Το κράτος πρόνοιας έφυγε, το κράτος ασφάλειας ήρθε…
Στην απεργιακή κινητοποίηση της 11ης Μάη χιλιάδες κόσμου απήργησαν και διαδήλωσαν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Στην Αθήνα, ενώ η πορεία έφτανε στο τέλος της δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση των δυνάμεων καταστολής, με αποτέλεσμα δεκάδες τραυματισμούς και εισαγωγές σε νοσοκομεία. Δύο διαδηλωτές χρειάστηκε να χειρουργηθούν, ενώ ένας απ’ αυτούς, ο Γιάννης Καυκάς, νοσηλεύεται σε κωματώδη κατάσταση μετά από χτυπήματα που του προκάλεσαν αιματώματα στο κεφάλι. Φυσικά, οι αθρόες προσαγωγές και οι συλλήψεις στο σωρό δεν έλειψαν ούτε αυτή τη φορά.
Δεν είναι πλέον μυστικό πως η πλειοψηφία της κοινωνίας δέχεται άγρια επίθεση σε όλα τα μέτωπα, πως εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών λεηλατούνται η μια μετά την άλλη και πως οι συνθήκες επιβίωσης γίνονται όλο και πιο δυσβάστακτες. Μπροστά στο σπάσιμο της κοινωνικής συναίνεσης γι’ αυτή την κατρακύλα, το κράτος απαντάει με το μόνο τρόπο που του απομένει: τη ΒΙΑ, απέναντι σε οποιαδήποτε φωνή τολμάει να αντιστέκεται, απέναντι σε οποιαδήποτε διεκδίκηση τολμάει να αρθρωθεί. Με γκλομπ και χημικά, με προπαγάνδα και ψέματα, με κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, με συνειδητή προσπάθεια δημιουργίας κλίματος απομόνωσης, ανασφάλειας και φόβου. Γιατί έτσι μας θέλουν, μόνους, διαχωρισμένους και φοβισμένους, έτσι θα γίνουμε αυτό που βολεύει τα σχέδιά τους: σκιές μιας ύπαρξης με αξιοπρέπεια και βούληση.
Μας λένε πως «είμαστε σε πόλεμο», αλλά όχι και πως αυτός ο πόλεμος γίνεται εναντίον μας και έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό: ο πόλεμος των κυρίαρχων στις τάξεις των από κάτω. Απόρροια αυτού του πολέμου -της εξαθλίωσης, του «όλοι εναντίον όλων», του κυνισμού και της απαξίας της ζωής- είναι και η πρόσφατη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη στο κέντρο της Αθήνας από ασύλληπτους δράστες «που μιλούσαν σπαστά ελληνικά». Τα ΜΜΕ, ως υπέρτατοι δικαστές, έσπευσαν να χρεώσουν τη δολοφονία σε μετανάστες, όπως είχαν κάνει και με τη δολοφονία των αστυνομικών της ΔΙΑΣ πριν λίγο καιρό, αλλά κατάπιαν τη γλώσσα τους όταν συνελήφθηκαν οι πραγματικοί δράστες (έλληνες και ομογενείς, μεταξύ τους και απόστρατος αξιωματικός της αστυνομίας).
Μ’ αυτή τη μεθόδευση διαμορφώνεται ένα άλλο είδος κοινωνικού κανιβαλισμού: αυτό που απεικονίζει με συνοπτικές διαδικασίες στο πρόσωπο όλων των μεταναστών το πρόσωπο του εγκληματία. Αυτό που δίνει πάτημα στις φασιστικές συμμορίες να επιδίδονται επί μέρες τώρα σε πογκρόμ εναντίον κάθε ανθρώπου με «λάθος» χρώμα και τόπο γέννησης. Αυτό που πιθανότατα οδήγησε στη χτεσινή δολοφονία μετανάστη από το Μπαγκλαντές, από ασύλληπτους δράστες «που μιλούσαν ελληνικά». Πάλι με μαχαιριές, πάλι στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς όμως να μάθουμε λεπτομέρειες για την πορεία της ζωής του, για τα όνειρα και τις προσδοκίες του, χωρίς να μάθουμε καν το όνομά του. Σε αυτή τη συνθήκη καλούνται να επιβιώσουν, όμως, χιλιάδες μετανάστες: παρανομοποιημένοι, χωρίς δικαιώματα, στο περιθώριο και αόρατοι.
Δεν ήρθε από το πουθενά όλη αυτή η κατάσταση, πρόκειται για ένα καλοστημένο και ριψοκίνδυνο σχέδιο που συμπυκνώνει τη βία και την τρομοκρατία που δεχόμαστε καθημερινά. Από τις απολύσεις, τη μαύρη εργασία, τους καθημερινούς εκβιασμούς στους χώρους δουλειάς, μέχρι τη συνολική υποτίμηση των ζωών μας. Θέλουν να μας πείσουν πως είμαστε ανίσχυροι απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ότι το σύστημα είναι ακλόνητο, ότι καλά θα κάνουμε να βγάλουμε το σκασμό και να σκύψουμε το κεφάλι. Μας στρέφουν τον έναν ενάντια στον άλλο, γιατί όσο παραμένουμε διαιρεμένοι θα είμαστε και αδύναμοι. Μας μένει να οργανωθούμε εναντίον τους, παλεύοντας για τα δικά μας συμφέροντα και στρέφοντας την οργή μας εκεί που πρέπει: ενάντια σε μια ζωή που μας επιβάλλεται, συνεπώς ενάντια στο χρήμα, στην εργασία, στα σύνορα και τα έθνη, το κράτος και τους προστάτες του, τη θρησκεία, τη φυλή.
όσο περισσότερο μας κλέβουν τη ζωή
τόσο μας ντοπάρουνε με έθνος και φυλή
όλοι στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο
