκαστικού μηχανισμού που συνδέεται με την εξουσία του καπιταλισμού, πόσοι άνθρωποι θα ξοδεύουν χρόνο εθελοντικά για να κάνουν δύσκολες δουλειές που είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της μαζικής αστικής ζωής; Η εξόρυξη μεταλλευμάτων, χημικών, άνθρακα και άλλων πόρων πλούτου και παραγωγής είναι βαρετή όσο και επικίνδυνη. Οι ομόσπονδες και αυτοδιαχειριζόμενες μέθοδοι εξόρυξης δε θα εξαλείψουν αυτόν τον παράγοντα. Κι αν ακόμα μια τέτοια δουλειά που είναι προϋπόθεση για την αστική ζωή ήταν λιγότερο επικίνδυνη και κουραστική, πόσοι άνθρωποι θα διάλεγαν να την κάνουν για 3 με 5 ώρες την εβδομάδα;
Ας υποθέσουμε ότι ένα κάτω απ’ το 50% αυτών που εργάζονται τώρα στα ορυχεία, αποφάσιζαν ότι, εκτός απ’ το να απολαμβάνουν αυτό το έργο, ήθελαν να γίνουν ήρωες της επανάστασης, εργαζόμενοι παραπάνω ώρες την εβδομάδα απ’ αυτό που τους αναλογεί στα ορυχεία. Ποιο θα ήταν το απαιτούμενο ώστε να διατηρηθούν οι δομές του παγκόσμιου βιομηχανισμού;
Η διαχείριση των λυμάτων και αστικών αποβλήτων είναι μια αναγκαιότητα για την αστική ύπαρξη. Πόσοι κάτοικοι των πόλεων θα εργαστούν εθελοντικά για πάνω από 3 με 5 ώρες την εβδομάδα στην ανακύκλωση του νερού; Οι διάφορες εργασίες που απαιτούνται για τη διατήρηση της αστικής ζωής, έτσι ώστε να μην υπάρχει η βρωμιά η αντιπροσωπευτική της μεσαιωνικής εποχής, δεν είναι λιγότερο επαχθείς όταν είναι αυτο-διαχειριζόμενες.
Σίγουρα θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι πρόθυμοι να κάνουν κάτι παραπάνω απ’ αυτό που τους αναλογεί, αλλά θα είναι αυτό αρκετό για να υποστηριχθούν έξι δισεκατομμύρια άνθρωποι; Ακόμα και αυτο-διαχειριζόμενη αστική ύπαρξη θα απαιτούσε μια ριζοσπαστική αναδόμηση των απαραίτητων υποδομών. Κάθε ουρμπανισμός που δε βασίζεται σε ένα ανθρωπομετρικό σύνολο σχέσεων (παραγωγή, διανομή, διατήρηση, καινοτομία) μάλλον θα αναπαρήγαγε – και πιθανόν πολύ γρήγορα – τα είδη κατανομής της εργασίας και των μηχανικοποιήσεων που σχετίζονται με τη μοντέρνα ταξική μητροπολιτική ζωή. Η αμφισβήτηση των δομών και στυλοβατών της μαζικής ταξικής κοινωνίας (κατανομή της εργασίας, εξάρτηση από τις μηχανές, εξάρτηση από ρυπογόνα καύσιμα) σπάνια είναι θέμα σε μια αντι-πριμιτιβιστική συζήτηση.(21) Τι είναι αυτό που δεν αφήνει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα αστικά κέντρα;
Μπορεί κάποιος αναρχικός να ταΐσει έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους;
Ο βιομηχανικός πολιτισμός δεν έχει κάνει και πολλά για να βοηθήσει τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στον υπο (μη) αναπτυγμένο κόσμο, που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και επαρκή τροφή. Γι’ αυτή την τρομερή κατάσταση μπορεί κατηγορηματικά να αποδοθεί η ευθύνη στην κερδοσκοπική υφή των αποφάσεων των καπιταλιστών, με την άπληστη όρεξή τους για την ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων και την υλοποίηση αυτών των αποφάσεων μέσα από φονικές διενέξεις τόσο στο οικονομικό μέτωπο όσο και στο πεδίο της μάχης.
Όπως πολλοί κριτικοί έχουν επανειλημμένα επισημάνει, το θέμα δεν είναι η μειωμένη παραγωγή αλλά η άνιση κατανομή. Η πικρή αλήθεια, πάντως, είναι ότι η κατάλυση του καπιταλισμού δεν θα επιτρέψει αυτόματα την πρόσβαση σ’ αυτούς τους πόρους σε όσους τώρα υποφέρουν. Και, δυστυχώς, θα πρέπει να γίνει παραδεκτό, πως μια αναρχική επανάσταση δε θα τους βοηθήσει απαραίτητα.
Η κατάλυση του επιβεβλημένου καθεστώτος των αποκλεισμών είναι μια καλή αρχή, αλλά χωρίς μια παράλληλη επιθυμία και προθυμία από τη μεριά αυτών που υποφέρουν να αλλάξουν τις καταστάσεις και τις σχέσεις τους τις ίδιες, θα βρεθούμε ξανά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι αναρχικοί και οι όποιοι άλλοι αυθεντικοί επαναστάτες – συγκεκριμένα, η προφανής παραίτηση και απάθεια αυτών που υποφέρουν τα χειρότερα από την κυριαρχία του κεφαλαίου και του εμπορίου.
Οι αγροτικές δουλειές πιθανόν θα απαιτούσαν περισσότερο από τις μυθολογούμενες 3 με 5 ώρες την εβδομάδα αν οι χωρικοί και οι αγρότες θα έπρεπε να ταΐσουν το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού. Αν θα υπάρχουν μεγάλα αστικά κέντρα, τότε θα πρέπει να υπάρχουν και μεγάλες αγροτικές εκτάσεις από δίπλα ώστε να ταΐζουν όσους ζουν στις πόλεις.
Κι αυτό, αφήνοντας στην άκρη όλο το ερώτημα των άκληρων [αυτών που δεν έχουν στην κατοχή τους γη]: πόσοι από τους πρόσφατα απελευθερωμένους αγρότες και χωρικούς θα επέστρεφαν στις περιοχές απ’ τις οποίες είχαν εκδιωχτεί και θα συνέχιζαν να παράγουν μονοκαλλιέργειες σε μεγάλες ποσότητες για εξαγωγή στις πόλεις; Δε θα έπρεπε να περιμένουμε –όπως έχει γίνει στη σύγχρονη ιστορία– να αποκαταστήσουν και να αυτο-οργανώσουν τους αγρούς τους με βάση την επαρκή διαβίωση σε τοπικό/περιφερειακό, ως προτεραιότητα; Ποιο είναι το αναρχο-συνδικαλιστικό πρόγραμμα σε σχέση με την αναδιανομή της γης, και πώς σκοπεύουν να ταΐσουν έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους, σεβόμενοι παράλληλα και υποστηρίζοντας και προστατεύοντας την αυτονομία αυτών που επιθυμούν να παράξουν τροφή; Κατά τη διάρκεια μιας οποιασδήποτε μετάβασης σε έναν επαναστατικό ουρμπανισμό, θα υπάρχουν τα απαραίτητα αποθέματα για να ταΐσουν έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους; Είναι αμφίβολο αν το πιο τέλειο αναρχο-συνδικαλιστικό σενάριο μπορεί να κάνει ευκολότερη τη σίτιση έξι δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Η πρόκληση γι’ αυτούς τους αναρχικούς που έχουν νυμφευτεί την ιδέα της διατήρησης και/ή της επέκτασης μιας αστικοποιημένης κοινωνίας είναι να κάνουμε μερικές υποδείξεις (σίγουρα όχι προγράμματα) για το πώς οι δρόμοι, οι υπόνομοι, οι χερσαίες συγκοινωνίες, οι οπτικές ίνες, και άλλες υποδομές του σύγχρονου βιομηχανισμού μπορούν να διατηρηθούν χωρίς απειλές, καταναγκασμό, διασπορά ενοχής και την πιο μπανάλ πίεση για συμβιβασμό. Σε κάποιο σημείο μια ισορροπία πρέπει να βρεθεί ανάμεσα στη γενική ευημερία κάθε ανθρώπινης κουλτούρας και των συγκεκριμένων απαιτήσεων της αστικής ύπαρξης. Ένας φίλος μου, κάποτε, παρατήρησε, σε μια υποθετική συζήτηση, ότι αν έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στην ελευθερία και το τηλέφωνο, ήξερε τί θα διάλεγε.
Γιατί δεν είμαι Αντι-πριμιτιβιστής
Έχω καταγραφεί ως κριτικός, αλλά προσεκτικά υποστηρικτικός προς τον αναρχο-πριμιτιβισμό.(22) Παρά την δυσκολία και το σκεπτικισμό μου για πολλές πτυχές του αναρχο-πριμιτιβισμού, δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου ως αντι-πριμιτιβιστή. Μέχρι τώρα, οι αντι-πριμιτιβιστές έχουν βασιστεί σχεδόν αποκλειστικά στη χρήση λασπολογίας, υπονοούμενων, και παρερμηνεύσεων προσπαθώντας να σκοράρουν στα θεωρητικά σημεία. Αρνούνται να δεχτούν αυτό που λένε οι αναρχο-πριμιτιβιστές για τους εαυτούς τους, βασίζονται σε παράφρονες καταγγελίες που πηγάζουν από αστήρικτες γελοιογραφίες.(23)
Η αμφισβήτηση των αντιλήψεων της μαζικής κοινωνίας και του βιομηχανισμού είναι ανάμεσα στις πιο σημαντικές θεωρητικές συνεισφορές που έχουν κάνει οι αναρχο-πριμιτιβιστές στην αναρχική θεωρία, θυμίζοντάς μας τι είναι πιθανό να επαναοικειοποιηθεί από την ανθρώπινη κουλτούρα και ιστορία. Μερικοί μπορεί να λαχταρούν μια ευρεία επιστροφή στην τροφο-συλλογή και το κυνήγι, και μερικοί μπορεί να εμπνέονται από μια βαθιά εδραιωμένη μισανθρωπία, αλλά η αφοσίωσή τους στην κατάλυση του κράτους, του καπιταλισμού και της κυριαρχίας, τους τοποθετεί σαφώς μέσα στην αναρχική σφαίρα επιρροής. Μπορούμε να συζητήσουμε για τις στρατηγικές και τακτικές τους, και θα έπρεπε να αμφισβητήσουμε συγκεκριμένες υποθέσεις τους και αναλύσεις –όπως θα έπρεπε με όλους τους ριζοσπάστες, συμπεριλαμβανομένων και των εαυτών μας–, αλλά το να το κάνουμε με καλή πίστη απαιτεί να τους πάρουμε στα σοβαρά με τους δικούς τους όρους, κάτι που ουσιαστικά όλοι οι ρητορικά αντι-πριμιτιβιστές έχουν δείξει ότι δεν είναι ικανοί να το κάνουν.
ΓΛΩΣΣΑΡΙ
Πολιτισμός: Οι ορισμοί και τα χαρακτηριστικά ποικίλλουν ανάλογα με τον ομιλητή/συγγραφέα και το τι περιλαμβάνει η ατζέντα του/της. Για το σκοπό αυτής της εργασίας προτιμώ να τον ορίσω γενικά αναφερόμενος σε μια συνθήκη στην οποία οι άνθρωποι ζουν σε πόλεις και έχουν συγκεκριμένα γνωρίσματα κουλτούρας με τα οποία ενσωματώνονται, και τα οποία τους διαχωρίζουν από τους κατοίκους παρακείμενων αγροτικών περιοχών. Οι πληθυσμοί των πόλεων είναι επίσης (υπο)πολιτισμικά ενσωματωμένοι και διαχωρισμένοι από άλλους που ζουν στο ίδιο αστικό περιβάλλον. Ο ορισμός αυτός δεν σκοπεύει να περιγράψει τι είναι σωστό – και λάθος – στην αστική ύπαρξη. Θα το αφήσουμε αυτό το κουτσομπολιό αναφερόμενοι σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε άλλο χρόνο και περιεχόμενο.
Κατανομή της Εργασίας: Ένα καθεστώς όπου οι παραγωγικές δουλειές διανέμονται σε τέτοιο βαθμό που κανένα άτομο δεν έχει τη δυνατότητα ή την ευκαιρία να τις κάνει όλες· επιπλέον, η γνώση και ειδίκευση που απαιτούνται για την υπέρβαση της κατανομής της εργασίας είτε είναι διαχωρισμένη, είτε παρακρατείται. Η εξειδίκευση των εργασιών, που περιλαμβάνει τη γνώση, την ειδίκευση, την ικανότητα, είναι διαφορετική από το πώς οι κοινωνιολόγοι κατανοούν την κατανομή της εργασίας. Οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να εξειδικεύονται χωρίς ιεραρχία, ενώ η κατανομή της εργασίας ενδυναμώνει και επεκτείνει τις ιεραρχίες και τους ταξικούς διαχωρισμούς.
Αναρχο-Πριμιτιβισμός: Μια σχολή αναρχικής σκέψης που δίνει έμφαση στις έμφυτες εξουσιαστικές και αλλοτριωτικές πτυχές του πολιτισμού. Οι καλύτεροι αναρχο-πριμιτιβιστές «βλέπουν τους πρωτόγονους σαν πηγή έμπνευσης, σαν παραδειγματικές μορφές αναρχίας» (John Moore, Ένα Πρωτόγονο Αλφαβητάρι [A Primitivist Primer]), ενώ οι χειρότεροι απορρίπτουν την ταξική ανάλυση, κατηγορώντας όλους τους ανθρώπους για την εκμετάλλευση, κυριαρχία, και καταστροφή που συντελείται από τα μέλη των παγκόσμιων εξουσιαστικών ελίτ.
Ιατρογενές εύρημα (Iatrogenesis): Αυτή η φανταχτερή λέξη αναφέρεται στις ακούσιες ή εχθρικές επιδράσεις ή επιπλοκές που προκαλούνται ή απορρέουν από την ιατρική αντιμετώπιση ή συμβουλή· φαίνεται να είναι σε μια διαφορετική κατηγορία από την αμέλεια. «Προκληθέν από έναν θεραπευτή» είναι η κατά γράμμα μετάφραση.
—————————————————-
Σημειώσεις
13. Το αμφιλεγόμενο (ημι-σοβαρό;) άρθρο που δόξαζε το AIDS σαν παράγοντα ελέγχου του πληθυσμού γράφτηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’80, πριν το γνωστό σχίσμα ανάμεσα στους χίπηδες και τους «κοκκινολαίμηδες» στην περιβαλλοντική οργάνωση Earth First! Μετά απ’ αυτή τη διάσπαση (στην οποία το αμφιλεγόμενο άρθρο έπαιξε κάποιο ρόλο) και την αποχώρηση του «κοκκινολαίμη» συνιδρυτή Dave Foreman, πολλοί τοπικοί πυρήνες της EF! έγιναν πιο φιλικοί προς τους αναρχο-ακτιβιστές που ήταν προσανατολισμένοι στην άμεση δράση. Η Earth First! δεν ήταν ποτέ αποκλειστικά αναρχικό σχέδιο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι ριζοσπαστικοί αγωνιστές του περιβάλλοντος που ήταν αναρχικά προσανατολισμένοι στις ΗΠΑ και τον Καναδά κινήθηκαν προς το περιοδικό Live Wild or Die (Ζήσε Άγρια ή Πέθανε).
14. Το Do or Die, το πλέον διαλυμένο έντυπο και αγωνιστικό πρότζεκτ του βρετανικού τομέα της Earth First! είχε μια συνεχώς αδύναμη σχέση με τον αναρχισμό, εντελώς ξέχωρα από το ζήτημα του πριμιτιβισμού. Η EF! στις ΗΠΑ έχει μια πιο ασυνάρτητη ανάλυση και πρακτική.
15. Παρά τους αμέτρητους επαναλαμβανόμενους και ολοένα και πιο βαρετούς εξάψαλμους ενάντια στον πολιτισμό, η οππορτουνιστική, και με μισή καρδιά, αφοσίωση στον αναρχισμό συνοψίζεται ωραία εδώ – απ’ όσο ξέρω η πρώτη του δημόσια παραδοχή αυτής της ταμπέλας: «Με λένε αναρχικό συχνά, και δε με πειράζει. Αυτοπροσδιορίζομαι ως αναρχικός; Μερικές φορές… Νομίζω θα το χρησιμοποιήσω όταν χρειάζεται, και όταν δε χρειάζεται δε θα το χρησιμοποιήσω… Ναι λοιπόν, είμαι συγγραφέας, είμαι αναρχικός, είμαι αναρχο-πριμιτιβιστής, όπως θέλετε να με αποκαλείτε, ο,τιδήποτε, αλλά τότε είμαι και καπιταλιστής… και γαμώτο περήφανος γι’ αυτό. Ο,τιδήποτε…» Δημιουργοί Μύθων και Παραβάτες του Νόμου (ΑΚ Press, 2009, σσ. 29-30). Όταν ο Flood έγραψε αυτή την κριτική, ο Jensen ήταν όντως φιλικός με κάποιους αναρχο-πριμιτιβιστές που συνεχώς προσπαθούσαν να τον συμπεριλάβουν άθελά του. Πρόσφατα έγιναν έντονες διενέξεις, λόγω κυρίως στο μνημειώδες εγώ του και τη συνοδεύουσα ανικανότητα να αντιμετωπίσει ακόμα και την παραμικρή κριτική, δημιουργική ή μη.
16. Τα παράπονα για τη σύγχυση ανάμεσα στους Νέο-Πλατφορμιστές και τους αναρχο-συνδικαλιστές είναι άφθονα επίσης. Αυτοί που τους εξισώνουν αρνούνται να πάρουν στα σοβαρά το τί έχουν να πουν για τους εαυτούς τους τα ίδια τα μέλη της κάθε τάσης.
17. Θεωρητικά όλοι οι αναρχικοί παντού συμφωνούν ότι ο Pierre-Joseph Proudhon, ως ο πρώτος που περήφανα αυτο-προσδιορίστηκε ως αναρχικός, ήταν μια σημαντική πρώιμη φιγούρα της αναρχικής θεωρίας. Δε θεωρούν όλοι τη διορατικότητά του ή τα σχέδιά του ιδιαίτερα σχετικά, πάντως. Παρόμοια προβλήματα ανακύπτουν όταν εξετάζουμε άλλους διάσημους ή μη αναρχικούς στοχαστές. Υπάρχει μια τάση –και έτσι μια πρόκληση για τους τίμιους αναρχικούς– να χρειάζεται η αναγνώριση της παρουσίας κάποιου μέσα στην αναρχική παράδοση ακόμα κι όταν διαφωνούμε με τις ιδέες και την ανάλυσή του. Ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν είναι λιγότερο προβληματικοί από τον Προυντόν, αλλά δεν είναι λιγότερο απροσπέλαστοι στην κριτική. Για μια παράξενη άσκηση στο σεκταριανισμό και το ξαναγράψιμο της ιστορίας (μαζί με την πρώτη ίσως πλήρη αποκήρυξη και αφορισμό του Προυντόν) βλέπε την έκδοση Μαύρη Φλόγα.
18. «Λίγοι εμμένουν στην ουδετερότητα της τεχνολογικής θέσης» Tyler Veak, σε άρθρο του στο διάσημο αναρχο-πριμιτιβιστικό (sic!) περιοδικό Science, Technology and Human Values: Journal of the Social Studies of Science (25.2.2000), που δημοσιεύτηκε με τις ευλογίες των επάλξεων της Αντι-Διαφώτισης, του Πολυτεχνικού Ινστιτούτου της Βιρτζίνια και του Κρατικού Πανεπιστημίου.
19. Η απόρριψη της μαζικής οργάνωσης είναι ένα από τα θεμελιώδη θέματα που διακατέχουν αυτό που μπορεί χαλαρά να ονομαστεί ως μετα-αριστερός αναρχικός λόγος. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι υπάρχουν κοινά σημεία και ομοιότητες ανάμεσα στον αναρχο-πριμιτιβιστικό και τον μετα-αριστερό αναρχικό λόγο, αλλά υπάρχουν και μακρινές αποστάσεις. Οι εκδότες αυτού του περιοδικού έχουν αναλάβει να είναι οι κύριοι θεωρητικοί και σχολιαστές αυτής της τάσης που στοχεύει να επανα-οικειοποιηθεί κάποιες παραμελημένες πτυχές του παραδοσιακού αναρχισμού ενώ ασπάζεται μερικά από τα πιο πρόσφατα σχετικά στοιχεία –μεταξύ άλλων– των μετα-στρουκτουραλιστών, ριζοσπαστών φεμινιστών, Σιτουασιονιστών και άλλων Αριστερών κριτικών του Μαρξισμού και του Κομματικοποιημένου Κομμουνισμού.
20. Τα συνήθη παραδείγματα της ουσιαστικά υπαρκτής αναρχίας (μέρη της Ουκρανίας, 1918-22 και μέρη της Ισπανίας 1936-37) δεν είναι ουσιαστικά εφαρμόσιμα. Όχι γιατί δεν ήταν επιτυχημένα, αλλά επειδή για όσο διάστημα υποτίθεται ότι οι αναρχικοί είχαν τον έλεγχο, δεν υπήρχε καθοριστική κατάργηση του κράτους ή του καπιταλισμού (αν και μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι Μαχνοβίτες μπόρεσαν να πάνε πιο πέρα σ’ αυτή την κατεύθυνση από τα μέλη της CNT), ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπάθησαν οι αναρχικοί μαχητές -και είναι φανερό πως κάποιοι προσπάθησαν όσο πιο επίμονα μπορούσαν. Και στα δύο παραδείγματα οι αναρχικοί αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Το βασικό εσωτερικό εμπόδιο ήταν μια ανολοκλήρωτη και/ή ασυνάρτητη ανάλυση τόσο του κράτους όσο και του καπιταλισμού, που αναπόφευκτα οδήγησαν σε πολλά στρατηγικά λάθη. Το βασικό εξωτερικό εμπόδιο για την κάθε περίπτωση ήταν ο περιορισμός του ιμπεριαλιστικού πολέμου συν τους αριθμητικά και στρατιωτικά ισχυρότερους εχθρούς της Αριστεράς και της Δεξιάς –οι αναρχικοί έπρεπε να πολεμήσουν και τους δύο την ίδια στιγμή. Το μάθημα της ήττας του Μάχνο ήταν η πρόταση της Οργανωτικής Πλατφόρμας με βάση τους πυρήνες σαν διορθωτική κίνηση, ενώ δέκα χρόνια μετά στην Ισπανία, η μαζική οργάνωση συνέβαλε στο θάψιμο της ίδιας της επανάστασης που ισχυριζόταν ότι στήριζε.
21. Αν και είναι υποθετικό, το «Οι αποστερημένοι» (The Dispossessed) της LeGuin, είναι ένας εξαίρετος συλλογισμός μιας ρητά αναρχικής κοινωνίας που μαστίζεται από τον κονφορμισμό, τη γραφειοκρατία, την ενοχή και άλλες δύσοσμες πτυχές μιας επίσημα αντι-ιεραρχικής κουλτούρας.
22. Βλέπε την εργασία μου «Γιατί ο Πριμιτιβισμός (Χωρίς Επιθετικούς Προσδιορισμούς) Με Νευριάζει» στο Anarchy: Journal of Desire Armed # 52.
23. Οι αντι-πριμιτιβιστές δεν είναι οι μόνοι αναρχικοί που χρησιμοποιούν τέτοιες τακτικές ενάντια στους υποτιθέμενους αντιπάλους τους, ούτε είναι οι αναρχο-πριμιτιβιστές ο μόνος στόχος τους. Μετα-αριστεροί, ομοϊδεάτες του CrimethInc, Εξεγερσιακοί, Απελευθερωτές της Γης/Ζώων… κάθε αναρχικός που δε χωράει στη γραμμή που θέτουν οι πρωταθλητές και φρουροί του Αριστερού Αναρχισμού έχει τα ίδια προβλήματα.
